Մեր կեանքը պարապ էր,

Բնաւ իմաստ չունէր։

Փրկանքը՝ սուրբ զոհը,

Յոյս տուաւ մեզի...

Անոր մասին պատմենք.

Քու կամքդ կատարենք։

Ամէն օր քեզ պատուենք՝

Սրտանց մենք քարոզենք։

Ազնիւ ես, ներող ես,

Ունիս շատ վեհ անուն։

Բարի ես, ընկեր ես,

Սէր ունիս՝ անմար։

Բայց երբ Որդիդ տուիր,

Որ մենք յաւէտ ապրինք...

Ինչ մե՜ծ նուէր տուիր։

Կ’արժե՞նք այսքա՛ն սէր Հայր։

(ՎԵՐՋԱԲԱՆ)

Եհովա, որքա՜ն մենք շնորհակալ ենք Հայր...

Սիրով դուն Յիսո՛ւսը՝ քու անգին Որդիդ՝ տուիր։