Paweł napisał ten list do chrześcijan w Rzymie, wywodzących się zarówno z Żydów, jak i z innych narodów. Rzym był stolicą cesarstwa rzymskiego, szóstej potęgi światowej w historii biblijnej. List do Rzymian jest najdłuższym z 14 listów Pawła (Rz 1:7).

Chociaż nie jest to pierwszy list, który napisał Paweł, we współczesnych wydaniach Biblii umieszcza się go przed pozostałymi. Wydaje się to stosowne, ponieważ dotyczy on punktu zwrotnego w relacjach Boga z ludźmi. Jak wykazano w tym liście, natchnione Pisma Hebrajskie od dawna zapowiadały, że dobra nowina będzie głoszona również nie-Żydom (Rz 1:16). Paweł, „apostoł dla narodów”, szczegółowo wyjaśnia, że Żydzi i nie-Żydzi — jeśli uznają Jezusa za obiecanego Mesjasza — są wobec Boga równi (Rz 11:13; 15:8-12).

List do Rzymian koncentruje się na tym, jak można uzyskać „stan prawości przed Bogiem”. Nie da się tego osiągnąć dzięki pochodzeniu ani uczynkom wymaganym przez Prawo Mojżeszowe. Jest to możliwe tylko dzięki wierze w Jezusa Chrystusa i niezasłużonej życzliwości Bożej (Rz 3:21-24; 4:4, 16). Myśl ta została podkreślona w Rz 1:16, 17, gdzie Paweł cytuje proroka Habakuka i pisze: „Prawy będzie żył dzięki wierze”. Bóg jest bezstronny i obiecuje wybawienie każdemu, kto okazuje wiarę — bez względu na to, czy jest Żydem, czy pochodzi z innego narodu (Hab 2:4; Rz 2:10, 11).

Rozwijając temat osiągnięcia prawości na podstawie wiary, Paweł używa greckiego terminu oznaczającego „prawość” przeszło 30 razy. W żadnej innej księdze Chrześcijańskich Pism Greckich termin ten nie pojawia się tak często. Poza tym w Liście do Rzymian wiele razy występuje też pokrewne słowo „prawy” i sformułowanie „uznany za prawego”.

W tym liście Paweł dzieli się również swoimi osobistymi odczuciami i przeżyciami, co pozwala czytelnikom lepiej go poznać i pokochać za szczerość oraz głębokie oddanie dla Boga. Pisze np. o tym, że gorąco pragnie zobaczyć współwyznawców w Rzymie (Rz 1:8-12), że walczy z grzechem w swoim ciele (Rz 7:7-25) i że czuje ból i smutek z powodu rodaków, którzy nie okazują wiary (Rz 9:1-5; 10:1, 2; 11:13, 14, 25). Przypomina czytelnikom, jak wiele współczucia okazał im Bóg (Rz 12:1). W końcowych rozdziałach pisze o zakresie swojej działalności i pragnieniu, żeby głosić ludziom, którzy jeszcze nie słyszeli dobrej nowiny (Rz 15:20, 21). W ostatnim rozdziale przekazuje pozdrowienia wielu chrześcijanom, z których 26 wymienia imiennie.