മനുഷ്യൻ സ്വന്തം ഭക്ഷ്യ​ശേ​ഖരം നശിപ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണോ?

“അന്താരാ​ഷ്‌ട്ര കിടമ​ത്സ​ര​മോ കടങ്ങളോ കമ്മിക​ളോ ഒന്നുമല്ല ഇന്നു നാം അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കുന്ന യഥാർഥ വെല്ലു​വി​ളി​കൾ. മറിച്ച്‌ സർവ ജീവജാ​ല​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും നിലനിൽപ്പിന്‌ ആധാര​മായ നമ്മുടെ ഗ്രഹത്തി​ന്റെ ജീവമ​ണ്ഡ​ലത്തെ നശിപ്പി​ക്കാ​തെ​തന്നെ നമു​ക്കെ​ങ്ങനെ അർഥപൂർണ​വും സംതൃ​പ്‌തി​ദാ​യ​ക​വു​മായ ജീവിതം നയിക്കാൻ കഴിയും എന്നതാണ്‌. ഇതു​പോ​ലൊ​രു ഭീഷണി​യെ—നമ്മെ ജീവ​നോ​ടെ നിലനി​റു​ത്തുന്ന ഘടകങ്ങ​ളു​ടെ നാശം—മനുഷ്യ​വർഗം മുമ്പൊ​രി​ക്ക​ലും നേരി​ട്ടി​ട്ടില്ല.”—ജനിതക ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നായ ഡേവിഡ്‌ സൂസൂക്കി. 

ഒരു ആപ്പിളിന്‌ നിങ്ങൾ വലിയ വില​യൊ​ന്നും കൽപ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കാം. ആപ്പിൾ ധാരാ​ള​മാ​യി വളരുന്ന ഒരു പ്രദേ​ശ​ത്താണ്‌ നിങ്ങൾ ജീവി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ വളരെ സുലഭ​മായ, ഇഷ്ടമു​ള്ളത്‌ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാ​നാ​കും​വി​ധം വൈവി​ധ്യ​മാർന്ന ഇനങ്ങളുള്ള, ഒരു ഫലമാണ്‌ അതെന്ന്‌ നിങ്ങൾ നിഗമനം ചെയ്‌തേ​ക്കാം. എന്നാൽ 100 വർഷം മുമ്പ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ തീരെ കുറച്ച്‌ ഇനങ്ങൾ മാത്രമേ ഇന്നുള്ളൂ എന്ന്‌ നിങ്ങൾക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നോ?

ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ 1804-നും 1905-നും ഇടയ്‌ക്കുള്ള കാലഘ​ട്ട​ത്തിൽ 7,098 ഇനം ആപ്പിളു​കൾ കൃഷി ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. ഇന്ന്‌ അവയിൽ 6,121 ഇനങ്ങളും—86 ശതമാനം—അപ്രത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പെയറി​ന്റെ ഗതിയും സമാന​മാണ്‌. ഒരു കാലത്ത്‌ കൃഷി​ചെ​യ്‌തി​രുന്ന 2,683 ഇനങ്ങളിൽ ഏകദേശം 88 ശതമാ​ന​വും ഇന്നില്ല. പച്ചക്കറി​ക​ളു​ടെ കാര്യ​മെ​ടു​ത്താൽ സ്ഥിതി കൂടുതൽ പരിതാ​പ​ക​ര​മാണ്‌. ജൈവ​വൈ​വി​ധ്യം എന്നറി​യ​പ്പെ​ടുന്ന സംഗതി—ജീവി​വർഗ​ങ്ങ​ളി​ലെ സമൃദ്ധ​മായ വൈവി​ധ്യം മാത്രമല്ല വർഗത്തി​നു​ള്ളി​ലെ ഇനങ്ങളി​ലുള്ള വൈവി​ധ്യ​വും—ഇന്ന്‌ നാമാ​വ​ശേ​ഷ​മാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌. 80 വർഷത്തിൽ കുറഞ്ഞ കാലയ​ള​വു​കൊണ്ട്‌ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ കൃഷി​ചെ​യ്യുന്ന പച്ചക്കറി​യി​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ എണ്ണത്തിൽ 97 ശതമാനം ഇടിവാണ്‌ സംഭവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നത്‌! എന്നാൽ വൈവി​ധ്യം അത്രയ്‌ക്കും പ്രാധാ​ന്യ​മുള്ള ഒരു കാര്യ​മാ​ണോ?

ആണെന്നാണ്‌ അനേകം ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രും പറയു​ന്നത്‌. ജൈവ​വൈ​വി​ധ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്രാധാ​ന്യ​ത്തെ കുറിച്ച്‌ ഇപ്പോ​ഴും സംവാ​ദങ്ങൾ നടന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഭൂമി​യി​ലെ ജീവന്‌ അത്‌ അനിവാ​ര്യ​മാ​ണെന്ന്‌ പല പരിസ്ഥി​തി വിദഗ്‌ധ​രും പറയുന്നു. ഭക്ഷണത്തി​നാ​യി നാം കൃഷി ചെയ്യുന്ന സസ്യങ്ങ​ളു​ടെ കാര്യ​ത്തി​ലെന്ന പോലെ തന്നെ വനങ്ങളി​ലും കുറ്റി​ക്കാ​ടു​ക​ളി​ലും പുൽമേ​ടു​ക​ളി​ലു​മൊ​ക്കെ തനിയെ വളരു​ന്ന​വ​യു​ടെ കാര്യ​ത്തി​ലും ഇതു മർമ​പ്ര​ധാ​ന​മാ​ണെ​ന്നാണ്‌ അവരുടെ അഭി​പ്രാ​യം. അതു​പോ​ലെ വർഗങ്ങൾക്ക്‌ ഉള്ളിലെ വൈവി​ധ്യ​വും പ്രധാ​ന​മാണ്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, പലയിനം നെല്ല്‌ ഉണ്ടെങ്കിൽ അവയിൽ ചിലതി​നെ​ങ്കി​ലും സാധാ​ര​ണ​മാ​യി കണ്ടുവ​രുന്ന രോഗ​ങ്ങളെ ചെറു​ക്കാ​നുള്ള കഴിവു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാൻ കൂടുതൽ സാധ്യ​ത​യുണ്ട്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ ഭൂമി​യു​ടെ ജൈവ​വൈ​വി​ധ്യ​ത്തി​നു തുരങ്കം വെക്കു​ന്നത്‌ എത്രമാ​ത്രം ഗൗരവ​മേ​റി​യ​താ​ണെന്ന്‌ മനുഷ്യർക്കു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കാൻ ഏറ്റവും പറ്റിയ ഒരു മാർഗം നമ്മുടെ ഭക്ഷ്യല​ഭ്യ​തയെ അത്‌ എങ്ങനെ ബാധി​ക്കും എന്നു കാണി​ക്കു​ന്ന​താ​ണെന്നു വേൾഡ്‌വാച്ച്‌ ഇൻസ്റ്റി​റ്റ്യൂട്ട്‌ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രിച്ച ഒരു റിപ്പോർട്ട്‌ പറഞ്ഞു.

സസ്യങ്ങ​ളു​ടെ വംശനാ​ശം ഭക്ഷ്യവി​ള​കളെ കുറഞ്ഞത്‌ രണ്ടുവി​ധ​ങ്ങ​ളിൽ ബാധി​ച്ചേ​ക്കാം: ഒന്നാമത്‌, കാർഷിക വിളക​ളു​ടെ വന്യ ബന്ധുക്കളെ നശിപ്പി​ക്കു​മ്പോൾ ഭാവി പ്രജന​ന​ത്തിന്‌ ആവശ്യ​മായ ജീനു​ക​ളു​ടെ സാധ്യ​ത​യുള്ള ഒരു ഉറവ്‌ നഷ്ടമാ​കു​ന്നു. രണ്ടാമത്‌, കൃഷി​ചെ​യ്യ​പ്പെ​ടുന്ന സസ്യവർഗ​ത്തിന്‌ ഉള്ളിലെ വ്യത്യസ്‌ത ഇനങ്ങളു​ടെ എണ്ണം കുറയു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, 20-ാം നൂറ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരംഭ​ത്തിൽ ഏഷ്യയിൽ നെല്ലിന്റെ 1,00,000-ത്തിലേറെ നാടൻ ഇനങ്ങൾ കൃഷി ചെയ്‌തി​രു​ന്നു, അവയിൽ കുറഞ്ഞത്‌ 30,000 എണ്ണം ഇന്ത്യയിൽ മാത്ര​മാണ്‌ കൃഷി ചെയ്യ​പ്പെ​ട്ടത്‌. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യയിൽ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന നെല്ലിന്റെ 75 ശതമാ​ന​വും വരുന്നത്‌ വെറും പത്ത്‌ ഇനങ്ങളിൽനി​ന്നാണ്‌. ശ്രീല​ങ്ക​യി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ 2,000 നെല്ലി​നങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രുന്ന സ്ഥാനത്ത്‌ ഇപ്പോൾ ഉള്ളത്‌ അഞ്ചെണ്ണം മാത്രം. ചോള​ക്കൃ​ഷി​യു​ടെ ഈറ്റി​ല്ല​മായ മെക്‌സി​ക്കോ 1930-കളിൽ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഇനങ്ങളിൽ 20 ശതമാ​നമേ ഇപ്പോൾ കൃഷി​ചെ​യ്യു​ന്നു​ള്ളൂ.

എന്നാൽ ഭക്ഷ്യവ​സ്‌തു​ക്കൾ മാത്രമല്ല പ്രതി​കൂ​ല​മാ​യി ബാധി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നത്‌. വ്യാവ​സാ​യി​ക​മാ​യി ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന മരുന്നു​ക​ളിൽ ഏകദേശം 25 ശതമാ​ന​വും ലഭിക്കു​ന്നത്‌ ചെടി​ക​ളിൽനി​ന്നാണ്‌. പുതിയ പുതിയ ഔഷധ ചെടികൾ കണ്ടുപി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു​മി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും സസ്യങ്ങളെ  തുടർച്ച​യാ​യി നാം ഉന്മൂലനം ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌. ഫലത്തിൽ, മനുഷ്യൻ താൻ ഇരിക്കുന്ന കൊമ്പു​തന്നെ മുറി​ക്കു​ക​യാ​ണോ?

വേൾഡ്‌ കൺസർവേഷൻ യൂണി​യന്റെ കണക്കു​പ്ര​കാ​രം, പഠനം നടത്തിയ ഏകദേശം 18,000 സസ്യജ​ന്തു​ജാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ 11,000-ത്തിലധി​കം വംശനാശ ഭീഷണി​യെ നേരി​ടു​ക​യാണ്‌. ഇന്തൊ​നീ​ഷ്യ, മലേഷ്യ, ലാറ്റിൻ അമേരിക്ക എന്നിങ്ങനെ കൃഷി ചെയ്യു​ന്ന​തി​നാ​യി വനങ്ങൾ വലിയ തോതിൽ വെട്ടി​ത്തെ​ളി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളി​ട​ങ്ങ​ളിൽ എത്ര ജീവി​വർഗ​ങ്ങ​ളാണ്‌ നാശത്തി​ന്റെ വക്കി​ലെത്തി നിൽക്കു​ന്ന​തെന്ന്‌—അല്ലെങ്കിൽ ഇതി​നോ​ട​കം​തന്നെ നാമാ​വ​ശേ​ഷ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തെന്ന്‌—ഊഹി​ക്കാ​നേ ഗവേഷ​കർക്ക്‌ കഴിയൂ. എന്നിരു​ന്നാ​ലും ദ യുനെ​സ്‌കോ കുരിയർ റിപ്പോർട്ടു ചെയ്യു​ന്ന​ത​നു​സ​രിച്ച്‌ വംശനാ​ശം “വിപത്‌ക​ര​മായ വേഗത്തിൽ” മുന്നേ​റു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ ചിലർ പറയുന്നു.

ഭൂമി ഇപ്പോ​ഴും ഭക്ഷ്യവ​സ്‌തു​ക്കൾ വലിയ അളവിൽ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്നുണ്ട്‌ എന്നുള്ളതു ശരിയാണ്‌. എന്നാൽ ഈ ഗ്രഹത്തി​ന്റെ ജൈവ​വൈ​വി​ധ്യം ശോഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതി​വേഗം പെരു​കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന മനുഷ്യ​സ​മു​ദാ​യത്തെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ അതിന്‌ എത്രകാ​ലം സാധി​ക്കും? അനേകം രാജ്യങ്ങൾ ഇത്തരം ഉത്‌ക​ണ്‌ഠ​ക​ളോ​ടു പ്രതി​ക​രി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ പ്രധാന സസ്യങ്ങ​ളു​ടെ നാശത്തി​നെ​തി​രാ​യുള്ള ഇൻഷ്വ​റൻസ്‌ എന്ന നിലയിൽ വിത്തു ബാങ്കുകൾ സ്ഥാപി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ചില സസ്യശാ​സ്‌ത്ര ഉദ്യാ​നങ്ങൾ വർഗപ​രി​ര​ക്ഷണം എന്ന ദൗത്യം സ്വയം ഏറ്റെടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ശാസ്‌ത്രം ജനിതക എഞ്ചിനീ​യ​റി​ങ്ങി​ന്റെ ശക്തി​യേ​റിയ പുതിയ ഉപകര​ണങ്ങൾ പ്രദാനം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ വിത്തു ബാങ്കു​കൾക്കും ശാസ്‌ത്ര​ത്തി​നും യഥാർഥ​ത്തിൽ ഈ പ്രശ്‌ന​ത്തി​നു പരിഹാ​രം കാണാൻ കഴിയു​മോ? അടുത്ത ലേഖനം അതിനെ കുറിച്ചു ചർച്ച ചെയ്യും. (g01 9/22)