JAKŻE trudno byłoby w pełni zrozumieć pewne fragmenty Biblii, gdyby nie wyjaśniały ich inne wersety! Sprawozdania historyczne zawarte w Słowie Bożym można by uznać za zwykły opis wydarzeń. Ale niektóre z nich zawierają głębsze prawdy, niewidoczne na pierwszy rzut oka. Przykładem jest relacja o dwóch kobietach z rodziny patriarchy Abrahama, nazwana przez apostoła Pawła „symbolicznym dramatem” (Galatów 4:24).

Dramat ten zasługuje na uwagę, ponieważ wyobraża rzeczy niezmiernie ważne dla każdego, kto chce dostąpić błogosławieństw od Jehowy Boga. Zanim omówimy jego treść, poznajmy okoliczności, w jakich Paweł postanowił go objaśnić.

W I wieku n.e. wśród chrześcijan w Galacji wyłonił się pewien problem. Niektórzy ‛skrupulatnie przestrzegali dni i miesięcy, i pór, i lat’ — zgodnie z nakazami Prawa Mojżeszowego. Twierdzili, że kto okazuje wiarę i chce zyskać uznanie Boże, musi być posłuszny temu Prawu (Galatów 4:10; 5:2, 3). Jednak Paweł wiedział, że chrześcijanie już nie muszą go przestrzegać. Aby to potwierdzić, odwołał się do relacji znanej każdemu Żydowi.

Paweł przypomniał Galatom, że Abraham, praojciec narodu żydowskiego, spłodził Ismaela oraz Izaaka. Pierwszego miał ze służącą Hagar, a drugiego z wolną niewiastą Sarą. Chrześcijanie w Galacji, którzy obstawali przy Prawie Mojżeszowym, niewątpliwie znali historię o tym, jak Sara, początkowo bezpłodna, dała Abrahamowi swą służącą Hagar, by to ona obdarzyła go potomkiem. Po urodzeniu Ismaela Hagar zaczęła pogardzać swą panią. W końcu jednak zgodnie z obietnicą  Bożą Sara mimo podeszłego wieku wydała na świat Izaaka. Później Abraham odprawił Hagar i Ismaela, ponieważ ten dręczył Izaaka (Rodzaju 16:1-4; 17:15-17; 21:1-14; Galatów 4:22, 23).

Dwie kobiety, dwa przymierza

Apostoł Paweł tak objaśnił ten „symboliczny dramat”: „Owe niewiasty oznaczają dwa przymierza, jedno z góry Synaj, które rodzi dzieci na niewolę i którym jest Hagar. (...) Odpowiada dzisiejszej Jerozolimie, bo ona jest ze swymi dziećmi w niewoli” (Galatów 4:24, 25). Hagar wyobrażała literalny Izrael i jego stolicę, Jerozolimę. Naród izraelski był związany z Jehową przymierzem Prawa, zawartym przy górze Synaj. Przymierze to ciągle uświadamiało Izraelitom, że są niewolnikami grzechu i potrzebują odkupienia (Jeremiasza 31:31, 32; Rzymian 7:14-24).

A kogo wyobrażała ‛wolna niewiasta’ Sara i jej syn, Izaak? Paweł wyjaśnił, że „niepłodna”, czyli Sara, symbolizowała małżonkę Boga — niebiańską część Jego organizacji. Ta niebiańska niewiasta była niepłodna w tym sensie, że przed przyjściem Jezusa nie miała na ziemi żadnych namaszczonych duchem „dzieci” (Galatów 4:27; Izajasza 54:1-6). Jednakże w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. został wylany duch święty na grupę mężczyzn i kobiet, którzy w ten sposób ponownie się narodzili — już jako dzieci tej niebiańskiej niewiasty. Wydani na świat przez tę organizację, zostali uznani za synów Bożych i na podstawie nowego przymierza stali się współdziedzicami Jezusa Chrystusa (Rzymian 8:15-17). Apostoł Paweł, należący do tego grona, mógł napisać: „Jerozolima górna jest wolna i ona jest naszą matką” (Galatów 4:26).

Dzieci obu kobiet

W Biblii czytamy, że Ismael prześladował Izaaka. Podobnie w I wieku n.e. dzieci zniewolonej Jerozolimy szydziły z potomstwa „Jerozolimy górnej” i je gnębiły. Paweł wyjaśnił: „Jak wtedy ten urodzony według ciała [Ismael] zaczął prześladować urodzonego według ducha [Izaaka], tak jest i teraz” (Galatów 4:29). Kiedy Jezus Chrystus przyszedł na ziemię i zaczął głosić o Królestwie, żydowscy przywódcy religijni postępowali wobec niego tak, jak Ismael, syn Hagar,  wobec Izaaka, rzeczywistego dziedzica Abrahama. Uważając się za jego prawowite potomstwo, a w Jezusie widząc intruza, wyśmiewali go i prześladowali.

Krótko przed swą śmiercią, poniesioną z poduszczenia władców Izraela cielesnego, Jezus powiedział: „Jerozolimo, Jerozolimo, zabijająca proroków i kamienująca tych, którzy zostali do niej posłani — jakże często chciałem zebrać twoje dzieci, jak kokoszka zbiera swe kurczęta pod skrzydła! Ale wyście tego nie chcieli. Oto wasz dom jest wam pozostawiony” (Mateusza 23:37, 38).

Ten natchniony opis wydarzeń z I wieku dowodzi, że synowie narodu wyobrażonego przez Hagar nie stali się automatycznie współdziedzicami Jezusa. Żydzi dumnie twierdzili, że z racji urodzenia mają prawo do takiego dziedzictwa, ale zostali wypędzeni, odrzuceni przez Jehowę. Rzecz jasna niektórzy z nich dołączyli do współdziedziców Chrystusa. Przywilej ten otrzymali jednak nie ze względu na pochodzenie, lecz dzięki wierze w Jezusa.

Pierwsza grupa tych współdziedziców pojawiła się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Z czasem Jehowa namaszczał kolejne osoby na synów „Jerozolimy górnej”.

Paweł wyjaśnił ten „symboliczny dramat”, by zilustrować wyższość nowego przymierza nad przymierzem Prawa, którego pośrednikiem był Mojżesz. Nikt nie mógł zyskać uznania Bożego dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo Mojżeszowe, ponieważ wszyscy ludzie są niedoskonali, a Prawo jedynie pokazało, że tkwią w niewoli grzechu. Niemniej, jak napisał Paweł, Jezus przyszedł, „żeby przez nabycie uwolnić tych pod prawem” (Galatów 4:4, 5). A zatem wiara w wartość ofiary Chrystusa zapewniała oswobodzenie od potępienia przez Prawo Mojżeszowe (Galatów 5:1-6).

Jakie ma znaczenie dla nas

Dlaczego powinniśmy się interesować podanym przez Pawła natchnionym wyjaśnieniem tego dramatu? Między innymi dlatego, że pozwala nam ono poznać głębsze znaczenie pewnych fragmentów Biblii, którego w przeciwnym razie byśmy nie dostrzegli. Umacnia nas też w przekonaniu o spójności i harmonii tej Księgi (1 Tesaloniczan 2:13).

To, co wyobraża ów dramat, jest też nieodzowne dla naszego przyszłego szczęścia. Gdyby nie pojawili się synowie „Jerozolimy górnej”, naszą jedyną perspektywą byłaby niewola grzechu i śmierci. Ale pod serdecznym nadzorem Chrystusa i jego współdziedziców, których Bóg przyrzekł Abrahamowi, ‛wszystkie narody ziemi na pewno będą sobie błogosławić’ (Rodzaju 22:18). Nastąpi to wtedy, gdy już na zawsze zniknie grzech, niedoskonałość, smutek i śmierć (Izajasza 25:8, 9). Jakże wspaniałe będą to czasy!

[Ilustracja na stronie 11]

Przymierze Prawa zostało zawarte przy górze Synaj

[Prawa własności]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Ilustracja na stronie 12]

Co oznacza „symboliczny dramat”, o którym wspomniał apostoł Paweł?