● Jak chciałbyś zostać zapamiętany? Z czym będzie się kojarzyć innym twoje imię? Chcąc pozostawić po sobie jakiś ślad, niejeden człowiek stara się wybić w nauce, polityce, sztuce czy sporcie. A co by było, gdyby ludziom najbardziej utkwiły w pamięci stawiane przez ciebie pytania?

Wiele skłaniających do refleksji pytań zadał pięćset lat temu pewien rdzenny mieszkaniec Ameryki Środkowej. Był nim indiański wódz Nicarao. Jego imię prawdopodobnie dało początek nazwie „Nikaragua”. Od jego imienia zaczęto nazywać też plemię, z którego pochodził, zajmowany przez nie obszar oraz duże jezioro.

Współplemieńcy Nicarao zamieszkiwali pas lądu dzielący Pacyfik od rozległego jeziora Nikaragua. Terytorium to zaczęli penetrować Hiszpanie wkrótce po odkryciu Nowego Świata przez Krzysztofa Kolumba. W roku 1523 oddziały kapitana Gila Gonzáleza Dávili dotarły do terenów położonych na północ od dzisiejszej Kostaryki i wkroczyły na obszar zajmowany przez lud, którego wodzem był Nicarao.

Można sobie wyobrazić, z jakim lękiem Hiszpanie zapuszczali się w głąb nieznanego terytorium. Toteż bardzo się ucieszyli ze spotkania z wodzem Nicarao. Z właściwą sobie szczodrością, która po dziś dzień stanowi wyróżnik nikaraguańskiej kultury, miejscowa ludność powitała przybyszów i obdarowała ich między innymi sporą ilością złota.

Nicarao szukał wyjaśnienia różnych kwestii. Jedne zaprzątały go od dawna, a drugie miały związek z przybyciem Hiszpanów. Według zapisków kronikarzy zadał on kapitanowi Gonzálezowi następujące pytania:

Czy słyszałeś o wielkiej powodzi, w której wyginęli wszyscy ludzie i zwierzęta? Czy Bóg powtórnie sprowadzi na ziemię taki potop? Co dzieje się z człowiekiem po śmierci? Jak poruszają się słońce, księżyc i gwiazdy? Jak są one zawieszone na niebie? Jak daleko są od nas? Kiedy słońce, księżyc i gwiazdy przestaną świecić? Skąd się bierze wiatr? Co sprawia, że jest gorąco lub zimno, że istnieje światło i ciemność? Dlaczego w ciągu roku długość dnia się zmienia?

Nie ulega wątpliwości, że Nicarao bardzo się interesował otaczającym go światem. Stawiane przez niego pytania dają pewien wgląd w jego wierzenia. Widać też, że ciekawiły go i niepokoiły sprawy podobne do tych, które zaprzątają umysły dzisiejszych ludzi. A fakt, że Nicarao i jego pobratymcy wiedzieli o jakiejś wielkiej powodzi, nasuwa myśl o biblijnym potopie (Rodzaju 7:17-19).

Nicarao żył w społeczeństwie, które praktykowało spirytyzm i składało rytualne ofiary z ludzi, niemniej postępowanie i styl życia jego współplemieńców nie dawały mu spokoju. Nurtujące go pytania wskazują, że kierował się sumieniem. O podobnych mu ludziach apostoł Paweł napisał: „Ich sumienie świadczy wraz z nimi i we własnych myślach są oskarżani lub też uniewinniani” (Rzymian 2:14, 15).

Tam, gdzie wódz Nicarao przypuszczalnie spotkał się po raz pierwszy z Hiszpanami, stoi obecnie jego pomnik. Warto naśladować dociekliwość, z jaką rozważał on kwestie związane z życiem i otaczającym go światem (Rzymian 1:20).

[Mapa na stronie 21]

[Patrz publikacja]

Nikaragua

AMERYKA POŁUDNIOWA

OCEAN ATLANTYCKI