СИ СЕ ПРАШАЛ ЛИ некогаш кој си, всушност, ти? Си помислил ли дека си живеел и претходно? Ако е така, не си единствениот. Уште од најстари времиња, луѓето и од источните и од западните култури размислувале за овие прашања. Во својата потрага по одговори, некои почнале да веруваат во реинкарнација. Ова е верување според кое, кога човек ќе умре, еден невидлив дел од него наречен „душа“ го напушта телото и повторно се раѓа во друго тело — на човек, животно, па дури и на растение — еднаш или повеќепати.

 Иако некои сметаат дека ова е добро објаснување, како можеме да бидеме сигурни дека е точно? Што ни кажува во врска со тоа Божјата Реч, Библијата? Најпрво да видиме од каде потекнува ова учење.

Според историчарите и изучувачите, идејата дека човекот има бесмртна душа почнале да ја развиваат жителите на древниот Вавилон, град кој бил основан кон крајот на третиот милениум пр.н.е. Идејата за бесмртност сериозно го „привлекла вниманието на вавилонските теолози“, напишал Морис Џестроу во својата книга Религијата на Вавилон и Асирија (The Religion of Babylonia and Assyria). Вавилонците верувале дека „смртта била премин од еден во друг облик на живот“, објаснува тој. „Без сомнение, теоријата дека човекот продолжува да постои во некаков облик ја создале затоа што не можеле да се помират со фактот дека, по смртта, човекот засекогаш престанува да постои.“

Од тие почетоци во Вавилон, учењата за преселба и повторно раѓање на душата почнале да се појавуваат и во други делови на древниот свет. Филозофите од Индија направиле детален систем на верувања составен од циклуси на повторно раѓање на темел на законот за причина и последица, или карма. И некои од влијателните грчки филозофи ја прифатиле и почнале да ја шират идејата за реинкарнација.

Во денешно време, во западните култури сѐ повеќе се зголемува интересот за реинкарнацијата. Некои познати личности и помладите генерации се привлечени од источните религии и обичаи. Преплавени сме со книги и интернет-страници во кои се објаснува значењето на наводните искуства од минатиот живот. Во многу земји расте популарноста и на таканаречената терапија за враќање во претходниот живот. Со неа, преку хипноза се открива што наводно му се случувало на некој човек во претходните животи за да се разбере неговата моментална здравствена состојба и однесување.

Иако верувањето во реинкарнација влече корени уште од древното минато, најважното прашање е: Вистина ли е дека има реинкарнација? Како христијани, би сакале да знаеме дали ова верување е во склад со библиските учења (Јован 17:17). Јехова Бог, нашиот Творец, е оној кој го дал животот и кој „ги открива тајните“, и затоа ни кажува работи во врска со животот и смртта што инаку за луѓето се непознати. Според тоа, можеме да имаме доверба во одговорите што ќе ги најдеме во неговата Реч, Библијата (Даниел 2:28; Дела 17:28).

Ако побараме во Библијата, лесно ќе го дознаеме одговорот на прашањето што се случува со нас по смртта. На пример, во 1. Мојсеева 3:19 пишува што му рекол Бог на Адам откако Адам и Ева не го послушале. Бог рекол: „Во потта на своето лице ќе го јадеш својот леб додека не се вратиш во земјата, бидејќи од неа си земен. Зашто си прав, и во прав ќе се вратиш“. Адам бил создаден од прав. Откако умрел, повторно се вратил во прав. Бог бил многу јасен во врска со ова. Значи, кога човек ќе умре, не се раѓа повторно како некој друг, туку едноставно престанува да постои. * Исто како што топлото и студеното, сувото и мокрото, светлото и темното се сосема спротивни едно од друго, така и смртта е спротивна од животот. Мртвите се навистина мртви! Зар ова не е едноставно и логично?

Значи, сеќавањата на некои претходни животи мора да имаат некакво друго објаснување. Функциите на човечкиот мозок, вклучувајќи го и потсвесното, како и последиците од различни лекови или трауматски искуства, сѐ уште не се потполно јасни. Соништата и замислените настани кои се резултат на неверојатниот обем на информации складирани во меморијата на мозокот може да бидат толку живи што некому може да му се чинат како вистински  случки. Понекогаш, злобни духовни сили предизвикуваат натприродни доживувања поради кои може она што е нереално да изгледа реално (1. Самоилова 28:7-19).

Природна човечка потреба е да сакаме да живееме и да ја знаеме иднината. Но, зошто имаме таква желба? Интересно е што Библијата го вели следново во врска со нашиот Творец: „И вечноста им ја ставил на луѓето в срце“ (Проповедник 3:11). Значи, луѓето имаат вродена желба да живеат вечно.

Штом нашиот Творец, Јехова Бог, им всадил на луѓето желба да живеат вечно, логично е дека би им објаснил на кој начин ќе им ја исполни таа желба. Библијата покажува дека Божјата возвишена намера е да ги благослови послушните луѓе со вечен живот во рај на Земјата. „Праведниците ќе ја поседуваат земјата и ќе живеат на неа засекогаш“, напишал цар Давид под водство на светиот дух (Псалм 37:29). Едно главно библиско учење кое неразделно е поврзано со Божјата вечна намера е воскресението на мртвите (Дела 24:15; 1. Коринќаните 15:16-19).

Во Библијата се запишани осум извештаи за луѓе кои, откако умреле, биле вратени во живот на Земјата. * Овие луѓе биле вратени во живот преку воскресение, а не преку реинкарнација. Роднините и пријателите веднаш ги препознале. Во ниту еден од тие случаи роднините на умрениот не требало да го бараат својот близок меѓу новороденчињата за да дознаат дали некое од нив е негова реинкарнација (Јован 11:43-45).

Многу е утешно што Божјата Реч покажува дека голем број од оние што умреле ќе воскреснат во Божјиот нов свет, кој наскоро ќе го замени овој злобен свет (2. Петрово 3:13, 14). Дотогаш, сите поединости од животот на оние што починале се зачувани во безграничната, совршена меморија на Јехова, Богот кој ги помни дури и имињата на сите ѕвезди! (Псалм 147:4; Откровение 20:13). Кога Бог ќе врати во живот генерации луѓе во новиот свет, секој ќе го дознае своето семејно стебло и лично ќе ги запознае своите предци. Колку интересна и убава иднина нѐ очекува!