„Ja jestem Jehowa. To jest moje imię. Swojej chwały nie oddam nikomu ani należnej mi czci wizerunkom” (Izajasza 42:8, Przekład Nowego Świata).

 „Ja jestem PANEM — to jest moje imię. Chwały mojej nie oddam innemu ani czci mojej bożkom!” (Izajasza 42:8, Edycja Świętego Pawła).

 Bóg wyjawia nam swoje imię i dodaje, że nie możemy oddawać Mu czci za pomocą wizerunków.

 Bóg sam nadał sobie to imię. W języku polskim oddawane jest ono jako „Jehowa” lub „Jahwe” a (Wyjścia 3:14, 15). Chociaż w tak zwanym Starym Testamencie (Pismach Hebrajsko-Aramejskich) imię Boże pojawia się prawie 7000 razy, wiele przekładów zastępuje je tytułem „Pan” (zapisywanym też wielkimi literami). Przykładem jest Psalm 110:1, który proroczo odnosi się do Jehowy i Jezusa. W Biblii warszawskiej tak przetłumaczono ten fragment: „Rzekł Pan Panu memu” (porównaj Dzieje 2:34-36). Przekład Nowego Świata nie pozostawia żadnych wątpliwości, o kogo tutaj chodzi, ponieważ używa imienia Bożego we właściwym miejscu. W tym przekładzie możemy przeczytać: „Jehowa powiedział mojemu Panu [Jezusowi]: ‚Zasiadaj po mojej prawej stronie, aż położę twoich wrogów jako podnóżek dla twoich nóg’”.

 Część uczonych uważa, że imię Boga znaczy „On powoduje, że się staje”. Tylko prawdziwy Bóg może nosić takie imię. Dlaczego? Bo tylko On, realizując swoje zamierzenie, potrafi stać się, kimkolwiek zechce, i spowodować, że Jego dzieło stwórcze staje się, czymkolwiek trzeba.

 Jehowa jako nasz Stwórca i jedyny prawdziwy Bóg zasługuje na to, żebyśmy byli oddani wyłącznie Jemu. Nie możemy oddawać czci nikomu ani niczemu innemu, w tym obrazom czy innym bożkom (Wyjścia 20:2-6; 34:14; 1 Jana 5:21).

 W pierwszych wersetach 42 rozdziału Księgi Izajasza Jehowa zapowiedział działalność ‛sługi, którego wybrał’. Ten sługa miał ‛przynieść narodom sprawiedliwość’ (Izajasza 42:1). W związku z tą obietnicą Bóg oświadczył: „Teraz oznajmiam coś nowego. Zanim to się wydarzy, powiadamiam was o tym” (Izajasza 42:9). To proroctwo o wybranym słudze spełniło się kilka stuleci później, kiedy na ziemię przyszedł Mesjasz, czyli Chrystus, żeby wykonać powierzone mu zadania (Mateusza 3:16, 17; 12:15-21).

 „Ja, któremu na imię Jahwe, chwały mojej nie odstąpię nikomu innemu ani czci mojej bożkom” (Biblia Tysiąclecia, wyd. V).

 „Jam jest Jahwe — to jest Imię moje, a chwały mojej nie oddam innemu ani należnej mi czci — bożyszczom!” (Biblia poznańska).