„[Jezus] wstąpił na górę (...), podeszli do niego jego uczniowie; i (...) zaczął ich nauczać” (MAT. 5:1, 2).

1, 2. (a) W jakich okolicznościach Jezus wygłosił Kazanie na Górze? (b) Jak Jezus rozpoczął swe przemówienie?

JEST rok 31 n.e. Jezus na krótko przerwał podróż ewangelizacyjną po Galilei i udał się do Jerozolimy, żeby obchodzić święto Paschy (Jana 5:1). Po powrocie do Galilei całą noc modli się do Ojca o kierownictwo przy wyborze 12 apostołów. Następnego dnia uzdrawia chorych, a wokół niego gromadzi się mnóstwo ludzi. Są wśród nich również jego uczniowie. Syn Boży siada na zboczu góry, by nauczać (Mat. 4:23 do 5:2; Łuk. 6:12-19).

² Jezus rozpoczyna swoją mowę — słynne Kazanie na Górze — od zapewnienia, że warunkiem szczęścia jest utrzymywanie bliskiej więzi z Bogiem (odczytaj Mateusza 5:1-12). Szczęście to stan psychiczny obejmujący całą gamę uczuć — od zwykłego zadowolenia po głęboką radość. Jezus wskazał chrześcijanom dziewięć przyczyn szczęścia, a jego wyjaśnienia nawet po upływie blisko 2000 lat nic nie straciły na aktualności. Przeanalizujmy je po kolei.

„Świadomi swej potrzeby duchowej”

3. Co to znaczy ‛być świadomym swej potrzeby duchowej’?

³ „Szczęśliwi, którzy są świadomi swej potrzeby duchowej, gdyż do nich należy królestwo niebios” (Mat. 5:3). Ludzie, którzy „są świadomi swej potrzeby duchowej”, zdają sobie sprawę, jak żałosny jest ich stan duchowy i jak bardzo potrzebują Bożego miłosierdzia.

4, 5. (a) Dlaczego ludzie „świadomi swej potrzeby duchowej” czują się szczęśliwi? (b) Jak możemy zaspokajać swe potrzeby duchowe?

⁴ Osoby ‛świadome swej potrzeby duchowej’ są szczęśliwe, ponieważ „do nich należy królestwo niebios”. Uznanie Jezusa za Mesjasza otworzyło przed jego pierwszymi uczniami możliwość objęcia razem z nim władzy w niebiańskim Królestwie (Łuk. 22:28-30). Bez względu na to, czy mamy nadzieję być współdziedzicami Chrystusa w niebie, czy żyć wiecznie na rajskiej ziemi pod panowaniem tego Królestwa, możemy odczuwać szczęście, jeśli rzeczywiście jesteśmy świadomi swego duchowego niedostatku i całkowitej zależności od Boga.

⁵ Nie wszyscy ludzie zdają sobie sprawę ze swego stanu — wielu nie ma wiary ani nie docenia rzeczy świętych (2 Tes. 3:1, 2; Hebr. 12:16). My swoje potrzeby duchowe zaspokajamy przez pilne studium Biblii, gorliwy udział w dziele czynienia uczniów oraz regularną obecność na chrześcijańskich zebraniach (Mat. 28:19, 20; Hebr. 10:23-25).

„Szczęśliwi pogrążeni w żałości”

6. Jacy ludzie są „pogrążeni w żałości” i dlaczego mogą być szczęśliwi?

⁶ „Szczęśliwi pogrążeni w żałości, gdyż oni będą pocieszeni” (Mat. 5:4). „Pogrążeni w żałości” to osoby tego samego pokroju, co ludzie „świadomi swej potrzeby duchowej”. Nie chodzi o to, że skarżą się na swój los. Odczuwają żałość z powodu własnego grzesznego stanu oraz sytuacji na świecie wynikającej z ludzkiej niedoskonałości. Dlaczego takie osoby są szczęśliwe? Ponieważ okazują wiarę w Boga i Chrystusa, a dobre stosunki z Bogiem przynoszą im pokrzepienie (Jana 3:36).

7. Jaki powinien być nasz stosunek do świata podległego Szatanowi?

⁷ Czy my również odczuwamy żałość z powodu  niegodziwości panoszącej się w szatańskim świecie? Jak zapatrujemy się na to, co on oferuje? Apostoł Jan napisał: „Wszystko na świecie — pragnienie ciała i pragnienie oczu, i popisywanie się swymi środkami do życia — nie pochodzi od Ojca” (1 Jana 2:16). Ale co zrobić, jeśli czujemy, że nasze zdrowie duchowe słabnie pod wpływem „ducha świata” — przemożnej siły dominującej w społeczeństwie oddalonym od Boga? Powinniśmy się gorąco modlić, studiować Słowo Boże i zabiegać o pomoc starszych. Przybliżając się do Jehowy, ‛znajdujemy dla siebie pocieszenie’, bez względu na to, co nas dręczy (1 Kor. 2:12; Ps. 119:52; Jak. 5:14, 15).

Jakże szczęśliwi są „łagodnie usposobieni”!

8, 9. Co to znaczy być łagodnie usposobionym i dlaczego takie osoby są szczęśliwe?

⁸ „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię” (Mat. 5:5). Łagodne usposobienie, inaczej mówiąc potulność, nie jest oznaką słabości ani obłudnej grzeczności (1 Tym. 6:11). Jeśli jesteśmy łagodnie usposobieni, będziemy potulnie spełniać wolę Jehowy i poddawać się Jego kierownictwu. Uwidoczni się to również w stosunkach ze współwyznawcami i innymi ludźmi. Taka potulność harmonizuje z radami apostoła Pawła (odczytaj Rzymian 12:17-19).

⁹ Dlaczego „łagodnie usposobieni” są szczęśliwi? Ponieważ „odziedziczą ziemię”. Zapewnił o tym Jezus, który sam dał przykład łagodności i który jest głównym Dziedzicem naszej planety (Ps. 2:8; Mat. 11:29; Hebr. 2:8, 9). Wraz z nim władzę nad tym ziemskim dziedzictwem obejmą też łagodnie usposobieni „współdziedzice z Chrystusem” (Rzym. 8:16, 17). A niezliczone rzesze innych potulnych ludzi będą się cieszyć życiem wiecznym na ziemi (Ps. 37:10, 11).

10. Jak brak łagodności może wpłynąć na powierzane nam przywileje i stosunki z drugimi?

¹⁰ Wzorem Jezusa powinniśmy przejawiać łagodne usposobienie. A jeśli jesteśmy znani z wojowniczego charakteru? Agresywne, nieprzyjazne nastawienie może odstręczać od nas ludzi. Jeżeli przejawia je brat ubiegający się o przywileje w zborze, to cecha ta go dyskwalifikuje (1 Tym. 3:1, 3). Paweł nakazał Tytusowi przypominać chrześcijanom na Krecie, żeby „nie byli wojowniczy, żeby byli rozsądni, przejawiając wszelką łagodność wobec wszystkich ludzi” (Tyt. 3:1, 2). Taka łagodność wywiera na otoczenie naprawdę pozytywny wpływ!

‛Łaknący prawości’

11-13. (a) Co to znaczy łaknąć i pragnąć prawości? (b) Jak łaknący i pragnący prawości „będą nasyceni”?

¹¹ „Szczęśliwi łaknący i pragnący prawości, gdyż oni będą nasyceni” (Mat. 5:6). „Prawość”, o której mówił Jezus, przejawia się w słusznym postępowaniu, zgodnym z wolą Boga i Jego przykazaniami. Psalmista wyznał, że ‛jego duszę druzgocze tęsknota’ za prawymi sądowniczymi rozstrzygnięciami Jehowy (Ps. 119:20). Czy i o nas można powiedzieć, że tak cenimy prawość — że wręcz jej łakniemy i pragniemy?

¹² Jezus zapewnił, że łaknący i pragnący  prawości zaznają szczęścia, ponieważ „będą nasyceni”. Taka możliwość istnieje od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., kiedy to święty duch Jehowy zaczął ‛dawać światu przekonujący dowód co do prawości’ (Jana 16:8). Na przykład za pośrednictwem ducha świętego Bóg natchnął wybranych mężczyzn, by spisali Chrześcijańskie Pisma Greckie, które są pożyteczne do „karcenia w prawości” (2 Tym. 3:16). Poza tym duch Jehowy pomaga nam „przyoblec się w nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w rzeczywistej prawości” (Efez. 4:24). Pokrzepia nas też świadomość, że ci, którzy ze skruchą zabiegają o przebaczenie grzechów na podstawie Jezusowej ofiary okupu, mogą zostać uznani przez Boga za prawych (odczytaj Rzymian 3:23, 24).

¹³ Łaknienie i pragnienie prawości odczuwane przez większość z nas zostanie całkowicie zaspokojone, gdy będziemy się cieszyć życiem wiecznym na rajskiej ziemi. Ale już teraz jesteśmy zdecydowani trzymać się zasad Jehowy. Jezus zachęcał, by ‛stale szukać najpierw królestwa oraz Bożej prawości’ (Mat. 6:33). Dzięki temu będziemy ciągle zajęci pracą dla Boga, a nasze serca wypełni najprawdziwsze szczęście (1 Kor. 15:58).

Dlaczego ‛miłosierni są szczęśliwi’?

14, 15. Jak możemy okazywać miłosierdzie i dlaczego miłosierni są szczęśliwi?

¹⁴ „Szczęśliwi miłosierni, gdyż im będzie okazane miłosierdzie” (Mat. 5:7). Człowiek miłosierny odczuwa współczucie i litość, które skłaniają go do działania. Jezus powodowany litością dokonywał cudów — uwalniał wielu ludzi od cierpień (Mat. 14:14). Miłosierdzie ujawnia się również w razie doznania krzywdy, gdy poszkodowani przebaczają winowajcom, podobnie jak Jehowa miłosiernie przebacza skruszonym grzesznikom (Wyjścia 34:6, 7; Ps. 103:10). My też możemy okazywać miłosierdzie — zarówno przebaczając innym, jak i starając się słowem oraz czynem nieść ulgę osobom w trudnym położeniu. Wspaniałym dowodem miłosierdzia jest dzielenie się z bliźnimi prawdami zawartymi w Biblii. Na widok tłumu ludzi Jezus zdjęty litością „zaczął ich nauczać wielu rzeczy” (Marka 6:34).

¹⁵ Trudno się nie zgodzić ze stwierdzeniem Jezusa: „Szczęśliwi miłosierni, gdyż im będzie okazane miłosierdzie”. Jeśli miłosiernie traktujemy innych, odpłacą nam tym samym. A Bóg, osądzając nas, weźmie pod uwagę takie postępowanie i wówczas miłosierdzie ‛zatryumfuje nad sądem’ — nad niepomyślnym wyrokiem, który być może musiałby wydać przeciwko nam (Jak. 2:13). Przebaczenia grzechów oraz życia wiecznego dostąpią tylko osoby miłosierne (Mat. 6:15).

 Dlaczego szczęścia zaznają ci, którzy są „czystego serca”?

16. Co to znaczy ‛być czystego serca’ i w jakim sensie można „widzieć Boga”?

¹⁶ „Szczęśliwi, którzy są czystego serca, gdyż oni będą widzieć Boga” (Mat. 5:8). Jeśli mamy „czyste serce”, uwidacznia się to w naszych upodobaniach, pragnieniach i pobudkach. Przejawiamy „miłość z czystego serca” (1 Tym. 1:5). Dzięki takiej wewnętrznej czystości będziemy mogli „widzieć Boga”. Nie trzeba tego rozumieć dosłownie, gdyż ‛żaden człowiek nie może zobaczyć Boga i pozostać przy życiu’ (Wyjścia 33:20). Jednakże Jezus w doskonały sposób odzwierciedlał osobowość Boga i dlatego powiedział: „Kto mnie ujrzał, ujrzał też Ojca” (Jana 14:7-9). Poza tym ziemscy czciciele Jehowy mogą „widzieć Boga”, gdy obserwują działania, jakie podejmuje On dla ich dobra (Hioba 42:5). A chrześcijanie namaszczeni duchem ‛widzą Boga’ także w sensie dosłownym, gdy zostają wskrzeszeni do życia duchowego (1 Jana 3:2).

17. Jaki wpływ wywiera na nas „czyste serce”?

¹⁷ Kto ma „czyste serce”, jest nieskazitelny pod względem moralnym i duchowym, nie lgnie więc do tego, co w oczach Boga jest plugawe (1 Kron. 28:9; Izaj. 52:11). Jego słowa i czyny są czyste, a służba dla Jehowy — wolna od obłudy.

„Pokojowo usposobieni” stają się synami Bożymi

18, 19. Jak postępują osoby „pokojowo usposobione”?

¹⁸ „Szczęśliwi pokojowo usposobieni, gdyż oni będą nazwani ‚synami Bożymi’” (Mat. 5:9). „Pokojowo usposobieni” odznaczają się tym, że pewne działania podejmują, a innych się wystrzegają. Jeśli jesteśmy takimi ludźmi, jakich miał na myśli Jezus, dbamy o pokojowe stosunki z drugimi i ‛nie oddajemy nikomu krzywdą za krzywdę’. Staramy się ‛zawsze zabiegać o to, co dobre dla drugich’ (1 Tes. 5:15).

¹⁹ Grecki wyraz oddany w Ewangelii według Mateusza 5:9 jako „pokojowo usposobieni” dosłownie znaczy „czyniący pokój” i wskazuje na aktywne popieranie pokoju. Takie osoby nie robią niczego, co mogłoby ‛rozdzielać tych, którzy się dobrze znają’ (Prz. 16:28). Usilnie ‛dążą do pokoju ze wszystkimi’ (Hebr. 12:14).

20. Kto dzisiaj zalicza się do „synów Bożych” i kto w przyszłości zyska miano dzieci Bożych?

²⁰ Ludzie usposobieni pokojowo są szczęśliwi, ponieważ „będą nazwani ‚synami Bożymi’”. Wierni pomazańcy już zostali uznani przez Jehowę za synów. Okazują wiarę w Chrystusa i z całego serca oddają cześć „Bogu miłości i pokoju”, utrzymując z Nim zażyłą więź jako Jego dzieci (2 Kor. 13:11; Jana 1:12). A co z pokojowo usposobionymi „drugimi owcami” Jezusa? Jezus stanie się ich „Wiekuistym Ojcem” podczas swego Tysiącletniego Panowania. Po upływie tego okresu podporządkuje się jednak Jehowie, a jego poddani staną się w pełnym sensie dziećmi Bożymi (Jana 10:16; Izaj. 9:6; Rzym. 8:21; 1 Kor. 15:27, 28).

21. Jak będzie postępował ktoś, kto ‛żyje według ducha’?

²¹ Pokojowe usposobienie stanie się widoczną cechą naszej osobowości, gdy postanowimy ‛żyć według ducha’. Nie będziemy wtedy ‛pobudzać się wzajemnie do współzawodnictwa’ albo inaczej mówiąc, ‛drażnić się wzajemnie’ (Gal. 5:22-26; Popowski). Będziemy natomiast dokładać starań, by ‛zachowywać pokój ze wszystkimi ludźmi’ (Rzym. 12:18).

 Szczęśliwi, chociaż prześladowani!

22-24. (a) Co przysparza szczęścia tym, którzy są prześladowani ze względu na prawość? (b) Co rozważymy w następnych dwóch artykułach?

²² „Szczęśliwi, którzy są prześladowani ze względu na prawość, gdyż do nich należy królestwo niebios” (Mat. 5:10). Jezus rozszerzył tę wypowiedź następująco: „Szczęśliwi jesteście, gdy was lżą i prześladują, i ze względu na mnie kłamliwie mówią przeciwko wam wszelką niegodziwość. Radujcie się i skaczcie z radości, gdyż wielka jest wasza nagroda w niebiosach; tak bowiem prześladowali proroków przed wami” (Mat. 5:11, 12).

²³ Chrześcijanie, podobnie jak Boży prorocy w starożytności, spodziewają się prześladowań oraz oskarżeń i kłamstw pod swoim adresem, a wszystko to „ze względu na prawość”. Wiernie przetrzymując takie próby, odczuwamy zadowolenie, bo radujemy Jehowę i przysparzamy Mu czci (1 Piotra 2:19-21). Znoszone przez nas cierpienia nie zagłuszą satysfakcji, jaką już teraz daje służenie Jehowie i jaką zapewni w przyszłości. Nie przyćmią szczęścia wynikającego z oczekiwanych błogosławieństw — niezależnie od tego, czy spodziewamy się panować z Chrystusem w niebiańskim Królestwie, czy żyć wiecznie na ziemi jako poddani tego rządu. Takie błogosławieństwa świadczą o łasce, dobroci i wspaniałomyślności Boga.

²⁴ Z Kazania na Górze możemy się jeszcze wiele nauczyć. Inne płynące z niego lekcje omówiono w kolejnych dwóch artykułach. Zobaczmy, jaki użytek możemy zrobić z tych nauk Jezusa Chrystusa.

Jak byś odpowiedział?

• Dlaczego ludzie „świadomi swej potrzeby duchowej” czują się szczęśliwi?

• Dlaczego osoby łagodnie usposobione są szczęśliwe?

• Dlaczego prześladowani mogą czuć się szczęśliwi?

• Która z Jezusowych zapowiedzi szczęścia wywarła na tobie szczególne wrażenie?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 7]

Dziewięć zapowiedzi szczęścia podanych przez Jezusa jest dzisiaj tak samo aktualnych jak dawniej

[Ilustracja na stronie 8]

Dzielenie się z drugimi prawdami biblijnymi to wspaniały dowód miłosierdzia