ពួកគេបានលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្ត នៅប្រទេសន័រវ៉េ
ពួកគេបានលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្ត នៅប្រទេសន័រវ៉េ
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ប្ដីប្រពន្ធមួយគូឈ្មោះរ៉ូអាលនិងអេលសាបេតដែលមានអាយុជិត៥០ឆ្នាំ មានជីវភាពសុខស្រួលនៅក្រុងប៊ែហ្គិនដែលជាទីក្រុងធំបំផុតទី២នៃប្រទេសន័រវ៉េ។ ពួកគាត់រួមចំណែកក្នុងកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំយ៉ាងស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះហ្វេបៀននិងកូនស្រីម្នាក់របស់ពួកគាត់ឈ្មោះអ៊ីសាបែល។ រ៉ូអាលបម្រើជាអ្នកចាស់ទុំ ហើយអេលសាបេតបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយ រីឯអ៊ីសាបែលនិងហ្វេបៀនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលមានប្រសិទ្ធភាព។
ប៉ុន្តែនៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០០៩ ក្រុមគ្រួសារនេះសម្រេចចិត្តផ្សព្វផ្សាយខុសសព្វដង ពោលគឺផ្សព្វផ្សាយមួយសប្ដាហ៍នៅតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយ។ ដូច្នេះ រ៉ូអាលនិងអេលសាបេតព្រមទាំងហ្វេបៀនដែលកាលនោះមានអាយុ១៨ឆ្នាំ ធ្វើដំណើរជាមួយគ្នាទៅនតឃីនដែលជាឧបទ្វីបមួយនៅស្រុកហ្វីនម៉ាក នៅតំបន់អាកទិច។ នៅទីនោះ ពួកគេផ្សព្វផ្សាយនៅភូមិខូលអិហ្វជួ ជាមួយនឹងបងប្អូនប្រុសស្រីឯទៀតដែលបានមកដល់តំបន់ដាច់ស្រយាលនេះដែរដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ រ៉ូអាលបានចាំថា៖ «នៅដើមសប្ដាហ៍នោះខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ដែលខ្ញុំអាចចាត់ចែងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំបាន ដើម្បីអាចចូលរួមក្នុងសកម្មភាពពិសេសនេះពេញមួយសប្ដាហ៍»។ ប៉ុន្តែក្រោយមកនៅសប្ដាហ៍នោះ រ៉ូអាលចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍មិនស្រួល។ តើមានអ្វីកើតឡើង?
សំណួរមួយដែលគិតស្មានមិនដល់
រ៉ូអាលនិយាយថា៖ «ដោយមិនបានដឹងជាមុន ម៉ារីអូដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ដែលបម្រើនៅហ្វីនម៉ាក បានសួរយើងថាតើយើងសុខចិត្តរើផ្ទះមករស់នៅក្រុងមួយឈ្មោះឡាក់សិល ដើម្បីជួយក្រុមជំនុំដែលមានអ្នកផ្សាយ២៣នាក់ឬយ៉ាងណា»។ រ៉ូអាលបានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងដោយសារសំណួរដែលគិតស្មានមិនដល់នេះ។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំនិងអេលសាបេតបានគិតអំពីលទ្ធភាពទៅបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង ប៉ុន្តែយើងនឹងសម្រេចចិត្តធ្វើដូច្នេះនៅពេលដែលកូនៗឈប់រស់នៅជាមួយយើង»។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់បានផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលនោះ រ៉ូអាលបានដឹងថាមានមនុស្សជាច្រើនចង់រៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេត្រូវការជំនួយនៅឥឡូវនេះមិនមែននៅពេលក្រោយទេ។ រ៉ូអាលនៅចាំថា៖ «សំណួររបស់ម៉ារីអូបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្វល់ចិត្ត ថែមទាំងធ្វើឲ្យខ្ញុំដេកមិនលក់អស់ប៉ុន្មានយប់ទៀតផង»។ បន្ទាប់មកម៉ារីអូបាននាំរ៉ូអាលនឹងគ្រួសាររបស់គាត់ទៅក្រុងឡាក់សិលដែលមានចម្ងាយប្រហែលជា២៤០គីឡូម៉ែត្រ (១៥០ម៉ៃល៍) ខាងត្បូងភូមិខូលអិហ្វជួ។ ម៉ារីអូចង់ឲ្យគ្រួសារនេះទៅមើលក្រុមជំនុំតូចនៅទីនោះដោយខ្លួនពួកគេផ្ទាល់។
នៅក្រុងឡាក់សិល បងប្រុសអាន់ដ្រេអាសជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកចាស់ទុំពីរនាក់នៅក្រុងនោះ បាននាំគ្រួសារនេះឲ្យស្គាល់តំបន់នោះនិងសាលប្រជុំ។ បងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំបានទទួលពួកគាត់យ៉ាងកក់ក្ដៅហើយបានប្រាប់រ៉ូអាលនិងអេលសាបេតថាពួកគាត់សប្បាយចិត្តបើក្រុមគ្រួសាររបស់រ៉ូអាលអាចរើមកជួយបម្រើនៅទីនោះ។ អាន់ដ្រេអាសបាននិយាយទាំងញញឹមថាគាត់បានជួយរកការងារឲ្យរ៉ូអាលនិងហ្វេបៀនរួចហើយ! តើគ្រួសារនេះនឹងធ្វើយ៉ាងណា?
តើត្រូវសម្រេចចិត្តយ៉ាងណា?
មុនដំបូងហ្វេបៀននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគ្មានបំណងចង់រើមកទីនេះទេ»។ គាត់មិនចង់គិតអំពីការចាកចេញពីមិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធដែលធំឡើងជាមួយគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំនិងអំពីការរស់នៅក្នុងក្រុងតូចទេ។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់ក៏មិនទាន់រៀនចប់ខាងជាងអគ្គិសនីដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលគេសួរអ៊ីសាបែល (កាលនោះមានអាយុ២១ឆ្នាំ) អំពីការរើទៅបម្រើនៅកន្លែងផ្សេង នាងឆ្លើយឡើងថា៖ «នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើ!»។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកនាងនិយាយថា៖ «នៅពេលដែលខ្ញុំគិតថែមទៀតអំពីរឿងនេះខ្ញុំឆ្ងល់ថា ‹តើនេះជាគំនិតល្អឬទេ? តើខ្ញុំនឹងនឹកមិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំឬទេ? ឬមួយក៏ខ្ញុំគួរនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំជាកន្លែងដែលអ្វីៗទាំងអស់គឺស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយគ្មានអ្វីកើតឡើងដែលខ្ញុំមិនដឹងនោះទេ?›»។ តើអេលសាបេតតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះការអញ្ជើញនេះ? នាងនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ភារកិច្ចមួយដល់គ្រួសាររបស់យើង ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានគិតអំពីផ្ទះរបស់យើងដែលទើបនឹងជួសជុលថ្មីៗនេះ និងរបស់របរទាំងអស់ក្នុងផ្ទះដែលយើងមានក្នុងអំឡុងពេល២៥ឆ្នាំកន្លងមកនេះដែរ»។
ពេលដែលសប្ដាហ៍ពិសេសនោះបានកន្លងផុតទៅ រ៉ូអាលនិងគ្រួសាររបស់គាត់បានត្រឡប់ទៅក្រុងប៊ែហ្គិនវិញ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែគិតអំពីបងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកប្រុសស្រីនៅក្រុងឡាក់សិលដែលមានចម្ងាយប្រហែលជា២.១០០គីឡូម៉ែត្រ (១.៣០០ម៉ៃល៍) ពីកន្លែងរបស់ពួកគាត់។ អេលសាបេតនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានជាច្រើនដងទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយខ្ញុំបន្តទាក់ទងមិត្តភក្ដិដែលយើងបានជួប ហើយយើងបានផ្ញើរូបថតនិងបទពិសោធន៍ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ រ៉ូអាលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំត្រូវការពេលដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តអំពីការរើទៅក្រុមជំនុំថ្មី។ ខ្ញុំក៏បានពិចារណាដែរថាយើងមានលទ្ធភាពរើទៅឬយ៉ាងណា។ តើយើងនឹងរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេច? ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានច្រើនណាស់ទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានពិភាក្សាជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនិងជាមួយបងប្អូនដែលមានបទពិសោធន៍»។ ហ្វេបៀននៅចាំថា៖ «កាលណាខ្ញុំគិតអំពីរឿងនេះកាន់តែច្រើន ខ្ញុំកាន់តែដឹងថាខ្ញុំពិតជាគ្មានមូលហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីបដិសេធទេ។ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានច្រើនដងទៅព្រះយេហូវ៉ា បន្ទាប់មកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានចិត្តចង់ទៅកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ»។ ចុះយ៉ាងណាអ៊ីសាបែលវិញ? ដើម្បីត្រៀមខ្លួនរើទៅនៅពេលអនាគត នាងបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលនៅក្រុមជំនុំរបស់នាង។ បន្ទាប់ពីត្រួសត្រាយអស់៦ខែ ហើយក្នុងអំឡុងពេលនោះនាងក៏បានចំណាយពេលយ៉ាងច្រើនដើម្បីសិក្សាគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនដែរ នាងមានអារម្មណ៍ថានាងបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីរើទៅកន្លែងឆ្ងាយ។
ពួកគេចាត់វិធានការផ្សេងៗដើម្បីសម្រេចគោលដៅ
កាលដែលពួកគាត់មានបំណងប្រាថ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើងដើម្បីបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាង ក្រុមគ្រួសារនោះបានចាត់វិធានការផ្សេងៗដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់ពួកគាត់។ រ៉ូអាលមានការងារដែលបានប្រាក់ខែច្រើនដែលគាត់ពិតជាចូលចិត្ត ប៉ុន្តែគាត់បានសុំផ្អាកការងាររយៈពេលមួយឆ្នាំ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី និយោជករបស់គាត់បានសុំគាត់ឲ្យធ្វើការមិនពេញពេលវិញ ពោលគឺធ្វើការ២សប្ដាហ៍មិនធ្វើការ៦សប្ដាហ៍។ រ៉ូអាលនិយាយថា៖ «ប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្ញុំបានធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែយើងនៅតែអាចចិញ្ចឹមជីវិតបាន»។
អេលសាបេតរៀបរាប់ថា៖ «ប្ដីខ្ញុំបានសុំខ្ញុំឲ្យខំរកផ្ទះមួយនៅឡាក់សិល ហើយដាក់ផ្ទះរបស់យើងនៅប៊ែហ្គិនឲ្យគេជួល។ យើងបានចំណាយពេលនិងកម្លាំងជាច្រើន ប៉ុន្តែយើងបានសម្រេចគោលដៅ។ គាត់បន្ថែមទៀតថា៖ «មួយរយៈពេលក្រោយមក កូនៗយើងរកបានការងារមិនពេញពេល ហើយពួកគេជួយចេញថ្លៃម្ហូបអាហារនិងថ្លៃមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ»។
អ៊ីសាបែលនិយាយថា៖ «ដោយសារក្រុងដែលយើងរស់នៅគឺតូច បញ្ហាដ៏ធំរបស់ខ្ញុំគឺការរកការងារធ្វើដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួនខ្ញុំដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ ជួនកាល មើលទៅដូចជាគ្មានសង្ឃឹមទេ»។ ប៉ុន្តែ ដោយសុខចិត្តទទួលយកការងារមិនពេញពេលបន្ដិចបន្តួចដែលនាងអាចរកបាន ពោលគឺដោយធ្វើការងារ៩មុខនៅឆ្នាំទី១ នោះនាងអាចបង់ចំណាយសម្រាប់ខ្លួននាងបាន។ ចុះយ៉ាងណាហ្វេបៀន? គាត់និយាយថា៖ «ដើម្បីបញ្ចប់ការសិក្សាជាជាងអគ្គិសនី ខ្ញុំនៅតែត្រូវធ្វើការជាកូនជាង។ ខ្ញុំបានធ្វើការនេះនៅក្រុងឡាក់សិល។ ក្រោយមកខ្ញុំបានប្រឡងជាប់ ហើយរកបានការងារមិនពេលពេលមួយគឺធ្វើជាជាងអគ្គិសនី»។
របៀបដែលអ្នកឯទៀតបានបង្កើនកិច្ចបម្រើរបស់ពួកគេ
ម៉ារែលយ៉ឹសនិងខេសៀជាប្រពន្ធរបស់គាត់ ក៏ចង់បម្រើនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាងដែរ។ ម៉ារែលយ៉ឹសដែលឥឡូវមានអាយុ២៩ឆ្នាំនិយាយថា៖ «នៅមហាសន្និបាត សុន្ទរកថានិងការសម្ភាសអំពីការត្រួសត្រាយបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យគិតអំពីការបង្កើនកិច្ចបម្រើរបស់ខ្ញុំ»។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ខេសៀវិញដែលឥឡូវមានអាយុ២៦ឆ្នាំ ការគិតអំពីការរើទៅឆ្ងាយពីគ្រួសារគឺជាការពិបាកមួយ។ នាងនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់គិតអំពីការរើទៅនៅឆ្ងាយពីមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ទេ»។ ម្យ៉ាងទៀត ម៉ារែលយ៉ឹសធ្វើការពេញពេលដើម្បីបង់រំលស់ថ្លៃផ្ទះរបស់ពួកគេ។ គាត់និយាយថា៖ «ដោយសារយើងបានអធិដ្ឋានជាច្រើនដង ហើយសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងដើម្បីយើងអាចធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរ ដូច្នេះយើងអាចរើទៅបាន»។ មុនដំបូងពួកគេចំណាយពេលកាន់តែច្រើនដើម្បីសិក្សាគម្ពីរ។ បន្ទាប់មក ប្ដីប្រពន្ធនេះបានលក់ផ្ទះរបស់ពួកគេ លាឈប់ពីការងារ ហើយនៅខែសីហា ឆ្នាំ២០១១ ពួកគេបានរើទៅក្រុងអាលតាដែលស្ថិតនៅប្រទេសន័រវ៉េភាគខាងត្បូង។ នៅទីនោះ ដើម្បីពួកគេអាចត្រួសត្រាយបាន ម៉ារែលយ៉ឹសបានធ្វើការជាគណនេយ្យករ រីឯខេសៀធ្វើការក្នុងហាងលក់ទំនិញ។
ឃ្នុតនិងឡេសបេតជាប្ដីប្រពន្ធដែលឥឡូវមានអាយុ៣៥ឆ្នាំ បានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីកំណត់ហេតុនៅក្នុងសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំ (Yearbook) ស្តីអំពីពួកអ្នកដែលបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងនូវអ្នកផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រ។ ឡេសបេតនិយាយថា៖ «បទពិសោធន៍ទាំងនេះធ្វើឲ្យយើងគិតអំពីការបម្រើនៅប្រទេសផ្សេង ប៉ុន្តែខ្ញុំមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរដោយសារខ្ញុំមិនជឿថាមនុស្សធម្មតាដូចខ្ញុំអាចរើទៅនៅប្រទេសផ្សេងបានទេ»។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានចាត់វិធានការផ្សេងៗដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់ពួកគេ។ ឃ្នុតនិយាយថា៖ «យើងបានលក់ផ្ទះរបស់យើង ហើយដើម្បីសន្សំប្រាក់ យើងបានរើទៅនៅជាមួយម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ក្រោយមក ដើម្បីពិសោធឲ្យដឹងអំពីការបម្រើនៅប្រទេសក្រៅ យើងបានរើទៅបម្រើនៅក្រុមជំនុំភាសាអង់គ្លេសអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំនៅក្រុងប៊ែហ្គិន នៅទីនោះយើងបានស្នាក់នៅជាមួយម្ដាយរបស់ឡេសបេត»។ មិនយូរប៉ុន្មាន ឃ្នុតនិងឡេសបេតបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីរើទៅប្រទេសផ្សេង ហើយបានរើទៅប្រទេសដ៏ឆ្ងាយមួយគឺប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា។ ពួកគាត់ត្រឡប់មកប្រទេសន័រវ៉េវិញដើម្បីធ្វើការអស់រយៈពេលពីរខែក្នុងមួយឆ្នាំ។ តាមវិធីនេះពួកគេអាចមានលុយគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរស់នៅនិងផ្សព្វផ្សាយពេញពេលនៅប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដាបានពេញមួយឆ្នាំ។
«សូមភ្លក់មើលឲ្យដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ»
តើពួកអ្នកធ្វើការស្ម័គ្រចិត្តទាំងនេះទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណា? រ៉ូអាលនិយាយថា៖ «យើងចំណាយពេលជាមួយគ្នាជាក្រុមគ្រួសារនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលច្រើនជាងពេលយើងនៅក្រុងប៊ែហ្គិន។ គ្រួសាររបស់យើងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា។ ពេលឃើញកូនៗរបស់យើងកាន់តែស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា នេះជាពរមួយ»។ គាត់បន្ថែមថា៖ «ឥឡូវយើងក៏មិនខ្វល់ច្រើនអំពីទ្រព្យសម្បត្ដិដែរ។ របស់ទាំងនោះមិនសូវសំខាន់ដូចដែលយើងធ្លាប់គិតនោះឡើយ»។
អេលសាបេតបានដឹងថានាងត្រូវរៀនភាសាផ្សេងទៀត។ ហេតុអ្វី? នៅក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់ក្រុមជំនុំនៅឡាក់សិលនោះក៏រួមបញ្ចូលភូមិខារ៉ាចូកដែរ ជាតំបន់សំខាន់បំផុតរបស់ជនជាតិដើមសាមី ដែលរស់នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសន័រវ៉េ ស៊ុយអែត ហ្វាំងឡង់ និងរុស្ស៊ី។ ដូច្នេះ ដើម្បីងាយស្រួលផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិដើមទាំងនេះ អេលសាបេតបានចាប់ផ្ដើមរៀនភាសាសាមី។ ឥឡូវនាងអាចសន្ទនាបានខ្លះៗជាភាសានេះបាន។ តើនាងសប្បាយចិត្តនឹងការផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ផ្សាយថ្មីនេះឬទេ? នាងនិយាយទាំងទឹកមុខញញឹមថា៖ «ខ្ញុំបានដឹកនាំការសិក្សាគម្ពីរ៦។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងបម្រើនៅទីនេះណាស់!»។
ហ្វេបៀនដែលឥឡូវបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលនិងជាជំនួយការខាងកិច្ចបម្រើ រៀបរាប់ថាគាត់និងអ៊ីសាបែលបានជួយក្មេងជំទង់ប្រុសស្រីបីនាក់នៅក្នុងក្រុមជំនុំថ្មីរបស់ពួកគាត់។ ពួកគេត្រូវការការលើកទឹកចិត្តដើម្បីចូលរួមសកម្មភាពផ្សេងៗក្នុងក្រុមជំនុំកាន់តែច្រើន។ សព្វថ្ងៃក្មេងជំទង់ទាំងបីនាក់នេះកំពុងមានសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ តាមការពិត ពីរនាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយបានបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយជំនួយនៅខែមីនា ឆ្នាំ២០១២។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេដែលបានចាប់ផ្ដើមរសាត់ចេញពីសេចក្ដីពិត បានអរគុណហ្វេបៀននិងអ៊ីសាបែលដោយនិយាយថាពួកគេបានជួយនាងឲ្យមាន«សកម្មភាព»ម្ដងទៀតក្នុងសេចក្ដីពិត។ ហ្វេបៀននិយាយថា៖ «ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តមែនពេលនាងនិយាយពាក្យនោះ។ ការជួយអ្នកណាម្នាក់នាំឲ្យមានអំណរមែន!»។ អ៊ីសាបែលកត់សម្គាល់ថា៖ «ក្នុងតំបន់ផ្សាយនេះ ខ្ញុំពិតជាបាន‹ភ្លក់មើលឲ្យដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ›ពិតមែន»។ (ទំនុក. ៣៤:៨) នាងបន្ថែមថា៖ «លើសពីនេះទៅទៀត ការបម្រើនៅទីនេះគឺពិតជាសប្បាយណាស់!»។
ម៉ារែលយ៉ឹសនិងខេសៀសព្វថ្ងៃមានកម្រិតជីវភាពរស់នៅសាមញ្ញជាងមុន ប៉ុន្តែក៏មានន័យខ្លឹមសារជាងដែរ។ ក្រុមជំនុំនៅក្រុងអាលតាដែលពួកគេបានរើទៅឥឡូវមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយ៤១នាក់។ ម៉ារែលយ៉ឹសនិយាយថា៖ «បើប្រៀបធៀបនឹងជីវិតរបស់យើងពីមុន ជីវិតរបស់យើងឥឡូវបានផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើន នេះពិតជាលើកទឹកចិត្តយើងមែន។ យើងអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលយើងអាចបម្រើលោកជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅទីនេះ។ គ្មានអ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្កប់ចិត្តជាងនេះឡើយ»។ ខេសៀបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបានរៀនឲ្យចេះទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាទាំងស្រុងថែមទៀត ហើយលោកបានថែរក្សាយើងយ៉ាងល្អ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថាពេលរស់នៅកាន់តែឆ្ងាយពីញាតិសន្ដាន នេះជួយខ្ញុំឲ្យយល់កាន់តែច្រើនអំពីតម្លៃនៃការចំណាយពេលជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំមិនដែលស្ដាយក្រោយចំពោះការសម្រេចចិត្តរបស់យើងឡើយ»។
តើឃ្នុតនិងឡេសបេតដែលនៅប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដាឯណោះវិញ យ៉ាងណាដែរ? ឃ្នុតរៀបរាប់ថា៖ «ដើម្បីសម្របខ្លួនទៅនឹងបរិយាកាសនិងវប្បធម៌ថ្មីគឺត្រូវការពេល។ ម្ដងម្កាល យើងមានបញ្ហាក្រពះ ទឹក ភ្លើង ប៉ុន្តែយើងអាចដឹកនាំការសិក្សាគម្ពីរប៉ុន្មានក៏បានដែរតាមចិត្តចង់!»។ ឡេសបេតនិយាយថា៖ «បើធ្វើដំណើរតែកន្លះម៉ោងប៉ុណ្ណោះពីកន្លែងដែលយើងរស់នៅ មានតំបន់ផ្សាយដែលមនុស្សមិនដែលឮដំណឹងល្អទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងទៅដល់ទីនោះ យើងឃើញគេកំពុងអានគម្ពីរ ហើយសុំយើងឲ្យបង្រៀនពួកគេ។ ការបង្រៀនគម្ពីរដល់មនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបបែបនេះ នាំឲ្យមានអំណរដែលគ្មានអ្វីអាចប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ!»។
លោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាអ្នកដឹកនាំរបស់យើងពិតជារីករាយណាស់! ពេលលោកសង្កេតមើលពីស្ថានសួគ៌ឃើញថាកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដែលលោកបានចាប់ផ្ដើម ឥឡូវបានត្រូវធ្វើឡើងនៅតំបន់ច្រើនជាងនៅផែនដី។ មែនហើយ ចំពោះរាស្ត្រទាំងអស់របស់ព្រះ ការលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីធ្វើតាមបង្គាប់របស់លោកយេស៊ូដែលឲ្យ«ទៅបង្រៀនមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍» ពិតជានាំឲ្យមានអំណរក្នុងចិត្តមែន។—ម៉ាថ. ២៨:១៩, ២០
[ប្រអប់នៅទំព័រ៦]
ការអនុវត្តគោលការណ៍គម្ពីរអាចជួយអ្នកឲ្យត្រៀមខ្លួនដើម្បីបម្រើនៅកន្លែងដែល មានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងនូវអ្នកផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រ គឺ
• អធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយអ្នកឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាចង់រើទៅបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងនិងសុំ«សេចក្ដី[ការណែនាំ]ដែលមានប្រយោជន៍»។—សុភ. ៣:២១; ភី. ២:១៣; យ៉ា. ១:៥
• សុំយោបល់ពីបងប្អូនរួមជំនឿដែលមានគំនិតឈ្លាសវៃ។ «អ្នកណាដែលដើរជាមួយនឹងមនុស្សប្រាជ្ញ នោះនឹងមានប្រាជ្ញាដែរ»។—សុភ. ១២:១៥; ១៣:២០
• រៀបចំគម្រោងច្បាស់លាស់។ «គំនិត[គម្រោង]របស់មនុស្សឧស្សាហ៍ នោះនាំឲ្យបានបរិបូរឡើង»។—សុភ. ២១:៥
• បន្តសម្រេចគោលដៅនិងធ្វើតាមគម្រោងរបស់អ្នក ហើយ«ប្រព្រឹត្តការល្អ»។—ទំនុក. ៣៧:៣
ពេលដែលអ្នកធ្វើតាមជំហានទាំងប៉ុន្មាននេះ អ្នកអាចមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យពរចំពោះការខំប្រឹងរបស់អ្នក!—សុភ. ១៦:៣
[ផែនទីនៅទំព័រ៣]
(ដើម្បីមើលឃើញទាំងអស់ សូមមើលសៀវភៅ)
ខូលអិហ្វជួ
ឡាក់សិល
អាលតា
ខារ៉ាចូក
តំបន់អាកទិច
អូស្លូ
ប៊ែហ្គិន
[រូបភាពនៅទំព័រ៣]
រ៉ូអាលនិងហ្វេបៀន
[រូបភាពនៅទំព័រ៣]
អេលសាបេតនិងអ៊ីសាបែល
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ឃ្នុតនិងឡេសបេតកំពុងដឹកនាំការសិក្សាគម្ពីរជាមួយក្រុមគ្រួសារមួយនៅប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ម៉ារែលយ៉ឹសនិងខេសៀកំពុងផ្សព្វផ្សាយដល់ស្ត្រីជនជាតិសាមីម្នាក់នៅប្រទេសន័រវ៉េ
[រូបភាពនៅទំព័រ៦]
រ៉ូអាលនិយាយថា៖ «គ្រួសាររបស់យើងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា»
