Helja (séol og hades á frummálum Biblíunnar) er einfaldlega gröfin, en ekki staður þar sem fólk kvelst í eldi. Bæði gott og slæmt fólk fer til heljar. (Jobsbók 14:13, Sálmur 9:18) Biblían talar um sameiginlega gröf mannkyns sem „ákvörðunarstað allra sem lifa“. – Jobsbók 30:23.

 Jafnvel Jesús fór til heljar þegar hann dó. Hann var hins vegar ekki „eftir skilinn í helju“, vegna þess að Guð reisti hann upp. – Postulasagan 2:31, 32.

Verður helja til að eilífu?

 Allir þeir sem fara til heljar munu koma þaðan aftur. Þeir verða reistir upp til lífs með hjálp Jesú sem fær kraft frá Guði. (Jóhannes 5:28, 29; Postulasagan 24:15) Spádómurinn í Opinberunarbókinni 20:13 segir um þessa framtíðar upprisu að „dauðinn og hel skiluðu þeim dauðu sem í þeim voru“. Þegar helja hefur verið tæmd verður hún ekki lengur til, enginn fer þangað nokkru sinni framar vegna þess að „dauðinn mun ekki framar til vera“.– Opinberunarbókin 21:3, 4; 20:14.

 Það fara samt ekki allir sem deyja til heljar. Biblían sýnir að sumt fólk er svo fullt illsku að það er engin von um iðrun. (Hebreabréfið 10:26, 27) Þegar þetta fólk deyr fer það ekki til heljar heldur í Gehenna, sem er tákn um eilífa eyðingu. (Matteus 5:29, 30) Til dæmis gaf Jesús í skyn að sumir af hræsnisfullum trúarleiðtogum þess tíma á fyrstu öld myndu fara í Gehenna. – Matteus 23:27-33.