Rozdział 10

Królestwo Boże panuje

1, 2. Co dowodzi, że rządy ludzkie zawiodły?

PRZYPUŚĆMY, że kupiłeś jakieś urządzenie, które szybko przestało działać. Wezwałeś fachowca, by je naprawił, ale wkrótce znowu się zepsuło. Cóż za rozczarowanie!

² Podobnie rzecz się ma ze sprawowaniem władzy przez człowieka. Ludzie zawsze pragnęli rządu, który by im zapewnił pokój i szczęście. Niestety, wszelkie zabiegi o usunięcie „usterek” w społeczeństwie ludzkim okazują się nieskuteczne. Zawarto już mnóstwo traktatów pokojowych — tylko po to, by je później zerwać. A czy jakiś rząd zdołał zlikwidować ubóstwo, uprzedzenia, przestępczość, choroby bądź zapobiec niszczeniu środowiska naturalnego? Rządów ludzkich nie da się naprawić. Nawet mądry król izraelski Salomon zapytał: „Jakże może człowiek zrozumieć swoją drogę?” (Przypowieści 20:24).

3. (a) O czym głosił Jezus? (b) Co niektórzy ludzie rozumieją przez Królestwo Boże?

³ Ale nie trać otuchy! Stabilny rząd światowy nie jest mrzonką. Głosił o nim Jezus. Nazywał go „królestwem Bożym” i nauczył swych naśladowców modlić się o jego nastanie (Łukasza 11:2; 21:31). Oczywiście w różnych religiach czasami się wspomina o Królestwie Bożym. Ba, miliony ludzi modli się o nie, powtarzając Modlitwę Pańską (zwaną też „Ojcze nasz” bądź modlitwą wzorcową). Kiedy ich jednak zapytać: „Czym jest Królestwo Boże?”, odpowiadają różnie. Niektórzy mówią: „Mamy je w sercu”. Inni nazywają tak niebo. Jak się jednak przekonamy, Biblia udziela na to pytanie jasnej odpowiedzi.

 KRÓLESTWO POWOŁANE W OKREŚLONYM CELU

4, 5. Dlaczego Jehowa postanowił w nowy sposób dać wyraz swej zwierzchniej władzy i co zostanie dzięki temu dokonane?

⁴ Jehowa Bóg zawsze był Królem, czyli Zwierzchnim Władcą całego wszechświata. Zajmuje tę wysoką pozycję, ponieważ jest Stwórcą wszechrzeczy (1 Kronik 29:11; Psalm 103:19; Dzieje 4:24). Jednakże Królestwo, o którym głosił Jezus, jest czymś drugorzędnym wobec zwierzchniej władzy Boga nad wszechświatem. To mesjańskie Królestwo zostało powołane w określonym celu. Na czym on polega?

⁵ Jak to już wyjaśniono w rozdziale 6, pierwsza para ludzka zbuntowała się przeciw władzy Boga. Ze względu na podniesione wtedy kwestie sporne Jehowa postanowił w nowy sposób dać wyraz swej władzy zwierzchniej. Ogłosił zamierzenie dotyczące „nasienia”, czyli „potomstwa”, które zmiażdży Węża — Szatana — i usunie skutki wrodzonego grzechu, obciążającego rodzaj ludzki. Głównym przedstawicielem tego „potomstwa” jest Jezus Chrystus, a „królestwo Boże” stanowi narzędzie, które doszczętnie pokona Szatana. Za pomocą tego Królestwa Jezus Chrystus przywróci panowanie Jehowy nad ziemią, obejmie rządy w Jego imieniu i raz na zawsze wykaże prawowitość zwierzchnictwa Bożego (1 Mojżeszowa 3:15; Psalm 2:2-9).

6, 7. (a) Gdzie ma siedzibę to Królestwo, kto jest jego Królem i jakich ma współwładców? (b) Kim są poddani Królestwa?

⁶ Według pewnego przekładu Biblii Jezus oznajmił niegodziwym faryzeuszom: „Oto królestwo Boże wewnątrz was jest” (Łukasza 17:21, Bg). Czy chciał przez to powiedzieć, że Królestwo było w niegodziwych sercach tych zepsutych ludzi? Ależ nie! W dokładniejszym tłumaczeniu czytamy: „Królestwo Boże jest pośród was” (Przekład Nowego Świata). Jezus jako przyszły Król mówił w ten sposób o sobie, był bowiem pośród nich. Królestwo Boże bynajmniej nie jest stanem serca, lecz rzeczywistym, działającym rządem, który ma władcę i poddanych. Jego siedziba mieści się w niebie  i dlatego jest nazywane zarówno „królestwem Bożym”, jak i „królestwem niebios” (Mateusza 13:11; Łukasza 8:10). Prorok Daniel oglądał w widzeniu jego Władcę i napisał, że jest to ktoś „podobny do Syna Człowieczego”, że stawiono go przed Bogiem Wszechmocnym i że dano mu nieprzemijającą „władzę i chwałę, i królestwo, aby mu służyły wszystkie ludy, narody i języki” (Daniela 7:13, 14). Kto jest tym Królem? Określenia „Syn człowieczy” Biblia używa w odniesieniu do Jezusa Chrystusa (Mateusza 12:40; Łukasza 17:26). A zatem Jehowa wyznaczył na Króla swego Syna, Jezusa Chrystusa.

⁷ Jednakże Jezus nie panuje sam. Towarzyszy mu grono 144 000 współkrólów i współkapłanów „kupionych z ziemi” (Objawienie 5:9, 10; 14:1, 3; Łukasza 22:28-30). A poddanymi Królestwa Bożego będą członkowie ogólnoziemskiej rodziny ludzkiej, podporządkowani przewodnictwu Chrystusa (Psalm 72:7, 8, NW). Skąd jednak możemy mieć pewność, że Królestwo rzeczywiście wykaże prawowitość zwierzchnictwa Bożego i przywróci na ziemi rajskie warunki?

KRÓLESTWO BOŻE JEST CZYMŚ REALNYM

8, 9. (a) Jaki przykład ilustruje niezawodność obietnic co do Królestwa Bożego? (b) Dlaczego możemy być pewni, że Królestwo jest czymś realnym?

⁸ Wyobraź sobie, że spalił ci się dom. Twój przyjaciel dysponujący odpowiednimi środkami obiecuje pomóc go odbudować i zapewnić żywność twojej rodzinie. Jeżeli ów przyjaciel zawsze mówił ci prawdę, to czy nie uwierzysz mu i teraz? Przypuśćmy, iż nazajutrz po powrocie z pracy ujrzałbyś, że robotnicy zaczęli usuwać zgliszcza i że twym najbliższym dostarczono jedzenie. Chyba nie miałbyś już najmniejszych wątpliwości, że z czasem wszystko nie tylko zostanie odnowione, ale będzie wyglądało lepiej niż poprzednio.

⁹ Podobnie Jehowa upewnia nas, iż Królestwo jest czymś realnym. Jak wykazano w biblijnym Liście do Hebrajczyków,  wiele szczegółów Prawa stanowiło proroczą zapowiedź, czyli ‛cień dóbr’ Królestwa (Hebrajczyków 10:1). Tak samo rzecz się miała z ziemskim królestwem izraelskim. Nie było to zwyczajne państwo, gdyż jego władcy zasiadali na „tronie Jehowy” (1 Kronik 29:23, NW). Ponadto przepowiedziano: „Nie przeniesie się berło od Judy ani laska rozkazodawcy spomiędzy jego stóp, aż nadejdzie Szilo; i jemu należeć się będzie posłuszeństwo ludów” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 49:10, NW). * Jezus, nieprzemijający Król stojący na czele rządu Bożego, pochodził właśnie z tego królewskiego rodu wywodzącego się od Judy (Łukasza 1:32, 33).

10. (a) Kiedy został założony fundament mesjańskiego Królestwa Bożego? (b) W jakiej ważnej działalności mieli przewodzić na ziemi przyszli współwładcy Jezusa?

¹⁰ Fundament mesjańskiego Królestwa Bożego został założony z chwilą wybrania apostołów Jezusa (Efezjan 2:19, 20; Objawienie 21:14). Byli oni pierwszymi z grona 144 000 niebiańskich współkrólów Jezusa Chrystusa. Przebywając na ziemi, jego przyszli współwładcy mieli przewodzić dziełu świadczenia, które zlecił im słowami: „Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” (Mateusza 28:19).

11. Jak jest dziś prowadzone dzieło głoszenia o Królestwie i z jakimi rezultatami?

¹¹ Nakaz czynienia uczniów jest teraz spełniany na niebywałą skalę. Świadkowie Jehowy ogłaszają dobrą nowinę o Królestwie po całym globie, stosując się do proroczych słów Jezusa: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14). Głoszenie o Królestwie obejmuje między innymi wielki program  wychowawczy. Osoby podporządkowujące się prawom i zasadom Królestwa Bożego już teraz cieszą się pokojem i jednością, których nie potrafią zapewnić rządy ludzkie. Wszystko to jest widomym dowodem realności Królestwa Bożego.

12. (a) Dlaczego głosiciele Królestwa słusznie są nazywani Świadkami Jehowy? (b) Czym Królestwo Boże różni się od rządów ludzkich?

¹² Jehowa powiedział Izraelitom: „Wy jesteście moimi świadkami (...) i moimi sługami, których wybrałem” (Izajasza 43:10-12). Jezus, „Świadek Wierny”, gorliwie oznajmiał dobrą nowinę o Królestwie (Objawienie 1:5; Mateusza 4:17). Słusznie  zatem dzisiejsi głosiciele Królestwa noszą wskazaną przez Boga nazwę Świadkowie Jehowy. Ale dlaczego poświęcają tyle sił i czasu na mówienie drugim o Królestwie Bożym? Ponieważ jest ono jedyną nadzieją dla ludzkości. Rządy ludzkie prędzej czy później przestają istnieć, natomiast Królestwo Boże będzie trwać na wieki. Władcę tego Królestwa — Jezusa — nazwano w Księdze Izajasza 9:6, 7 (NW; 9:5, 6, Bw) „Księciem Pokoju”, po czym dodano: „Obfitości tej władzy książęcej i pokojowi nie będzie końca”. Królestwo Boże nie jest podobne do rządów ludzkich, które dzisiaj są, a jutro ustępują miejsca innym. W Księdze Daniela 2:44 czytamy: „Bóg niebios stworzy królestwo, które na wieki nie będzie zniszczone, a królestwo to nie przejdzie na inny lud; (...) samo ostoi się na wieki”.

13. (a) Jakie problemy rozwiąże Królestwo Boże? (b) Dlaczego możemy być pewni, że obietnice Boże się spełnią?

¹³ Czy któryś z władców ludzkich może na zawsze zlikwidować wojny, przestępczość, choroby, głód czy bezdomność? Poza tym czy któryś ziemski władca potrafi wskrzesić zmarłych? Królestwo Boże i jego Król uporają się z tymi sprawami. Rząd ten w niczym nie będzie przypominać wadliwego urządzenia, które trzeba stale naprawiać. Wprost przeciwnie, odniesie pełny sukces, Jehowa obiecuje bowiem: „Tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem” (Izajasza 55:11). Zamierzenie Boże z całą pewnością się urzeczywistni. Ale kiedy to Królestwo miało zacząć panować?

KIEDY MIAŁO ZAPANOWAĆ KRÓLESTWO?

14. Jakie mylne wyobrażenie o Królestwie mieli uczniowie Jezusa, ale co on sam wiedział na temat swego panowania?

¹⁴ „Panie, czy w tym czasie przywracasz królestwo Izraelowi?” To pytanie zadane Jezusowi przez jego uczniów pozwala wnioskować, że wtedy jeszcze nie pojmowali, w jakim celu i kiedy zapanuje Królestwo Boże. Ostrzegając ich przed snuciem domysłów na ten temat, Jezus oznajmił:  „Nie wasza to rzecz poznać czasy lub pory, które Ojciec objął swoją władzą orzekania”. Jezus wiedział, że jego panowanie nad ziemią jest jeszcze kwestią przyszłości i że obejmie je długo po zmartwychwstaniu i wstąpieniu do nieba (Dzieje 1:6-11; Łukasza 19:11, 12, 15). Przepowiedziano to w Piśmie Świętym. W jaki sposób?

15. Jak Psalm 110:1 rzuca światło na czas objęcia władzy przez Jezusa?

¹⁵ Mówiąc proroczo o Jezusie jako o „Panu”, król Dawid rzekł: „Wypowiedź Jehowy do mego Pana: ‚Siądź po mojej prawicy, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp’” (Psalm 110:1, NW; porównaj Dzieje 2:34-36). Proroctwo to wskazuje, że po wstąpieniu do nieba Jezus nie miał od razu objąć władzy; przeciwnie, miał czekać po prawicy Bożej (Hebrajczyków 10:12, 13). Jak długo musiał czekać? Kiedy miało się rozpocząć jego panowanie? Biblia pomaga nam znaleźć odpowiedzi na te pytania.

16. Co się wydarzyło w roku 607 p.n.e. i jaki to miało związek z Królestwem Bożym?

¹⁶ Jedynym miastem na całej ziemi, z którym Jehowa związał swe imię, było Jeruzalem (1 Królewska 11:36). Była to zarazem stolica uznanego przez Boga królestwa ziemskiego, stanowiącego pierwowzór niebiańskiego Królestwa Bożego. Zburzenie Jeruzalem przez Babilończyków w roku 607 p.n.e. było więc wydarzeniem niezwykłej wagi. Wyznaczało początek długiej przerwy w sprawowaniu przez Boga bezpośredniej władzy nad Jego ludem na ziemi. Jakieś 600 lat później owa przerwa ciągle jeszcze trwała, Jezus powiedział bowiem: „Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią wyznaczone czasy narodów” (Łukasza 21:24).

17. (a) Czym są „wyznaczone czasy narodów” i jak długo miały trwać? (b) Kiedy się rozpoczęły, a kiedy skończyły „wyznaczone czasy narodów”?

¹⁷ „Wyznaczone czasy narodów” to okres, na który rządom światowym wolno było przerwać panowanie uznawane  przez Boga. Rozpoczął się on w chwili zburzenia Jeruzalem w roku 607 p.n.e. i według słów Daniela miał trwać „siedem czasów” (Daniela 4:20-22, Bp). Wobec tego kiedy się skończył? Z Biblii wynika, iż trzy i pół czasu to 1260 dni (Objawienie 12:6, 14). Dwa razy tyle, czyli siedem czasów, to 2520 dni. Ale po tak krótkim okresie nie wydarzyło się nic szczególnego. Kiedy jednak odniesiemy do proroctwa Daniela regułę ‛dzień za rok’ i do roku 607 p.n.e. doliczymy 2520 lat, uzyskamy rok 1914 n.e. (4 Mojżeszowa 14:34; Ezechiela 4:6).

18. Co Jezus uczynił wkrótce po objęciu władzy w Królestwie i jak się to odbiło na ziemi?

¹⁸ Czy Jezus zaczął wtedy panować w niebie? Biblia daje podstawy do takiego twierdzenia i będzie to omówione w następnym rozdziale. Oczywiście objęcie rządów przez Jezusa nie miało być równoznaczne z natychmiastowym nastaniem pokoju na ziemi. Z Księgi Objawienia 12:7-12 wynika, że zaraz po rozpoczęciu królowania Jezus miał usunąć z nieba Szatana i demonicznych aniołów. Na ziemię miało to sprowadzić nieszczęścia, ale dla naszego pokrzepienia napisano, że Diabłu pozostało już ‛mało czasu’. Wkrótce będziemy mogli radować się nie tylko z tego, że Królestwo Boże już panuje, lecz także z dobrodziejstw, jakie zapewni ono ziemi oraz ludziom posłusznym Bogu (Psalm 72:7, 8). A skąd wiadomo, że nastąpi to już wkrótce?

[Przypis]

SPRAWDŹ, CO JUŻ WIESZ

Czym jest Królestwo Boże i skąd sprawuje władzę?

Kim są władcy, a kim poddani tego Królestwa?

Jak Jehowa nas upewnił, że Jego Królestwo jest czymś realnym?

Kiedy się rozpoczęły, a kiedy skończyły „wyznaczone czasy narodów”?

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 94]

WAŻNIEJSZE WYDARZENIA ZWIĄZANE Z KRÓLESTWEM BOŻYM

• Jehowa oznajmia swe zamierzenie co do wyłonienia „potomstwa”, które zmiażdży głowę Węża — Szatana Diabła (1 Mojżeszowa 3:15).

• W roku 1943 p.n.e. Jehowa wskazuje, że to „potomstwo” będzie się wywodzić z rodu Abrahama (1 Mojżeszowa 12:1-3, 7; 22:18).

• Przymierze Prawa zawarte z Izraelem w roku 1513 p.n.e. staje się „cieniem mających nadejść dóbr” (2 Mojżeszowa 24:6-8; Hebrajczyków 10:1).

• W roku 1117 p.n.e. powstaje ziemskie królestwo Izraela, na którego tronie zasiadają później potomkowie Dawida (1 Samuela 11:15; 2 Samuela 7:8, 16).

• W roku 607 p.n.e. Jeruzalem zostaje zburzone i rozpoczynają się „wyznaczone czasy narodów” (2 Królewska 25:8-10, 25, 26; Łukasza 21:24).

• W roku 29 n.e. Jezus zostaje namaszczony na przyszłego Króla i rozpoczyna swą służbę na ziemi (Mateusza 3:16, 17; 4:17; 21:9-11).

• W roku 33 n.e. Jezus wstępuje do nieba, aby czekać po prawicy Bożej na rozpoczęcie swego panowania (Dzieje 5:30, 31; Hebrajczyków 10:12, 13).

• W roku 1914 n.e. kończą się „wyznaczone czasy narodów” i Jezus obejmuje tron w niebiańskim Królestwie (Objawienie 11:15).

• Szatan z demonami zostają zrzuceni w pobliże ziemi i sprowadzają na ludzkość jeszcze więcej nieszczęść (Objawienie 12:9-12).

• Jezus nadzoruje głoszenie po całym świecie dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Mateusza 24:14; 28:19, 20).