ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាណែនាំផ្លូវជីវិតរបស់ខ្ញុំ
ពេលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសផ្លូវជីវិតដោយខ្លួនឯង គឺការងារដែលខ្ញុំចូលចិត្តខ្លាំងណាស់។ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យជ្រើសរើសផ្លូវផ្សេង គឺហាក់ដូចជាលោកបានប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកមានការយល់ធ្លុះជ្រៅ ហើយណែនាំអ្នកឲ្យដើរតាមផ្លូវដែលគួរដើរ»។ (ចសព. ៣២:៨) ដោយសារខ្ញុំបានឲ្យព្រះយេហូវ៉ាណែនាំផ្លូវជីវិតខ្ញុំ នោះខ្ញុំអាចប្រើជីវិតក្នុងកិច្ចបម្រើលោក ហើយទទួលពរជាច្រើន ដែលរួមមានការបម្រើនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកអស់រយៈពេល៥២ឆ្នាំ។
ពីប្រទេសអង់គ្លេសទៅទ្វីបអាហ្វ្រិក
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩៣៥នាក្រុងដាឡាស្តិន ក្នុងតំបន់មួយនៅប្រទេសអង់គ្លេសដែលគេហៅថាតំបន់ខ្មៅ ដោយសារនៅទីនោះមានផ្សែងជាច្រើនចេញពីរោងចក្រ។ ពេលខ្ញុំមានអាយុបួនឆ្នាំ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ក្នុងវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានជឿជាក់ថានេះជាសេចក្ដីពិត ហើយខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៥២ កាលដែលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ។
ប្រហែលជានៅពេលនោះ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការ និងទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យមានឋានៈខ្ពស់ក្នុងក្រុមហ៊ុនធំមួយដែលផលិតឧបករណ៍ជួសជុលនិងគ្រឿងរថយន្ត។ ខ្ញុំចូលចិត្តការងារនោះខ្លាំងណាស់។
ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់មួយពេលអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យម្នាក់បានសុំខ្ញុំឲ្យចាប់ផ្ដើមដឹកនាំការសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុមជំនុំ នៅក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំនាក្រុងវីលអិនហុល។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំពិបាកធ្វើការសម្រេចចិត្តនោះ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំចូលរួមក្រុមជំនុំពីរ។ ក្នុងអំឡុងថ្ងៃច័ន្ទដល់ថ្ងៃសុក្រ ខ្ញុំចូលរួមកិច្ចប្រជុំនៅក្រុមជំនុំក្រុងប្រូមស្ក្រូ ដែលនៅជិតកន្លែងធ្វើការខ្ញុំ ហើយមានចម្ងាយប្រហែលជា៣២គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃសៅរ៍អាទិត្យ ខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំវិញ ដូច្នេះខ្ញុំចូលរួមក្រុមជំនុំនៅក្រុងវីលអិនហុល។
ខ្ញុំចង់គាំទ្រអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហេតុនេះខ្ញុំបានព្រមទទួលសំណើពីអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យនោះ ទោះជានេះមានន័យថាខ្ញុំត្រូវលាឈប់ពីការងារដែលខ្ញុំចូលចិត្តខ្លាំងណាស់ក្ដី។ ខ្ញុំមិនដែលស្ដាយក្រោយដែលខ្ញុំបានឲ្យព្រះយេហូវ៉ាណែនាំផ្លូវជីវិតខ្ញុំទេ ដោយសារនោះឲ្យខ្ញុំមានជីវិតដ៏សប្បាយរីករាយ។
កាលដែលខ្ញុំចូលរួមក្រុមជំនុំប្រូមស្ក្រូ ខ្ញុំបានជួបប្អូនស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះអាន ដែលផ្ចង់អារម្មណ៍លើការបម្រើព្រះ។ យើងបានរៀបការនៅឆ្នាំ១៩៥៧។ អានធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំពោរពេញដោយភាពរីករាយ។ យើងបានបម្រើជាមួយគ្នាក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សេងៗដូចជាត្រួសត្រាយពេញពេល ត្រួសត្រាយពិសេស កិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ និងកិច្ចការបេតអែល។
នៅឆ្នាំ១៩៦៦ យើងរំភើបចិត្តចូលរួមសាលាគីលាតជំនាន់ទី៤២។ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសម៉ាឡាវី ដែលមនុស្សជាច្រើនហៅថាបេះដូងដ៏កក់ក្ដៅនៃទ្វីបអាហ្វ្រិក ដោយសារមនុស្សនៅទីនោះសប្បុរសនិងរួសរាយរាក់ទាក់។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងស្មានមិនដល់ថាយើងមិនអាចនៅទីនោះយូរទេ។
ការបម្រើក្នុងអំឡុងគ្រាយ៉ាប់យ៉ឺននៅប្រទេសម៉ាឡាវី
ឡានរបស់យើងពេលដែលយើងធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យនៅប្រទេសម៉ាឡាវី
យើងបានទៅដល់ប្រទេសម៉ាឡាវីនៅថ្ងៃទី១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៦៧។ នៅខែដំបូង យើងបានចំណាយពេលភាគច្រើនដើម្បីរៀនភាសានៅទីនោះ។ បន្ទាប់មក យើងបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់។ យើងមានឡានមួយប្រភេទដែលមនុស្សខ្លះគិតថាអាចបើកទៅទីណាក៏បាន ថែមទាំងបើកកាត់ទន្លេក៏បានដែរ។ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាការពិតទេ។ យើងអាចបើកកាត់បានតែទឹករាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ជួនកាល យើងស្នាក់នៅផ្ទះដីឥដ្ឋដែលប្រក់ស្បូវ ហើយដែលត្រូវការដាក់តង់នៅក្រោមដំបូលដើម្បីការពារកុំឲ្យជ្រាបទឹកក្នុងអំឡុងរដូវវស្សា។ ការចាប់ផ្ដើមនៃភារកិច្ចយើងជាសាសនទូតគឺមិនស្រួលប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែយើងពិតជាចូលចិត្តកិច្ចបម្រើនោះ។
នៅខែមេសា ខ្ញុំបានសន្និដ្ឋានថាមិនយូរទៀត យើងនឹងមានបញ្ហាពីរដ្ឋាភិបាល។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានឮប្រធានាធិបតីប្រទេសម៉ាឡាវីឈ្មោះហេស្ទីង បាន់ដានិយាយតាមវិទ្យុ។ គាត់បានអះអាងថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិនបានបង់ពន្ធ ហើយថាបងប្អូនសាក្សីជាជនបង្ករឿងដល់រដ្ឋាភិបាល។ ការចោទប្រកាន់ទាំងនេះគឺមិនពិតទេ។ យើងទាំងអស់គ្នាដឹងថារដ្ឋាភិបាលនោះមិនចូលចិត្តយើង ដោយសារយើងរក្សាអព្យាក្រឹតភាពក្នុងរឿងនយោបាយ ហើយជាពិសេសយើងមិនព្រមទិញកាតសមាជិកគណបក្សនយោបាយ។
នៅខែកញ្ញា យើងអានក្នុងកាសែតថាប្រធានាធិបតីនោះបានចោទប្រកាន់មកលើបងប្អូនរបស់យើងថា ពួកគេបង្កបញ្ហាគ្រប់ទីកន្លែង។ គាត់បានប្រកាសនៅមហាសន្និបាតនយោបាយមួយថា រដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់នឹងចាត់វិធានការភ្លាមៗដើម្បីដាក់បម្រាមលើសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ បម្រាមនេះចាប់ផ្ដើមអនុវត្តពីថ្ងៃទី២០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៦៧។ មិនយូរក្រោយពីនោះ ប៉ូលិសនិងមន្ត្រីអន្តោប្រវេសន៍បានមកបិទការិយាល័យសាខា ហើយបណ្ដេញសាសនទូតចេញពីប្រទេស។
ពេលយើងបានត្រូវគេចាប់ខ្លួននិងបណ្ដេញចេញពីប្រទេសម៉ាឡាវីនៅឆ្នាំ១៩៦៧ជាមួយនឹងសាសនទូតពីរនាក់ទៀត គឺបងប្រុសចាក យ៉ូហានសិននិងប្រពន្ធរបស់គាត់លីនដា
ក្រោយពីជាប់គុកអស់បីថ្ងៃ យើងបានត្រូវបណ្ដេញចេញឲ្យទៅប្រទេសមួយដែលនៅក្រោមអាណានិគមប្រទេសអង់គ្លេស គឺកោះម៉ូរីស។ ប៉ុន្តែ ពួកអាជ្ញាធរនៅកោះម៉ូរីសមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងស្នាក់នៅជាសាសនទូតទេ។ ដូច្នេះ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ។ ពេលទៅដល់ទីនោះ យើងបានជួបមន្ត្រីអន្តោប្រវេសន៍កាចម្នាក់ ដែលមិនព្រមឲ្យយើងចូលក្នុងប្រទេសនោះ។ គាត់និយាយថា៖ «អ្នកបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីប្រទេសម៉ាឡាវី កោះម៉ូរីសក៏មិនឲ្យអ្នកស្នាក់នៅ តែឥឡូវអ្នកឯងមកទីនេះ ព្រោះតែប្រទេសផ្សេងមិនឲ្យនៅមែន?»។ អានបានចាប់ផ្ដើមយំ។ តាមមើលទៅ គ្មានប្រទេសណាចង់ឲ្យយើងស្នាក់នៅទេ! នៅពេលនោះ ខ្ញុំចង់ត្រឡប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញតែម្ដង។ យើងអស់កម្លាំង ប៉ុន្តែយើងបានបន្តរង់ចាំមើលរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយយើង។ នៅទីបំផុត អាជ្ញាធរអន្តោប្រវេសន៍បានអនុញ្ញាតឲ្យយើងស្នាក់នៅការិយាល័យសាខាមួយយប់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបាននិយាយថាយើងត្រូវរាយការណ៍ទៅទីចាត់ការរបស់ពួកគេនៅថ្ងៃបន្ទាប់។ នៅពេលរសៀលបន្ទាប់នោះ ដោយមិននឹកស្មាន យើងបានទទួលការអនុញ្ញាតឲ្យស្នាក់នៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េអស់មួយរយៈពេល។ ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចអំពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះទេ។ ខ្ញុំបានជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាកំពុងណែនាំផ្លូវជីវិតរបស់យើង។
ភារកិច្ចថ្មី៖ យើងជួយកិច្ចការប្រទេសម៉ាឡាវីពីប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ
ខ្ញុំនិងអាននៅបេតអែលស៊ីមបាវ៉េឆ្នាំ១៩៦៨
នៅការិយាល័យសាខាស៊ីមបាវ៉េ ខ្ញុំធ្វើការនៅផ្នែកការិយាល័យខាងកិច្ចបម្រើ ដែលមើលការខុសត្រូវលើប្រទេសម៉ាឡាវីនិងប្រទេសម៉ូសំប៊ិក។ បងប្អូននៅប្រទេសម៉ាឡាវីបានទទួលការបៀតបៀនយ៉ាងព្រៃផ្សៃ។ ភារកិច្ចមួយរបស់ខ្ញុំគឺបកប្រែសេចក្ដីរាយការណ៍ពីអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជនជាតិម៉ាឡាវី។ នៅយប់មួយ ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើការ ខ្ញុំយំកាលដែលខ្ញុំអានអំពីអំពើហិង្សាដ៏សាហាវដែលមានទៅលើបងប្អូនរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងពីភក្ដីភាព ជំនឿ និងការស៊ូទ្រាំរបស់ពួកគេដែរ។—២កូ. ៦:៤, ៥
យើងបានខំអស់ពីសមត្ថភាពធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីផ្ដល់សេចក្ដីបង្រៀនដែលប្រៀបដូចជាអាហារដល់បងប្អូនដែលនៅតែស្នាក់នៅប្រទេសម៉ាឡាវី ព្រមទាំងពួកអ្នកដែលបានភៀសខ្លួនទៅប្រទេសម៉ូសំប៊ិក ដើម្បីគេចពីអំពើហិង្សា។ ក្រុមបកប្រែភាសាឈិឆេវ៉ា ដែលជាភាសាគេនិយាយច្រើនជាងគេនៅប្រទេសម៉ាឡាវី បានផ្លាស់ប្ដូរទីតាំងទៅកសិដ្ឋានដ៏ធំមួយរបស់បងប្រុសម្នាក់នៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ។ គាត់បានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដោយសង់ផ្ទះនិងកន្លែងធ្វើការសម្រាប់ពួកគេ។ នៅទីនោះ ពួកគេបានបន្តធ្វើកិច្ចការសំខាន់ចាំបាច់ គឺការបកប្រែសៀវភៅផ្សេងៗដែលមានមូលដ្ឋានពីគម្ពីរ។
យើងបានរៀបចំឲ្យអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជនជាតិម៉ាឡាវីចូលរួមមហាសន្និបាតប្រចាំតំបន់ភាសាឈិឆេវ៉ាជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ។ នៅទីនោះ ពួកគេបានទទួលគម្រោងសុន្ទរកថាមហាសន្និបាត។ កាលដែលពួកគេត្រឡប់ទៅប្រទេសម៉ាឡាវីវិញ ពួកគេខំព្យាយាមចែករំលែកព័ត៌មានជាមួយបងប្អូន។ នៅឆ្នាំមួយ ពេលពួកគេមកប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ យើងបានរៀបចំឲ្យមានសាលាកិច្ចបម្រើរាជាណាចក្រ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលដ៏ក្លាហានទាំងនេះ។
ខ្ញុំថ្លែងសុន្ទរកថាជាភាសាឈិឆេវ៉ានៅមហាសន្និបាតនាប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ ដែលបានត្រូវធ្វើឡើងជាភាសាឈិឆេវ៉ានិងភាសាសូណា
នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅសួរសុខទុក្ខបងប្អូនសាក្សីពីប្រទេសម៉ាឡាវីដែលបានភៀសខ្លួនទៅជំរំនាប្រទេសម៉ូសំប៊ិក។ បងប្អូនទាំងនោះធ្វើតាមការណែនាំថ្មីៗពីអង្គការព្រះយេហូវ៉ា រួមមានការរៀបចំឲ្យមានក្រុមពួកអ្នកចាស់ទុំ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំថ្មីបានរៀបចំឲ្យមានសកម្មភាពជាច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ ដែលរួមមានការថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈ ការពិគ្រោះបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃនិងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ព្រមទាំងការធ្វើសន្និបាត។ ពួកគេបានរៀបចំទីបោះជំរំឲ្យមានផ្នែកសម្អាត ផ្នែកចែកអាហារ និងផ្នែកសុវត្ថិភាព ដូចដែលមាននៅមហាសន្និបាត។ បងប្រុសដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនោះ បានសម្រេចកិច្ចការជាច្រើនដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្តខ្លាំងណាស់ពីការទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេ។
នៅចុងទសវត្សរ៍ទី៧០ ការិយាល័យសាខាសំប៊ីបានចាប់ផ្ដើមមើលការខុសត្រូវលើប្រទេសម៉ាឡាវី។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែនឹកគិតអំពីបងប្អូននៅប្រទេសម៉ាឡាវី និងអធិដ្ឋានឲ្យពួកគេ ដូចបងប្អូនជាច្រើនទៀតបានធ្វើដែរ។ ដោយសារខ្ញុំជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាស៊ីមបាវ៉េ ម្ដងម្កាលខ្ញុំមានឱកាសជួបតំណាងមន្ទីរចាត់ការពិភពលោក ព្រមទាំងបងប្អូនប្រុសដែលមានភារកិច្ចពីប្រទេសម៉ាឡាវី ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង និងប្រទេសសំប៊ី។ រាល់ដង យើងតែងតែគិតអំពីសំណួរដដែលថា «តើយើងអាចធ្វើអ្វីបានទៀតដើម្បីជួយដល់បងប្អូននៅប្រទេសម៉ាឡាវី?»។
យូរៗទៅ ការបៀតបៀនលើបងប្អូនដែលបន្តនៅប្រទេសម៉ាឡាវីបានត្រូវបន្ធូរបន្ថយ។ បងប្អូនដែលបានភៀសខ្លួនចេញពីប្រទេសម៉ាឡាវីចាប់ផ្ដើមត្រឡប់ទៅវិញជាបណ្ដើរៗ។ ប្រទេសជិតខាងបានទទួលស្គាល់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាតាមផ្លូវច្បាប់ ហើយបានដកកម្រិតចេញពីសកម្មភាពរបស់បងប្អូនទាំងនោះ។ ប្រទេសម៉ូសំប៊ិកក៏បានធ្វើដូចគ្នានៅឆ្នាំ១៩៩១។ ប៉ុន្តែយើងឆ្ងល់ថា ‹តើពេលណាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសម៉ាឡាវីនឹងមានសេរីភាពដែរ?›។
ត្រឡប់ទៅប្រទេសម៉ាឡាវីវិញ
នៅទីបំផុត ស្ថានភាពនយោបាយនៅប្រទេសម៉ាឡាវីបានផ្លាស់ប្ដូរ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៩៣ រដ្ឋាភិបាលលើកបម្រាមចេញពីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយបងប្រុសជាសាសនទូតម្នាក់ដែលសួរថា៖ «តើបងនឹងត្រឡប់ទៅប្រទេសម៉ាឡាវីវិញឬទេ?»។ ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុ៥៩ឆ្នាំ ដូច្នេះខ្ញុំបានតបថា៖ «អត់ទេ ខ្ញុំចាស់ណាស់ហើយ!»។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានទទួលសារពីគណៈអភិបាលដែលសុំយើងឲ្យត្រឡប់ទៅប្រទេសម៉ាឡាវីវិញ។
យើងចូលចិត្តភារកិច្ចរបស់យើងនៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ នេះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកមួយសម្រាប់យើង។ យើងសប្បាយចិត្តនៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ និងមានមិត្តភក្តិល្អៗជាច្រើននៅទីនោះ។ គណៈអភិបាលបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដោយប្រាប់ថា យើងអាចបន្តស្នាក់នៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េបាន បើយើងចង់។ ការជ្រើសរើសផ្លូវជីវិតដោយខ្លួនឯង ហើយបន្តនៅប្រទេសស៊ីមបាវ៉េ គឺជាផ្លូវស្រួលមួយសម្រាប់យើង។ ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបាននឹកចាំអំពីរបៀបដែលអាប្រាហាំនិងសារ៉ាបានចាកចេញពីផ្ទះដ៏សុខស្រួលរបស់ពួកគេក្នុងវ័យចំណាស់ ដើម្បីធ្វើតាមការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ា។—ដក. ១២:១-៥
យើងបានសម្រេចចិត្តធ្វើតាមការណែនាំពីអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានត្រឡប់ទៅប្រទេសម៉ាឡាវីវិញនៅថ្ងៃទី១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៩៥។ នោះជាថ្ងៃខួប២៨ឆ្នាំនៃការមកដល់របស់យើងនៅប្រទេសម៉ាឡាវីជាលើកដំបូង។ ពេលនោះ គណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាបានត្រូវបង្កើតឡើង ដែលមានខ្ញុំនិងបងប្រុស២នាក់ទៀត ហើយមិនយូរក្រោយមក យើងជាប់រវល់ក្នុងការរៀបចំសកម្មភាពផ្សេងៗរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យដុះលូតលាស់ឡើង
ការឃើញព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យកិច្ចការលោករីកចម្រើនយ៉ាងលឿនគឺជាពរមួយ! ចំនួនអ្នកផ្សាយបានកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស ពីប្រហែលជា៣០.០០០នាក់នៅឆ្នាំ១.៩៩៣ទៅដល់ជាង៤២.០០០នាក់នៅឆ្នាំ១៩៩៨។ a គណៈអភិបាលបានអនុញ្ញាតឲ្យរៀបចំគម្រោងសាងសង់ការិយាល័យសាខាថ្មី ដើម្បីមើលការខុសត្រូវលើកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងត្រូវធ្វើនៅទីនោះ។ យើងបានទិញដី១២ហិចតានៅក្រុងលីឡុងវ៉េ ហើយខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងឲ្យធ្វើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការសាងសង់។
បងប្រុសហ្គាយ ភាសពីគណៈអភិបាលបានថ្លែងសុន្ទរកថាប្រគល់ជូនអគារថ្មីដល់ព្រះយេហូវ៉ា នៅខែឧសភា ឆ្នាំ២០០១។ អ្នកចូលរួមក្នុងស្រុកមានជាង២.០០០នាក់ ហើយពួកគេភាគច្រើនបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាង៤០ឆ្នាំ។ បងប្អូនដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនេះបានស៊ូទ្រាំនឹងការបៀតបៀនដ៏ព្រៃផ្សៃអស់ជាច្រើនឆ្នាំក្នុងអំឡុងការដាក់បម្រាម។ ពួកគេមានជីវភាពក្រីក្រ តែជាអ្នកមានខាងជំនឿ គឺថាពួកគេមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេសប្បាយចិត្តទៅមើលបេតអែលថ្មី។ ពេលពួកគេទៅកន្លែងណានៅបេតអែល ពួកគេច្រៀងចម្រៀងរាជាណាចក្ររួមគ្នាបែបអាហ្វ្រិកនៅកន្លែងនោះ។ នេះធ្វើឲ្យបរិយាកាសរំជួលចិត្តខ្លាំងបំផុត ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ជួប។ នេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរជាបរិបូរដល់ពួកអ្នកដែលស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកដោយចិត្តស្មោះត្រង់។
ក្រោយពីការិយាល័យសាខាបានសាងសង់រួចរាល់ ខ្ញុំរីករាយពេលចាប់ផ្ដើមទទួលភារកិច្ចថ្លែងសុន្ទរកថាសម្ពោធសាលប្រជុំ។ ក្រុមជំនុំនៅប្រទេសម៉ាឡាវីទទួលប្រយោជន៍ពីការរៀបចំរបស់អង្គការ ចំពោះការសាងសង់សាលប្រជុំយ៉ាងលឿននៅប្រទេសដែលខ្វះធនធាន។ ពីមុន ក្រុមជំនុំខ្លះជួបជុំគ្នានៅរោងដែលធ្វើពីដើមប្រេងខ្យល់។ ពួកគេបានប្រើស្បូវដើម្បីប្រក់ដំបូល ហើយប្រើបង់ដែលធ្វើពីដីឥដ្ឋសម្រាប់អង្គុយ។ ឥឡូវ បងប្អូនខំប្រឹងដុតឥដ្ឋក្នុងឡដែលពួកគេបានសាងសង់ និងសង់កន្លែងប្រជុំថ្មីដ៏ស្រស់ស្អាត។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែចូលចិត្តអង្គុយលើកៅអីបង់ ដោយសារតែងតែអាចប្រជ្រៀតម្នាក់ទៀតឲ្យចូលបាន។
ខ្ញុំក៏រំភើបចិត្តដែរពេលឃើញព្រះយេហូវ៉ាជួយបងប្អូនឲ្យរីកចម្រើន។ ជាពិសេសខ្ញុំកោតស្ងើចចំពោះប្អូនប្រុសៗអាហ្វ្រិកវ័យក្មេង ដែលសុខចិត្តជួយ ហើយបានរៀនឆាប់ចេះនូវអ្វីៗជាច្រើនពីការបង្ហាត់បង្រៀនរបស់អង្គការព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងពីការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។ ហេតុនេះ ពួកគេអាចទទួលភារកិច្ចថែមទៀតនៅបេតអែលនិងនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ ក្រុមជំនុំនានាបានត្រូវពង្រឹងឡើងកាន់តែខ្លាំងដោយអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជនជាតិម៉ាឡាវី ដែលទើបតែបានត្រូវតែងតាំង។ ពួកគេភាគច្រើនជាអ្នកដែលរៀបការហើយ។ ទោះជាមនុស្សភាគច្រើន ហើយថែមទាំងសាច់ញាតិរបស់ពួកគេ រំពឹងថាគូអាពាហ៍ពិពាហ៍នឹងមានកូនក្ដី ប្ដីប្រពន្ធទាំងនេះសម្រេចចិត្តមិនយកកូនក្នុងរបៀបរបបពិភពលោកនេះ ដើម្បីពួកគេអាចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានច្រើនជាង។
ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំនិងអាននៅបេតអែលអង់គ្លេស
ក្រោយពី៥២ឆ្នាំនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ខ្ញុំមានបញ្ហាសុខភាពខ្លះៗ។ គណៈអភិបាលបានធ្វើតាមយោបល់របស់គណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាឲ្យយើងត្រឡប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញ។ យើងខកចិត្តចាកចេញពីភារកិច្ចដែលយើងចូលចិត្តខ្លាំង ប៉ុន្តែក្រុមគ្រួសារបេតអែលអង់គ្លេសមើលថែយើងយ៉ាងល្អណាស់នៅគ្រាដែលយើងមានវ័យចាស់។
ខ្ញុំជឿជាក់ថាការឲ្យព្រះយេហូវ៉ាណែនាំផ្លូវជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺជាការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អបំផុត។ បើខ្ញុំបានពឹងផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់ខ្លួន ខ្ញុំមិនមានជីវិតដូចសព្វថ្ងៃនេះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែដឹងអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការដើម្បី‹ធ្វើឲ្យផ្លូវជីវិតរបស់ខ្ញុំបានរលូន›។ (សុភ. ៣:៥, ៦) ពេលខ្ញុំមានវ័យក្មេង ខ្ញុំជ្រួលជ្រើមចង់ស្គាល់ការធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនធំ។ ប៉ុន្តែ អង្គការព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យការងារដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្កប់ចិត្តជាងឆ្ងាយណាស់។ សម្រាប់ខ្ញុំ ការបម្រើព្រះយេហូវ៉ានាំឲ្យជីវិតមានន័យខ្លឹមសាររហូតដល់ឥឡូវនេះនិងតរៀងទៅ!
a សព្វថ្ងៃនេះ ប្រទេសម៉ាឡាវីមានអ្នកផ្សាយជាង១០០.០០០នាក់។
