WERKTUIGBOUWKUNDIGEN staan versteld van het vermogen van de mier om een voorwerp te tillen dat vele malen zijn eigen lichaamsgewicht weegt. Om meer begrip te krijgen van dit vermogen, hebben onderzoekers aan de Staatsuniversiteit van Ohio (VS) geprobeerd met behulp van computermodellen de precieze werking van de anatomie, lichamelijke kenmerken en mechanische functies van de mier te achterhalen. De modellen werden ontwikkeld met behulp van dwarsdoorsnedebeelden die werden gemaakt met röntgenstralen (micro-CT-scans) en met behulp van simulaties van de kracht die een mier genereert als hij iets draagt.

Een essentieel onderdeel van de anatomie van de mier is zijn nek, die het volle gewicht moet dragen van wat de mier in zijn bek houdt. Zacht weefsel in de nek bindt zich aan het harde huidskelet van de romp en het hoofd. Die verbinding doet denken aan in elkaar grijpende vingers van gevouwen handen. Een van de onderzoekers zegt: ‘Het ontwerp en de structuur van deze verbinding is essentieel voor de werking van het nekgewricht. De unieke verbinding tussen hard en zacht materiaal zorgt waarschijnlijk voor een sterkere aanhechting en is wellicht een van de belangrijkste bouwkundige kenmerken die ervoor zorgen dat de nek van de mier zo’n zware lading aankan.’ Onderzoekers hopen dat een duidelijk begrip van de nek van de mier kan helpen bij het verbeteren van door mensen gemaakte robotmechanismen.

Wat denkt u? Is de nek van de mier, met zijn ingewikkelde en geïntegreerde mechanismen, door toeval ontstaan? Of is die ontworpen?