ОНА што се случило на 17 декември 2010 год. било капката што ја прелеала чашата. Мохамед Буазизи, 26-годишен уличен продавач од Тунис, веќе бил револтиран затоа што не можел да најде подобра работа. Освен тоа, знаел дека корумпираните државни службеници бараат мито. Тоа кобно утро, инспекторите му ги конфискувале производите што ги продавал — круши, банани и јаболка. Кога сакале да му ја одземат и вагата, се спротивставил, а некои очевидци велат дека една полицајка му удрила шлаканица.

Понижен и бесен, Мохамед отишол до блиската владина зграда за да се пожали, но никој не сакал да го сослуша. Некои велат дека пред зградата извикал: „Па добро, луѓе, од што да живеам!?“ Потоа се полеал со запалива течност и се самозапалил. За помалку од три седмици им подлегнал на повредите.

Ваквиот очајнички чин на Мохамед Буазизи предизвика бурни реакции во Тунис, па дури и пошироко. Мнозина сметаат дека неговото самозапалување беше искрата што ги разгоре протестите со кои беше соборен режимот во Тунис, но и за протестите што брзо се проширија и во други арапски земји. Европскиот парламент им ја додели на Буазизи и на четворица други активисти наградата за слобода на мислата „Сахаров“ за 2011 год. Истата година лондонскиот весник The Times го прогласи Буазизи за личност на годината.

Како што покажува овој пример, протестите може да донесат промени. Но, која е причината за неодамнешниот  бран протести? Има ли друго решение?

Некои од причините за голем број од протестите се:

• Незадоволство од општествениот систем. Кога луѓето се задоволни од локалната влада и од економскиот систем, не чувствуваат потреба да протестираат — соработуваат со институциите за да ги решат проблемите. Од друга страна, луѓето полесно се решаваат на протести кога гледаат дека во системот владее неправда и корупција и дека само една мала група луѓе се повластени.

• Повод. Честопати, одреден настан може да биде искрата што ќе ги натера луѓето да мислат дека мораат да ги преземат работите во свои раце. На пример, случајот со Мохамед Буазизи предизвика масовни протести во Тунис. Во Индија, штрајкот со глад против корупцијата од страна на активистот Ана Хазаре ги поттикна неговите приврзаници да излезат на протести во 450 градови.

Уште многу одамна, во Библијата било запишано дека живееме во свет во кој „човек владее над човек на негова штета“ (Проповедник 8:9). Денес, корупцијата и неправдата се уште пораширени отколку во времето кога биле запишани овие зборови. Всушност, луѓето се посвесни од кога и да е порано дека политичкиот и економскиот систем ја изневериле нивната доверба. Мобилните телефони, Интернет и вестите што се емитуваат 24 часа на ден овозможуваат дури и некои настани што се случуваат во изолирани места да предизвикаат масовни реакции.

Оние што ги поддржуваат граѓанските немири тврдат дека преку протестите се постигнува следново:

• Подобри услови за сиромашните. Како резултат на протестите против покачувањето на кириите во Чикаго (Илиноис, САД) за време на Големата депресија од 1930-тите, градските власти решија да ги повлечат налозите за иселување и издејствуваа вработување за некои од учесниците во протестите. И во градот Њујорк имаше слични протести по кои 77.000 семејства, кои претходно беа исфрлени на улица, успеаја да се вратат во своите домови.

• Отстранување на неправдите. Бојкотот на градскиот автобуски сообраќај во Монтгомери (Алабама, САД) во 1955/1956 год. водеше до укинување на законите за расна сегрегација во автобусите.

• Стопирање на градежни проекти. Во декември 2011 год., десетици илјади протестираа против изградбата на термоцентрала на јаглен во близина на Хонг Конг за  која сметаа дека ќе биде голем загадувач. На крај, проектот беше откажан.

Се разбира, демонстрантите не ги остваруваат секогаш своите цели. На пример, наместо да им ги исполнат барањата, политичарите може да ги казнат. Неодамна, претседателот на една блискоисточна земја го даде следниов коментар за тамошните протести: „Мора да возвратиме со железна тупаница“. Во тие протести илјадници лица го изгубија животот.

Дури и ако демонстрантите ги остварат своите цели, протестите неизбежно носат нови проблеми. Еден човек кој помогнал да биде соборен владетелот на една африканска земја, за списанието Time го изјави следново во врска со новиот режим: „Од утопија, брзо премина во хаос“.

Многу видни луѓе сметале дека имаат морална одговорност да го кренат својот глас против угнетувачките системи. На пример, покојниот чешки претседател, Вацлав Хавел, кој поминал неколку години в затвор како активист за човекови права, во 1985 год. го напишал следново: „На [еден дисидент] не му преостанува ништо друго освен да го даде својот живот — и го дава само затоа што нема друг начин да покаже дека цврсто верува во она за што се залага“.

Она што во очај го направиле Мохамед Буазизи и некои  други лица ги потврдува зборовите на Хавел. Неодамна, во една азиска земја десетици лица се запалија во знак на протест против ограничувањата на верската и политичката слобода. Коментирајќи ги чувствата што стојат зад ваквите екстремни постапки, еден човек го изјави следново за списанието Newsweek: „Ние немаме оружје и не сакаме никого да повредиме. Што друго ни преостанува?“

Библијата нуди решение за неправдата, корупцијата и угнетувањето. Во неа се зборува за една влада која Бог ја воспоставил на небото и која ќе ги замени сегашните политички и економски системи поради чиј неуспех се покренале бројни протести. Во едно пророштво за нејзиниот владетел стои: „Тој ќе го избави сиромавиот кој вика за помош, страдалникот и секој што нема помошник. Од угнетување и од насилство ќе ја откупи нивната душа“ (Псалм 72:12, 14).

Јеховините сведоци веруваат дека само Божјето царство може да донесе мир во светот (Матеј 6:9, 10). Затоа, тие не учествуваат во протести. Но, дали е нереално да веруваме дека владата воспоставена од Бог може да ги отстрани сите причини за протести? Може да звучи нереално. Но, многу луѓе стекнале доверба во Божјата влада. Зошто не дознаеш нешто повеќе за неа?