در یکی از مقالات مجلّهٔ «مروری بر باستان‌شناسی کتاب مقدّس» آمده است که اکنون وجود «حداقل پنجاه» نفر که نامشان در عهد عتیق کتاب مقدّس ذکر شده است،‏ به دست باستان‌شناسان ثابت شده است.‏ برای مثال،‏ می‌توان ۱۴ پادشاه سرزمین‌های یهودا و اسرائیل را نام برد.‏ از میان آنان می‌توان به پادشاهانی سرشناس مانند داوود و حِزقیا و نیز پادشاهان کم‌شناس مانند مِنَحیم و فِقَح اشاره کرد.‏ در این لیست همچنین به ۵ فرعون و ۱۹ پادشاه آشور،‏ بابل،‏ مُوآب،‏ پارس و سوریه اشاره شده است.‏ در کتاب مقدّس فقط نام پادشاهانی نیامده است که باستان‌شناسان بر آن مهر تأیید زده‌اند بلکه نام چند کاهن اعظم،‏ یک عالم دین و دیگر صاحب‌منصبان نیز ثابت شده است.‏

در همان مقاله آمده است که وجود آن پنجاه نفر «مورد قبول اکثر محققان است.‏» البته،‏ در عهد جدید کتاب مقدّس به شخصیت‌های تاریخی بسیاری اشاره شده است که مدارک باستان‌شناسی،‏ وجود شماری از آنان را ثابت می‌کند؛‏ منجمله هیرودیس،‏ پُنتیوس پیلاتُس،‏ تیبِریوس،‏قیافا و سِرگیوس پیلاتُس.‏

با آن که امروزه شیران وحشی در اسرائیل باستان زیست نمی‌کنند،‏ در کتاب مقدّس بیش از ۱۵۰ مرتبه به این حیوان اشاره شده است.‏ از این رو،‏ می‌دانیم که شیر نزد نگارندگان کتاب مقدّس حیوانی شناخته شده بود.‏ در اغلب موارد شیر به طور مجازی به کار برده شده است،‏ ولی در برخی از آیات به کسانی اشاره شده است که با شیر روبرو شدند.‏ برای مثال،‏ ذکر شده است که شَمشون،‏ داوود و بِنایا هر کدام شیری را کشتند.‏ (‏داوران ۱۴:‏۵،‏ ۶؛‏ ۱سموئیل ۱۷:‏۳۴،‏ ۳۵؛‏ ۲سموئیل ۲۳:‏۲۰‏)‏ برخی نیز به دست شیران کشته شدند.‏—‏۱پادشاهان ۱۳:‏۲۴؛‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۲۵‏.‏

در زمان باستان،‏ شیر آسیایی (‏که شیر ایرانی نیز خوانده می‌شود)‏ از آسیای صغیر و یونان تا فلسطین،‏ سوریه،‏ بین‌النهرین و شمال غربی هند دیده می‌شد.‏ مردم غالباً از آن حیوان می‌ترسیدند و آن را گرامی می‌داشتند.‏ امروزه،‏ در آثار هنری کشورهای خاورمیانه تصویر شیر بارها دیده می‌شود.‏ در خیابان اصلی شهر بابل باستان نیز تصاویر شیران بر آجرهای کاشی‌کاری‌شده به طور چشمگیر نقش شده بودند.‏

به علاوه،‏ شواهد موجود نشان می‌دهد که سربازان شیران را در اواخر قرن ۱۲ میلادی در فلسطین شکار می‌کردند.‏ از قرار معلوم،‏ کمی بعد از سال ۱۳۰۰ میلادی نسل شیران در این منطقه منقرض شد.‏ ولی شیران تا قرن ۱۹ میلادی هنوز در بین‌النهرین و سوریه دیده می‌شدند و در ایران و عراق نیز تا اوایل قرن ۲۰ میلادی موجود بودند.‏