Luźna federacja starożytnych miast-państw położonych na wsch. wybrzeżu Morza Śródziemnego. Jej terytorium rozciągało się na terenie obecnego Libanu oraz części Syrii i Izraela. Głównym miastem Fenicji początkowo był Sydon, ale później przyćmił go Tyr — jego własna kolonia.

Z Biblii wynika, że Sydończycy byli potomkami Noego przez Chama, Kanaana i Sydona (Rdz 10:1, 6, 15, 18, 19). Mieszkańcy tej ziemi nadali jej nazwę Kanaan i praktykowali religię kananejską. Później Grecy nazwali ten teren Fenicją. W Biblii w różnych okresach odnoszono do niego określenia Fenicja, Kanaan i Sydon (Joz 13:6; Sdz 1:32; Dz 21:2). Z czasem na bazie alfabetu fenickiego, bardzo podobnego do starohebrajskiego, powstało pismo greckie i łacińskie. Fenicjanie, jako umiejętni budowniczowie statków i wprawni żeglarze, należeli do najlepszych kupców starożytności i docierali do najdalszych zakątków ówczesnego świata (Eze 27:1-9).

Z biegiem lat Fenicja dostawała się pod władzę Asyrii, Babilonu, Persji, a następnie Grecji. W 64 r. p.n.e. teren ten został podbity przez Rzym. W I w. n.e. Fenicja była częścią rzymskiej prowincji Syria. Historia Fenicji i jej głównych miast podkreśla, jak dokładnie spełniają się proroctwa biblijne (Iz 23:1-14; Jer 25:17, 22, 27; Eze 26:3, 4).