DERI para nja pesë vjetësh, Çung-Kjuni dhe Xhuli, një çift që tani janë në mes të të 30-ave, shërbenin si pionierë të rregullt në Sidnei, Australi. Çung-Kjuni tregon: «Punonim me orar të reduktuar dhe bënim jetë të rehatshme. Atje ku jetonim moti ishte fantastik dhe jeta rridhte shtruar. Kishim pranë familjarët dhe miqtë e kjo na kënaqte.» Megjithatë, ndërgjegjja i ngacmonte. Pse? E dinin se rrethanat u jepnin dorë të bënin më shumë për Jehovain, por ngurronin të bënin ndryshimet e nevojshme.

Pastaj, në kongresin e vitit 2009, dëgjuan një fjalim që i preku thellë. Oratori iu drejtua atyre që mund të bënin më shumë në shërbim me këto fjalë: «Mendoni për këtë: një shofer mund ta drejtojë makinën majtas ose djathtas, por vetëm nëse ajo është në lëvizje. Po kështu, Jezui mund të na drejtojë që të zgjerojmë shërbimin, por vetëm nëse po lëvizim, domethënë nëse po bëjmë vërtet përpjekje që ta arrijmë synimin.» * Çiftit iu duk sikur oratori e kishte me ta. Në po atë kongres u intervistua një çift misionarësh që ishin caktuar në Tajvan. Treguan për gëzimin që u sillte shërbimi dhe theksuan se atje ende kishte shumë nevojë për ndihmë. Prapë, Çung-Kjunit dhe Xhulit iu duk sikur çifti po fliste drejtpërdrejt me ta.

Xhuli rrëfen: «Pas atij kongresi iu lutëm Jehovait për kurajë që të bënim hapin për t’u transferuar në Tajvan. Mirëpo kishim frikë. Na dukej sikur po hidheshim për herë të parë në një pishinë të thellë.» Një shkrim që i ndihmoi ‘të hidheshin’ ishte Eklisiastiu 11:4, që thotë: «Kush vëzhgon erën, nuk do të mbjellë farë dhe kush shikon retë, nuk do të korrë.» Çung-Kjuni shprehet: «E ndamë mendjen të mos ‘vëzhgonim e shikonim’ më, por të fillonim ‘të mbillnim e të korrnim’.» Bënë lutje pas lutjesh, lexuan jetëshkrime të misionarëve dhe  shkëmbyen një lumë email-esh me ata që ishin transferuar në Tajvan. Pastaj shitën makinat dhe mobiliet, e pas tre muajsh vajtën atje.

Më se 100 vëllezër e motra nga vende të huaja po shërbejnë sot në Tajvan në zona ku ka shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë. Ata kanë ardhur nga Australia, Britania, Franca, Japonia, Kanadaja, Koreja, Spanja dhe Shtetet e Bashkuara, dhe janë të moshave 21 deri 73 vjeç. Mes tyre ka mbi 50 motra beqare. Çfarë i ka ndihmuar këta vëllezër e motra të shërbejnë me zell në një shtet të huaj? Ta shohim.

Laura, një motër beqare nga Kanadaja, shërben si pioniere në Tajvanin Perëndimor. Por, deri para nja dhjetë vjetësh nuk e kishte fort qejf predikimin. Laura shpjegon: «Me aq sa dilja unë në shërbim, nuk kishte si të më pëlqente.» Më pas, disa miq në Kanada e ftuan të shkonte me ta në Meksikë që të predikonin për një muaj. Ajo thotë: «Ishte hera e parë që kalova goxha kohë në shërbim dhe, për habinë time, m’u duk mrekulli.»

Kjo përvojë e këndshme e nxiti Laurën të mendonte të transferohej në një kongregacion të gjuhës së huaj në Kanada. U regjistrua në një kurs të gjuhës kineze, shërbeu në një grup kinez dhe vuri si synim të transferohej në Tajvan. Në shtator 2008 e arriti këtë synim. Laura tregon: «M’u desh pak a shumë një vit para se të ndihesha rehat në ambientin e ri, por tani s’e imagjinoj dot të kthehem në Kanada.» Si ndihet tani për predikimin? «Është një gëzim i paparë. Ndërsa njohin Jehovain, studentët e Biblës bëjnë ndryshime në jetë. Nuk ka kënaqësi më të madhe se të përjetosh këtë. Shërbimi në Tajvan më ka dhënë mundësi ta provoj sa e sa herë këtë gëzim të thellë.»

Brajani dhe Mishela, një çift në mes të të 30-ave nga Shtetet e Bashkuara, u transferuan në Tajvan rreth tetë vjet më parë. Në fillim u dukej sikur nuk po bënin kushedi çfarë në shërbim. Por, një misionar me përvojë u tha: «Edhe në i dhënçi dikujt vetëm një fletushkë, mos harroni se ndoshta është hera e parë që po dëgjon për Jehovain. Pra, tashmë po bëni diçka me vlerë në shërbim.» Ky koment inkurajues i ndihmoi shumë Brajanin dhe Mishelën të mos dorëzoheshin. Një vëlla tjetër u sugjeroi: «Që të mos shkurajoheni, mos e matni përparimin në gjuhën kineze nga një ditë në tjetrën, por nga një asamble në tjetrën.» Ata përparuan vërtet, dhe sot janë pionierë të zotë.

Çfarë mund të të nxitë ty t’i futesh mësimit të një gjuhe të huaj? Përpiqu të vizitosh vendin ku dëshiron të shërbesh. Shko në mbledhje, shoqërohu me motrat e vëllezërit vendës dhe dil në predikim me ta. Brajani thotë: «Pasi sheh sa shumë veta e mirëpresin mesazhin për Mbretërinë dhe ndien dashurinë e ngrohtë të vëllezërve e motrave, do të dëshirosh se s’bën të shërbesh në vend të huaj, pavarësisht nga vështirësitë.»

Disa nga ata që shërbejnë në Tajvan japin mësime anglishteje që të mbajnë veten në shërbimin si pionierë. Ndërsa Kristi dhe Mishela shesin peshq. Kristi shpjegon: «S’ia kisha haberin kësaj pune, ama na jep mundësi të qëndrojmë këtu.» Me kohë, Kristi gjeti klientë të rregullt. Falë kësaj pune me orar të reduktuar mban veten dhe gruan, si edhe kanë mjaft kohë për aktivitetin e tyre kryesor—peshkimi i njerëzve, pra shërbimi si pionierë.

Uilliami dhe Xheniferi, një çift nga Shtetet e Bashkuara, shkuan në Tajvan afro shtatë vjet më parë. Uilliami thotë: «Mësimi i gjuhës, shërbimi si pionierë, kujdesi për kongregacionin dhe puna nganjëherë na sfilitnin.» Çfarë i ka ndihmuar t’ia dalin mbanë e të ruajnë gëzimin? Mundohen të vënë synime të arsyeshme. Për shembull, nuk pretendonin tepër nga vetja teksa mësonin kinezisht, ndaj s’i mbyste shkurajimi kur përparimi ishte i ngadaltë.

Uilliami kujton atë që i tha një herë një mbikëqyrës udhëtues: «Kënaqu me udhëtimin, jo vetëm me vendmbërritjen.» Me fjalë të tjera, pasi vëmë një synim frymor, duhet të kënaqemi edhe me hapat që hedhim për ta arritur. Uilliami thotë se ky sugjerim e ka ndihmuar atë dhe të shoqen të jenë elastikë, t’u vënë veshin këshillave të vëllezërve përgjegjës vendës dhe të përshtatin mënyrën si veprojnë. Kështu kanë sukses ndërsa shërbejnë në shtet tjetër. Pastaj shton: «Falë atij sugjerimi nuk harrojmë edhe të gjejmë pak kohë për të shijuar natyrën në ishullin e bukur ku shërbejmë.»

Ashtu si Uilliami dhe Xheniferi, Megani, një pioniere beqare nga Shtetet e Bashkuara, ‘po kënaqet me udhëtimin’ ndërsa ecën drejt synimit që ta flasë më rrjedhshëm kinezishten. Çdo fundjavë ajo bashkohet me një grup lajmëtarësh që predikojnë në një territor tejet interesant—në portin e Kaushunjit, limanin më të madh të Tajvanit. Megani ka pasur mundësi të japë dëshmi për lajmin e mirë anije më anije dhe t’u predikojë peshkatarëve nga Bangladeshi, Filipinet, India, Indonezia, Tajlanda dhe Vanuatu. Ajo thotë: «Meqë peshkatarët qëndrojnë në port fare pak, nisim një studim biblik me ta aty për aty. Që të flas me të  gjithë, shpesh studioj me katër-pesë veta njëherësh.» Si po ecën me gjuhën kineze? «Do të doja të mësoja më shpejt, por e kam vath në vesh atë që më tha një herë një vëlla: ‘Ti bëj më të mirën, për pjesën tjetër mendon Jehovai.’»

Para se të transferohej jashtë shtetit, Keti nga Britania bëri kërkime se në cilin vend të huaj do të ishte më e sigurt të shërbente një motër beqare. Ia shprehu merakun në lutje Jehovait dhe u shkroi disa zyrave të degëve që t’i pyeste për ndonjë rrezik të mundshëm për motrat beqare. Pastaj i shqyrtoi me kujdes përgjigjet dhe arriti në përfundimin se Tajvani ishte zgjedhja e përshtatshme për të.

Më 2004, kur ishte 31 vjeçe, Keti u transferua në Tajvan ku mundohet të bëjë një jetë sa më të thjeshtë. Ajo tregon: «Pyeta vëllezërit e motrat ku ishin vendet më të mira për të psonisur fruta e zarzavate me çmim të lirë. Këshillat e tyre praktike më ndihmuan të isha më nikoqire me kursimet.» Si ia del të jetojë thjesht? Keti thotë: «I lutem shpesh Jehovait të më ndihmojë të kënaqem me ushqimin e thjeshtë që kam në tryezë dhe me rrobat e mia modeste. E ndiej se Jehovai u përgjigjet këtyre lutjeve: më mëson të kuptoj çfarë më nevojitet vërtet e më ndihmon të mos më rrijë mendja te gjërat e panevojshme që dëshiroj.» Më tej shton: «E shijoj këtë jetë të thjeshtë pasi kështu përqendrohem te gjërat frymore.»

Ama, jeta e Ketit nuk është vetëm e thjeshtë, por edhe emocionuese. Ajo shpjegon pse: «Kam mundësi të predikoj në një zonë ku shumë veta e mirëpresin lajmin e mirë. Kjo ma mbush zemrën me gëzim.» Kur vajti në Tajvan, në qytetin ku filloi të shërbente si pioniere kishte dy kongregacione të gjuhës kineze, por sot ka shtatë. Keti thotë: «Ndërsa shoh me sytë e mi këtë rritje të mahnitshme dhe jap një dorë në mbledhjen e të korrave, çdo ditë është plot emocione të bukura.»

Si u vajtën punët Çung-Kjunit dhe Xhulit të përmendur në hyrje të artikullit? Fillimisht Çung-Kjuni ndihej i pavlerë për kongregacionin, ngaqë nuk e dinte mirë gjuhën. Por, vëllezërit vendës mendonin ndryshe. «Kur kongregacioni u nda, më dhanë shumë përgjegjësi të tjera si shërbëtor ndihmës. Atëherë e ndjeva vërtet se po shërbeja atje ku nevoja ishte më e madhe. Ishte aq e madhe, sa kishin nevojë edhe për mua madje»,—thotë buzagaz Çung-Kjuni. Sot ai shërben si plak. Xhuli shton: «Ndiejmë se kemi bërë diçka me vlerë dhe provojmë një kënaqësi e lumturi që nuk e kemi provuar kurrë më parë. Erdhëm këtu për të ndihmuar, por kjo përvojë fantastike na ndihmoi ne vetë. Falënderojmë Jehovain që na dha mundësi të shërbejmë këtu!»

Në mjaft vende ka ende nevojë për më shumë punëtorë në të korrat frymore. Mos ndoshta po mbaron shkollën dhe po vret mendjen ç’drejtim do të marrë jeta jote? A je beqar ose beqare dhe dëshiron të jesh më i dobishëm në organizatën e Jehovait? A të pëlqen t’i lësh familjes sate një trashëgimi të pasur frymore? Mos vallë ke dalë në pension dhe ke një bagazh të vyer që mund t’u sjellë dobi të tjerëve? Ji i sigurt se të presin bekime të pasura nëse vendos të zgjerosh shërbimin aty ku ka më shumë nevojë për lajmëtarë të Mbretërisë.