Een populair openbaar vervoermiddel in steden in het zuiden van Benin is de zem, een motortaxi. Désiré, een hulppionier, monteerde een mediaspeler en luidsprekers op zijn zem. De luidsprekers staan zo gericht dat degene die achterop zit het geluid goed kan horen. Désiré speelt de hele tijd opnames af van onze publicaties en van drama’s. Het duurt meestal niet lang voordat  een passagier aandachtig meeluistert. Velen vinden wat ze horen zo boeiend dat ze het jammer vinden als ze op hun bestemming aankomen. Sommigen weigeren zelfs af te stappen voordat de opname afgelopen is. Désiré vertelt: ‘Natuurlijk wil ik graag dat ze betalen en weggaan, want dan kan ik op zoek gaan naar een nieuwe klant. Maar ik weet dat het bekendmaken van het goede nieuws belangrijker is dan geld. Bovendien kan ik zo veel lectuur verspreiden.’

Nolla (6) woont in de heuvels van Burundi en gaat nog niet naar school. Op een dag, toen ze bij Nolla thuis eten aan het koken waren, vroegen twee mannen om wat gloeiende kooltjes. Ze waren in het huis ernaast aan het werk en wilden een vuur maken. Nolla, die op het vuur in het fornuis aan het letten was, vond dat goed. Maar toen ze even later langsliep, zag ze dat de mannen die kooltjes gebruikt hadden om hun sigaret aan te steken. Dat vond ze helemaal niets, en ze zei tegen hen: ‘Als ik had geweten dat jullie die kooltjes zouden gebruiken om een sigaret aan te steken, had ik ze niet gegeven.’ Het schoot haar te binnen dat ze in de Koninkrijkszaal een tijdschrift had gezien met een sigaret erop. Ze rende naar de zaal voor twee exemplaren van De Wachttoren van 1 juni 2014, gaf die aan de mannen en stond erop dat ze die meteen gingen lezen. Later zocht Nolla hen op om ze een uitnodiging te geven voor het regionale congres. De mannen waren erg  onder de indruk van haar doorzettingsvermogen en bezochten twee dagen het congres. Toen Nolla hen in de pauze zag, vroeg ze hun of ze met haar en haar familie wilden mee-eten. Het congres maakte diepe indruk op de mannen en ze begonnen de Bijbel te bestuderen.

In Liberia wordt in verschillende gevangenissen door ouderlingen gepredikt. Yves, een speciale pionier in de hoofdstad Monrovia, vertelt: ‘In maart werden drie gevangenen ongedoopte verkondiger. Hierdoor kwam het aantal verkondigers in de gevangenis van Monrovia op zes.’ Hoe prediken ze? Yves legt uit: ‘Elke woensdag en zaterdag hebben ze een velddienstbijeenkomst. Daarna mogen ze cel aan cel met hun medegevangenen over de Bijbelse hoop praten.’ Veel gevangenen krijgen Bijbelles en bezoeken de vergaderingen die in de gevangenis gehouden worden. Een vertegenwoordiger van het bijkantoor heeft laatst een lezing gehouden voor 79 gevangenen. In zes andere gevangenissen worden er regelmatig Bijbelstudieklassen georganiseerd. De lessen hebben een goede invloed op de gevangenen.

Er is veel gedaan om geïnteresseerden in afgelegen gebieden de kans te geven het Avondmaal te bezoeken. Neem bijvoorbeeld de San, of Bosjesmannen. Dat zijn de oorspronkelijke bewoners van het zuiden van Afrika. Van oudsher is het een nomadenvolk van jagers en verzamelaars. Glenn,  een speciale pionier in het noorden van Namibië, regelde dat het Avondmaal van 2015 kon worden gehouden in een afgelegen dorpje van de San, 270 kilometer ten oosten van Rundu. Het was de tweede keer dat daar het Avondmaal gehouden zou worden. De dorpsraad gaf net als de vorige keer toestemming om de rechtszaal daarvoor te gebruiken. Gratis. Hoewel de regen die dag met bakken uit de hemel viel, waren er 232 aanwezigen. De Bosjesmannen in die omgeving spreken Khwe, een taal die bekend staat om haar klikgeluiden. De lezing werd gehouden in het Engels en getolkt in het Khwe. Omdat er geen Bijbel in het Khwe is, legde de spreker Bijbelteksten als Jesaja 35:5, 6 uit door mooie afbeeldingen op de muur te projecteren. Glenn, die in dat gebied een aantal progressieve Bijbelstudies leidt, vertelt: ‘Ik kom hier al twee jaar elke maand. Dan kampeer ik hier voor een paar dagen. De taalbarrière en de afgelegen locatie belemmeren de geestelijke groei van de mensen die hier wonen. We hebben echt hulp nodig. Toen ik dit jaar de dorpsraad bezocht om regelingen voor het Avondmaal te treffen, vroeg een raadslid of we toch alsjeblieft in de omgeving een plaats van aanbidding wilden bouwen. Zij zouden voor een stuk grond zorgen en ook zelf de bouw bekostigen! We hoefden alleen maar een “pastoor” te leveren of iemand daarvoor op te leiden.’