Lunarki to małe ryby, które rozmnażają się na plażach Pacyfiku w amerykańskim stanie Kalifornia i w stanie Kalifornia Dolna w Meksyku. Wiedzą one, w których dokładnie dniach i o jakich porach powinno się odbyć tarło, żeby ich potomstwo przetrwało.

 Pomyśl: Lunarki rozmnażają się w miesiącach wiosennych i letnich. Robią to tylko podczas trzech lub czterech nocy po najwyższym przypływie, który jest związany z pełnią lub nowiem Księżyca. Gdyby robiły to przed pełnią lub nowiem, ich jaja zostałyby zmyte do morza przez wysokie przypływy, które zabierają piasek z plaży. Ale ponieważ ich tarło odbywa się krótko po szczycie pływów morskich — kiedy fale nie sięgają aż tak daleko i ponownie nanoszą piasek — jaja są bezpieczne pod coraz grubszą warstwą piasku.

 Wiosną i latem, kiedy przypada okres godowy lunarek, przypływ w nocy jest zawsze wyższy niż w ciągu dnia. Pozwala to tym rybom płynąć dalej w głąb plaży i chroni jaja przed kolejnymi przypływami.

 Lunarki, żeby złożyć ikrę, czekają na duże fale i wypływają z nimi na plażę. Chcą dotrzeć jak najdalej, żeby osiąść na piasku. Gdy woda się cofa, samica swoim ciałem tworzy dołek w mokrym piasku i częściowo się w nim zakopuje ogonem w dół. Składa jaja na głębokości od 5 do 8 centymetrów, a jeden lub więcej samców je zapładnia. Później samice i samce kierują się w stronę wody, a kolejna fala zabiera je do oceanu.

 Jaja rozwijają się w wilgotnym piasku, ale potrzebują ruchu fal, żeby się wylęgnąć. Dlatego około dwóch tygodni później, przy kolejnym najwyższym przypływie, małe lunarki się wylęgają, chociaż jaja mogą tam pozostać przez cztery tygodnie aż do następnego takiego przypływu.

 Co o tym sądzisz? Czy zdolność lunarki do rozpoznawania, kiedy odbyć tarło i w jaki sposób to zrobić, jest wynikiem ewolucji? A może została zaprojektowana?