W sensie dosłownym żaden człowiek nie widział Boga (Wyjścia 33:20; Jana 1:18; 1 Jana 4:12). Według Biblii „Bóg jest Duchem”, formą życia niewidoczną dla ludzkich oczu (Jana 4:24; 1 Tymoteusza 1:17).

 Boga mogą jednak osobiście widzieć aniołowie, którzy również są istotami duchowymi (Mateusza 18:10). Ujrzą Go też ci z ludzi, którzy po śmierci zostaną wskrzeszeni do życia w niebie i otrzymają ciała duchowe (Filipian 3:20, 21; 1 Jana 3:2).

 W Biblii wzmianki o widzeniu często mają znaczenie przenośne — dotyczą oświecenia duchowego (Izajasza 6:10; Jeremiasza 5:21; Jana 9:39-41). W tym sensie człowiek może zobaczyć Boga już teraz —‛oczami serca’, gdy ma wiarę, dzięki której poznaje Boga i docenia Jego przymioty (Efezjan 1:18). Biblia wyjaśnia, co jest potrzebne, by zbudować taką wiarę:

•   Poznawaj Boże przymioty — takie jak miłość, szczodrość, mądrość czy moc — obserwując dzieła stwórcze (Rzymian 1:20). Wierny Hiob, gdy przypomniano mu niektóre z tych dzieł, miał wrażenie, że widzi Boga twarzą w twarz (Hioba 42:5).

•   Ucz się o Bogu, studiując Biblię. Księga ta zapewnia: „Jeżeli będziesz go szukał, da ci się znaleźć” ​(1 Kronik 28:9; Psalm 119:2; Jana 17:3).

•   Poznawaj Boga, analizując życie Jezusa. Ponieważ Jezus doskonale odzwierciedlał osobowość swojego Ojca, Boga Jehowy, słusznie mógł powiedzieć: „Kto mnie ujrzał, ujrzał też Ojca” ​(Jana 14:9).

•   Prowadź życie, które podoba się Bogu, i przekonaj się, jak będzie On działał na twoją rzecz. Jezus oświadczył: „Szczęśliwi, którzy są czystego serca, gdyż oni będą widzieć Boga”. Jak wspomniano wcześniej, niektórzy ludzie cieszący się uznaniem Bożym będą „widzieć Boga”, gdy zostaną wskrzeszeni do życia w niebie (Mateusza 5:8; Psalm 11:7).

 Istnieją relacje biblijne, z których zdaje się wynikać, że człowiek widział Boga w sensie dosłownym. Jednak kontekst wskazuje, że Bóg był wtedy reprezentowany przez anioła albo ukazał się w wizji.

 Aniołowie.

 W czasach starożytnych Bóg posyłał aniołów jako swoich przedstawicieli, żeby ukazywali się ludziom i przemawiali w Jego imieniu (Psalm 103:20). Na przykład gdy przy płonącym krzewie rozmawiał z Mojżeszem, ten „zakrył sobie twarz, gdyż bał się patrzeć na prawdziwego Boga” ​(Wyjścia 3:4, 6). Ale w rzeczywistości Mojżesz nie widział Boga, bo z kontekstu dowiadujemy się, że ujrzał „anioła Jehowy” ​(Wyjścia 3:2).

 Podobnie gdy czytamy, że Bóg „rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz”, chodzi o to, że rozmowa ta miała bardzo osobisty charakter (Wyjścia 4:10, 11; 33:11). Mojżesz nie widział oblicza Boga, ponieważ informacje, które od Niego otrzymał, były w gruncie rzeczy „przekazane przez aniołów” ​(Galatów 3:19; Dzieje 7:53). Żywił jednak tak silną wiarę, że Biblia mówi, iż postępował, „jak gdyby widział Niewidzialnego” ​(Hebrajczyków 11:27).

 W taki sam sposób jak z Mojżeszem, Bóg rozmawiał z Abrahamem — przez aniołów. To prawda, że pobieżna lektura Biblii mogłaby nasunąć wniosek, iż Abraham faktycznie widział Boga (Rodzaju 18:1, 33). Ale z kontekstu dowiadujemy się, że trzej mężowie, którzy przyszli do tego patriarchy, w rzeczywistości byli aniołami przysłanymi przez Boga. Abraham rozpoznał w nich przedstawicieli Jehowy i zwracał się do nich, jakby rozmawiał bezpośrednio z Nim (Rodzaju 18:2, 3, 22, 32; 19:1).

 Wizje.

 Bóg ukazywał się ludziom również w wizjach, czyli scenach odtwarzanych w czyimś umyśle. Na przykład gdy — jak mówi Biblia — Mojżesz i inni Izraelici „ujrzeli Boga Izraela”, w gruncie rzeczy „otrzymali oni wizję prawdziwego Boga” ​(Wyjścia 24:9-11). Również o niektórych prorokach czytamy, że ‛ujrzeli Jehowę’ (Izajasza 6:1; Daniela 7:9; Amosa 9:1). W każdym z tych wypadków kontekst wskazuje, że nie widzieli Boga bezpośrednio, lecz w wizji (Izajasza 1:1; Daniela 7:2; Amosa 1:1).