„Wy, którzyście poszli w moje ślady, będziecie zasiadać na dwunastu tronach, sądząc dwanaście plemion Izraela” (MAT. 19:28).

1. Jak Jehowa traktował potomków Abrahama i dlaczego to nie oznaczało, że do pozostałych ludzi odnosił się zupełnie obojętnie?

JEHOWA miłował Abrahama, toteż okazywał lojalną miłość jego potomkom. Wywodzących się od niego Izraelitów przez ponad 15 stuleci uważał za swój wybrany lud, „szczególną własność” (odczytaj Powtórzonego Prawa 7:6). Czy to znaczy, że inne ludy były Mu zupełnie obojętne? Ależ nie. W tym okresie nie-Izraelici pragnący wielbić Jehowę mogli przyłączyć się do Jego ludu. Nawróconych, czyli prozelitów, uważano za pełnoprawnych członków narodu. Mieli być traktowani jak bracia (Kapł. 19:33, 34). Musieli też przestrzegać wszystkich praw danych przez Jehowę (Kapł. 24:22).

2. Jakie zaskakujące słowa wypowiedział Jezus i jakie to rodzi pytania?

² Tymczasem Jezus powiedział współczesnym mu Żydom coś zaskakującego: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mat. 21:43). Z kogo miał się składać ten nowy naród i pod jakimi względami ta zmiana dotyczy również nas?

Nowy naród

3, 4. (a) Jak apostoł Piotr zidentyfikował nowy naród? (b) Kto wchodzi w skład owego narodu?

³ Ten nowy naród wyraźnie zidentyfikował apostoł Piotr. W liście do współchrześcijan napisał: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność — żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9). Jak zapowiedziano w Biblii, pierwszymi członkami tego narodu stali się rodowici Żydzi, którzy uznali Jezusa za Mesjasza (Dan. 9:27a; Mat. 10:6). Później dołączyło do nich również wielu nie-Izraelitów, gdyż nieco dalej Piotr oznajmił: „Niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym” (1 Piotra 2:10).

⁴ Do kogo Piotr pisał? Na początku swego listu oświadczył: „[Bóg] dał nam — przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa spośród umarłych — nowe zrodzenie do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego. Jest ono w niebiosach zachowane dla was” (1 Piotra 1:3, 4). A zatem ten nowy naród składa się z namaszczonych duchem chrześcijan, mających nadzieję niebiańską. Tworzą oni „Izrael Boży” (Gal. 6:16). Apostoł Jan dowiedział się z wizji, że tych duchowych Izraelitów jest 144 000. „Zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”, by usługiwać w charakterze „kapłanów” i ‛królować z Chrystusem przez tysiąc lat’ (Obj. 5:10; 7:4; 14:1, 4; 20:6; Jak. 1:18).

Czy Izrael wyobrażał kogoś jeszcze?

5. (a) Do kogo odnosi się wyrażenie „Izrael Boży”? (b) Skąd wiadomo, że nazwa „Izrael” może się odnosić do jeszcze innej grupy?

⁵ Nie ulega wątpliwości, że wyrażenie „Izrael Boży” z Listu do Galatów 6:16 odnosi się wyłącznie do namaszczonych chrześcijan. Ale czy oprócz nich naród izraelski wyobrażał kogoś jeszcze? Wskazówkę znajdujemy w słowach, które Jezus skierował do wiernych apostołów: „Zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa, żebyście  mogli jeść i pić przy mym stole w moim królestwie, i zasiadać na tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łuk. 22:28-30). Wszystko to będzie się rozgrywać w okresie „odtworzenia”, czyli odnowienia, podczas tysiącletnich rządów Chrystusa (odczytaj Mateusza 19:28).

6, 7. Do kogo odnosi się wyrażenie „dwanaście plemion Izraela” z Mateusza 19:28 i Łukasza 22:30?

⁶ W okresie Tysiącletniego Panowania członkowie grona 144 000 będą występować w charakterze niebiańskich królów, kapłanów i sędziów (Obj. 20:4). Kogo mają sądzić i nad kim królować? W Ewangelii według Mateusza 19:28 oraz według Łukasza 22:30 powiedziano, że będą sądzić „dwanaście plemion Izraela”. Kogo w tym kontekście one wyobrażają? Otóż przedstawiają wszystkich ludzi żywiących nadzieję ziemską — tych, którzy wierzą w ofiarę Jezusa, ale nie należą do królewskiej klasy kapłanów (kapłańskie plemię Lewiego nie było zaliczane do 12 plemion Izraela cielesnego). Ludzie ci skorzystają z duchowych dobrodziejstw kapłańskiej służby 144 000. Osoby tworzące tę niekapłańską społeczność również są ludem Boga, a On je miłuje i darzy uznaniem. Całkiem słusznie zostały przyrównane do Jego starożytnego ludu.

⁷ Apostoł Jan ujrzał w wizji 144 000 Izraelitów duchowych, którzy przed wielkim uciskiem zostali trwale opieczętowani. Następnie zobaczył niezliczoną „wielką rzeszę”, wywodzącą się „ze wszystkich narodów” (Obj. 7:9). Jej członkowie ocaleją z wielkiego ucisku i będą żyć w czasie Tysiącletniego Panowania Chrystusa. Dołączą do nich również miliardy zmartwychwstałych (Jana 5:28, 29; Obj. 20:13). Wszyscy oni będą tworzyć „dwanaście [symbolicznych] plemion Izraela”, podlegających osądzaniu przez Jezusa i 144 000 jego współwładców (Dzieje 17:31; 24:15; Obj. 20:12).

8. Jak to, co się działo podczas dorocznego Dnia Przebłagania, proroczo obrazowało związek między gronem 144 000 a resztą ludzkości?

⁸ Związek między gronem 144 000 a resztą ludzkości proroczo obrazowało to, co się działo podczas dorocznego Dnia Przebłagania (Kapł. 16:6-10). Najpierw arcykapłan musiał złożyć byka jako dar ofiarny za grzech ‛swój i swego domu’. Podobnie ofiara Jezusa została w pierwszej kolejności zastosowana na rzecz kapłanów — tych, którzy będą z nim pełnić służbę w niebie. W Dniu Przebłagania przyprowadzano także dwa kozły za grzechy pozostałych Izraelitów. Skoro kapłańskie plemię wyobraża grono 144 000, reszta narodu izraelskiego przedstawia wszystkich żywiących nadzieję ziemską. W świetle tej analogii sformułowanie „dwanaście plemion Izraela” występujące w Ewangelii według Mateusza 19:28 nie odnosi się do zrodzonych z ducha kapłanów Jezusa, lecz do wszystkich innych osób, które wierzą w złożoną przez niego ofiarę *.

9. Kogo w danej Ezechielowi wizji świątyni wyobrażają kapłani, a kogo Izraelici niebędący kapłanami?

 ⁹ A oto inny przykład. Prorok Ezechiel otrzymał szczegółową wizję świątyni Jehowy (Ezech. 40-48). Usługiwali w niej kapłani, którzy przekazywali ludowi pouczenia, wskazówki i napomnienia od Jehowy (Ezech. 44:23-31). W tej samej wizji przychodzili do świątyni oddawać cześć Bogu i składać ofiary członkowie różnych plemion (Ezech. 45:16, 17). A zatem w omawianym kontekście kapłani wyobrażają pomazańców, natomiast Izraelici z niekapłańskich plemion przedstawiają osoby z nadzieją ziemską. Wizja ta podkreśla, że te dwie grupy harmonijnie ze sobą współpracują, a przewodnictwo w czystym wielbieniu sprawuje klasa kapłańska.

10, 11. (a) Jak urzeczywistnianie się słów Jezusa krzepi naszą wiarę? (b) Jakie nasuwa się pytanie dotyczące drugich owiec?

¹⁰ Jezus wspomniał o „drugich owcach”, które nie miały być z tej samej owczarni co „mała trzódka” jego namaszczonych duchem naśladowców (Jana 10:16; Łuk. 12:32). Oświadczył: „Te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna trzoda, jeden pasterz”. Urzeczywistnianie się tych słów naprawdę umacnia wiarę. Te dwie grupy ludzi — małe grono pomazańców oraz wielka rzesza drugich owiec — są ze sobą zespolone (odczytaj Zachariasza 8:23). Chociaż drugie owce nie usługują na wewnętrznym dziedzińcu duchowej świątyni, czynią to na jej zewnętrznym dziedzińcu.

¹¹ Ale skoro niekapłańscy członkowie starożytnego Izraela unaoczniają niekiedy drugie owce, to czy i one nie powinny spożywać emblematów na Pamiątce? Rozważmy bliżej tę kwestię.

Nowe przymierze

12. Co nowego zapowiedział Jehowa?

¹² Jehowa zapowiedział swemu ludowi coś nowego, gdy oświadczył: „Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach (...). Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (Jer. 31:31-33). Dzięki temu nowemu przymierzu obietnica, którą Jehowa złożył Abrahamowi, miała znaleźć chwalebne i trwałe urzeczywistnienie (odczytaj Rodzaju 22:18).

13, 14. (a) Kto należy do grona uczestników nowego przymierza? (b) Jakie osoby korzystają z dobrodziejstw tego przymierza i w jakim sensie się go trzymają?

¹³ Do przymierza tego nawiązał Jezus, gdy w noc przed swą śmiercią powiedział: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana” (Łuk. 22:20; 1 Kor. 11:25). Czy tym przymierzem są objęci wszyscy chrześcijanie? Nie. Jego uczestnikami są tylko niektórzy, jak choćby apostołowie — oni tamtego wieczora  pili z tego kielicha *. Jezus zawarł z nimi jeszcze inne przymierze, na mocy którego mieli panować z nim w jego Królestwie (Łuk. 22:28-30). Będą tam zasiadać u boku Jezusa (Łuk. 22:15, 16).

¹⁴ A co z tymi, którzy mają żyć na ziemi pod rządami Królestwa? Osoby te korzystają z dobrodziejstw nowego przymierza (Gal. 3:8, 9). Chociaż nie są jego uczestnikami, to jednak się go trzymają, dostosowując się do związanych z nim wymagań — tak jak to zapowiedział prorok Izajasz: „Cudzoziemców, którzy się przyłączyli do Jehowy, żeby mu usługiwać i żeby miłować imię Jehowy — aby zostać jego sługami — wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić, i trzymają się mego przymierza, tych też przyprowadzę na moją świętą górę i sprawię, że będą się radować w moim domu modlitwy”. Następnie Jehowa oświadczył: „Bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich ludów” (Izaj. 56:6, 7).

Kto powinien spożywać emblematy?

15, 16. (a) Z czym apostoł Paweł powiązał nowe przymierze? (b) Dlaczego osoby mające nadzieję ziemską nie powinny spożywać emblematów podawanych na Pamiątce?

¹⁵ Osoby objęte nowym przymierzem ‛mają śmiałość, jeśli chodzi o drogę wstępu do miejsca świętego’ (odczytaj Hebrajczyków 10:15-20). To one mają „otrzymać królestwo, którym nie można wstrząsnąć” (Hebr. 12:28). Tak więc tylko ci, którzy będą królami i kapłanami u boku Jezusa Chrystusa w niebie, powinni pić z „kielicha” wyobrażającego nowe przymierze. Jego uczestników przyrzeczono w małżeństwo Barankowi (2 Kor. 11:2; Obj. 21:2, 9). Wszyscy inni obecni na dorocznych obchodach Pamiątki są pełnymi szacunku obserwatorami, którzy nie spożywają emblematów.

¹⁶ W zrozumieniu tego, że osoby z nadzieją ziemską nie powinny spożywać emblematów podawanych na Pamiątce, pomagają też słowa Pawła skierowane do namaszczonych chrześcijan: „Bo ilekroć jecie ten chleb i pijecie ten kielich, obwieszczacie śmierć Pana, aż on przybędzie” (1 Kor. 11:26). A kiedy Pan przybędzie? Wtedy, gdy przyjdzie zabrać ostatniego członka klasy oblubienicy do swego niebiańskiego domu (Jana 14:2, 3). Doroczne obchodzenie Wieczerzy Pańskiej nie ma więc trwać bez końca. ‛Pozostali z potomstwa niewiasty’ przebywający jeszcze na ziemi będą spożywać ten posiłek do chwili, gdy wszyscy z ich grona otrzymają nagrodę niebiańską (Obj. 12:17). Gdyby prawo do spożywania emblematów przysługiwało osobom, które będą żyć wiecznie na ziemi, wówczas Pamiątkę należałoby obchodzić zawsze.

„Staną się moim ludem”

17, 18. Jak się urzeczywistniło proroctwo z Ezechiela 37:26, 27?

¹⁷ Jehowa tak zapowiedział jedność swego ludu: „Zawrę z nimi przymierze pokoju; będzie to przymierze z nimi po czas niezmierzony. I wyznaczę im miejsce oraz ich pomnożę, i umieszczę pośród nich moje sanktuarium na czas niezmierzony. I mój  przybytek będzie nad nimi, i ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (Ezech. 37:26, 27).

¹⁸ Ze spełnienia się tej cudownej obietnicy, mającej formę przymierza pokoju, może odnieść pożytek każdy członek ludu Bożego. Jehowa wszystkim swym posłusznym sługom gwarantuje pokój. Ten przymiot, stanowiący rezultat działania ducha świętego, można bez trudu dostrzec w ich gronie. Wśród nich jest też sanktuarium Boga, które tu wyobraża czysty sposób oddawania Mu czci. Rzeczywiście stali się Jego ludem, ponieważ porzucili wszelkie formy bałwochwalstwa i wielbią Jehowę jako ich jedynego Boga.

19, 20. Kto należy do grona osób, które Jehowa nazywa ‛swoim ludem’, i co staje się możliwe dzięki nowemu przymierzu?

¹⁹ Jakże zachwyca okoliczność, że w naszych czasach widać jedność dwóch grup! Chociaż członkowie stale rozrastającej się wielkiej rzeszy nie żywią nadziei niebiańskiej, są dumni z tego, iż mogą towarzyszyć współwyznawcom, którzy ją mają. Przyłączyli się do Izraela Bożego, dzięki czemu znaleźli się w gronie osób, o których Jehowa mówi: „Mój lud”. To na nich spełnia się następujące proroctwo: „W owym dniu przyłączy się do Jehowy wiele narodów i staną się moim ludem; a ja będę przebywał pośród ciebie” (Zach. 2:11; 8:21; odczytaj Izajasza 65:22; Objawienie 21:3, 4).

²⁰ Wszystko to Jehowa czyni za sprawą nowego przymierza. W skład narodu cieszącego się Jego uznaniem weszły miliony duchowych cudzoziemców (Mich. 4:1-5). Są oni zdecydowani dalej trzymać się tego przymierza, uznając jego postanowienia i wymagania (Izaj. 56:6, 7). Dzięki temu razem z Izraelem Bożym zaznają obfitych błogosławieństw w postaci trwałego pokoju. Obyś i ty mógł się nim cieszyć — teraz i przez całą wieczność!

[Przypisy]

Czy zapamiętałeś?

• Kogo wyobraża „dwanaście plemion Izraela”, które będą sądzone przez grono 144 000?

• Jaki związek z nowym przymierzem mają pomazańcy, a jaki drugie owce?

• Czy wszyscy chrześcijanie powinni spożywać emblematy podawane na Pamiątce?

• Jaką jedność zapowiedziano na nasze czasy?

[Pytania do studium]

[Wykres i ilustracje na stronie 25]

[Patrz publikacja]

Wraz z Izraelem Bożym świętą służbę pełni mnóstwo osób

1950 | 373 430

1970 | 1 483 430

1990 | 4 017 213

2009 | 7 313 173