Á Bíbliunnar døgum var tað at fasta, nakað sum Gud góðtók, tá ið tað var gjørt við rætta motivinum. Men honum dámdi tað ikki, um tað varð gjørt við skeivum motivi. Tá ið talan er um okkara tíð, gevur Bíblian hvørki boð ella forboð um at fasta.

•   Tá ið tey leitaðu sær hjálp og ráð hjá Gudi. Tey, sum ferðaðust til Jerusalem, fastaðu fyri at vísa, hvussu fegin tey vildu hava hjálp frá Gudi. (Ezra 8:21-23) Paulus og Barnabas valdu av og á at fasta, tá ið teir skuldu útnevna menn at vera elstar í samkomuni. – Ápostlasøgan 14:23.

•   Tá ið tey hugsavnaðu seg um at gera Guds vilja. Eftir at Jesus varð doyptur, fastaði hann í 40 dagar og fyrireikaði seg soleiðis til at gera Guds vilja í komandi tænastu síni. – Lukas 4:1, 2.

•   Tá ið tey vildu vísa, at tey angraðu sínar syndir. Gud segði við trúleysa ísraelsfólk: „Vendið við til Mín av øllum hjarta tykkara og við føstu, gráti og venan.“ – Jóel 2:12-15.

•   Tá ið tey hildu bótardagin. Í lógini, sum Gud gav tjóðini Ísrael, vóru eini boð um at fasta á árliga bótardegnum. a (3. Mósebók 16:29-31) Tað var hóskandi at fasta henda dagin, tí tað minti tey á, at tey vóru ófullkomin, og at tey høvdu brúk fyri fyrigeving frá Gudi.

•   Tá ið tað er fyri at hugtaka onnur. Jesus lærdi, at tað at fasta í átrúnaðarligum høpi bara eigur at vera eitt mál millum tann einstaka og Gud. – Matteus 6:16-18.

•   Tá ið tað er fyri at vísa, hvussu rættvísur mann er. Tað, at nøkur fasta, ger tey ikki betri enn onnur, hvørki moralskt ella andaliga sæð. – Lukas 18:9-14.

•   Tá ið tað er fyri at bøta fyri, at mann syndar við vilja. (Esaias 58:3, 4) Gudi dámdi bara, at fólk fastaðu, um tey samstundis vóru lýðin og angraðu sínar syndir av hjarta.

•   Tá ið tað er eitt átrúnaðarligt ritual. (Esaias 58:5-7) Ein pápi vil ikki, at børnini bara vísa honum kærleika av plikt, nei, tað skal koma frá hjartanum. Soleiðis er tað eisini hjá Gudi.

 Nei. Tað var eitt krav frá Gudi, at ísraelsfólk skuldi fasta á bótardegnum, men henda skipanin bleiv avtikin, tá ið Jesus við alla bøtti syndirnar hjá angrandi menniskjum. (Hebrearabrævið 9:24-26; 1. Pætursbræv 3:18) Kristin skulu ikki fylgja Móselógini, sum bótardagurin var ein partur av. (Rómbrævið 10:4; Kolossebrævið 2:13, 14) Tí má hvør einstakur kristin sjálvur gera av, um hann vil fasta ella ikki. – Rómbrævið 14:1-4.

 Kristin skilja, at tað at fasta ikki er tað týdningarmesta í tilbiðingini. Bíblian setur ongantíð tað at fasta í samband við gleði. Harafturímóti er sanna tilbiðingin eyðmerkt av gleði, sum er ein eginleiki, ið eisini eyðkennir Jehova, ’hin sæla [ella: lukkuliga] Gud’. – 1. Timoteusarbræv 1:11; Prædikarin 3:12, 13; Galatiabrævið 5:22.