Szacunek dla władzy — dlaczego niezbędny?

CZYŻ nie jesteśmy wdzięczni, że policja ma prawo aresztować przestępców, którzy nas okradają lub grożą naszej rodzinie? I czy nie doceniamy faktu, iż sądy mogą ich karać, by chronić społeczeństwo?

Rzecz jasna istnieją jeszcze inne pożyteczne służby publiczne, jak choćby te zajmujące się utrzymaniem dróg, oczyszczaniem miasta czy oświatą. Instytucje te zazwyczaj są opłacane z podatków nałożonych przez państwo. Prawdziwi chrześcijanie z większym niż inni naciskiem przyznają, że szacunek dla legalnie ustanowionej władzy jest niezbędny. Ale jak daleko powinien sięgać? I w jakich dziedzinach życia należy go przejawiać?

Władza w społeczeństwie

Biblia nakazuje wszystkim ludziom — wierzącym czy niewierzącym — respektować władze świeckie, służące dobru społecznemu. Chrześcijański apostoł Paweł napisał o tym do swych współwyznawców w Rzymie, toteż warto rozważyć jego słowa zanotowane w Liście do Rzymian 13:1-7.

Paweł był obywatelem Rzymu, ówczesnego mocarstwa światowego. W swym liście napisanym około roku 56 n.e. radził chrześcijanom być przykładnymi obywatelami. Oznajmił: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga”.

Jak wyjaśnił Paweł, nie byłoby żadnych człowieczych rządów, gdyby Bóg nie tolerował ich istnienia. Właśnie w tym sensie zajmują one względne pozycje w ramach zakreślonych Jego zamierzeniem. A zatem „kto się sprzeciwia władzy, przeciwstawił się porządkowi Bożemu”.

Obywatelom czyniącym dobrze władze zwierzchnie mogą udzielić pochwały, ale mają też prawo karać złoczyńców. Występując w charakterze „mściciela”, działają jako „sługa Boży”, toteż ci, którzy dopuszczają się zła, słusznie się ich boją.

Swoją argumentację Paweł kończy słowami: „Dlatego istnieje zniewalający powód, żebyście  byli podporządkowani — nie tylko ze względu na ten srogi gniew, lecz także ze względu na swoje sumienie. Bo dlatego też płacicie podatki; oni bowiem są publicznymi sługami Bożymi, stale służącymi w tymże celu”.

Odpowiedzialność za rozporządzanie podatkami spoczywa nie na podatniku, lecz na władzach zwierzchnich. Chrześcijanin będący uczciwym obywatelem zachowuje czyste sumienie. Wie, że jeśli się podporządkowuje władzom zwierzchnim i płaci należne podatki, to nie tylko przestrzega norm obowiązujących w społeczeństwie, do którego należy, ale również żyje w zgodzie z wymaganiami Bożymi.

Władza w rodzinie

A co powiedzieć o władzy w rodzinie? W początkowym okresie swego życia dziecko często domaga się płaczem lub nawet krzykiem poświęcania mu uwagi. Ale mądrzy rodzice potrafią dostrzec rzeczywiste potrzeby dziecka i nie ulegają jego kaprysom. Niektóre dzieci w miarę dorastania otrzymują wolną rękę i mogą ustalać własne normy. Ponieważ brakuje im doświadczenia, niekiedy dopuszczają się przestępstw bądź innych przewinień, siejąc niepokój zarówno w rodzinie, jak i w całym społeczeństwie, o czym aż nazbyt często przekonują się lokalne władze.

„Rodzice zaczynają karcić dzieci za późno” — oświadczyła Rosalind Miles, autorka książki Children We Deserve (Dzieci, na jakie zasługujemy). „Należy rozpocząć, gdy tylko dziecko przyjdzie na świat”. Jeżeli ojciec i matka od samego początku będą przemawiać głosem, za którym kryje się życzliwa, troskliwa władza, a przy tym działać konsekwentnie, to ich pociechy szybko nauczą się akceptować tę zwierzchność oraz związane z nią karcenie nacechowane miłością.

Biblia zawiera wiele informacji o sprawowaniu władzy w rodzinie. W Księdze Przysłów mędrzec Salomon kieruje uwagę na to, aby bogobojni rodzice byli wobec dzieci jednomyślni w działaniu. Powiada: „Słuchaj, mój synu, ojcowskiego karcenia i nie porzucaj prawa swej matki” (Przysłów 1:8). Gdy rodzice zachowują taką rozsądną solidarność w postępowaniu z dziećmi, wówczas znają one swe miejsce. Niekiedy próbują wygrywać jedno z rodziców przeciw drugiemu, by postawić na swoim, ale zjednoczona władza rodzicielska stanowi dla młodych ochronę.

Pismo Święte wyjaśnia, iż za pomyślność duchową nie tylko dzieci, ale i żony odpowiada przede wszystkim mąż. Mamy tu więc do czynienia ze zwierzchnictwem. W jaki sposób należy je sprawować? Paweł wskazał, że jak Chrystus jest Głową zboru, tak mężczyzna jest głową żony. Następnie dodał: „Mężowie, wciąż miłujcie swe żony, jak też Chrystus umiłował zbór [swą duchową oblubienicę] i wydał zań samego siebie” (Efezjan 5:25). Jeżeli mężczyzna będzie naśladował przykład Jezusa i sprawował przewodnictwo w sposób nacechowany miłością, zasłuży na „głęboki respekt” żony (Efezjan 5:33). Dzieci wychowywane w takiej rodzinie również dostrzegą wartość władzy ustanowionej przez Boga i będą zachęcone do jej uznawania (Efezjan 6:1-3).

Jak z tą kwestią mogą sobie poradzić samotni rodzice, nie wyłączając tych, którzy stracili współmałżonka? Ojcowie czy matki mogą bezpośrednio opierać się na autorytecie Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa. Ten ostatni zawsze przemawiał z powołaniem się na autorytet swego  Ojca oraz natchnionych Pism (Mateusza 4:1-10; 7:29; Jana 5:19, 30; 8:28).

Biblia zawiera mnóstwo cennych zasad, które można odnieść do problemów napotykanych przez dzieci. Dzięki odszukaniu tych zasad i trzymaniu się ich rodzice zdołają udzielić swym pociechom życzliwych i skutecznych rad (Rodzaju 6:22; Przysłów 13:20; Mateusza 6:33; 1 Koryntian 15:33; Filipian 4:8, 9). Poza tym mogą robić użytek z pomocy opartych na Piśmie Świętym, dzięki którym łatwiej im będzie uczyć dzieci dostrzegać korzyści wynikające z respektowania autorytetu tej Księgi. *

Władza a zbór chrześcijański

„To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem; jego słuchajcie” (Mateusza 17:5). Słowa te, wypowiedziane przez samego Jehowę Boga, potwierdziły, iż Jezus przemawiał z Jego upoważnienia. To, co wyrzekł, zostało zapisane w czterech Ewangeliach, do których nietrudno sięgnąć.

Tuż przed wstąpieniem do nieba Jezus poinformował swych uczniów: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mateusza 28:18). Będąc Głową zboru, Jezus nie tylko czuwał nad swymi namaszczonymi naśladowcami przebywającymi na ziemi, ale też od chwili wylania ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. zaczął się nimi posługiwać jako kanałem do przekazywania prawdy, jako „niewolnikiem wiernym i roztropnym” (Mateusza 24:45-47; Dzieje 2:1-36). Co przy tym uczynił, by wzmocnić zbór chrześcijański? „Wstąpiwszy na wysokość (...) dał dary w ludziach” (Efezjan 4:8). Tymi „darami w ludziach” są chrześcijańscy starsi, mianowani duchem świętym i upoważnieni do troszczenia się o duchowe dobro współwyznawców (Dzieje 20:28).

Dlatego Paweł radzi: „Pamiętajcie o tych, którzy wśród was przewodzą i którzy wam oznajmili słowo Boże, a rozważając wynik ich postępowania, naśladujcie ich wiarę”. Ponieważ ci wierni mężczyźni dokładnie podążają śladami Jezusa, z całą pewnością mądrze jest naśladować ich wiarę. Następnie Paweł dodaje: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli [„stale uznawajcie ich władzę nad sobą”, The Amplified Bible], oni bowiem czuwają nad waszymi duszami jako mający zdać sprawę — żeby mogli to czynić z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to wyszłoby wam na szkodę” (Hebrajczyków 13:7, 17).

Do czego prowadzi lekceważenie takiego kierownictwa? Pewni członkowie zboru wczesnochrześcijańskiego, którzy to czynili, stali się odstępcami. O Hymeneuszu i Filetusie napisano, że burzyli wiarę niektórych i pustymi słowami ‛bezcześcili to, co święte’. Twierdzili na przykład, że zmartwychwstanie już nastąpiło, najwyraźniej w sensie duchowym, symbolicznym, i dlatego pod przyszłym panowaniem Królestwa Bożego nie będzie dalszego wskrzeszania (2 Tymoteusza 2:16-18).

Z pomocą przyszli przedstawiciele władzy ustanowionej przez Boga. Chrześcijańscy starsi zdołali obalić takie argumenty, ponieważ jako  osoby reprezentujące Jezusa Chrystusa, wykorzystali autorytet Pisma Świętego (2 Tymoteusza 3:16, 17). Tak samo jest i dzisiaj w zborze chrześcijańskim, nazwanym „filarem i podporą prawdy” (1 Tymoteusza 3:15). Fałszywe nauki nigdy nie zniszczą „wzoru zdrowych słów”, który niczym wspaniały depozyt przetrwał dla naszego pożytku na kartach Biblii (2 Tymoteusza 1:13, 14).

Chociaż w świecie szacunek dla zwierzchności gwałtownie zanika, to jako chrześcijanie wiemy, iż władza istniejąca w społeczeństwie, rodzinie i zborze chrześcijańskim została wprowadzona z myślą o naszym dobru. Respektowanie jej jest nieodzowne dla naszej pomyślności fizycznej, psychicznej i duchowej. Jeżeli będziemy uznawać i szanować takie zwierzchności ustanowione przez Stwórcę, znajdziemy się pod ochroną osobistości dzierżących najwyższą władzę — Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa — ku naszemu wiecznotrwałemu szczęściu (Psalm 119:165; Hebrajczyków 12:9).

[Przypis]

[Napis na stronie 5]

Biblia zawiera wiele informacji o sprawowaniu władzy w rodzinie

[Ilustracja na stronie 6]

Samotni rodzice mogą bezpośrednio opierać się na autorytecie Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa

[Ilustracje na stronie 7]

Chrześcijanie wiedzą, iż stosowna władza w rodzinie, zborze chrześcijańskim i społeczeństwie została ustanowiona z myślą o naszym dobru

[Prawa własności do ilustracji, strona 4]

Zdjęcie: Josh Mathes, ze zbiorów Sądu Najwyższego USA