Grzech niewybaczalny obejmuje występki połączone z nastawieniem uniemożliwiającym grzesznikowi uzyskanie Bożego przebaczenia. Jak takie nastawienie może się rozwinąć?

 Bóg jest gotów przebaczać grzechy tym, którzy ich żałują, trzymają się w życiu Jego zasad i okazują wiarę w Jezusa Chrystusa (Dzieje 3:19, 20). Jednak ktoś może się stać na tyle zatwardziały w czynieniu zła, że już nigdy nie zmieni swojego nastawienia ani postępowania. Biblia mówi, że taki człowiek ma „serce niegodziwe” i że „popadł w zatwardziałość wskutek zwodniczej mocy grzechu” ​(Hebrajczyków 3:12, 13). Podobnie jak gliny wypalonej w piecu nie da się ponownie ukształtować, tak jego serce nieodwracalnie opowiedziało się przeciwko Bogu (Izajasza 45:9). Dla takiej osoby już nigdy nie będzie podstawy do przebaczenia, dlatego jest ona winna grzechu niewybaczalnego (Hebrajczyków 10:26, 27).

 Grzech niewybaczalny popełnili niektórzy żydowscy przywódcy religijni z czasów Jezusa. Wiedzieli, że Jezus dokonywał cudów za sprawą świętego ducha Bożego, a mimo to złośliwie twierdzili, że jego moc pochodzi od Szatana Diabła (Marka 3:22, 28-30).

Przykłady grzechów, które mogą zostać wybaczone

•  Bluźnierstwo wynikające z niewiedzy. Apostoł Paweł swego czasu był bluźniercą, ale później powiedział: „Okazano mi miłosierdzie, gdyż byłem nieświadomy i działałem w niewierze” ​(1 Tymoteusza 1:13).

•  Cudzołóstwo. Biblia wspomina o osobach, które dopuściły się cudzołóstwa, ale zmieniły swoje postępowanie i uzyskały Boże przebaczenie (1 Koryntian 6:9-11).

„Czy popełniłem grzech niewybaczalny?”

 Jeżeli szczerze znienawidziłeś grzeszne postępowanie i naprawdę pragniesz się zmienić, to nie popełniłeś grzechu niewybaczalnego. Bóg może ci przebaczyć, nawet jeśli wielokrotnie dopuściłeś się tego samego grzechu — pod warunkiem, że twoje serce nie stało się zatwardziałe (Izajasza 1:18).

 Niektórzy myślą, że dopuścili się grzechu niewybaczalnego, ponieważ nieustannie dręczy ich poczucie winy. Jednak Biblia uczy, że nie zawsze możemy ufać własnym odczuciom (Jeremiasza 17:9). Bóg nie upoważnił nas do osądzania kogokolwiek — również samych siebie (Rzymian 14:4, 12). Może On nam wybaczyć nawet wtedy, gdy serce wciąż nas potępia (1 Jana 3:19, 20).

Czy Judasz Iskariot popełnił grzech niewybaczalny?

 Owszem. Kierowany chciwością, podkradał pieniądze przeznaczone do celów związanych z wielbieniem Boga. Udawał nawet, że troszczy się o biednych, podczas gdy tak naprawdę chciał przywłaszczyć sobie jeszcze więcej pieniędzy (Jana 12:4-8). Kiedy serce Judasza stało się zatwardziałe w czynieniu zła, zdradził on Jezusa za 30 srebrników. Jezus wiedział, że Judasz nigdy nie zdobędzie się na szczerą skruchę, dlatego nazwał go „synem zagłady” ​(Jana 17:12). Oznaczało to, że po śmierci Judasz przestanie istnieć na zawsze — nie będzie miał nadziei na zmartwychwstanie (Marka 14:21).

 Judasz faktycznie nie okazał prawdziwej skruchy za swój grzech. Wyznał go nie Bogu, tylko przywódcom religijnym, z którymi spiskował (Mateusza 27:3-5; 2 Koryntian 7:10).