De dood is een vervelend onderwerp. De meeste mensen willen er liever niet over praten. Maar vroeg of laat krijgt iedereen ermee te maken. En elke keer dat deze vijand toeslaat, veroorzaakt dat onnoemelijk veel pijn.

Iemand is nooit echt voorbereid op het verlies van een ouder, een partner of een kind, of hij die tragedie nu aan zag komen of niet. De pijn van zo’n verlies is onontkoombaar en de dood is zo onherroepelijk dat mensen er helemaal kapot van zijn.

Antonio, wiens vader omkwam bij een verkeersongeval, vertelt: „Het is alsof iemand je huis afsluit en de sleutel meeneemt. Je kunt niet terug naar huis, zelfs niet eventjes. Je hebt alleen nog je herinneringen. Dat is de nieuwe realiteit. Je weigert het te accepteren, omdat het zo oneerlijk lijkt, maar je doet er niks aan.”

Toen Dorothy op 47-jarige leeftijd haar man verloor, besloot ze op zoek te gaan naar antwoorden. Ze was lerares op een zondagsschool en had nooit geloofd dat de dood het einde van alles was. Maar ze zat nog met veel vragen. Ze vroeg haar anglicaanse voorganger wat er gebeurt als we sterven. Hij antwoordde: „Dat weet eigenlijk niemand. We zullen het moeten afwachten.”

Is „afwachten” dan het enige wat we kunnen doen? Is er een manier om erachter te komen of de dood het einde van alles is?