JEZUS zapytał kiedyś swoich uczniów: „Któryż to ojciec wśród was, jeśli go syn poprosi o rybę, poda mu węża zamiast ryby? Albo też jeśli poprosi o jajko, czy poda mu skorpiona?” (Łukasza 11:11, 12). Galilejskie dzieci lubiły jeść jajka i ryby — dobrze wiedziały, o co mają prosić.

Jezus zachęcił, żeby wytrwale modlić się o ducha świętego, tak jak głodne dziecko dopomina się o coś do zjedzenia (Łukasza 11:9, 13). Uświadomienie sobie, czym jest duch święty, pomoże nam zrozumieć niezwykle ważną rolę, jaką potrafi on odegrać w naszym życiu. Dowiedzmy się zatem, co o duchu świętym mówi Biblia.

„Moc Najwyższego”

Z Pisma Świętego wyraźnie wynika, że duch święty jest siłą, za której pośrednictwem Bóg urzeczywistnia swą wolę. Kiedy anioł Gabriel zapowiadał dziewicy Marii, że będzie miała syna, wyjaśnił: „Duch święty przyjdzie na ciebie i moc Najwyższego cię ocieni. Dlatego też to, co się narodzi, będzie nazwane świętym, Synem Bożym” (Łukasza 1:35). Słowa te wskazują na bardzo bliski związek zachodzący między duchem świętym a „mocą Najwyższego”.

Słuszność takiego wniosku potwierdzają liczne wersety biblijne. Prorok Micheasz powiedział: „Za sprawą ducha Jehowy zostałem napełniony mocą” (Micheasza 3:8). Jezus obiecał uczniom: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty” (Dzieje 1:8). Również apostoł Paweł mówił o „mocy ducha świętego” (Rzymian 15:13, 19).

O czym więc świadczą powyższe wersety? O ścisłej zależności między duchem świętym a mocą Bożą. Chcąc osiągnąć jakiś cel, Jehowa posługuje się duchem świętym. Mówiąc najprościej, duch święty to moc Boga użyta do realizacji jakiegoś zamierzenia, Jego  aktywna siła. A jak niezmierna to potęga! Moc potrzebna do stworzenia wszechświata przerasta naszą zdolność pojmowania. Słowami zanotowanymi przez proroka Izajasza Jehowa zachęca nas do głębszej refleksji: „Podnieście oczy ku górze i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten, który ich zastęp wyprowadza według liczby, wszystkie je woła po imieniu. Dzięki obfitości dynamicznej energii — jako że jest również pełen werwy w swej mocy — ani jednej z nich nie brak” (Izajasza 40:26).

Jak więc wynika z Biblii, harmonijny, uporządkowany wszechświat zawdzięcza swe istnienie „dynamicznej energii”, czynnej sile wszechmocnego Boga. Od tej wszechpotężnej siły zależy także nasze życie (zobacz ramkę „Przejawy działania ducha świętego”).

 Jehowa może posługiwać się swoim świętym duchem w działaniach zakrojonych na wielką skalę, jak to było podczas stwarzania wszechświata. Ale może go też użyć w stosunku do ludzi. W Biblii jest wiele przykładów pokazujących, że pod wpływem dynamicznej siły pochodzącej od Boga Jego ziemscy słudzy dysponowali niezwykłą mocą.

„Spoczywa na mnie duch Jehowy”

Z analizy ziemskiej służby Jezusa możemy się wiele dowiedzieć o tym, do jakich czynów zdolni są bogobojni ludzie wspierani duchem świętym. „Spoczywa na mnie duch Jehowy” — oznajmił Jezus mieszkańcom Nazaretu (Łukasza 4:18). Czego potrafił dokonać „w mocy ducha”? (Łukasza 4:14). Uzdrawiał wszelkie choroby, uciszył rozhukane morze, nakarmił wielotysięczne tłumy kilkoma chlebami i paroma rybami, a nawet wskrzeszał zmarłych. Apostoł Piotr nazwał Jezusa ‛mężem publicznie ukazanym przez Boga potężnymi dziełami i proroczymi cudami, i znakami, których Bóg przez niego dokonywał’ (Dzieje 2:22).

W dobie dzisiejszej duch święty nie powoduje takich cudów. Może jednak w zadziwiający sposób działać dla naszego dobra. Jak zapewnił Jezus, Jehowa szczodrze udostępnia ducha swym czcicielom (Łukasza 11:13). Dlatego apostoł Paweł mógł powiedzieć: „Do wszystkiego mam siłę dzięki temu, który mi udziela mocy” (Filipian 4:13). Czy duch święty mógłby odgrywać podobną rolę w twoim życiu? Na to pytanie odpowie następny artykuł.

[Ramka i ilustracja na stronie 5]

Co dowodzi, że duch święty nie jest osobą

W Biblii duch święty został przyrównany do wody. O przyszłych błogosławieństwach dla swego ludu Bóg powiedział: „Wyleję wodę na spragnionego, a sączące się strumyki na miejsce suche. Wyleję mego ducha na twoje potomstwo i moje błogosławieństwo na twoich potomków” (Izajasza 44:3).

Kiedy Bóg wylewa ducha na swych sług, stają się oni ‛pełni ducha świętego’ lub ‛napełnieni duchem świętym’. Określeń takich użyto w Biblii w odniesieniu do Jezusa, Jana Chrzciciela, Piotra, Pawła, Barnabasa czy też do uczniów zgromadzonych podczas święta Pięćdziesiątnicy w 33 roku n.e. (Łukasza 1:15; 4:1; Dzieje 4:8; 9:17; 11:22, 24; 13:9).

Zastanówmy się: czy osobę można „wylać” na wiele innych osób? Czy można powiedzieć, że jedna osoba „napełniła” sobą grupę ludzi? Byłoby to nielogiczne. Biblia mówi o ludziach pełnych mądrości, zrozumienia czy wiedzy, ale nigdzie nie wspomina o kimś napełnionym inną osobą (Wyjścia 28:3; 1 Królów 7:14; Łukasza 2:40; Kolosan 1:9).

Słowo „duch” jest tłumaczeniem greckiego wyrazu pneúma, którego zakres znaczeniowy obejmuje też pojęcie niewidzialnej siły. Według słownika opracowanego przez Williama Vine’a słowo pneúma „przede wszystkim odnosi się do wiatru (...), ponadto do oddechu, jak również do ducha, który — jak wiatr — jest niewidzialny, niematerialny i potężny” (An Expository Dictionary of New Testament Words).

Widać więc wyraźnie, że duch święty nie jest osobą *.

[Przypis]

[Prawa własności]

Photodisc/​SuperStock