۱.‏ بدترین زمان زندگی پِطرُس احتمالاً چه روزی بود؟‏

چشمان پِطرُس به چشمان عیسی افتاد؛‏ لحظه‌ای دردناک و غم‌انگیز بود.‏ آیا پِطرُس در نگاه عیسی اثری از یأس یا سرزنش دید؟‏ در این مورد نمی‌توان با اطمینان نظری داد؛‏ در کتاب مقدّس در این خصوص تنها آمده است:‏ «آنگاه خداوند روی گرداند و به پِطرُس نگاه کرد.‏» (‏لو ۲۲:‏۶۱‏)‏ با نگاه آنی عیسی،‏ پِطرُس با تمام وجود عمق خطا و قصور خود را حس کرد.‏ او پی برد آنچه که عیسی در موردش گفته بود،‏ به حقیقت پیوست.‏ پِطرُس درست همان خطایی را مرتکب شد که اطمینان داشت آن را انجام نخواهد داد؛‏ او استاد عزیزش را انکار کرد.‏ این سخت‌ترین لحظهٔ زندگی پِطرُس و احتمالاً بدترین روز زندگی‌اش بود.‏

۲.‏ پِطرُس باید چه درسی می‌گرفت و ما چگونه می‌توانیم از سرگذشت زندگی او بهره گیریم؟‏

^۲ اما برای پِطرُس هنوز امیدی وجود داشت،‏ زیرا او مردی مصمم و باایمان بود.‏ پِطرُس هنوز این فرصت را داشت که ضعف و خطاهای خود را جبران کند و درس بزرگی از عیسی بگیرد.‏ عیسی درس بخشش و گذشت را به او آموخت.‏ هر یک از ما نیز باید این درس را بیاموزد.‏ در ادامه می‌خواهیم به این دوران پرفراز و نشیب زندگی پِطرُس سفری کنیم.‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ پِطرُس از عیسی چه پرسید و احتمالاً از خود چه تصوّری داشت؟‏ ب)‏ عیسی چگونه نشان داد که پِطرُس تحت تأثیر روحیهٔ مردمان آن زمان است؟‏

^۳ شش ماه پیش از این واقعه،‏ پِطرُس در شهر خود کَفَرناحوم نزد عیسی آمد و از او پرسید:‏ «سَرور من،‏ تا چند بار اگر برادرم به من گناه ورزد،‏ باید او را ببخشم؟‏ آیا تا هفت بار؟‏» پِطرُس احتمالاً تصوّر می‌کرد که با گفتن این مطلب،‏  خود را خیلی با گذشت و بخشنده نشان داده است،‏ زیرا رهبران مذهبی آن زمان تعلیم می‌دادند که تنها سه بار می‌توان کسی را بخشید.‏ اما عیسی به پِطرُس چنین پاسخ داد:‏ «به تو می‌گویم نه هفت بار،‏ بلکه هفتادْ هفت بار.‏»—‏مت ۱۸:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

^۴ آیا منظور عیسی این بود که پِطرُس باید حساب و کتاب خطاهای دیگران را داشته باشد؟‏ خیر.‏ منظور عیسی از این که گفت نه ۷ مرتبه بلکه ۷۷ مرتبه،‏ این بود که حد و مرزی برای بخشش دیگران وجود ندارد.‏ (‏۱قر ۱۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ عیسی با بیان این مطلب به پِطرُس نشان داد که او تحت تأثیر روحیهٔ سنگدلی و بی‌رحمی مردم زمان خود بود؛‏ کسانی که همچون طلبکاران،‏ قرض‌های دیگران را در دفتری ثبت می‌کنند.‏ اما آنانی که می‌خواهند خدا را سرمشق قرار دهند،‏ با میل و رغبت دیگران را بارها می‌بخشند.‏—‏۱یوحنا ۱:‏۷-‏۹ خوانده شود.‏

۵.‏ چه وقت مفهوم بخشش و رحمت را درک می‌کنیم؟‏

^۵ پِطرُس پس از شنیدن پاسخ عیسی،‏ با او هیچ گونه بحثی نکرد.‏ اما آیا پِطرُس به درسی که عیسی به او داد واقعاً پی برد؟‏ گاه ما تنها زمانی مفهوم بخشش و رحمت را درک می‌کنیم که خود به شدّت به آن نیازمندیم.‏ بیایید به وقایعی که پیش از مرگ عیسی رخ داد،‏ بپردازیم.‏ در آن ساعاتِ سخت و دردناک،‏ پِطرُس خطاهای بسیاری ورزید که نیاز به بخشش استادش داشت.‏

۶.‏ زمانی که عیسی می‌کوشید تا به رسولانش درس فروتنی دهد،‏ پِطرُس چه کرد،‏ اما عیسی نسبت به او چه رفتاری داشت؟‏

^۶ آخرین شب زندگی عیسی بر روی زمین بود؛‏ شبی تاریخی و بس پرماجرا.‏ او هنوز مطالب بسیاری داشت که به شاگردانش بیاموزد،‏ از جمله درس تواضع و فروتنی.‏ عیسی با شستن پاهای آنان از خود الگویی خوب بجا گذاشت.‏ او وظیفه‌ای را بر عهده گرفت که معمولاً به خدمتکاری حقیر داده می‌شد.‏ در ابتدا،‏ پِطرُس با این عمل عیسی مخالفت کرد.‏ سپس او را از شستن پاهای خود منع کرد و در آخر اصرار ورزید که عیسی نه تنها پاهایش،‏ بلکه دست‌ها و سرش را نیز بشوید.‏ عیسی بردبار و صبور بود.‏ او با ملایمت اهمیت و مفهوم این عمل خود را به شاگردانش توضیح داد.‏—‏یو ۱۳:‏۱-‏۱۷‏.‏

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ پِطرُس چه اشتباهات دیگری کرد که می‌توانست کاسهٔ صبر عیسی را لبریز سازد؟‏ ب)‏ عیسی چگونه همچنان مهربان و بخشنده بود؟‏

 ^۷ مدتی کوتاه پس از این ماجرا،‏ شاگردان با یکدیگر به بحث و مجادله پرداختند که کدام یک از آنان بهتر و بالاتر از دیگری است.‏ این بحث شرم‌آور از غرور و تکبّر شاگردان نشأت می‌گرفت و مطمئناً پِطرُس نیز در آن شرکت داشت.‏ با وجود این،‏ عیسی آنان را با مهر و محبت اصلاح کرد و حتی برای این که به او وفادار ماندند،‏ آنان را تحسین نمود.‏ اما همچنین پیشگویی کرد که شاگردانش او را ترک خواهند کرد.‏ در این میان،‏ پِطرُس گفت که حتی تا پای مرگ او را تنها نخواهد گذاشت.‏ عیسی در مقابل،‏ پیشگویی کرد که پِطرُس در همان شب او را سه بار انکار خواهد کرد،‏ پیش از این که خروس دو بار بانگ زند.‏ پِطرُس نه تنها سخن عیسی را رد نمود،‏ بلکه با غرور ادعا کرد که او تنها کسی است که به عیسی وفادار می‌ماند.‏—‏مت ۲۶:‏۳۱-‏۳۵؛‏ مرق ۱۴:‏۲۷-‏۳۱؛‏ لو ۲۲:‏۲۴-‏۲۸؛‏ یو ۱۳:‏۳۶-‏۳۸‏.‏

^۸ آیا کاسهٔ صبر عیسی از دست پِطرُس لبریز شد؟‏ خیر،‏ در حقیقت در این شرایط سخت،‏ عیسی در پی خصوصیات خوب شاگردان ناکامل خود بود.‏ با این که می‌دانست پِطرُس او را تنها می‌گذارد،‏ به او گفت:‏ «من برای تو دعا کردم تا ایمانت تلف نشود.‏ پس چون بازگشتی،‏ برادرانت را استوار بدار.‏» (‏لو ۲۲:‏۳۲‏)‏ عیسی با بیان این مطلب،‏ اعتماد خود را به پِطرُس نشان داد.‏ او می‌دانست که پِطرُس از خطا و اشتباهش درس می‌گیرد و خدمت خود را با وفاداری از سر خواهد گرفت.‏ به راستی که عیسی بسیار مهربان و بخشنده بود.‏

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ چرا عیسی می‌بایستی پِطرُس را در باغ جِتْسیمانی اصلاح می‌کرد؟‏ ب)‏ اعمال پِطرُس چه امری را به ما یادآور می‌شود؟‏

^۹ سپس در باغ جِتْسیمانی،‏ عیسی پِطرُس را بارها اصلاح کرد.‏ او از پِطرُس،‏ یعقوب و یوحنا خواست در حالی که او دعا می‌کند،‏ هوشیار و بیدار بمانند.‏ عیسی تحت فشار روحی شدیدی بود و نیاز به حمایت و پشتیبانی داشت.‏ اما پِطرُس و سایر شاگردان دائماً به خواب فرو می‌رفتند.‏ عیسی به ضعف آنان پی برده بود و به همین دلیل گفت:‏ «روح مشتاق است امّا جسم ناتوان.‏» (‏مرق ۱۴:‏۳۲-‏۴۱‏)‏ از این رو،‏ با رحمت و عطوفت با آنان رفتار کرد.‏

^۱۰ پس از چندی،‏ گروهی اوباش مشعل به دست و مسلّح به چماق و شمشیر به سوی عیسی آمدند.‏ حال زمانی بود که عیسی باید با احتیاط و بصیرت  رفتار می‌کرد.‏ اما پِطرُس با عجله وارد معرکه شد،‏ شمشیر خود را دور سر خدمتکار کاهن اعظم،‏ «مالخوس» چرخاند و گوش او را قطع کرد.‏ عیسی آن خدمتکار را شفا داد و با آرامش تمام،‏ طرز فکر پِطرُس را اصلاح کرد.‏ سپس به اصلی اشاره کرد که پیروانش نباید دست به خشونت و پرخاش زنند؛‏ اصلی که هنوز به قوّت خود باقیست.‏ (‏مت ۲۶:‏۴۷-‏۵۵؛‏ لو ۲۲:‏۴۷-‏۵۱؛‏ یو ۱۸:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ تا آن زمان،‏ پِطرُس خطاهای بسیاری ورزیده بود که نیاز به بخشش استادش داشت.‏ اعمال پِطرُس یادآور آن است که ما اغلب خطا می‌کنیم.‏ ‏(‏یعقوب ۳:‏۲ خوانده شود.‏‏)‏ از این رو،‏ تک‌تک ما روزانه نیاز به بخشش و رحمت الٰهی داریم.‏ پِطرُس هنوز شب پرماجرایی در پیش داشت.‏ او ساعاتی دیگر مرتکب خطایی جدّی‌تر می‌شد.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ پس از دستگیری عیسی پِطرُس تا چه حد شجاعت نشان داد؟‏ ب)‏ چرا پِطرُس نتوانست به ادعای خود عمل کند؟‏

^۱۱ عیسی اوباشان را متقاعد ساخت که اگر در پی دستگیری او هستند،‏ بگذارند رسولانش بروند.‏ در حالی که اوباشان عیسی را در بند می‌کشیدند،‏ پِطرُس عاجز و ناتوان به آنان نگاه می‌کرد.‏ سپس همچون سایر رسولان،‏ پِطرُس نیز گریخت.‏

^۱۲ پِطرُس و یوحنا از فرار دست کشیدند.‏ آنان احتمالاً تا نزدیکی خانهٔ حَنّا،‏ کاهن اعظم پیشین رفتند؛‏ جایی که عیسی برای نخستین بار مورد بازخواست قرار گرفت.‏ سپس وقتی که عیسی را از آنجا بردند،‏ پِطرُس و یوحنا «دورادور» عیسی را دنبال می‌کردند.‏ (‏مت ۲۶:‏۵۸؛‏ یو ۱۸:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ پِطرُس ترسو و بزدل نبود و مطمئناً دنبال کردن عیسی در چنین شرایطی تا حدّی شجاعت می‌خواست،‏ زیرا اوباشان مسلّح بودند و پِطرُس یکی از آنان را مجروح کرده بود.‏ با وجود این نمی‌توان همان عشق و وفاداری را که پِطرُس پیش از آن به عیسی ابراز می‌داشت،‏ در او دید.‏ او با اطمینان گفته بود که آماده است در کنار استادش بماند،‏ حتی اگر لازم باشد که جان خود را در راه او فدا سازد.‏—‏مرق ۱۴:‏۳۱‏.‏

۱۳.‏ تنها راهی که می‌توان از عیسی پیروی کرد،‏ چیست؟‏

^۱۳ بسیاری نیز امروزه عیسی را همچون پِطرُس «دورادور» پیروی می‌کنند،‏ به شکلی که هیچ کس متوجه آنان نشود.‏ اما همان طور که پِطرُس خود بعدها نوشت،‏ تنها راه پیروی از عیسی،‏ دنبال کردن نزدیک اوست.‏ به عبارت دیگر،‏  ما باید در تمامی جوانب زندگی بدون توجه به این که با چه سختی‌هایی روبرو خواهیم شد،‏ عیسی را سرمشق قرار دهیم.‏—‏۱پِطرُس ۲:‏۲۱ خوانده شود.‏

۱۴.‏ در آن شب سرد هنگام بازجویی عیسی،‏ بر پِطرُس چه گذشت؟‏

^۱۴ پِطرُس همچنان که با احتیاط در پی عیسی می‌رفت،‏ به دروازهٔ یکی از مجلل‌ترین خانه‌های اورشلیم رسید،‏ خانهٔ قیافا،‏ کاهن اعظم.‏ قیافا مردی ثروتمند و بانفوذ بود.‏ حیاط چنین خانه‌هایی در وسط ساختمان واقع بود که از طریق دروازه‌ای به بیرون راه داشت.‏ پِطرُس به دروازهٔ خانه رسید،‏ اما از ورود او به خانه جلوگیری شد.‏ پیش از او،‏ یوحنا به آنجا آمده بود و از دربان خواست که پِطرُس نیز وارد حیاط شود.‏ به نظر می‌رسید که پِطرُس در کنار یوحنا نماند.‏ او حتی تلاش نکرد که وارد خانه شود و در کنار استادش باشد.‏ او در حیاط ایستاد؛‏ جایی که در آن شب سرد،‏ برخی از غلامان و خدمتکاران دور آتش خود را گرم می‌نمودند.‏ پِطرُس رفت‌وآمد کسانی را که علیه عیسی شهادت می‌دادند،‏ نظاره می‌کرد.‏—‏مرق ۱۴:‏۵۴-‏۵۷؛‏ یو ۱۸:‏۱۵،‏ ۱۶،‏ ۱۸‏.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ توضیح دهید که پیشگویی عیسی در مورد این که پِطرُس او را سه بار انکار می‌کند چگونه به تحقق رسید؟‏

^۱۵ دربان درب ورودی،‏ زنی بود که به پِطرُس اجازهٔ ورود داد.‏ او در روشنایی آتش پِطرُس را شناخت.‏ زن به او گفت:‏ «تو هم با عیسای جلیلی بودی!‏» پِطرُس انتظار نداشت که کسی او را بشناسد.‏ برای همین منکر آن شد که عیسی را می‌شناسد.‏ او حتی وانمود کرد که از گفته‌های او سر در نمی‌آورد.‏ سپس،‏ بدون جلب توجه دیگران در کنار اتاق مجاور درب ورودی ایستاد.‏ اما زنی دیگر نیز او را شناخت و گفت:‏ «این مرد نیز با عیسای ناصری بود!‏» پِطرُس قسم خورد که ‹این مرد را نمی‌شناسد.‏› (‏مت ۲۶:‏۶۹-‏۷۲؛‏ مرق ۱۴:‏۶۶-‏۶۸‏)‏ این دومین باری بود که پِطرُس عیسی را انکار می‌کرد و احتمالاً در همان زمان بانگ خروسی را شنید.‏ پِطرُس چنان نگران و مشوّش بود که متوجه پیشگویی‌ای که عیسی تنها ساعاتی پیش بیان کرده بود،‏ نشد.‏

^۱۶ پِطرُس همچنان تمام سعی‌اش را می‌کرد که خود را از دید مردم پنهان  نگاه دارد.‏ اما گروهی از کسانی که در حیاط ایستاده بودند،‏ به او نزدیک شدند.‏ یکی از آنان از خویشاوندان مالخوس بود که پِطرُس او را مجروح کرده بود.‏ او رو به پِطرُس کرد و گفت:‏ «آیا من خودْ تو را با او در آن باغ ندیدم؟‏» پِطرُس تلاش کرد تا آنان را متقاعد سازد که در اشتباهند.‏ او حتی قسم خورد که اگر دروغ بگوید،‏ لعنت و نفرین بر او باد.‏ هنوز این سخنان بر زبانش بود که بانگ خروس را برای بار دوم در آن شب شنید.‏—‏یو ۱۸:‏۲۶،‏ ۲۷؛‏ مرق ۱۴:‏۷۱،‏ ۷۲‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ پِطرُس زمانی که پی برد که به استادش پشت کرده است،‏ چه احساسی داشت؟‏ ب)‏ پِطرُس ممکن بود در مورد خطایش چه فکر کرده باشد؟‏

^۱۷ در همان لحظات،‏ عیسی به ایوان خانه وارد شد و به حیاط نگاهی انداخت.‏ همان گونه که در ابتدای این فصل به آن اشاره شد،‏ لحظه‌ای نگاهش به نگاه پِطرُس افتاد.‏ پِطرُس به خطای خود پی برد؛‏ این که چطور به استادش پشت کرده است.‏ پِطرُس حیاط را ترک کرد.‏ احساس تقصیر و گناه او را خرد کرده بود.‏ راهی کوچه و خیابان شد.‏ ماه کامل راه را برایش روشن می‌کرد.‏ اما حیران و سرگردان بود.‏ از حدت درد و ناراحتی چنان آشفته گردید که به شدّت به گریه افتاد و زارزار بگریست.‏—‏مرق ۱۴:‏۷۲؛‏ لو ۲۲:‏۶۱،‏ ۶۲‏.‏

^۱۸ در پی مرتکب شدن چنین خطای جدّی‌ای،‏ شخص ممکن است فکر کند که خطایش نابخشودنی است.‏ شاید پِطرُس نیز در مورد خود چنین فکر می‌کرد.‏ آیا خطای پِطرُس قابل بخشش بود؟‏

۱۹.‏ پِطرُس نسبت به خطایش چه حسی داشت،‏ اما چه چیز نشان می‌دهد که در عمق غم و اندوهش ناامید نشد؟‏

^۱۹ خورشید کم‌کم طلوع کرد.‏ روزی دیگر با وقایعی جدید در پیش بود.‏ عیسی پس از ساعت‌ها رنج و درد فراوان،‏ در بعدازظهر آن روز جان داد.‏ پِطرُس شاید به این دلیل به شدّت خود را سرزنش می‌کرد.‏ غم و اندوه او را تصوّر کنید.‏ شاید هر گاه که فکر می‌کرد که با عمل خود به درد و رنج استادش در آخرین روز زندگی او افزوده است،‏ بیشتر رنج می‌کشید.‏ اما پِطرُس در عمق غم و اندوهش هیچ گاه ناامید و دلسرد نشد،‏ زیرا به زودی به برادرانش ملحق می‌شد.‏ (‏لو ۲۴:‏۳۳‏)‏ بی‌شک همهٔ رسولان از رفتار خود در آن شبِ تاریک و غم‌انگیز پشیمان بودند و به یکدیگر دلگرمی دادند.‏

۲۰.‏ از یکی از عاقلانه‌ترین تصمیمات زندگی پِطرُس چه می‌توانیم بیاموزیم؟‏

 ^۲۰ این یکی از عاقلانه‌ترین تصمیمات زندگی پِطرُس بود.‏ هنگامی که خادم خدا خطایی جدّی مرتکب می‌شود،‏ مهم آن است که تسلیم نشود و مصمم باشد که عامل خطای خود را ریشه‌کن کند.‏ ‏(‏امثال ۲۴:‏۱۶ خوانده شود.‏‏)‏ پِطرُس با وجود این که غمگین و متأسف بود،‏ با برادرانش گرد هم آمد و بدین شکل ایمان خود را نشان داد.‏ اگر شخصی از موضوعی ناراحت و پشیمان است،‏ شاید بخواهد که از دیگران دوری جوید،‏ اما او با این عمل ناخواسته،‏ خود را در معرض خطر قرار می‌دهد.‏ (‏امث ۱۸:‏۱‏)‏ در چنین شرایطی عاقلانه‌ترست که با هم‌ایمانانمان معاشرت نزدیک داشته باشیم.‏ بدین شکل،‏ قدرت و نیرو می‌یابیم تا به خدایمان همچنان خدمت کنیم.‏—‏عبر ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

۲۱.‏ از آنجا که پِطرُس نزدیک هم‌ایمانانش ماند،‏ از چه امری باخبر شد؟‏

^۲۱ از آنجا که پِطرُس نزدیک هم‌ایمانانش ماند از خبر تکان‌دهندهٔ مفقود شدن جسد عیسی آگاه شد.‏ پِطرُس و یوحنا با شتاب به سوی محلّی رفتند که جسد عیسی در آن قرار داده شده و با سنگی بزرگ بسته شده بود.‏ یوحنا که احتمالاً جوان‌تر بود،‏ در ابتدا به آنجا رسید.‏ زمانی که او متوجه شد که سنگِ جلوی مقبره برداشته شده است،‏ نخواست که داخل آن شود.‏ برخلاف او،‏ پِطرُس با این که از نفس افتاده بود،‏ مستقیماً به درون مقبره رفت،‏ اما در آنجا جسدی نیافت.‏—‏یو ۲۰:‏۳-‏۹‏.‏

۲۲.‏ چه چیز سبب شد که تمام آثار غم و اندوه و شک و تردید از چهرهٔ پِطرُس ناپدید شود؟‏

^۲۲ آیا پِطرُس باور داشت که عیسی رستاخیز یافته است؟‏ هنگامی که فرشتگان بر زنانی باایمان ظاهر شدند و رستاخیز عیسی را به آنان اعلام کردند،‏ این زنان خبر رستاخیز عیسی را به پِطرُس رساندند.‏ با این وجود،‏ او در ابتدا این امر را باور نکرد.‏ (‏لو ۲۳:‏۵۵–‏۲۴:‏۱۱‏)‏ اما در انتهای همان روز تمام آثار غم و اندوه،‏ و شک و تردید از چهرهٔ پِطرُس ناپدید شد،‏ زیرا عیسی زنده شده بود و حال موجود روحی قدرتمندی بود!‏ او نخست بر پِطرُس و سپس بر تمام رسولانش ظاهر شد.‏ رسولانش در این مورد گفتند:‏ «این حقیقت دارد که خداوند قیام کرده است،‏ زیرا بر شَمعون ظاهر شده است.‏» (‏لو ۲۴:‏۳۴‏)‏ مشابهاً پولُس رسول نیز بعدها در مورد آن روز باشکوه نوشت که عیسی «خود را بر کیفا ظاهر کرد و سپس بر آن دوازده تن.‏» (‏۱قر ۱۵:‏۵‏)‏ کیفا و شمعون نام‌های دیگر پِطرُس است.‏ از قرار معلوم عیسی در آن روز،‏ زمانی که پِطرُس تنها بود،‏ بر او ظاهر شد.‏

۲۳.‏ چرا مسیحیانی که مرتکب خطا و گناه می‌شوند،‏ باید سرگذشت زندگی پِطرُس را به خاطر داشته باشند؟‏

 ^۲۳ کتاب مقدّس جزئیات بیشتری از دیدار عیسی با پِطرُس در اختیارمان قرار نمی‌دهد.‏ اما می‌توان تصوّر کرد که دیدار مجدّد پِطرُس با استاد عزیزش به او دلگرمی و قوّت قلب بخشید.‏ همچنین فرصتی بود که غم و پشیمانی خود را به عیسی ابراز دارد.‏ او بیشتر از هر چیز به بخشش و رحمت نیاز داشت.‏ رحمتِ عیسی بی‌حد و وصف بود؛‏ از این رو،‏ پِطرُس را بخشید.‏ مسیحیانی که امروزه به دام خطا و گناه می‌افتند،‏ باید سرگذشت پِطرُس را به یاد آورند.‏ هیچ گاه نباید تصوّر کرد که بخشش و رحمت خدا شامل حال ما نخواهد شد.‏ رفتار عیسی با پِطرُس نشان می‌دهد که پدرش نیز بسیار «رحیم و بخشنده» است.‏—‏اشع ۵۵:‏۷‏،‏ مژده برای عصر جدید.‏

۲۴،‏ ۲۵.‏ الف)‏ توضیح دهید که هنگام ماهیگیری در شب بر پِطرُس چه گذشت.‏ ب)‏ پِطرُس صبح روز بعد با دیدن معجزهٔ عیسی چه کرد؟‏

^۲۴ عیسی به رسولانش گفت که به جلیل روند تا او را دوباره ببینند.‏ زمانی که به آنجا رسیدند،‏ پِطرُس به ماهیگیری در دریای جلیل پرداخت.‏ برخی از رسولان نیز او را همراهی کردند.‏ پِطرُس بار دیگر خود را در میان دریا یافت؛‏ جایی که بیشتر عمر خود را در آنجا گذرانده بود.‏ در دست گرفتن تور ماهیگیری،‏ صدای تق‌تق قایق و برخورد موج آب با قایق همه و همه برای پِطرُس آشنا بود.‏ اما آنان در آن شب ماهی‌ای نگرفتند.‏—‏مت ۲۶:‏۳۲؛‏ یو ۲۱:‏۱-‏۳‏.‏

^۲۵ در سحرگاه صبح،‏ شخصی از ساحل فریادکنان به رسولان گفت که تورهای خود را به طرف دیگر قایق بیندازند.‏ آنان نیز چنین کردند و ۱۵۳ ماهی گرفتند!‏ پِطرُس پی برد که او عیسی است.‏ برای همین از قایق بیرون پرید و شناکنان به سوی ساحل رفت.‏ در کنار ساحل،‏ عیسی ماهی‌ای کباب کرد و به رسولانش داد.‏ عیسی تمام توجه خود را بر پِطرُس معطوف داشت.‏—‏یو ۲۱:‏۴-‏۱۴‏.‏

۲۶،‏ ۲۷.‏ الف)‏ عیسی به پِطرُس چه فرصتی داد؟‏ ب)‏ عیسی چگونه نشان داد که از صمیم دل پِطرُس را بخشیده است؟‏

^۲۶ عیسی در حالی که به ماهی‌های گرفته‌شده اشاره می‌کرد،‏ از پِطرُس پرسید  که آیا استادش را «بیش از اینها» دوست دارد.‏ آری،‏ به راستی چه عشقی در دل پِطرُس قوی‌تر بود؟‏ عشقش به ماهیگیری یا عشقش به عیسی.‏ از آنجا که پِطرُس،‏ عیسی را سه بار انکار کرده بود،‏ عیسی نیز به او سه بار فرصت داد که در برابر یارانش عشق و محبتش را به او بازگو کند.‏ پِطرُس نیز چنین کرد.‏ سپس عیسی به او نشان داد که چگونه می‌تواند این عشق و محبت را در عمل ابراز دارد.‏ در حقیقت،‏ پِطرُس باید به خدمت مقدّس خود ارجحیت می‌داد،‏ همچون شبانی  به نیازهای معنوی پیروان مسیح رسیدگی می‌کرد و از آنان مراقبت و نگهداری می‌نمود.‏—‏لو ۲۲:‏۳۲؛‏ یو ۲۱:‏۱۵-‏۱۷‏.‏

^۲۷ عیسی به پِطرُس اطمینان داد که مورد رضایت او و پدرش است.‏ تحت هدایت مسیح،‏ پِطرُس نقش مهمی را در جماعت مسیحی ایفا می‌کرد.‏ به راستی که عیسی از صمیم دل پِطرُس را بخشیده بود.‏ یقیناً رحمت و لطف عیسی به دل پِطرُس نشست و از آن درس‌های بسیاری آموخت.‏

۲۸.‏ پِطرُس چگونه مطابق با مفهوم نامش همچون صخره‌ای شد؟‏

^۲۸ پِطرُس،‏ سالیان متمادی مسئولیت‌های خود را با وفاداری به انجام رساند.‏ همان طور که عیسی در شب پیش از مرگش به پِطرُس فرمان داده بود،‏ او هم‌ایمانانش را تقویت کرد.‏ پِطرُس همچنین با مهر و محبت و با صبر و بردباری تلاش کرد که به نیازهای معنوی پیروان مسیح رسیدگی کند و از آنان مراقبت و نگهداری نماید.‏ عیسی،‏ شمعون را پِطرُس خواند.‏ معنای این نام سنگ است که برازندهٔ او بود،‏ زیرا او همچون سنگی بزرگ چنان قوی،‏ پایدار و قابل اعتماد بود که تأثیری خوب بر جماعت مسیحی گذاشت.‏ این تأثیر را می‌توان در دو نامهٔ گرم او مشاهده کرد که بخشی پرارزش از کتاب مقدّس را تشکیل می‌دهد.‏ در این نامه‌ها می‌توان دید که پِطرُس درسی را که از بخشش و رحمت عیسی گرفته بود،‏ هرگز فراموش نکرد.‏—‏۱پِطرُس ۳:‏۸،‏ ۹؛‏ ۴:‏۸ خوانده شود.‏

۲۹.‏ چگونه می‌توانیم ایمان پِطرُس و لطف و رحمت استادش را سرمشق قرار دهیم؟‏

^۲۹ باشد که ما نیز از بخشش و رحمت عیسی درس گیریم.‏ آیا ما روزانه از خدا می‌خواهیم که از سر تقصیرات و اشتباهاتمان بگذرد؟‏ آیا ایمان داریم که خدا ما را می‌بخشد و گناهانمان را پاک می‌سازد؟‏ آیا ما نیز از سر تقصیرات دیگران می‌گذریم؟‏ اگر چنین کنیم،‏ در حقیقت ایمان پِطرُس و لطف و رحمت استادش را سرمشق قرار داده‌ایم.‏