Dlaczego Judaszowi zaproponowano 30 srebrników za zdradzenie Jezusa?

Kiedy Judasz Iskariot spotkał się z naczelnymi kapłanami, żeby się dowiedzieć, ile otrzyma za zdradzenie Jezusa, zaproponowali mu „trzydzieści srebrników” (Mateusza 26:14, 15). Oferując taką sumę, chcieli zapewne pokazać, jak gardzą Jezusem i jak niewiele jest dla nich wart.

Wspomniane monety to przypuszczalnie srebrne sykle, będące wówczas podstawową jednostką monetarną w Izraelu. Jaka była siła nabywcza 30 sykli? Prawo Mojżeszowe stanowiło, że jest to cena za niewolnika. Można też było za nią kupić kawałek pola (Wyjścia 21:32; Mateusza 27:6, 7).

Kiedy prorok Zachariasz zwrócił się do niewiernych Izraelitów o zapłatę za pasienie ludu Bożego, odważyli mu „trzydzieści srebrników”. Był to zamierzony, poniżający gest, który miał dać prorokowi do zrozumienia, że nie jest dla nich wart więcej niż niewolnik. W związku z tym Jehowa nakazał Zachariaszowi: „Wrzuć ją do skarbca — tę wielką zapłatę, na jaką zostałem wyceniony z ich punktu widzenia” (Zachariasza 11:12, 13). Zastosowanie się Zachariasza do tego polecenia przywodzi nam na myśl to, co zrobił Judasz z kwotą uzyskaną za zdradzenie wyznaczonego przez Jehowę pasterza Izraela (Mateusza 27:5).

Czym było wspomniane w Biblii „świadectwo rozwodu”?

Prawo Mojżeszowe stanowiło: „Jeśli jakiś mężczyzna weźmie kobietę (...) jako żonę, to gdyby nie znalazła łaski w jego oczach, ponieważ doszukał się u niej czegoś nieprzyzwoitego, wypisze jej świadectwo rozwodu i włoży jej do ręki, i odprawi ją ze swego domu” (Powtórzonego Prawa 24:1). Jaki był cel tego dokumentu? Pismo Święte nie wyjawia jego treści, ale bez wątpienia służył on ochronie praw i interesów odrzuconej kobiety.

W latach 1951-1952 w północnym rejonie Wadi Murabbaat — w wyschniętym korycie potoku na Pustyni Judzkiej — wydobyto z grot liczne starożytne przedmioty. Wśród wielu manuskryptów było „świadectwo rozwodu” sporządzone w języku aramejskim w 71 lub 72 roku n.e. Jego treść dotyczyła tego, co się zdarzyło pierwszego dnia miesiąca Marcheszwan w szóstym roku żydowskiego powstania przeciw Rzymowi. Józef, syn Naksana, mieszkający w Masadzie, rozwiódł się z Miriam, córką Jonatana z Hanablaty. Wobec tego mogła ona ponownie wyjść za jakiegokolwiek Żyda. Józef zwrócił Miriam posag i zrekompensował jej wszelkie straty materialne. Ten akt rozwodowy był podpisany przez samego Józefa oraz trzech świadków: Eliezera, syna Malki, Józefa, syna Malki, i Eleazara, syna Chanany.

[Ilustracja na stronie 25]

Jaskinie w Wadi Murabbaat

[Ilustracja na stronie 25]

„Świadectwo rozwodu” (71 lub 72 rok n.e.)

[Prawa własności do ilustracji, strona 25]

Groty: Todd Bolen/​Bible Places.com; akt rozwodowy: Clara Amit, dzięki uprzejmości Israel Antiquities Authority