De remora, een soort zuigvis, kan zich stevig vasthechten aan andere zeedieren en zich ook weer makkelijk losmaken zonder dat die daar schade van ondervinden. Wetenschappers vinden dit een intrigerend verschijnsel.

 Sta hier eens bij stil: De remora hecht zich aan roggen, haaien, schildpadden, walvissen en andere zeedieren, wat de structuur van hun huid of schaal ook is. Hij voedt zich met parasieten en de etensresten van zijn gastheer terwijl hij ondertussen meelift en wordt beschermd tegen roofdieren. Wetenschappers onderzoeken de zuignap van de remora om erachter te komen hoe de vis zich zo moeiteloos maar stevig aan uiteenlopende oppervlakken kan hechten.

 Remora’s bij een walvishaai

 De ovaalvormige zuignap van de remora zit achter op zijn kop. Dankzij de vlezige buitenrand kan de zuignap zich goed vacuümzuigen. Binnen in de zuignap bevinden zich getande lamellen. Als die overeind staan, komen ze in aanraking met de huid van de gastheer, waardoor er wrijving ontstaat. Deze combinatie van zuigkracht en wrijving maakt dat de remora stevig vast blijft zitten, ongeacht de snelheid of plotselinge wendingen van zijn gastheer.

 Wetenschappers zijn onder de indruk van de zuignap van de remora en hebben een kunstmatige, ovaalvormige zuignap ontworpen die zich aan verschillende oppervlakken kan hechten. Toen de onderzoekers de zuignap probeerden los te trekken, was die zelfs bestand tegen krachten die gelijkstaan aan honderden keren het gewicht van de zuignap!

 Technologie die op de zuignap van de remora is gebaseerd zou op veel manieren kunnen worden toegepast. Bijvoorbeeld bij tags voor het volgen van zeedieren, gebruik bij oceaanonderzoek op grote diepte, of als middel om lampen of gereedschap aan onder water gelegen oppervlakken van bruggen of schepen te bevestigen.

 Wat denkt u? Is de zuignap van de remora door evolutie ontstaan? Of is die ontworpen?