Ang kamatayan ni Jesus ang pinakamahalagang pangyayari sa kasaysayan—namatay siya para maibalik ang kasakdalan ng tao. Hindi nilalang ang tao para gumawa ng masama, magkasakit, o mamatay. (Genesis 1:31) Pero pumasok ang kasalanan sa sanlibutan dahil sa unang taong si Adan. Ibinigay ni Jesus ang buhay niya para mailigtas tayo mula sa kasalanan at kamatayan.—Basahin ang Mateo 20:28; Roma 6:23.

Ipinakita ng Diyos ang kaniyang namumukod-tanging pag-ibig nang isugo niya sa lupa ang kaniyang Anak para mamatay alang-alang sa atin. (1 Juan 4:9, 10) Sinabi ni Jesus sa mga tagasunod niya na alalahanin ang kaniyang kamatayan sa pamamagitan ng isang simpleng seremonya na may tinapay at alak. Sa pagsasagawa nito taon-taon, maipakikita natin ang ating pasasalamat sa pag-ibig na ipinakita ng Diyos at ni Jesus.—Basahin ang Lucas 22:19, 20.

Nang unang sabihin ni Jesus sa kaniyang mga alagad na alalahanin ang kamatayan niya, binanggit niya ang tungkol sa isang tipan, o kasunduan. (Mateo 26:26-28) Nagbukas ito ng pagkakataon sa kanila at sa iba pa na may limitadong bilang para maging mga hari at saserdote sa langit kasama ni Jesus. Bagaman inaalaala ng milyon-milyon ang kamatayan ni Jesus, ang mga kasama lang sa tipan ang nakikibahagi sa tinapay at alak.—Basahin ang Apocalipsis 5:10.

Sa loob ng halos 2,000 taon, pinipili na ni Jehova kung sino ang magiging mga hari. (Lucas 12:32) Kakaunti lang sila kumpara sa mga mabubuhay magpakailanman sa lupa.—Basahin ang Apocalipsis 7:4, 9, 17.