Succesverhalen van stiefgezinnen

’MEER DAN ALLEEN HUISGENOTEN’

Philips twintigjarige dochter, Elise, woonde thuis en nam een groot deel van het huishouden voor haar rekening. Toen trouwde Philip met Louise. Zou het stiefmoeder en stiefdochter lukken een goede band met elkaar op te bouwen?

Louise: In het begin ging het vrij stroef. Ik hou van het huishouden, dus ik wilde echt de touwtjes in handen hebben.

Elise: Louise richtte het huis opnieuw in en deed veel van onze spullen weg. Op een keer was ik aan het opruimen, en omdat ik niet meer precies wist waar alles stond, zette ik wat dingen verkeerd terug. Daar ergerde Louise zich aan en er vielen wat boze woorden. Ik heb een week lang niks tegen haar gezegd.

Louise: Op een bepaald moment zei ik tegen Elise: „Ik weet niet hoe dit verder moet, maar hier kan ik niet tegen.” Later op de avond kwam ze naar me toe om haar excuses aan te bieden. Ik omhelsde haar en we begonnen allebei te huilen.

Elise: Louise liet een paar van mijn foto’s aan de muur hangen en mijn vader liet de lampen staan die ik in de woonkamer had gezet. Misschien klinkt het kinderachtig, maar daardoor had ik tenminste het gevoel dat het ook nog steeds een beetje mijn huis was. Ik ben ook heel dankbaar voor de manier waarop ze voor mijn kleine broertje zorgt als hij bij ons is. Louise en mijn vader zijn nu twee jaar getrouwd, en ik begin haar echt als een deel van de familie te zien.

Louise: Ik heb het gevoel dat Elise en ik nu meer zijn dan alleen huisgenoten. We zijn goede vriendinnen geworden.

 ’EENHEID BINNEN HET GEZIN IS BELANGRIJKER’

Toen Anton en Marelize zes jaar geleden trouwden, hadden ze allebei al drie kinderen.

Anton: We doen dingen met het hele gezin, zoals kamperen. Maar we brengen ook tijd door met elk afzonderlijk kind. Het heeft wel een paar jaar geduurd voordat we ons echt een gezin voelden, maar inmiddels zijn de meeste problemen opgelost.

Marelize: We vinden het belangrijk om het over ’onze kinderen’ te hebben en niet over ’jouw kinderen’ en ’mijn kinderen’. Ik weet nog dat ik een keer boos werd toen ik vond dat Anton een van mijn zoons onterecht corrigeerde en zijn dochter voor in de auto mocht zitten. Ik leerde dat eenheid binnen het gezin belangrijker is dan voorin zitten. We proberen iedereen eerlijk te behandelen, ook al lukt het niet om elk kind exact hetzelfde te behandelen.

Ik vermijd het ook om te praten over leuke dingen die we met ons vorige gezin hebben beleefd, omdat de rest dan het gevoel krijgt dat ze er niet bij horen. In plaats daarvan laat ik merken dat ik blij ben met dit gezin.

„EERST EEN COMPLIMENT”

Francis en Cecelia zijn vier jaar geleden getrouwd. Zij heeft drie volwassen kinderen en hij heeft een tienerzoon.

Francis: Ik probeer benaderbaar te zijn en me niet snel te ergeren. We eten geregeld samen en gebruiken die tijd om met elkaar te praten. Ik moedig ook iedereen aan om wat huishoudelijke karweitjes te doen, want daar heeft het hele gezin iets aan.

Cecelia: Ik breng tijd met elk kind door en luister naar hun angsten en frustraties. En wanneer we gezinsberaad houden, proberen we eerst een compliment te geven en dan pas een suggestie voor verbetering. En als ik fouten maak, geef ik dat gewoon toe en bied ik oprecht mijn excuses aan.

 GROOTGEBRACHT DOOR TWEE STIEFOUDERS

Yuki is twintig. Hij zag zijn vader voor het laatst toen hij vijf was. Zijn moeder trouwde later met Tomonori, maar ze overleed toen Yuki tien was. Vijf jaar later trouwde Tomonori met Mihoko. Yuki had nu dus twee stiefouders.

Yuki: Toen mijn stiefvader besloot te hertrouwen, dacht ik: ’Ik hoef geen stiefmoeder. Ik heb al genoeg veranderingen meegemaakt.’ Ik weigerde de situatie te accepteren en deed heel afstandelijk tegen haar.

Mihoko: Hoewel mijn man me niet onder druk zette om net zo veel van zijn stiefzoon te houden als hijzelf, besloot ik mijn best te doen om een band met Yuki te krijgen. We probeerden het patroon vast te houden waaraan hij gewend was, zoals activiteiten voor ons geloof, ontspanning en elke avond samen eten en gezellig napraten. Ik ging hem ook een stuk beter begrijpen nadat we gepraat hadden over het verlies van zijn moeder.

Toen ik zwanger werd, maakten we ons zorgen over Yuki en wilden we graag dat hij besefte dat hij echt bij ons gezin hoorde. We lieten hem de baby de fles geven, in bad doen en verschonen, en we prezen hem voor zijn hulp waar anderen bij waren. De kleine Itsuki is dol op hem. Nog voordat hij ’papa’ en ’mama’ kon zeggen, zei hij al niinii (grote broer).

Yuki: Het is heel begrijpelijk dat je je als stiefkind eenzaam en buitengesloten voelt. Je kunt proberen aan anderen uit te leggen hoe dat voelt, maar vaak lijken ze het niet te snappen. Gelukkig had ik veel steun van mijn geloofsgenoten. Ik ben nu heel blij met mijn stiefmoeder. Ze geeft me goede raad en ik kan mijn hart bij haar luchten.

[Inzet op blz. 9]

Geduld is essentieel voor een succesvol en gelukkig stiefgezin