KRZYŻ to jeden z najbardziej znanych symboli religijnych. Miliony ludzi uważają go za świętość, gdyż wierzą, że zmarł na nim Jezus. Katolicki pisarz i archeolog Adolphe-Napoleon Didron oświadczył: „Krzyżowi oddawano cześć podobną — jeśli nie równą — czci, którą należy składać Chrystusowi; to święte drewno wielbiono prawie tak jak samego Boga”.

Niektórzy mówią, że gdy podczas modlitwy patrzą na krzyż, czują się bliżej Boga. Inni traktują krzyż jak amulet chroniący przed nieszczęściem. Ale czy chrześcijanie powinni go czcić? Czy Jezus naprawdę umarł na krzyżu? Co na ten temat mówi Biblia?

Co się kryje za tym symbolem?

Na długo przed erą chrześcijańską starożytni Babilończycy uznawali krzyż za symbol Tammuza, boga płodności. Krzyżem posługiwano się również w Egipcie, Indiach, Syrii i Chinach. Setki lat później Izraelici skazili wielbienie Jehowy, oddając cześć fałszywemu bogu Tammuzowi. W Biblii taki kult nazwano ‛obrzydliwością’ (Ezechiela 8:13, 14).

W swoich sprawozdaniach ewangelicznych Mateusz, Marek, Łukasz i Jan w odniesieniu do narzędzia męki Jezusa użyli greckiego słowa stauròs (Mateusza 27:40; Marka 15:30; Łukasza 23:26). Oznacza ono pionową belkę, słup, pal. W książce The Non-Christian Cross (Niechrześcijański krzyż) John Denham Parsons wyjaśnił: „W oryginalnej grece licznych pism tworzących Nowy Testament nie ma ani jednego zdania, z którego by nawet pośrednio wynikało, że użyty w wypadku Jezusa stauros był inny niż zwykły stauros, nie mówiąc już o tym, żeby składał się on nie z jednego kawałka drewna, lecz z dwóch, zbitych w formie krzyża”.

 W wypowiedzi zanotowanej w Dziejach Apostolskich 5:30 apostoł Piotr jako synonimu słowa stauròs użył wyrazu ksýlon, oznaczającego prosty kawałek drewna lub drzewo, a nie krzyż. Dopiero jakieś 300 lat po śmierci Jezusa zaczęto twierdzić, jakoby zginął on na krzyżu. Ale pogląd ten opierał się na tradycji i błędnym zrozumieniu greckiego słowa stauròs. Warto też zaznaczyć, że niektóre dawne dzieła sztuki pokazują, iż Rzymianie tracili skazańców na zwykłym drewnianym palu albo drzewie.

„Strzeżcie się bożków”

Dla prawdziwych chrześcijan najistotniejsze jest jednak to, czy w ogóle powinno się otaczać czcią narzędzie, którego użyto do zabicia Jezusa. Czy pal, krzyż, strzałę, włócznię lub nóż można uczynić obiektem kultu?

Przypuśćmy, że bliska ci osoba została brutalnie zamordowana, a narzędzie zbrodni przedłożono w sądzie jako dowód rzeczowy. Czy chciałbyś wejść w posiadanie tego narzędzia, sfotografować je i rozpowszechnić odbitki? Czy zrobiłbyś jego repliki w różnych wymiarach, na przykład po to, by je nosić jako biżuterię? A może podszedłbyś do sprawy komercyjnie i zaczął je sprzedawać przyjaciołom i krewnym jako przedmiot kultu? Z pewnością sama myśl o tym napełniłaby cię odrazą! Ale tak właśnie ludzie postępują z krzyżem!

Posługiwanie się krzyżem do celów religijnych niczym się nie różni od adoracji wizerunków — praktyki stanowczo potępionej w Biblii (Wyjścia 20:2-5; Powtórzonego Prawa 4:25, 26). Apostoł Jan trafnie wyraził nauki prawdziwego chrystianizmu, gdy do swych współwyznawców napisał: „Strzeżcie się bożków” (1 Jana 5:21). Chrześcijanie byli posłuszni temu przykazaniu nawet w obliczu śmierci na rzymskich arenach.

Uczniowie Chrystusa z I wieku z ogromnym szacunkiem odnosili się do jego ofiarnej śmierci. Podobnie dzisiaj prawdziwi chrześcijanie, choć nie czczą narzędzia męki Jezusa, to jednak upamiętniają jego śmierć, poprzez którą Bóg utorował niedoskonałym ludziom drogę do wybawienia (Mateusza 20:28). Ten niezwykły wyraz miłości Bożej przyniesie osobom miłującym prawdę niewysłowione błogosławieństwa, między innymi życie wieczne (Jana 17:3; Objawienie 21:3, 4).

[Ilustracja na stronie 12]

Dawne dzieła sztuki pokazują, iż Rzymianie tracili skazańców na zwykłym drewnianym palu

[Prawa własności]

Rare Books Division, The New York Public Library, Astor, Lenox and Tilden Foundations