„Wy jesteście moimi przyjaciółmi”
„Wy jesteście moimi przyjaciółmi, jeśli czynicie to, co ja wam nakazuję” (JANA 15:14).
1, 2. (a) Jak różną przeszłość mieli przyjaciele Jezusa? (b) Dlaczego to takie ważne, żebyśmy byli przyjaciółmi Jezusa?
MĘŻCZYŹNI siedzący z Jezusem w sali na piętrze mieli za sobą całkiem różną przeszłość. Rodzeni bracia Piotr i Andrzej byli wcześniej rybakami. Mateusz pracował jako poborca podatków, a więc należał do grona ludzi pogardzanych przez Żydów. Niektórzy, jak choćby Jakub i Jan, niewątpliwie znali Jezusa od dzieciństwa. Inni, na przykład Natanael, mogli go znać dopiero od paru lat (Jana 1:43-50). Ale wszyscy obecni na tej pamiętnej wieczerzy paschalnej w Jerozolimie byli przekonani, że Jezus jest obiecanym Mesjaszem, Synem Boga żywego (Jana 6:68, 69). Z pewnością więc poruszyły ich słowa, które do nich skierował: „Nazwałem was przyjaciółmi, ponieważ oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od mego Ojca” (Jana 15:15).
2 Ta wypowiedź Jezusa do wiernych apostołów w zasadzie odnosi się do wszystkich pomazańców żyjących obecnie, a w szerszym zastosowaniu również do towarzyszących im „drugich owiec” (Jana 10:16). Niezależnie od naszego pochodzenia możemy dostąpić niezwykłego zaszczytu — być przyjaciółmi Jezusa. Utrzymywanie tej więzi jest bardzo ważne, ponieważ przyjaźń z Jezusem czyni nas też przyjaciółmi Jehowy. W gruncie rzeczy nie zdołamy zbliżyć się do Boga, jeśli najpierw nie zbliżymy się do Chrystusa (odczytaj Jana 14:6, 21). Co więc musimy robić, żeby stać się przyjaciółmi Jezusa i nigdy nie utracić tej zażyłej więzi? Zanim odpowiemy na to istotne pytanie, przyjrzyjmy się, jakim przyjacielem był sam Jezus i jak przyjaźń z nim oddziaływała na jego uczniów.
Jezus — wzór przyjaciela
3. Z czego Jezus był znany?
3 Mądry król Salomon napisał: „Bogaty ma wielu przyjaciół” (Prz. 14:20). Spostrzeżenie to opisuje ogólną skłonność niedoskonałych ludzi do budowania więzi na tym, co mogą otrzymać, zamiast na tym, co są gotowi dać. Jezus nie miał takiej słabości. Nie sugerował się niczyim statusem społecznym ani materialnym. To prawda, że umiłował młodego majętnego dostojnika i zachęcił go, by został jego naśladowcą. Zarazem jednak poradził mu, by ‛sprzedał, co ma, i dał biednym’ (Marka 10:17-22; Łuk. 18:18, 23). Jezus nie był znany z powiązań z ludźmi bogatymi i wpływowymi, lecz raczej z tego, że przyjaźnił się z osobami niskiego stanu i pogardzanymi (Mat. 11:19).
4. Skąd wiemy, że przyjaciele Jezusa nie byli doskonali?
4 Oczywiście przyjaciele Jezusa nie byli doskonali. Pewnego razu Piotr nie spojrzał na sprawę z duchowej perspektywy (Mat. 16:21-23). Jakub i Jan dali wyraz swoim ambicjom, gdy poprosili Mistrza o zaszczytne miejsca w Królestwie. Ich prośba oburzyła pozostałych apostołów, a spór o to, kto jest najważniejszy, jeszcze długo się ciągnął. Tymczasem Jezus cierpliwie starał się korygować sposób myślenia swoich przyjaciół i nie złościł się na nich (Mat. 20:20-28).
5, 6. (a) Dzięki czemu Jezus utrzymywał przyjacielskie więzi z większością apostołów? (b) Dlaczego Syn Boży przestał się przyjaźnić z Judaszem?
5 Jezus utrzymywał przyjacielskie więzi z niedoskonałymi ludźmi nie dlatego, że był pobłażliwy albo nie zauważał ich błędów. Wolał raczej skupiać się na ich pozytywnych pobudkach i cechach. Na przykład Piotr, Jakub i Jan zamiast wspierać Syna Bożego w szczególnie trudnej godzinie, po prostu zasnęli. Nic więc dziwnego, że Jezus poczuł się zawiedziony. Ale nawet wtedy dostrzegł, że mieli dobre intencje, gdyż rzekł: „Duch oczywiście jest ochoczy, ale ciało słabe” (Mat. 26:41).
6 Z drugiej strony Jezus przestał się przyjaźnić z Judaszem Iskariotem. Chociaż apostoł ten z pozoru zachowywał się po przyjacielsku, to Syn Boży wyczuł, że ów bliski mu niegdyś człowiek pozwolił swemu sercu zboczyć na manowce. Stając się przyjacielem świata, uczynił siebie wrogiem Boga (Jak. 4:4). Dlatego też Jezus odprawił Judasza, zanim zadeklarował przyjaźń z pozostałymi jedenastoma wiernymi apostołami (Jana 13:21-35).
7, 8. Jak Jezus okazywał miłość swoim przyjaciołom?
7 Jezus nie koncentrował się na błędach swych lojalnych przyjaciół i działał w ich najlepszym interesie. Na przykład prosił Ojca w modlitwie, by chronił ich w czasie prób (odczytaj Jana 17:11). Uwzględniał ich fizyczne ograniczenia (Marka 6:30-32). Poza tym nie skupiał się jedynie na wyrażaniu swojego zdania, lecz także słuchał i starał się zrozumieć ich myśli i odczucia (Mat. 16:13-16; 17:24-26).
8 Jezus nie tylko żył dla swoich przyjaciół, ale też dla nich umarł. Co prawda wiedział, iż musi złożyć swoje życie w ofierze, aby zadośćuczynić wymaganiom sprawiedliwości swego Ojca (Mat. 26:27, 28; Hebr. 9:22, 28). Zrobił to jednak z miłości. Powiedział kiedyś: „Nikt nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś daje swą duszę za swoich przyjaciół” (Jana 15:13).
Jak przyjaźń Jezusa oddziaływała na uczniów?
9, 10. Jak ludzie reagowali na szczodrość Jezusa?
9 Jezus szczodrze obdarzał innych uczuciem i chętnie poświęcał im czas i środki. W rezultacie wielu lgnęło do niego i z radością odwzajemniało taką życzliwość (Łuk. 8:1-3). Na podstawie własnych przeżyć Jezus mógł powiedzieć: „Dawajcie, a ludzie wam dadzą. Wsypią do waszych podołków miarę wyborną, natłoczoną, utrzęsioną i przepełnioną. Bo jaką miarą odmierzacie, taką wam w zamian odmierzą” (Łuk. 6:38).
10 Oczywiście byli i tacy, którzy próbowali zbliżyć się do Jezusa wyłącznie z samolubnych pobudek. Ci fałszywi przyjaciele opuścili Mistrza, gdy nie zrozumieli pewnej jego wypowiedzi. Zamiast mu zaufać, wyciągnęli pochopne wnioski i się od niego odwrócili. Natomiast apostołowie pozostali lojalni. Ich przyjaźń z Jezusem często była poddawana próbie, a mimo to starali się go wspierać w chwilach dobrych i złych (odczytaj Jana 6:26, 56, 60, 66-68). Ostatniej nocy przed śmiercią Jezus wyraził przyjaciołom swoje docenianie, mówiąc: „Wy zaś wytrwaliście przy mnie w moich doświadczeniach” (Łuk. 22:28).
11, 12. Jak Jezus zapewnił uczniów o swojej przyjaźni i jak to na nich wpłynęło?
11 Wkrótce po tym, jak Jezus pochwalił uczniów za lojalność, oni go opuścili. Na chwilę pozwolili, by strach przed człowiekiem wziął górę nad miłością do Mistrza. Ale Jezus znów im wybaczył. Po śmierci i zmartwychwstaniu ukazał się im i zapewnił ich o swojej przyjaźni. Ponadto powierzył im święte zadanie — mieli czynić uczniów „z ludzi ze wszystkich narodów” i być jego świadkami „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Mat. 28:19; Dzieje 1:8). Jak zareagowali na to polecenie?
12 W rozgłaszanie orędzia o Królestwie uczniowie zaangażowali się duszą i sercem. Z pomocą świętego ducha Jehowy po niedługim czasie napełnili swą nauką całą Jerozolimę (Dzieje 5:27-29). Od usłuchania nakazu Jezusa nie powstrzymała ich nawet groźba śmierci. Zaledwie kilkadziesiąt lat później apostoł Paweł mógł napisać, że dobrą nowinę głoszono „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kol. 1:23). Uczniowie dowiedli ponad wszelką wątpliwość, że cenią przyjaźń łączącą ich z Jezusem!
13. Jak nauki Jezusa zmieniały życie jego uczniów?
13 Ludzie, którzy stawali się uczniami Jezusa, pozwalali również, by jego nauki wpływały na ich życie. Wielu dokonało ogromnych zmian w postępowaniu i nastawieniu. Niektórzy byli wcześniej homoseksualistami, cudzołożnikami, pijakami lub złodziejami (1 Kor. 6:9-11). Inni musieli zmienić podejście do osób odmiennej narodowości (Dzieje 10:25-28). Ale wszyscy oni usłuchali Jezusa. Odrzucili starą osobowość i przyoblekli nową (Efez. 4:20-24). Poznali „umysł Chrystusowy” — zrozumieli i zaczęli naśladować sposób myślenia i postępowania Syna Bożego (1 Kor. 2:16).
Przyjaźń z Chrystusem w naszych czasach
14. Co Jezus obiecał zrobić podczas „zakończenia systemu rzeczy”?
14 Spora liczba pierwszych chrześcijan znała Jezusa osobiście lub widziała go po jego zmartwychwstaniu. My nie dostąpiliśmy tego zaszczytu. Jak więc możemy zostać jego przyjaciółmi? Jednym ze sposobów jest stosowanie się do wskazówek udzielanych przez klasę niewolnika wiernego i roztropnego, która składa się z namaszczonych duchem braci Chrystusa żyjących jeszcze na ziemi. Jezus obiecał, że w okresie „zakończenia systemu rzeczy” ustanowi tego niewolnika „nad całym swoim mieniem” (Mat. 24:3, 45-47). Obecnie większość osób pragnących przyjaźnić się z Chrystusem nie należy do owej grupy. Jak reakcja na przekazywane przez nią rady wpływa na ich więź z Jezusem?
15. Co zadecyduje o zaliczeniu kogoś do owiec bądź kóz?
15 Odczytaj Mateusza 25:31-40. Członków klasy wiernego niewolnika Jezus nazwał swoimi braćmi. W przypowieści o oddzielaniu owiec od kóz wyraźnie dał do zrozumienia, że to, jak traktujemy jego braci, świadczy o naszym stosunku do niego samego. O zaliczeniu do owiec bądź kóz zadecyduje więc nasze podejście choćby do ‛najmniejszego spośród tych braci’. Dlatego podstawowy sposób, w jaki ludzie żywiący nadzieję ziemską mogą pokazać, że zabiegają o przyjaźń z Jezusem, polega na wspieraniu wiernego niewolnika.
16, 17. Jak możemy okazywać przyjaźń braciom Chrystusa?
16 Jeżeli spodziewasz się żyć na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego, to jak możesz okazywać przyjaźń braciom Chrystusa? Przeanalizujmy trzy możliwości. Pierwsza polega na angażowaniu się z całego serca w dzieło głoszenia. Jezus nakazał swym braciom głosić dobrą nowinę po całym świecie (Mat. 24:14). Ale ostatek pozostający jeszcze na ziemi miałby ogromne trudności z wywiązaniem się z tego polecenia, gdyby nie wsparcie towarzyszących mu drugich owiec. Ilekroć więc drugie owce biorą udział w działalności kaznodziejskiej, pomagają braciom Chrystusa spełniać powierzone im święte zadanie. Zarówno klasa niewolnika wiernego i roztropnego, jak i sam Jezus bardzo sobie cenią ten dowód przyjaźni.
17 Drugim sposobem pomagania braciom Chrystusa jest finansowe wspieranie dzieła ewangelizacji. Jezus zachęcił swych naśladowców, by czynili sobie przyjaciół za pomocą „nieprawego bogactwa” (Łuk. 16:9). Oczywiście nie możemy kupić przyjaźni Jehowy czy Jego Syna. Ale przeznaczając środki materialne na sprawy Królestwa, dowodzimy naszej przyjaźni i miłości nie tylko słowem, lecz „uczynkiem i prawdą” (1 Jana 3:16-18). Takiego finansowego wsparcia udzielamy, gdy ponosimy koszty udziału w głoszeniu, gdy przekazujemy pieniądze na budowę lub utrzymanie miejsc, w których wielbimy Boga, oraz gdy składamy datki na naszą ogólnoświatową działalność. Niezależnie od tego, ile ofiarujemy, Jehowa i Jezus niewątpliwie cenią, kiedy robimy to z radością (2 Kor. 9:7).
18. Dlaczego powinniśmy słuchać biblijnych wskazówek starszych zboru?
18 Trzeci sposób potwierdzający, że jesteśmy przyjaciółmi Jezusa, polega na respektowaniu przewodnictwa starszych w zborze. Mężczyźni ci są mianowani przez ducha świętego pod kierownictwem Chrystusa (Efez. 5:23). Apostoł Paweł napisał: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli” (Hebr. 13:17). Czasami nie jest łatwo usłuchać jakiejś opartej na Biblii wskazówki miejscowych starszych. Zapewne znamy ich niedociągnięcia i może to wypaczyć nasze spojrzenie na taką radę. Ale Chrystus, Głowa zboru, chętnie posługuje się tymi ludźmi, mimo że są niedoskonali. Dlatego sposób, w jaki reagujemy na ich przewodnictwo, bezpośrednio wpływa na naszą przyjaźń z Jezusem. Gdy nie skupiamy się na błędach starszych, lecz ochoczo uwzględniamy ich sugestie, dowodzimy miłości do Chrystusa.
Gdzie można znaleźć wartościowych przyjaciół
19, 20. Na co możemy liczyć w zborze i co zostanie omówione w następnym artykule?
19 Jezus troszczy się o nas, zapewniając nam nie tylko nadzór ze strony kochających pasterzy, ale też towarzystwo duchowych braci, sióstr i matek w zborze (odczytaj Marka 10:29, 30). Jak zareagowali twoi krewni, gdy zacząłeś utrzymywać kontakt z organizacją Jehowy? Być może popierali twoje wysiłki w przybliżaniu się do Boga i Chrystusa. Ale Jezus zapowiedział, że czasami „nieprzyjaciółmi będą człowiekowi jego domownicy” (Mat. 10:36). Jakże więc pokrzepia świadomość, że w zborze możemy znaleźć osoby, z którymi zwiążemy się bardziej niż z rodzonym bratem! (Prz. 18:24).
20 Apostoł Paweł miał wielu serdecznych przyjaciół, o czym świadczą osobiste pozdrowienia w końcowej części jego Listu do Rzymian (Rzym. 16:8-16). A Jan zakończył swój trzeci list słowami: „Moje pozdrowienia przekaż imiennie przyjaciołom” (3 Jana 14). On również zawarł sporo trwałych przyjaźni. Jak możemy wzorem Jezusa i pierwszych uczniów nawiązywać i utrzymywać przyjacielskie stosunki z naszymi duchowymi braćmi i siostrami? Odpowiedzi na to pytanie dostarczy następny artykuł.
Jak byś odpowiedział?
• Jaki wzór przyjaźni dał Jezus?
• Jak przyjaźń Jezusa oddziaływała na jego uczniów?
• Jak możemy dowodzić, że jesteśmy przyjaciółmi Chrystusa?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 14]
Jezus chciał wiedzieć, co jego przyjaciele myślą i czują
[Ilustracje na stronie 16]
Jak możemy pokazywać, że pragniemy być przyjaciółmi Chrystusa?