ចូរបម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយ
«ខ្ញុំកំពុងបំភ្លេចអ្វីៗដែលនៅខាងក្រោយ ហើយកំពុងប្រឹងរត់សំដៅទៅអ្វីៗនៅខាងមុខ»។—ភី. ៣:១៣
១-៣. (ក) តើការស្ដាយក្រោយជាអ្វី ហើយតើវាអាចមានឥទ្ធិពលមកលើយើងយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តាមរយៈគំរូរបស់ប៉ូល តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យបម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយ?
អ្នកនិពន្ធម្នាក់ឈ្មោះចន គ្រីនលីស៍ វិតធៀបានសរសេរថា៖ «ក្នុងចំណោមពាក្យទាំងអស់ដែលមនុស្សនិយាយនិងសរសេរពេលក្រៀមក្រំចិត្ត ពាក្យដែលបង្ហាញការក្រៀមក្រំចិត្តជាងគេគឺពាក្យថា ‹ស្ដាយណាស់ កាលនោះ . . . !›»។ មនុស្សនិយាយពាក្យទាំងនេះពេលពួកគេគិតថាជីវិតរបស់ពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណាវិញ បើពួកគេបានធ្វើអ្វីៗផ្សេងពីនេះ។ យោងទៅតាមវចនានុក្រមខ្មែរ ពាក្យ«ស្ដាយ»មានន័យថា នឹកអាល័យ នឹកឃើញហើយមិនអស់ចិត្ត មិនអស់អាល័យ។ យើងទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ធ្វើអ្វីៗដែលយើងស្ដាយថាបើយើងអាចធ្វើពីដើមឡើងវិញ យើងនឹងធ្វើតាមវិធីផ្សេងវិញ។ តើអ្នកធ្លាប់ស្ដាយក្រោយចំពោះអ្វីខ្លះ?
២ មនុស្សខ្លះធ្លាប់មានកំហុសធ្ងន់ធ្ងរក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ថែមទាំងប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរទៀតផង។ អ្នកខ្លះទៀតមិនបានប្រព្រឹត្តអ្វីដែលអាក្រក់ដូចនេះទេ ប៉ុន្តែពួកគេឆ្ងល់ថាការសម្រេចចិត្តខ្លះៗរបស់ពួកគេជាការសម្រេចចិត្តដែលល្អបំផុតឬយ៉ាងណា។ មនុស្សខ្លះអាចឈប់គិតអំពីអ្វីដែលពួកគាត់បានធ្វើនៅអតីតកាល។ អ្នកខ្លះទៀតនៅតែពិបាកចិត្តជានិច្ចអំពីការសម្រេចចិត្តដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយពួកគេគិតថា ‹ស្ដាយណាស់ កាលនោះ . . . !›។ (ទំនុក. ៥១:៣) ចុះអ្នកវិញយ៉ាងណាដែរ? យ៉ាងហោចណាស់ចាប់ពីពេលនេះតទៅ តើអ្នកចង់បម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយឬទេ? តើមានគំរូរបស់អ្នកណាម្នាក់ក្នុងគម្ពីរដែលអាចធ្វើដូច្នេះបាន? ពិតជាមានមែន គឺសាវ័កប៉ូល។
៣ ក្នុងជីវិតរបស់ប៉ូល គាត់បានធ្វើខុសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឈ្លាសវៃ។ គាត់ស្ដាយក្រោយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះកំហុសរបស់គាត់នៅអតីតកាល ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានរៀនធ្វើឲ្យជីវិតគាត់បានជោគជ័យតាមរយៈកិច្ចបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់គាត់ចំពោះព្រះដែរ។ ចូរយើងពិចារណាគំរូរបស់គាត់ដែលអាចជួយយើងឲ្យបម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយ។
អតីតកាលរបស់ប៉ូល
៤. តើប៉ូលបានធ្វើអ្វីនៅអតីតកាលដែលនាំឲ្យគាត់ស្ដាយក្រោយ?
៤ ក្នុងនាមជាផារិស៊ីវ័យក្មេងម្នាក់ ប៉ូលបានធ្វើអំពើមួយចំនួនដែលនាំឲ្យគាត់ស្ដាយក្រោយនៅពេលក្រោយមក។ ជាឧទាហរណ៍ គាត់បានដឹកនាំមនុស្សឲ្យបៀតបៀនប្រឆាំងយ៉ាងសាហាវទៅលើពួកអ្នកកាន់តាមគ្រិស្ត។ កំណត់ហេតុគម្ពីរចែងថា បន្ទាប់ពីបានសម្លាប់ស្ទេផានភ្លាម«សុល[ក្រោយមកត្រូវគេស្គាល់ថាប៉ូល] . . . ចាប់ផ្ដើមធ្វើទុក្ខក្រុមជំនុំយ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែង។ គាត់សម្រុកចូលពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយដោយចាប់អូសទាំងប្រុសទាំងស្រីចេញមក រួចបញ្ជូនទៅគុក»។ (សកម្ម. ៨:៣) បណ្ឌិតម្នាក់ឈ្មោះអាលប៊ឺត បានស៍បាននិយាយថា ពាក្យក្រិចដែលបានត្រូវបកប្រែថា «ធ្វើទុក្ខ . . . យ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែង»គឺជា«ពាក្យធ្ងន់មួយដែលបង្ហាញអំពីចិត្តខ្នះខ្នែងនិងកំហឹងដែល[សុល]មានក្នុងការធ្វើទុក្ខបៀតបៀន»។ ដូច្នេះបណ្ឌិតបានស៍ បាននិយាយថា៖ «សុលមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំងដូចជាសត្វសាហាវប្រឆាំងនឹងគ្រិស្តសាសនា»។ ជាអ្នកជឿស៊ប់ក្នុងសាសនាយូដាម្នាក់ សុលជឿថាព្រះបានផ្ដល់ភារកិច្ចមួយដល់គាត់ដើម្បីបំបាត់គ្រិស្តសាសនា។ ដូច្នេះ គាត់បានដេញតាមចាប់គ្រិស្តសាសនិកយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅដោយ‹គំរាមហើយចង់សម្លាប់ទោះជាប្រុសឬស្រី› គឺព្យាយាមបំផ្លាញពួកគេ។—សកម្ម. ៩:១, ២; ២២:៤ *
៥. សូមពន្យល់អំពីរបៀបដែលប៉ូលបានផ្លាស់ប្ដូរពីអ្នកបៀតបៀនអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមកជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយអំពីគ្រិស្តវិញ។
៥ សូលមានបំណងទៅក្រុងដាម៉ាសដើម្បីចាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូនៅផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយអូសពួកគេទៅក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីឲ្យក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នៃជនជាតិយូដាដាក់ទោស។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូដែលជាប្រមុខនៃក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកបានបញ្ឈប់គាត់។ (អេភ. ៥:២៣) ពេលសុលកំពុងធ្វើដំណើរទៅក្រុងដាម៉ាស លោកយេស៊ូបានលេចមកជួបគាត់ ហើយសុលបានងងឹតភ្នែកដោយសារពន្លឺដ៏អស្ចារ្យ។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូបានឲ្យគេនាំសុលទៅក្រុងដាម៉ាសដើម្បីរង់ចាំការណែនាំបន្ថែមទៀត។ យើងដឹងថាអ្វីបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីនោះ។—សកម្ម. ៩:៣-២២
៦, ៧. តើអ្វីបង្ហាញថាប៉ូលបានដឹងថាគាត់បានធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរ?
៦ មិនយូរប៉ុន្មានប៉ូលបានផ្លាស់ប្ដូរជំនឿទៅជាគ្រិស្តសាសនិកវិញ។ ជាជាងធ្វើជាសត្រូវដ៏កាចសាហាវរបស់គ្រិស្តសាសនា គាត់បានក្លាយជាបុគ្គលម្នាក់ដែលការពារគ្រិស្តសាសនាយ៉ាងខ្លាំងក្លាវិញ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ក្រោយមកគាត់បានសរសេរអំពីខ្លួនគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាច្បាស់ជាបានឮអំពីការដែលខ្ញុំធ្លាប់ប្រព្រឹត្តកាលដែលខ្ញុំកាន់សាសនាយូដា គឺថាខ្ញុំចេះតែបៀតបៀនក្រុមជំនុំរបស់ព្រះយ៉ាងខ្លាំងហួសហេតុ ក៏បានបំផ្លាញក្រុមជំនុំនោះទៀតផង»។ (កាឡ. ១:១៣) ក្រោយមកគាត់បាននិយាយម្ដងទៀតអំពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើនៅអតីតកាលដែលនាំឲ្យគាត់ស្ដាយក្រោយ ពេលគាត់សរសេរសំបុត្រទៅគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូស ក្រុងភីលីព និងទៅធីម៉ូថេ។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១៥:៩; ភី. ៣:៦; ១ធី. ១:១៣) ប៉ូលមិនមែនមានមោទនភាពដោយបានសរសេរអ្វីៗទាំងនេះអំពីខ្លួនគាត់នោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ក៏មិនបានព្យាយាមធ្វើហាក់ដូចជាអ្វីៗទាំងនោះមិនបានកើតឡើងនោះដែរ។ គាត់បានដឹងច្បាស់ថាគាត់បានធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរ។—សកម្ម. ២៦:៩-១១
៧ បណ្ឌិតខាងគម្ពីរម្នាក់ឈ្មោះហ្វ្រេដរីក ហ្វារ៉ាបានសរសេរថា ពេលយើងពិចារណាថាប៉ូលបានបៀតបៀនខ្លាំងយ៉ាងណាទៅលើគ្រិស្តសាសនិក នោះយើងអាចយល់អំពីការក្រៀមក្រំចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដែលគាត់ច្បាស់ជាមាន ហើយថាអ្នកឯទៀតប្រហែលជារិះគន់គាត់ខ្លាំងយ៉ាងណា។ ជួនកាលពេលប៉ូលបានទៅលេងបងប្អូននៅក្រុមជំនុំផ្សេងៗ បងប្អូនដែលជួបគាត់លើកដំបូងប្រហែលជានិយាយថា៖ ‹អ្នកគឺប៉ូល ជាអ្នកដែលធ្លាប់បៀតបៀនយើង!›។—សកម្ម. ៩:២១
៨. តើប៉ូលមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូបានបង្ហាញចំពោះគាត់ ហើយតើនេះបង្រៀនយើងអំពីអ្វី?
៨ ប៉ុន្តែប៉ូលបានទទួលស្គាល់ថា ដោយសារតែគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទើបគាត់អាចបំពេញកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គាត់បាន។ គាត់បាននិយាយអំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែលជាគុណសម្បត្ដិរបស់ព្រះប្រហែលជា៩០ដងក្នុងសំបុត្រ១៤របស់គាត់ ច្រើនជាងអ្នកសរសេរគម្ពីរឯទៀត។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១៥:១០) ប៉ូលដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះដែលបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាចំពោះគាត់ ហើយគាត់ចង់ធ្វើឲ្យប្រាកដថាគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះដែលបានបង្ហាញចំពោះគាត់ មិនទៅជាអសារឥតការទេ។ ដូច្នេះ គាត់«បានធ្វើការនឿយហត់»ជាងសាវ័កឯទៀតទាំងអស់។ គំរូរបស់ប៉ូលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា បើយើងសារភាពអំពើខុសឆ្គងរបស់យើង ហើយកែប្រែរបៀបរស់នៅរបស់យើង ព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គងទោះជាធ្ងន់ធ្ងរក្ដី ដោយផ្អែកលើគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះរបស់លោកយេស៊ូ។ ដូច្នេះប្រសិនបើអ្នកគិតថាអំពើខុសឆ្គងរបស់អ្នកគឺធ្ងន់ធ្ងរពេកដើម្បីទទួលការអភ័យទោសតាមរយៈគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះរបស់លោកយេស៊ូ សូមចាំអំពីឧទាហរណ៍របស់គាត់។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី១ ១:១៥, ១៦) ទោះជាប៉ូលធ្លាប់ជាអ្នកបៀតបៀនគ្រិស្តយ៉ាងខ្លាំងក៏ដោយ គាត់អាចសរសេរថា៖ «បុត្រព្រះ . . . បានស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយបានប្រគល់ខ្លួនដើម្បីខ្ញុំ»។ (កាឡ. ២:២០; សកម្ម. ៩:៥) មែនហើយ ប៉ូលបានរៀនអំពីរបៀបបម្រើព្រះដោយគ្មានអ្វីទៀតដែលធ្វើឲ្យគាត់ស្ដាយក្រោយ។ នេះជាអ្វីមួយដែលអ្នកបានរៀនមែនទេ?
តើអ្នកធ្លាប់ស្ដាយក្រោយអំពីអ្វីមួយឬទេ?
៩, ១០. (ក) ហេតុអ្វីរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លះស្ដាយក្រោយ? (ខ) ហេតុអ្វីការខ្វល់ខ្វាយឥតឈប់ឈរអំពីកំហុសនៅអតីតកាលគឺមិនល្អ?
៩ តើអ្នកធ្លាប់ធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យអ្នកស្ដាយក្រោយនៅពេលឥឡូវនេះឬទេ? តើអ្នកធ្លាប់ខាតកម្លាំងនិងពេលវេលាដ៏មានតម្លៃទៅលើកិច្ចការដែលមិនសំខាន់ឬទេ? តើអ្នកបានធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យអ្នកឯទៀតមានទុក្ខលំបាកឬទេ? ឬប្រហែលជាអ្នកមិនសប្បាយចិត្តពីព្រោះអ្នកមានអារម្មណ៍ស្ដាយក្រោយដោយសាររឿងផ្សេងទៀត។ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបនេះ?
១០ មនុស្សខ្លះខ្វល់ខ្វាយរាល់ពេលវេលា! ការខ្វល់ខ្វាយឥតឈប់ឈរមិនខុសពីការញាំញីចិត្តខ្លួន ធ្វើឲ្យខ្លួនតានតឹងចិត្ត ធ្វើទុក្ខខ្លួនឯង។ វាធ្វើឲ្យយើងដេកមិនលក់បក់មិនល្ហើយឥតស្រាកស្រាន្ត។ តើការខ្វល់ខ្វាយអាចដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយបានទេ? មិនបានទាល់តែសោះ! សូមស្រមៃគិតថាអ្នកខំយោលខ្លួនទៅមុខរាប់ម៉ោងនៅលើកៅអីប៉ាក់ប៊ើកមួយ ដោយប្រើកម្លាំងទាំងអស់របស់អ្នកដើម្បីរុលទៅមុខ តែអ្នកនៅកន្លែងដដែល! ជាជាងខ្វល់ខ្វាយ អ្នកអាចធ្វើអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ នោះប្រហែលជានាំឲ្យអ្នកទទួលលទ្ធផលល្អ។ អ្នកអាចសុំការអភ័យទោសពីបុគ្គលដែលអ្នកបានធ្វើខុសចំពោះគាត់ ប្រហែលជាដោយធ្វើឲ្យចំណងមិត្តភាពជាមួយគាត់បានល្អឡើងវិញ។ អ្នកអាចជៀសវាងពីអ្វីក៏ដោយដែលនាំឲ្យអ្នកធ្វើអំពើខុសឆ្គងកាលពីមុន នេះអាចបង្ការកុំឲ្យមានបញ្ហានៅពេលក្រោយ។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកប្រហែលជាត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានភាពខ្លះក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែការខ្វល់ខ្វាយមិនខុសពីមនុស្សដែលមានជំងឺស្លាប់ដៃស្លាប់ជើង ដែលធ្វើឲ្យគាត់មិនអាចបម្រើព្រះយ៉ាងពេញលេញ។ ការខ្វល់ខ្វាយគឺគ្មានប្រយោជន៍ទាល់តែសោះ!
១១. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលយើងប្រហែលជាអាចទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា? (ខ) ស្តីអំពីកំហុសរបស់យើងនៅអតីតកាល តើមានរបៀបរៀបចំអ្វីខ្លះរបស់ព្រះដែលជួយយើងឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្ត?
១១ មនុស្សខ្លះមានទំនោរចិត្តអនុញ្ញាតឲ្យកំហុសរបស់ពួកគេនៅអតីតកាលមានឥទ្ធិពលខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាពួកគេមានអារម្មណ៍ថាពួកគេមិនមានតម្លៃចំពោះព្រះ។ ពួកគេប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាពួកគេមិនសមនឹងទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ ដោយសារពួកគេបានធ្វើអំពើខុសធ្ងន់ធ្ងរពេក ឬបានធ្វើខុសច្រើនដងពេក។ ប៉ុន្តែតាមការពិត ទោះជាពួកគេប្រហែលជាបានធ្វើអ្វីនៅអតីតកាលក៏ដោយ ពួកគេអាចប្រែចិត្ត កែប្រែការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន ហើយសុំឲ្យព្រះអភ័យទោសឲ្យពួកគេ។ (សកម្ម. ៣:១៩) ព្រះយេហូវ៉ាអាចបង្ហាញពួកគេនូវសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ ដូចលោកបានបង្ហាញចំពោះមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀត។ ដោយចិត្តសប្បុរស ព្រះយេហូវ៉ានឹងអភ័យទោសឲ្យមនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាប ទៀងត្រង់ ហើយបានកែប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដូច្នេះចំពោះយ៉ូបដែលបាននិយាយថា៖ «ទូលបង្គំ . . . ប្រែចិត្ត ដោយក្រាបនៅក្នុងធូលីដី ហើយនឹងផែះ»។ (យ៉ូប ៤២:៦) យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវធ្វើតាមរបៀបរៀបចំរបស់ព្រះដើម្បីយើងអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្ត។ គម្ពីរចែងថា៖ «អ្នកណាដែលគ្របបាំងការរំលងរបស់ខ្លួន នោះនឹងមិនចំរើនឡើងទេ តែអ្នកណាដែលលន់តួ ហើយលះបង់អំពើនោះ នឹងប្រទះបានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាវិញ»។ (សុភ. ២៨:១៣; យ៉ា. ៥:១៤-១៦) ដូច្នេះយើងអាចសារភាពកំហុសរបស់យើងទៅព្រះ អធិដ្ឋានសុំការអភ័យទោសពីលោក ហើយចាត់វិធានការផ្សេងៗដើម្បីកែប្រែកំហុស។ (២កូ. ៧:១០, ១១) បើយើងធ្វើតាមជំហានទាំងនេះ បន្ទាប់មកយើងអាចទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះជាអ្នកដែល«អត់ទោសឲ្យជាបរិបូរ»។—អេ. ៥៥:៧
១២. (ក) ពេលយើងមានអារម្មណ៍ស្ដាយក្រោយ តើគំរូរបស់ដាវីឌបង្រៀនយើងអំពីវិធីដ៏ប្រសើរបំផុតអ្វី? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានស្ដាយក្រោយក្នុងន័យយ៉ាងណា ហើយតើការដឹងដូច្នេះជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលប្រអប់)
១២ ការអធិដ្ឋានជាវិធីមួយដ៏មានប្រសិទ្ធិភាពដើម្បីឲ្យព្រះអាចជួយយើង។ ដាវីឌបានបង្ហាញអារម្មណ៍ដែលកប់យ៉ាងជ្រៅរបស់គាត់ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានមួយដែលគាត់បានពោលដោយជំនឿ ដែលបានត្រូវរក្សាទុកយ៉ាងល្អក្នុងសៀវភៅទំនុកតម្កើង។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៣២:១-៥) មុននឹងដាវីឌសារភាពអំពើខុសឆ្គងរបស់គាត់ទៅព្រះ អារម្មណ៍ស្ដាយយ៉ាងខ្លាំងរបស់គាត់ធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត។ ដោយសារគាត់មិនបានសារភាពកំហុសរបស់គាត់ គាត់ឈឺ មានអារម្មណ៍តានតឹងចិត្ត ហើយធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ដាវីឌបានទទួលការអភ័យទោសនិងមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ដោយសារគាត់បានសារភាពកំហុសទៅព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ដាវីឌ ហើយបានពង្រឹងកម្លាំងគាត់ឲ្យគាត់បន្តធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បើអ្នកអធិដ្ឋានដោយស្មោះពីចិត្ត អ្នកអាចមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ានឹងស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់នូវពាក្យអង្វរសុំរបស់អ្នក។ ប្រសិនបើកំហុសនៅអតីតកាលធ្វើឲ្យអ្នកតានតឹងចិត្ត ចូរខំអស់ពីសមត្ថភាពរបស់អ្នកដើម្បីកែប្រែកំហុសទាំងនោះ ហើយបន្ទាប់មកសូមជឿជាក់ទៅលើការធានារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលថាលោកបានអភ័យទោសឲ្យអ្នកហើយ!—ទំនុក. ៨៦:៥
ចូរគិតអំពីអនាគត
១៣, ១៤. (ក) តើអ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលយើងគួរគិតនៅឥឡូវនេះ? (ខ) តើសំណួរអ្វីខ្លះដែលអាចជួយយើងឲ្យពិចារណាអំពីស្ថានភាពជីវិតរបស់យើងនៅឥឡូវនេះ?
១៣ ធ្លាប់មានគេនិយាយថាបើចង់យល់អំពីជីវិតត្រូវពិចារណាអំពីអតីតកាល តែដើម្បីរស់នៅត្រូវគិតអំពីអនាគត។ ដូច្នេះ ជាជាងខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីនៅអតីតកាល យើងគួរគិតអំពីអ្វីដែលនៅឥឡូវនេះនិងនៅអនាគត។ សូមសួរខ្លួនអ្នកនូវសំណួរដូចជា: ‹ប៉ុន្មានឆ្នាំទៅមុខទៀត តើខ្ញុំនឹងស្ដាយក្រោយចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តនៅឥឡូវនេះឬទេ? តើខ្ញុំនឹងស្ដាយថាខ្ញុំមិនបានធ្វើការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីផ្សេងនៅឥឡូវនេះឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងបម្រើព្រះយ៉ាងស្មោះត្រង់ដើម្បីខ្ញុំនឹងមិនមានអ្វីធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ដាយក្រោយនៅអនាគតឬទេ?›។
១៤ កាលដែលទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងជិតមកដល់ ជាការល្អដែលយើងគួរសួរខ្លួនយើងនូវសំណួរដូចតទៅនេះ ‹តើខ្ញុំអាចបម្រើព្រះឲ្យបានច្រើនជាងឬទេ? ពេលខ្ញុំមានឱកាស តើខ្ញុំអាចធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយបានឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងខំប្រឹងឲ្យមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើជាជំនួយការខាងកិច្ចបម្រើឬទេ? តើខ្ញុំពិតជាខំប្រឹងដើម្បីបំពាក់បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីឬទេ? តើខ្ញុំជាបុគ្គលដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់លោកឬទេ?›។ ជាជាងខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីដែលយើងមិនបានធ្វើ សូមគិតអំពីអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើនៅពេលឥឡូវនេះ ហើយសូមធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងកំពុងខំអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ពុំនោះសោត យើងប្រហែលជាបន្តដើរក្នុងគន្លងជីវិតដែលអាចនាំឲ្យយើងស្ដាយក្រោយកាន់តែខ្លាំង។—២ធី. ២:១៥
ចូរកុំស្ដាយក្រោយចំពោះកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋរបស់អ្នក
១៥, ១៦. (ក) តើបងប្អូនជាច្រើនបានលះបង់អ្វីខ្លះដើម្បីចាត់ទុកកិច្ចបម្រើព្រះជាអ្វីដែលសំខាន់ក្នុងជីវិត? (ខ) ហេតុអ្វីយើងមិនគួរស្ដាយក្រោយអំពីអ្វីដែលយើងបានលះបង់ ដោយសារយើងបានចាត់ទុកកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាអ្វីដែលសំខាន់?
១៥ ចុះយ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកដែលបានលះបង់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេល? ប្រហែលជាអ្នកបានលះបង់អាជីពល្អ ឬជំនួញដែលចម្រុងចម្រើនដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកសាមញ្ញ ហើយដើម្បីអាចមានពេលច្រើនជាងសម្រាប់កិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រព្រះ។ ឬប្រហែលជាអ្នកមិនទាន់រៀបការ ឬបើអ្នកបានរៀបការហើយ តែសម្រេចចិត្តមិនយកកូនដើម្បីឲ្យអ្នកមានពេលបំពេញកិច្ចបម្រើពេញពេលប្រភេទណាមួយដែលពុំនោះសោតអ្នកមិនមានលទ្ធភាពធ្វើបានទេ ដូចជាកិច្ចបម្រើនៅបេតអែល កិច្ចការសាងសង់អន្តរជាតិ អ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល ឬជាសាសនទូត។ ដោយសារឥឡូវអ្នកចាស់ហើយ តើអ្នកគួរស្ដាយក្រោយចំពោះការសម្រេចចិត្តទាំងនោះឬទេ? តើអ្នកគួរមានអារម្មណ៍ថាការលះបង់របស់អ្នកគឺមិនចាំបាច់ ឬមិនត្រូវពេលវេលាឬទេ? មិនមែនទាល់តែសោះ!
១៦ អ្នកបានធ្វើការសម្រេចចិត្តទាំងនោះដោយសារអ្នកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយអ្នកមានបំណងប្រាថ្នាយ៉ាងស្មោះចង់ជួយអ្នកឯទៀតដែលចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ អ្នកមិនគួរគិតថាអ្នកនឹងមានជីវិតប្រសើរយ៉ាងណាបើអ្នកជ្រើសរើសយករបៀបរស់នៅផ្សេងវិញ។ អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ស្កប់ចិត្តជាទីបំផុតដោយសារអ្នកបានដឹងថាអ្នកបានធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់អ្នក។ អ្នកអាចរីករាយដោយសារអ្នកបានខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ លោកនឹងមិនបំភ្លេចការលះបង់ទាំងអស់របស់អ្នកដើម្បីលោកឡើយ។ ក្នុងពិភពលោកថ្មីដែលមិនទាន់មកដល់ លោកនឹងឲ្យពរជារង្វាន់ដល់អ្នក ដែលហួសពីអ្វីដែលអ្នកអាចស្រមៃគិតនៅឥឡូវនេះទៅទៀត!—ទំនុក. ១៤៥:១៦; ១ធី. ៦:១៩
របៀបបម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយ
១៧, ១៨. (ក) តើគោលការណ៍អ្វីដែលបានជួយប៉ូលឲ្យបម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយ? (ខ) តើអ្នកតាំងចិត្តធ្វើអ្វីស្តីអំពីអតីតកាល ពេលឥឡូវនេះនិងកិច្ចបម្រើជូនព្រះយេហូវ៉ានៅអនាគត?
១៧ តើប៉ូលបានរៀនគោលការណ៍អ្វីដែលបានជួយគាត់ឲ្យបម្រើព្រះដោយឥតស្ដាយក្រោយថែមទៀត? ប៉ូលបាននិយាយថាគាត់ឈប់ខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងអតីតកាលរបស់គាត់ ហើយខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់ដើម្បីបានរង្វាន់របស់គាត់។ (សូមអាន ភីលីព ៣:១៣, ១៤) ប៉ូលឈប់គិតអំពីទង្វើមិនត្រឹមត្រូវរបស់គាត់កាលគាត់កាន់សាសនាយូដា។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានខំអស់ពីកម្លាំងរបស់គាត់ដើម្បីមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីអាចទទួលរង្វាន់នៅថ្ងៃអនាគតជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។
១៨ យើងទាំងអស់គ្នាអាចអនុវត្តគោលការណ៍នៅក្នុងពាក្យរបស់ប៉ូល ដែលឲ្យយើងប្រឹងរត់សំដៅទៅអ្វីដែលនៅខាងមុខ ជាជាងខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងនៅអតីតកាលរបស់យើង ឬនៅតែគិតអំពីអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើ។ មែនហើយ ទោះជាយើងប្រហែលជាមិនអាចបំភ្លេចកំហុសរបស់យើងនៅអតីតកាលទាំងស្រុងបានក៏ដោយ ក៏យើងមិនចាំបាច់ស្តីបន្ទោសខ្លួនរហូតដោយសារបានធ្វើខុសនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចព្យាយាមឈប់គិតរឿងនៅអតីតកាល ហើយបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាពនៅឥឡូវនេះ ហើយគិតអំពីអនាគតដ៏រុងរឿង!
^ វគ្គ 4 គម្ពីរចែងជាច្រើនដងថាក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលសុលបានបៀតបៀនមានស្ត្រី។ នេះបង្ហាញថាស្ត្រីមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅសតវត្សរ៍ទី១ដូចនៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។—ទំនុក. ៦៨:១១
