ในวันที่ 6 กันยายน ค.ศ. 1926 (พ.ศ. 2469) ครูสอนคัมภีร์ไบเบิลชาวญี่ปุ่นที่เรียกว่าพิลกริม (ผู้ดูแลเดินทาง) ได้เดินทางจากสหรัฐอเมริกากลับไปญี่ปุ่นในฐานะมิชชันนารี กลุ่มนักศึกษาพระคัมภีร์ที่โกเบซึ่งรับวารสารหอสังเกตการณ์ อ่านเป็นประจำกำลังรอต้อนรับเขาอยู่ ต่อมา ในวันที่ 2 มกราคม 1927 นักศึกษาพระคัมภีร์กลุ่มนี้ได้จัดการประชุมใหญ่ครั้งแรกที่เมืองโกเบ มีผู้เข้าร่วมประชุมทั้งหมด 36 คนและมี 8 คนรับบัพติสมา นี่ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีมาก แต่คนกลุ่มเล็ก ๆ นี้จะเข้าถึงคนญี่ปุ่นกว่า 60 ล้านคนซึ่งจำเป็นต้องเห็นแสงสว่างแห่งความจริงจากคัมภีร์ไบเบิลได้อย่างไร?

เดือนพฤษภาคม 1927 นักศึกษาคัมภีร์ไบเบิลที่มีใจร้อนรนเริ่มรณรงค์การประกาศในที่สาธารณะโดยโฆษณาคำบรรยายชุดที่จะจัดขึ้น คำบรรยายแรกจัดที่โอซาก้า พี่น้องติดป้ายริมทางเดินและทำป้ายขนาดใหญ่ติดทั่วเมือง และส่งใบเชิญ 3,000 ใบไปเชิญคนที่มีชื่อเสียง พวกเขาแจกใบปลิว 150,000 ใบและโฆษณาคำบรรยายบนหน้าหนังสือพิมพ์ชั้นนำของโอซาก้า รวมทั้งบนตั๋วรถไฟ 400,000 ใบ เมื่อถึงวันที่มีคำบรรยาย เครื่องบินสองลำบินโปรยใบปลิวอีก 100,000 ใบไปทั่วเมือง หอประชุมโอซาก้า อาซาฮีเต็มแน่นด้วยผู้เข้าร่วมประชุมกว่า 2,300 คนที่เข้ามาฟังคำบรรยายเรื่อง “ราชอาณาจักรของพระเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว” และยังมีอีกหลายพันคนไม่สามารถเข้ามานั่งฟังได้เพราะไม่มีที่นั่งเหลือ หลังจากคำบรรยายจบ มีผู้เข้าร่วมประชุม 600 คนอยู่ต่อเพื่อร่วมในส่วนที่เป็นการตอบคำถามสำหรับข้อสงสัยต่าง ๆ ในเดือนต่อ ๆ มาก็มีการจัดคำบรรยายสาธารณะที่ใช้เนื้อหาจากคัมภีร์ไบเบิลเป็นหลักที่เกียวโตและเมืองอื่น ๆ ทางภาคตะวันตกของญี่ปุ่น

ในเดือนตุลาคม 1927 กลุ่มนักศึกษาพระคัมภีร์จัดให้มีคำบรรยายหลายเรื่องที่โตเกียว เป็นอีกครั้งที่มีการแจกใบเชิญให้คนที่มีชื่อเสียง รวมทั้งนายกรัฐมนตรี สมาชิกรัฐสภา ผู้นำศาสนาและทหาร มีการใช้ทั้งโปสเตอร์ โฆษณาในหนังสือพิมพ์ และใบปลิว 710,000 ใบเพื่อเชิญคนให้มาร่วมประชุม ผลคือมี 4,800 คนเข้าร่วมฟังคำบรรยายสามเรื่องที่เมืองหลวงของญี่ปุ่น

คอลพอร์เทอร์ (ไพโอเนียร์) มีบทบาทสำคัญมากที่ทำให้ข่าวสารเรื่องราชอาณาจักรไปถึงผู้คนตามบ้าน มัตสึเอะ อิชิอิและจิโซ สามีของเธอเป็นหนึ่งในคอลพอร์เทอร์กลุ่มแรก ๆ ของญี่ปุ่น พวกเขาสองคนประกาศครอบคลุมพื้นที่ถึงสามในสี่ของประเทศ ตั้งแต่ภาคเหนือสุดแสนไกลอย่างซัปโปโรไล่ลงมาถึงเซนได โตเกียว โยโกฮาม่า นาโกย่า โอซาก้า เกียวโต โอคายาม่า และโทคุชิม่า พี่น้องมัตสึเอะ อิชิอิและพี่น้องซากิโกะ ทานากะ พี่น้องหญิงอีกคนหนึ่งที่อายุมากกว่าเธอ เข้าพบเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลด้วยชุดกิโมโนอย่างเป็นทางการ มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งขอหนังสือพิณของพระเจ้า และการช่วยให้รอด 300 ชุดเพื่อให้คนอ่านในห้องสมุดเรือนจำ

 คัตสึโอะและฮากิโนะ มิอูระ ได้รับหนังสือจากพี่น้องอิชิอิและรู้ทันทีว่านี่คือความจริง พวกเขารับบัพติสมาในปี 1931 และมาเป็นคอลพอร์เทอร์ด้วย ฮารุอิชิและทะเนะ ยามาดะ รวมทั้งญาติของเขาอีกหลายคนตอบรับข่าวสารเรื่องราชอาณาจักรในช่วงก่อนปี 1930 ครอบครัวยามาดะเริ่มทำงานเป็นคอลพอร์เทอร์ ส่วนยูกิโกะ ลูกสาวของพวกเขาไปรับใช้ที่เบเธลในโตเกียว

ในสมัยนั้น รถยนต์มีราคาแพงมากและถนนก็แย่มากด้วย คาสุมิ มิโนอูระและคอลพอร์เทอร์วัยหนุ่มสาวคนอื่น ๆ เดินทางโดยใช้รถลากที่ไม่มีเครื่องยนต์ พวกเขาตั้งชื่อรถบ้านเคลื่อนที่นี้ว่าเยฮู ตามชื่อของคนขับรถม้าชำนาญศึกซึ่งต่อมาได้เป็นกษัตริย์ของอิสราเอลโบราณ (2 กษัต. 10:15, 16) รถเยฮูคันใหญ่จะมีขนาดยาว 2.2 เมตร กว้าง 1.9 เมตร และสูง 1.9 เมตรแต่ละคันสามารถจุไพโอเนียร์ได้เต็มที่ 6 คน นอกจากนี้ ยังมีจักรยานที่พ่วงท้ายด้วยรถเยฮูคันเล็กอีก 11 คันซึ่งผลิตโดยสำนักงานสาขาประเทศญี่ปุ่น คิอิชิ อิวาซากิซึ่งเป็นผู้ช่วยผลิตรถเยฮู เล่าให้ฟังว่า “รถเยฮูแต่ละคันจะมีผ้าเต็นท์คลุมรถและมีแบตเตอรี่ผลิตไฟด้วย” คอลพอร์เทอร์ส่องแสงแห่งความจริงไปทั่วประเทศญี่ปุ่น เข็นและลากรถเยฮูไปตามภูเขาต่าง ๆ ข้ามหุบเขาตั้งแต่ฮอกไกโดตอนเหนือจนถึงคิวชูตอนใต้

อิคุมัตสึ โอตะ คอลพอร์เทอร์อีกคนหนึ่งเล่าว่า “เมื่อเราไปถึงเมืองหนึ่ง เราจะจอดรถเยฮูไว้ที่ริมแม่น้ำ หรือไม่ก็ทุ่งโล่งกว้าง เราจะเข้าไปหาคนที่มีชื่อเสียงของเมืองนั้น เช่น ไปหานายกเทศมนตรีก่อน หลังจากนั้น เราจะไปตามบ้านและนำหนังสือต่าง ๆ ของเราไปให้ชาวบ้าน พอไปทั่วเมืองแล้ว เราก็จะย้ายไปเมืองต่อไป”

วันที่นักศึกษาพระคัมภีร์ 36 คนในโกเบเริ่มจัดการประชุมใหญ่ครั้งแรกถือเป็น “วัน” ที่เป็นจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ (ซคา. 4:10) เพียงแค่ห้าปีต่อมา ในปี 1932 มีคอลพอร์เทอร์และผู้ประกาศในญี่ปุ่น 103 คนส่งรายงานการรับใช้ พวกเขาแจกจ่ายหนังสือมากถึง 14,000 เล่ม ทุกวันนี้ มีการจัดการประกาศอย่างเป็นระบบในเมืองใหญ่ ๆ ของญี่ปุ่นและมีผู้ประกาศถึง 220,000 คนที่ส่องแสงแห่งความจริงไปทั่วดินแดนอาทิตย์อุทัย—จดหมายเหตุของเราในญี่ปุ่น