NIEPOROZUMIENIA z teściami to temat wielu dowcipów, ale w życiu wcale nie bywa tak śmiesznie. „Przez lata teściowa wtrącała się w nasze małżeństwo” — opowiada Reena, mężatka z Indii. „A ponieważ nie mogłam wyładować złości na niej, mój gniew często skrupiał się na mężu. Wychodziło na to, że ciągle musi dokonywać wyboru: czy ma być dobrym mężem, czy dobrym synem”.

Dlaczego niektórzy rodzice mieszają się w życie swoich dzieci mających już własne rodziny? Cytowana na początku Jenny wskazuje na jedną z przyczyn: „Być może trudno im pogodzić się z tym, że o ich syna lub córkę ma teraz dbać ktoś młody i niedoświadczony”. Dilip, mąż Reeny, wyjaśnia: „Rodzice, którzy wychowywali dziecko i zdobywali się dla niego na wiele wyrzeczeń, niekiedy mają odczucie, że zostali odstawieni na boczny tor. Mogą też szczerze się martwić, że ich synowi lub córce brakuje doświadczenia potrzebnego, by osiągnąć powodzenie w małżeństwie”.

Prawdę mówiąc, bywa i tak, że teściowie wtrącają się na życzenie jednego z małżonków. Rozważmy przykład Leanne i Michaela, małżeństwa z Australii. „Leanne pochodzi z bardzo zżytej rodziny, w której wszyscy o wszystkim otwarcie rozmawiali” — opowiada Michael. „Po naszym ślubie biegała do ojca po rady w sprawach, które tak naprawdę powinniśmy omówić we dwoje. I choć wiedziałem,  że teść ma ogromne doświadczenie, bolało mnie, gdy szła do niego zamiast do mnie!”

Stosunki z teściami niewątpliwie mogą przysparzać w małżeństwie różnych napięć. Czy tak jest u was? Jak układają się twoje relacje z rodzicami partnera oraz jego relacje z twoimi rodzicami? Przeanalizujmy dwie kwestie, które mogą wyłonić się we wzajemnych kontaktach.

Wydaje ci się, że współmałżonek jest nadmiernie przywiązany do swoich rodziców. „Żona uważała, że jeśli nie zamieszkamy blisko jej rodziców, to ona nie będzie wobec nich w porządku” — opowiada Luis z Hiszpanii. „Z drugiej strony gdy urodził się nasz syn, moi rodzice przychodzili niemal codziennie, co bardzo stresowało żonę. Na tym tle narosło między nami wiele konfliktów”.

Co wziąć pod uwagę:

Biblia mówi, że mężczyzna, który zawrze małżeństwo, „opuści ojca i matkę i przylgnie do swej żony, i staną się jednym ciałem” (Rodzaju 2:24). Bycie z kimś „jednym ciałem” to coś więcej niż mieszkanie pod jednym dachem. Po ślubie mąż i żona stanowią nową rodzinę i powinni być dla siebie ważniejsi niż inni krewni (1 Koryntian 11:3). Oczywiście oboje nadal mają szanować swoich rodziców i często wiąże się to z poświęcaniem im uwagi (Efezjan 6:2). Jak jednak postąpić, jeśli uważasz, że partner za bardzo skupia się na swoich rodzicach, a ciebie pomija lub zaniedbuje?

Co zrobić:

Oceń sytuację obiektywnie. Czy rzeczywiście współmałżonek jest nadmiernie przywiązany do rodziców, czy może po prostu ty nie jesteś równie mocno zżyty ze swoimi? Gdyby tak właśnie było, zastanów się, jak na twoją ocenę sytuacji rzutują wzorce wyniesione z domu rodzinnego. Czy przypadkiem do pewnego stopnia nie przemawia przez ciebie zazdrość? (Przysłów 14:30; 1 Koryntian 13:4; Galatów 5:26).

Żeby odpowiedzieć na takie pytania, trzeba dokonać uczciwej samoanalizy. Ale zdobądź się na to. Przecież jeśli kwestie związane z rodzicami są źródłem ciągłych tarć między tobą a współmałżonkiem, w gruncie rzeczy macie problem nie tylko z teściami, lecz także w waszym małżeństwie.

Wiele nieporozumień bierze się stąd, że partnerzy nie zapatrują się identycznie na tę samą kwestię. Czy zatem nie mógłbyś spojrzeć na różne sprawy z perspektywy współmałżonka? (Filipian 2:4; 4:5). Tak zrobił Adrián z Meksyku. Opowiada: „W rodzinie mojej żony panowały niezdrowe układy, więc trzymałem się od teściów na dystans. W końcu przestałem się z nimi widywać — trwało to całe lata. A ponieważ mojej żonie wciąż zależało na zażyłych stosunkach z rodziną, zwłaszcza z matką, dochodziło między nami do nieporozumień”.

Z czasem Adrián wyrobił sobie bardziej zrównoważony pogląd. Teraz mówi: „Chociaż wiem, że zbyt bliskie kontakty żony z rodzicami źle wpływają na jej emocje, to jednak całkowite zerwanie wcale nie jest dobrym rozwiązaniem. Na ile to zatem możliwe, postarałem się odbudować dobre stosunki z teściami” *.

Teściowie ciągle wtrącają się w wasze sprawy i udzielają nieproszonych rad. „Przez pierwsze siedem lat małżeństwa  mieszkaliśmy z krewnymi męża” — opowiada Nelya z Kazachstanu. „Wciąż dochodziło do spięć — nie podobało im się to, jak wychowujemy dzieci, a także to, jak gotuję i sprzątam. Próbowałam rozmawiać z mężem i teściową, ale sytuacja tylko się pogorszyła!”

Co wziąć pod uwagę:

Po ślubie nie podlegasz już władzy rodzicielskiej. Według Biblii „głową każdego mężczyzny jest Chrystus, a głową kobiety jest mężczyzna”, jej mąż (1 Koryntian 11:3). Niemniej — jak już wspomnieliśmy — i mąż, i żona powinni okazywać rodzicom szacunek. W Księdze Przysłów 23:22 czytamy: „Słuchaj swego ojca, który cię spłodził, i nie gardź swą matką — tylko dlatego, że się zestarzała”. Ale co wtedy, gdy rodzice — jedni lub drudzy — posuwają się za daleko i próbują narzucać swoje poglądy?

Co zrobić:

Wczuj się w położenie rodziców i rozważ, z czego wynika ich zachowanie, które sprawia wrażenie wtykania nosa w nie swoje sprawy. Cytowany na wstępie Ryan mówi: „Niekiedy rodzice chcą mieć pewność, że wciąż są ważni dla swoich dzieci”. Ich ingerencja może więc nie być zamierzona i niewykluczone, że da się z nią żyć, gdy się wprowadzi w czyn następującą radę biblijną: „Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego” (Kolosan 3:13). Co jednak wtedy, gdy teściowie ingerują tak dalece, że wywołuje to konflikty w waszym związku?

Niektóre małżeństwa nauczyły się zakreślać odpowiednie granice w stosunkach z rodzicami. Nie znaczy to, że macie im wypunktować, co mogą robić, a czego nie *. Często wystarczy po prostu pokazać swoim zachowaniem, że ze współmałżonkiem liczysz się bardziej. Masayuki z Japonii radzi: „Gdy rodzice wyrażają jakąś opinię, nie przytakuj im od razu. Pamiętaj, że tworzysz nową rodzinę. A zatem najpierw zapytaj, co o ich radzie myśli twój partner”.

Nieporozumienia z teściami często można załagodzić, gdy się zrozumie ich motywy oraz nie pozwoli, by te zadrażnienia wywoływały kłótnie między tobą a współmałżonkiem. Jenny przyznaje: „Rozmawiając o naszych rodzicach, niekiedy dawaliśmy się ponieść emocjom. Nietrudno było zauważyć, że gdy wytykaliśmy sobie ich wady, nawzajem się raniliśmy. Z czasem jednak przestaliśmy sobie dogryzać, wyciągając przywary naszych rodziców, a zaczęliśmy skupiać się na rozwiązaniu samego problemu. W rezultacie bardzo się do siebie zbliżyliśmy”.