Określenie odnoszące się do ludów wywodzących się od syna Noego Sema (Semitów) oraz do ich języków i kultury (Rdz 10:21-31).

Początkowo do Semitów zaliczały się między innymi plemiona arabskie oraz Aramejczycy (Syryjczycy), Asyryjczycy, pierwotni Chaldejczycy, Elamici i Hebrajczycy. Ludy te zamieszkiwały znaczną część pd.-zach. Azji, w tym większość obszaru zwanego Żyznym Półksiężycem i dużą część Półwyspu Arabskiego.

Do języków semickich w czasach biblijnych zaliczały się akadyjski (używany w Asyrii i Babilonie), arabski, aramejski, hebrajski oraz języki narodów sąsiadujących z Izraelem, np. Ammonitów i Moabitów (Rdz 11:27; 19:30, 37, 38). Dowody wskazują, że jest to najstarsza rodzina językowa.

Kiedy przymiotnikiem „semicki” określa się jakieś słowo, nazwę, imię lub związek frazeologiczny, oznacza to, że termin ten pochodzi z języka semickiego lub że ma cechy tego języka.