İspanya’nın kuzeyindeki Bilbao kentinde, orta sınıf ailelerin oturduğu bir mahallede doğdum. Dört çocuklu bir ailenin ikinci çocuğuydum. Ailem koyu Katolikti. Kilisede düzenlenen Missa ayinine her gün katılırdım. 23 yaşındayken öğretmen oldum ve bu işi 40 yıl severek yaptım. Katolikliği öğretmekten de gurur duyuyordum; akşamları kilisede kateşist olarak hizmet ediyor, kız çocuklarına katılacakları ilk Komünyon ayini için eğitim veriyordum.

12 yıl süren mutlu bir evlilikten sonra eşimi kaybettim. Artık dört kızıma tek başıma bakmalıydım. O sırada daha 33 yaşındaydım. Teselliyi inancımda bulmaya çalıştım, ama bazı sorular zihnimi kurcalamaya devam ediyordu. ‘Mesih bizi kurtardıysa neden insanlar ölmeye devam ediyor? İyi insanlar göğe gidiyorsa neden Tanrı’nın Krallığının gelmesi için dua ediyoruz?’ Hepsinden önemlisi ‘Tanrı bize öldüğümüzde hüküm veriyorsa, sonra neden son yargılama için cennetten, araftan ya da cehennemden çıkmamız gereksin?’ diye düşünüyordum.

Bu soruları karşılaştığım birkaç papaza sordum. Onlardan biri “Bilmiyorum. Piskoposa sor” dedi. “Bunun ne önemi var ki? Tanrı’ya inan yeter. Gerisini düşünme.” Fakat sorularımın cevabını aramaya devam ettim. Sonra Cizvitlerin, Pentekostalistlerin ve Gnostiklerin buluşmalarına katıldım. Ama hiçbirinde sorularıma tatmin edici cevaplar bulamadım.

60 yaşlarındayken 7 yaşındaki bir öğrencim beni Yehova’nın Şahitlerinin toplantısına davet etti. Orada gördüklerim ve duyduklarım hoşuma gitti, ama o sırada çok yoğun bir hayatım olduğundan bir daha Şahitlerle hiç görüşemedim. İki yıl sonra Juan ve Maite isimli Şahit bir çift kapımı çaldı. Üç ay boyunca onlarla soru-cevap şeklinde geçen derin sohbetlerimiz oldu; bu sohbetlerin sonucunda Kutsal Kitabı incelemeye başladım.

 İnceleme yaptığımız zamanları büyük bir hevesle bekliyordum. Yehova’nın Şahitlerinin öğrettiklerinin doğru olduğundan emin olmak için, üç Kutsal Kitap çevirisi kullanarak her şeyi enine boyuna araştırıyordum. Çok geçmeden, aslında dinsel açıdan yıllardır kafamın çok karışık olduğunu fark ettim. Eskiden inandıklarımla Kutsal Kitaptan öğrendiklerim arasındaki büyük farklar beni çok rahatsız etti. Sarsılmaz bir ağaç gibi olan inançlarım sanki kökünden sökülüyordu.

Sonra ikinci kocam ciddi şekilde hastalanıp öldü. Aynı dönemde emekli oldum ve bir süreliğine Bilbao’dan ayrıldım. Juan ve Maite de başka bir yere taşındı. Ne yazık ki, Kutsal Kitabı incelemeye devam etmedim. Bununla birlikte aslında bir hazine bulduğumu biliyordum. Bunu hiçbir zaman unutmadım.

Yaklaşık 20 yıl sonra 82 yaşındayken, Juan ve Maite, Bilbao’ya geri döndü ve beni ziyaret etti. Onları tekrar gördüğüme ne kadar sevindiğimi anlatamam! Yehova Tanrı beni unutmamıştı; Kutsal Kitabı incelemeye yeniden başladım. Juan ve Maite aynı soruları defalarca sorsam da bana çok sabırlı davrandı. Kutsal Kitaba dayanan kanıtları tekrar tekrar duymam gerekiyordu, çünkü önceki inancımla aramdaki duygusal bağları ancak böyle koparabilirdim. Ayrıca Kutsal Kitaptaki hakikati aileme ve arkadaşlarıma açıklayabilmek için iyice öğrenmek istiyordum.

Sonunda 87 yaşında Yehova’nın Şahitlerinin büyük ibadetlerinden birinde vaftiz edildim. O gün, hayatımın en mutlu günüydü. Orada, özellikle vaftiz edilecek olan bizlere hitap eden Kutsal Kitaba dayalı bir konuşma sunuldu. Gözyaşlarıma engel olamadım. Konuşmayı, Yehova doğrudan benimle konuşuyormuş gibi dinledim. Vaftiz edildikten sonra onlarca Şahit yanıma gelip beni tebrik etti; çoğu beni hiç tanımıyordu bile!

Kutsal Kitabın İsa Mesih’in “yol” olduğunu söylediğini her zaman biliyordum (Yuhanna 14:6). Fakat Kutsal Kitabı incelemem, İsa’nın Yehova Tanrı’ya giden “yol” olduğunu öğrenmemi, böylece Yehova’yı tanımamı sağladı. Artık Tanrı’ya göklerdeki sevgi dolu babam ve dostum olarak dua edebiliyorum. Yehova’ya Yaklaşın * kitabını okumak hayatımda bir dönüm noktası oldu. İlk okuyuşumda bu kitabı bir gecede bitirdim! Yehova’nın ne kadar merhametli bir Tanrı olduğunu öğrenmek beni çok etkiledi.

Dinsel hakikatleri bulma arayışıyla geçen uzun yıllara dönüp baktığımda İsa’nın şu sözleri aklıma geliyor: “Dilemeye devam edin, size verilecektir; aramaya devam edin, bulacaksınız; kapıyı çalmaya devam edin, size açılacaktır” (Matta 7:7). Nihayet aradığım cevapları buldum ve şimdi bunları başka insanlarla paylaşmak bana büyük sevinç veriyor.

Şimdi 90 yaşındayım ve kendimi ruhen çocuk hissediyorum. Katıldığım her ibadet çok özel, çünkü orada hem paha biçilmez bir bilgi alıyorum hem de sevgili kardeşlerimin dostluğunu tadıyorum. Yaratıcımızın vaat ettiği cennet yeryüzünde tekrar öğretmenlik yapmayı çok arzu ediyorum (Vahiy 21:3, 4). Özellikle de ölmüş olan sevdiklerimin dirildiğini görmeyi ve onlara Kutsal Kitaptaki hakikati öğretmeyi dört gözle bekliyorum (Elçiler 24:15). Yehova’nın bana yaşlılığımda verdiği bu değerli hediyeyi onlara anlatmaya can atıyorum!