KUTSAL KİTAP devirlerinde evlenmek isteyen bir adam gelinin ailesine başlık parası verirdi. Başlık parası değerli bir eşya, hayvan ya da para olabilirdi. Ya da bazen kişi evleneceği kadının ailesi için çalışırdı. Örneğin Yakup, Rahel’le evlenebilmek için yedi yıl çalışmaya razı olmuştu (Başl. 29:17, 18, 20). Peki bu geleneğin amacı neydi?

Profesör Carol Meyers şöyle diyor: ‘Tarımla geçinen ailelerde iş gücü çok önemliydi. Dolayısıyla, bir kızın gelin olarak evden ayrılması bir kayıp demekti. Başlık parası bu kaybın karşılığında ödenen bedeldi.’ Ayrıca bu âdet, evlilik yoluyla akraba olacak ailelerin arasındaki bağı da güçlendirirdi. Bu sayede aileler zor zamanlarda birbirlerine yardım edecek yakınlıkta olurdu. Bunun yanı sıra başlık parası, kadının nişanlandığının ve bundan sonra babasının değil, kocasının koruması ve gözetimi altında olacağının bir kanıtıydı.

Başlık parasının ödenmesi kadının alınıp satılabilen bir eşya olduğunu göstermiyordu. Bir kitap şunları söylüyor: “Kızın ailesine bir miktar para ya da eşdeğer başka bir şey ödeme zorunluluğu, dışarıdan bakıldığında eski İsrail’deki evliliklerin bir satın alma işlemi olarak görünmesine neden olur. Fakat [başlık parasının] kadının değeri için ödenen bir para değil, aileye verilen bir tazminat olduğu anlaşılıyor” (Ancient Israel—Its Life and Institutions).

Bugün bazı ülkelerde başlık parası âdeti hâlâ var. Hıristiyan anne babalar başlık parası talep ediyorlarsa makul olmaya ve aşırıya kaçmamaya dikkat etmeli (Filip. 4:5; 1. Kor. 10:32, 33). Bu şekilde “parayı seven” ya da açgözlü kişiler olmadıklarını göstermiş olurlar (2. Tim. 3:2). Ayrıca Hıristiyan bir anne baba makul olmayan bir istekte bulunursa müstakbel koca bu parayı biriktirene kadar evliliği ertelemek zorunda kalabilir. Ya da tam zamanlı bir işte çalışması gerekebilir; bu nedenle de öncülük yapıyorsa bu hizmeti bırakmak zorunda kalabilir.

Günümüzde bazı ülkelerde başlık parasıyla ilgili kanunlar var. Bu ülkelerde yaşayan İsa’nın takipçisi anne babalar bu kanunlara itaat ederler. Tanrı’nın Sözü Hıristiyanların ‘baştaki yetkililere boyun eğmesi’ gerektiğini söyler. Dolayısıyla onların kanunları Tanrı’nın kanunlarıyla çelişmiyorsa Hıristiyanlar bu kanunlara itaat ederler (Rom. 13:1; Elçi. 5:29).