Kim był Abraham?
NIEWIELU ludzi miało tak duży wpływ na dzieje religii jak Abraham *. Szanują go żydzi, muzułmanie i chrześcijanie. Przez biblistów bywa zaliczany do „kluczowych postaci Pisma Świętego” i przedstawiany jako „wybitny przykład wiary”. Biblia określa go mianem „ojca wszystkich, którzy wierzą” (Rzymian 4:11).
Dlaczego Abraham cieszy się tak ogromnym poważaniem? Między innymi dlatego, że tylko on został w Biblii nazwany przyjacielem Boga! (Izajasza 41:8; Jakuba 2:23; zobacz też 2 Kronik 20:7, Biblia warszawska).
Z drugiej strony Abraham był zwyczajnym człowiekiem, takim jak my. Zmagał się z wieloma przeciwnościami, które dotykają i nas. Dzięki czemu zdołał je pokonać? Przyjrzyjmy się nieco bliżej, co Biblia mówi o tym słudze Bożym.
Pochodzenie
Abraham urodził się w roku 2018 p.n.e. Pochodził z Ur — dużego, dobrze prosperującego miasta, w którym jednak szerzyło się bałwochwalstwo (Rodzaju 11:27-31). Do grona czcicieli różnych bóstw prawdopodobnie należał także jego ojciec, Terach (Jozuego 24:2). Ale Abraham nie chciał mieć nic wspólnego z martwymi bożkami — postanowił, że będzie służył wyłącznie Jehowie *.
Co skłoniło go do podjęcia takiej decyzji? Przez jakieś 150 lat żył współcześnie z synem Noego Semem. Choć był od niego znacznie młodszy, niewykluczone, że spędzał czas w jego towarzystwie. Jeśli tak było, to jakie korzyści mógł odnieść? Być może usłyszał relację o potopie z ust naocznego świadka i być może to właśnie Sem pomógł mu zrozumieć, jak ważne jest oddawanie czci Jehowie — Bogu, który ocalił Sema i jego bliskich.
Czy to za sprawą Sema, czy kogoś innego, Abraham zareagował przychylnie na to, czego się dowiedział o prawdziwym Bogu. Gdy Jehowa, „który bada serca”, obserwował Abrahama, dostrzegł w nim coś dobrego i pomógł mu to w sobie rozwinąć (Przysłów 17:3; 2 Kronik 16:9).
Życie
W życiu Abrahama nie brakowało trudności, lecz mimo to było ono naprawdę ciekawe i wartościowe. Prześledźmy ważniejsze zdarzenia z dziejów tego patriarchy.
▪ Bóg polecił Abrahamowi opuścić rodzinne Ur i udać się w okolice, które mu dopiero wskaże. Abraham i Sara nie znali więc szczegółów — nie wiedzieli, dokąd zmierzają ani dlaczego Bóg tego od nich oczekuje — ale okazali posłuszeństwo. Ostatecznie zamieszkali w namiotach w ziemi Kanaan i do końca życia byli koczownikami (Dzieje 7:2, 3; Hebrajczyków 11:8, 9, 13).
▪ Chociaż Abraham i Sara nie mieli jeszcze dzieci, Jehowa przyrzekł, że Abraham zostanie ojcem wielkiego narodu oraz że za jego pośrednictwem zaznają błogosławieństw wszystkie rodziny na ziemi (Rodzaju 11:30; 12:1-3). Potem Bóg dodatkowo potwierdził tę obietnicę. Powiedział Abrahamowi, że jego potomstwo stanie się tak liczne jak gwiazdy na niebie (Rodzaju 15:5, 6).
▪ Kiedy Abraham miał 99 lat, a Sara prawie 90, Jehowa oświadczył, że doczekają się syna. Z ludzkiego punktu widzenia wydawało się to niemożliwe, ale wkrótce przekonali się, że nic nie jest „zbyt niezwykłe dla Jehowy” (Rodzaju 18:14). Rok później stuletniemu Abrahamowi urodził się syn Izaak (Rodzaju 17:21; 21:1-5). Bóg sprecyzował, że właśnie poprzez niego spłyną błogosławieństwa na całą ludzkość.
▪ Gdy Izaak nie był jeszcze żonaty i nie miał potomstwa, Jehowa skierował do Abrahama zaskakujące słowa: poprosił go, by złożył swego ukochanego syna na ofiarę *. Myśl o tym musiała być dla Abrahama bardzo bolesna, jednak podjął przygotowania, by spełnić prośbę Jehowy. Niezachwianie wierzył, że Bóg urzeczywistni złożone wcześniej obietnice i jeśli będzie to konieczne, nawet wskrzesi jego syna (Hebrajczyków 11:19). Gdy miał już dopełnić ofiary, Jehowa w ostatniej chwili interweniował i nie dopuścił do śmierci Izaaka. Pochwalił Abrahama za wyjątkowe posłuszeństwo, po czym kolejny raz upewnił go, że spełni wszystko, co mu obiecał (Rodzaju 22:1-18).
▪ Abraham dożył 175 lat. Jak czytamy w Biblii, zakończył życie „w późnej starości, sędziwy i pełen zadowolenia” (Rodzaju 25:7, 8). W ten sposób doświadczył spełnienia innej zapowiedzi Bożej, zgodnie z którą miał żyć długo i umrzeć w spokoju (Rodzaju 15:15).
Spuścizna
Abraham nie jest jedynie postacią historyczną czy autorytetem religijnym z zamierzchłych czasów. Dzieje jego życia po dziś dzień stanowią skarbnicę, z której można czerpać wzorce (Hebrajczyków 11:8-10, 17-19). Rozważmy teraz cztery wartościowe cechy, którymi odznaczał się ten człowiek. Zacznijmy od tej, z której chyba jest najbardziej znany — od wiary.
[Przypisy]
^ ak. 2 Początkowo patriarcha ten był znany jako Abram, a jego żona jako Saraj. Później Bóg zmienił imię Abrama na Abraham, czyli „ojciec mnóstwa”, a imię Saraj — na Sara, co znaczy „księżniczka” (Rodzaju 17:5, 15). Dla uproszczenia w tej serii artykułów będziemy posługiwać się imionami Abraham i Sara.
^ ak. 6 Jehowa to imię Boże, wyjawione na kartach Biblii.
^ ak. 14 Zobacz artykuł „Czytelnicy pytają: Dlaczego Bóg poprosił Abrahama, by złożył na ofiarę swego syna?” na stronie 23 tego czasopisma.
[Ramka na stronie 4]
Ważna postać w historii biblijnej
Początkowe 10 rozdziałów biblijnej Księgi Rodzaju ukazuje losy kilku mężów wiary, takich jak Abel, Henoch i Noe. Natomiast kolejne 15 rozdziałów to w większości relacja z życia jednego człowieka — właśnie Abrahama.
W związku z Abrahamem pojawiają się w Biblii po raz pierwszy pewne istotne pojęcia. W opisie jego dziejów można znaleźć pierwszą wzmiankę...
▪ o Bogu jako Tarczy, czyli Obrońcy tych, którzy Mu służą (Rodzaju 15:1; zobacz Powtórzonego Prawa 33:29; Psalm 115:9; Przysłów 30:5)
▪ o uwierzeniu Bogu (Rodzaju 15:6)
▪ o proroku (Rodzaju 20:7)
▪ o miłości rodzicielskiej (Rodzaju 22:2).
