1980’Lİ YILLARIN sonunda toplantılarda sadece Gözcü Kulesi İncelemesini idare eden biraderin elinde dergi olurdu, o da genelde elle çoğaltılmış bir kopyaydı. İhtiyarlarımızdan biri olan Genadi Gudadze’ye yaklaştım ve kendi dergilerimizi basmamızı önerdim.

O zamana kadar kardeşler ev yapımı bir teksir makinesiyle az sayıda yayın basmıştı. Dergileri düzenli olarak basmak için daha verimli bir teksir makinesi, daktilo kullanmayı iyi bilen biri ve bir daktilo lazımdı, ayrıca düzenli olarak teksir kâğıdı tedarik etmemiz gerekiyordu. Ne var ki hükümet, kâğıt da dâhil baskı için kullanılan bütün malzemelerin kaydını tutuyordu ve bunlar özel güvenlik güçleri tarafından kontrol ediliyordu.

İş hayatımdan eski bir tanıdığımın yardımıyla hükümetin kayıtlarından çıkmış bir daktilo aldım. Kız kardeşim daktilo kullanmayı iyi biliyordu ve bize yardım edebilirdi.  Kardeşler yeni bir teksir makinesi yaptı ve teksir kâğıdı satın alabileceğimiz bir yer bulduk. Her şey rayına oturmuştu ve kısa zaman sonra Gürcüce Gözcü Kulesi’nin ilk sayısını çıkardık.

Fakat bir sorun çıktı. Bir gün Genadi “Teksir kâğıdı alacak yeni bir yer bulmalıyız” dedi. Devletin işlettiği bir ofiste teksir kâğıdı paketlerini görmüştü ama yetkililer tarafından izlendiği için onları kendi alamıyordu. Peki o kâğıtları nasıl alacaktık? “Bu imkânsız, bu imkânsız,” diye tekrarlıyordum. Genadi ise kararlı bir şekilde şöyle karşılık verdi: “‘Bu imkânsız’ deyip durma. ‘Tanrı için her şey mümkündür’” (Mat. 19:26).

Ertesi gün hükümet ofisine giderken çok gergindim ve sürekli bunu düşünüyordum. Yehova’nın yönlendirmesiyle orada çalışan dost canlısı bir kadınla tanıştım. Bu kadın talebimi müdüre iletmeyi kabul etti. Müdür onun kocasıydı. Oradan düzenli olarak kâğıt almaya başladım ve bir daha sorun yaşamadık.