۱،‏ ۲.‏ بر طبق گزارش‌های کتاب مقدّس یَهُوَه خدا در گذشته چه کرده است،‏ و ممکن است چه پرسشی برای برخی مطرح شود؟‏

شاید یکی از خویشاوندان عزیزتان یا دوستی نزدیک یا حتی خود شما به بیماری‌ای جدّی مبتلا شده‌اید و با خود فکر کرده‌اید:‏ «آیا می‌شود از این بیماری شفا یافت؟‏» در چنین شرایطی چنین پرسشی کاملاً طبیعی است.‏ دو پادشاه در زمان ایلیّا و اِلیشَع نبی نیز سؤالی مشابه از خود کردند.‏ اَخَزْیای پادشاه پسر اَخاب و ایزابل در اثر حادثه‌ای مجروح شد،‏ او پرسید:‏ «آیا من از این جراحت جان سالم به در خواهم برد؟‏» بعدها بِن‌هَدَد پادشاه سوریه بسیار بیمار شد و پرسید:‏ «آیا از این بیماری جان به در خواهم برد؟‏»—‏۲پاد ۱:‏۲؛‏ ۸:‏۷،‏ ۸‏.‏

^۲ در کتاب مقدّس آمده است که در زمان حیات این پادشاهان یَهُوَه گاه با معجزه بیماران را شفا بخشید و حتی از طریق پیامبرانش برخی مردگان را رستاخیز داد.‏ (‏۱پاد ۱۷:‏۱۷-‏۲۴؛‏ ۲پاد ۴:‏۱۷-‏۲۰،‏ ۳۲-‏۳۵‏)‏ امروزه بسیاری با خود فکر می‌کنند،‏ آیا به دلیل این گزارش‌های کتاب مقدّس می‌توانیم انتظار داشته باشیم که خدا امروز نیز بیمارانی را شفا بخشد؟‏

۳-‏۵.‏ خدا و عیسی چه قدرتی دارند،‏ دانستن این امر چه پرسش‌هایی را مطرح می‌کند؟‏

 ^۳ بی‌گمان یَهُوَه خدا این قدرت را دارد که بر وضعیت جسمی ما تأثیر بگذارد.‏ گزارش‌های کتاب مقدّس این امر را تأیید می‌کند،‏ برای نمونه یَهُوَه برای تنبیه اشخاص آنان را به بیماری مبتلا ساخت؛‏ مثل فرعون در زمان ابراهیم و بعدها مریم خواهر موسی که به جذام مبتلا شد.‏ (‏پیدا ۱۲:‏۱۷؛‏ اعد ۱۲:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۲سمو ۲۴:‏۱۵‏)‏ خدا به اسرائیلیان هشدار داد که در صورت نافرمانی از او،‏ آنان را به «همهٔ بیماری‌ها و همهٔ بلایا» مبتلا خواهد ساخت.‏ (‏تث ۲۸:‏۵۸-‏۶۱‏)‏ از سوی دیگر،‏ یَهُوَه می‌تواند بیماری را دور سازد یا آن را از میان بردارد.‏ (‏خرو ۲۳:‏۲۵؛‏ تث ۷:‏۱۵‏)‏ او همچنین می‌تواند انسان‌ها را شفا بخشد.‏ زمانی که ایّوب از رنج بیماری آرزوی مرگ می‌کرد،‏ یَهُوَه او را شفا بخشید.‏—‏ایو ۲:‏۷؛‏ ۳:‏۱۱-‏۱۳؛‏ ۴۲:‏۱۰،‏ ۱۶‏.‏

^۴ بی‌شک یَهُوَه قدرت دارد که شفا بخشد.‏ عیسی نیز چنین قدرتی دارد.‏ در کتاب مقدّس آمده است که عیسی جذامیان،‏ افراد مبتلا به صرع،‏ نابینایان و مفلوجان را به طریقی معجزه‌آسا شفا بخشید.‏ ‏(‏مَتّی ۴:‏۲۳،‏ ۲۴ خوانده شود؛‏ یو ۹:‏۱-‏۷‏)‏ تأمّل بر این که آنچه عیسی در گذشته انجام داد،‏ در دنیای جدید به صورتی وسیع‌تر به انجام خواهد رساند به ما قوّت می‌بخشد.‏ در آن زمان «هیچ یک از ساکنان نخواهد گفت که ‹بیمارم!‏›»—‏اشع ۳۳:‏۲۴‏.‏

^۵ اما آیا امروزه باید از یَهُوَه خدا و عیسی انتظار داشته باشیم که بیماران را شفا بخشند؟‏ دید درست نسبت به بیماری‌های سخت یا ناتوانی‌ها چیست و چه باید بکنیم؟‏

۶.‏ کتاب مقدّس در مورد عطایایی که برخی مسیحیان در قرن اول از آن برخوردار بودند،‏ چه می‌گوید؟‏

^۶ در کتاب مقدّس آمده است که در قرن اول خدا روح مقدّسش را به برخی مسیحیان مسح‌شده بخشید و آنان را قادر ساخت که معجزاتی به ظهور رسانند.‏ (‏اعما ۳:‏۲-‏۷؛‏ ۹:‏۳۶-‏۴۲‏)‏ برای مثال،‏ آنان از «عطایای گوناگون» همچون «عطیهٔ شفا دادن» و «تکلّم به زبان‌های دیگر» برخوردار بودند.‏ (‏۱قر ۱۲:‏۴-‏۱۱‏)‏ اما بعدها مطابق گفتهٔ کتاب مقدّس،‏ این عطایا پایان یافت.‏ (‏۱قر ۱۳:‏۸‏)‏ پس امروزه ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که خدا ما یا عزیزانمان را با معجزه شفا بخشد.‏

۷.‏ مزمور ۴۱:‏۳ چه اطمینان دلگرم‌کننده‌ای به ما می‌دهد؟‏

^۷ اگر شما با بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کنید،‏ اطمینان داشته باشید که همان گونه که یَهُوَه در گذشته از خادمانش حمایت کرد،‏ از شما نیز پشتیبانی خواهد کرد و به شما تسلّی خواهد بخشید.‏ داوود پادشاه نوشت:‏ «خوشا به حال کسی که به فکر بینوایان باشد؛‏ خداوند او را در روز بلا رهایی خواهد بخشید.‏ خداوند او را محافظت خواهد کرد و زنده نگاه خواهد داشت.‏» (‏مز ۴۱:‏۱،‏ ۲‏)‏ واضح است که منظور داوود این نبود که شخصی درستکار که به فکر بینوایان بود،‏ هرگز نمی‌مرد.‏ پس منظور چیست و یَهُوَه چگونه به او یاری می‌رساند؟‏ داوود گفت:‏ «یَهُوَه او را در بستر بیماری حفظ خواهد کرد؛‏ در بیماری‌اش بستر او را برایش راحت‌تر خواهی ساخت.‏» (‏مز ۴۱:‏۳‏،‏ دج‏)‏ آری یَهُوَه کاملاً از درد خادمانش که به فکر بینوایان بوده‌اند،‏ آگاه است و آنان را فراموش نمی‌کند،‏ او می‌تواند به آنان قوّت‌قلب و حکمت بخشد.‏ یَهُوَه همچنین بدن انسان را چنان آفریده که قدرت دارد خود را ترمیم سازد و شخص بهبود یابد.‏

۸.‏ مطابق مزمور ۴۱:‏۴ داوود از یَهُوَه چه درخواستی کرد؟‏

^۸ داوود با توجه به تجربهٔ شخصی‌اش چنین گفت:‏ «خداوندا،‏ مرا فیض عطا فرما؛‏ جان مرا شفا ده،‏ زیرا بر تو گناه ورزیده‌ام.‏» (‏مز ۴۱:‏۴‏)‏ احتمالاً داوود این را زمانی نوشت که اَبشالوم می‌خواست تخت پادشاهی او را غصب کند و او بیمار بود و نمی‌توانست مانعش شود.‏ با این که یَهُوَه داوود را بخشیده بود،‏ داوود نمی‌توانست گناهش را با بَتشِبَع و عواقب آن را فراموش کند.‏ (‏۲سمو ۱۲:‏۷-‏۱۴‏)‏ با این  حال اطمینان داشت که خدا او را در بستر بیماری حفظ خواهد کرد.‏ اما آیا داوود از خدا خواست که با معجزه‌ای او را شفا دهد و عمر طولانی به او بخشد؟‏

۹.‏ الف)‏ یَهُوَه خدا برای حِزْقیا چه کرد؟‏ ب)‏ داوود از یَهُوَه چه خواسته‌ای داشت؟‏

^۹ البته خدا افرادی را شفا بخشید.‏ برای نمونه یَهُوَه حِزْقیای پادشاه را که «بیمار و مُشرف به موت شد» شفا بخشید.‏ او ۱۵ سال بیشتر زندگی کرد.‏ (‏۲پاد ۲۰:‏۱-‏۶‏)‏ با این همه داوود دعا نکرد که خدا با معجزه او را شفا بخشد.‏ مضمون آنچه داوود نگاشت نشان می‌دهد که او از یَهُوَه خواست همان گونه او را در بستر بیماری‌اش حفظ کند که شخصی را که به فکر بینوایان است،‏ حفظ می‌کند.‏ چون گناه داوود بخشیده شده بود،‏ او می‌توانست از خدا بخواهد که تسلّی‌اش بخشد،‏ طی بیماری حمایتش کند و بخواهد که قدرت ترمیم بدنی‌اش او را یاری سازد و او شفا یابد.‏ (‏مز ۱۰۳:‏۳‏)‏ ما نیز می‌توانیم چنین درخواست‌هایی بکنیم.‏

۱۰.‏ از آنچه بر تِروفیموس و اِپافْرودیتوس گذشت چه نتیجه‌ای می‌توان گرفت؟‏

^۱۰ در قرن اول نیز با این که پولُس رسول و دیگران قدرت داشتند بیماران را شفا بخشند،‏ تمامی مسیحیان را با معجزه شفا ندادند.‏ ‏(‏اعمال ۱۴:‏۸-‏۱۰ خوانده شود.‏)‏ پولُس پدر پوبلیوس را شفا داد،‏ او تب داشت و مبتلا به بیماری عفونی سختی شده بود.‏ پولُس «نزد او رفت و دعا کرده،‏ دست بر او گذاشت و او را شفا بخشید.‏» (‏اعما ۲۸:‏۸‏)‏ اما پولُس هر کس را که می‌شناخت شفا نداد.‏ برای نمونه،‏ دوستش تِروفیموس را که او را در سفر میسیونری همراهی می‌کرد،‏ شفا نداد.‏ (‏اعما ۲۰:‏۳-‏۵،‏ ۲۲؛‏ ۲۱:‏۲۹‏)‏ بلکه زمانی که تِروفیموس بیمار شد و دیگر نمی‌توانست پولُس را همراهی کند،‏ پولُس او را در میلیتوس گذاشت تا بهبود یابد،‏ اما او را شفا نداد.‏ (‏۲تیمو ۴:‏۲۰‏)‏ مشابهاً زمانی که اِپافْرودیتوس «از شدّت بیماری در آستانهٔ مرگ بود» اشاره‌ای نشده است که پولُس او را شفا داده باشد.‏—‏فیلیپ ۲:‏۲۵-‏۲۷،‏ ۳۰‏.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ چرا لوقا می‌توانست کمک بزرگی برای پولُس باشد،‏ در خصوص تخصص لوقا چه می‌توان گفت؟‏

^۱۱ لوقا نویسندهٔ کتاب اعمال که پزشکی محبوب بود نیز همراه پولُس سفر کرد.‏ (‏کول ۴:‏۱۴؛‏ اعما ۱۶:‏۱۰-‏۱۲؛‏ ۲۰:‏۵،‏ ۶‏)‏ قاعدتاً اگر پولُس و دیگر اعضای گروه میسیونری‌شان بیمار می‌شدند،‏ لوقا به آنان یاری می‌رساند.‏ (‏غلا ۴:‏۱۳‏)‏ همان گونه که عیسی گفت:‏ «افراد بیمار نیاز به پزشک دارند.‏»—‏لو ۵:‏۳۱‏.‏

^۱۲ در کتاب مقدّس نیامده است که چه زمان و در چه مکانی لوقا دورهٔ پزشکی‌اش را گذراند.‏ اما گفته شده است که احتمالاً مسیحیان کولُسی او را می‌شناختند چون پولُس سلام لوقای پزشک را به آنان رساند.‏ پس ممکن است که لوقا مدرسهٔ پزشکی را در لائودیکیه که شهری نزدیک کولُسی بود،‏ گذرانده باشد.‏ در هر صورت،‏ مسلّم است که لوقا از روی ناآگاهی پیشنهاداتی در خصوص سلامتی نمی‌داد و در پزشکی تخصص داشت،‏ چون او در نوشتار انجیل و کتاب اعمال از واژه‌های پزشکی استفاده کرده است.‏ همچنین بر گزارش‌هایی که عیسی بیماران را شفا داده است،‏ به شیوه‌ای خاص تمرکز کرده است.‏

۱۳.‏ در خصوص توصیه‌هایی در مورد سلامتی چه دید معقولی باید داشت؟‏

^۱۳ ما اکنون در زمانی زندگی نمی‌کنیم که هم‌ایمانی از «عطیهٔ شفا دادن» برخوردار باشد و بتواند ما را شفا دهد.‏ اما برخی از برادران با حسن نیّت بدون این که از آنان خواسته شود،‏ توصیه‌هایی در خصوص سلامتی می‌دهند.‏ البته ممکن است گاه کسی توصیه‌های کلّی و عملی بدهد.‏ پولُس نیز به تیموتائوس که شاید به دلیل مصرف آب آلوده ناراحتی معده داشت توصیه‌ای  کرد.‏ * ‏(‏۱تیموتائوس ۵:‏۲۳ خوانده شود.‏)‏ اما درست نیست که برای هم‌ایمانی گیاهی تجویز کنیم،‏ نسخه‌ای بپیچیم یا رژیمی پیشنهاد کنیم که ممکن است مؤثر واقع نشود و در برخی موارد حتی برای او مضر باشد.‏ گاه برای متقاعد کردن شخص گفته می‌شود:‏ ‹یکی از آشنایانمان شبیه این بیماری را داشت،‏ چنین کرد و خوب شد.‏› هر چقدر هم توصیه‌ها با حسن نیّت باشد،‏ باید در نظر داشت که حتی استفاده از داروها و روش‌های درمانی رایج می‌تواند خطراتی به همراه داشته باشد.‏—‏امثال ۲۷:‏۱۲ خوانده شود.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ در مورد چه اشخاصی باید محتاط بود؟‏ ب)‏ در خصوص امور مربوط به سلامتی در امثال ۱۴:‏۱۵ چه پند مفیدی نهفته است؟‏

^۱۴ همهٔ ما مسیحیان می‌خواهیم که از سلامتی برخوردار بوده،‏ از زندگی لذّت ببریم و در خدمت به یَهُوَه کاملاً فعال باشیم.‏ اما ناکاملیم و از بیماری گریزی نیست.‏ ممکن است راه‌های متعددی برای درمان یک بیماری وجود داشته باشد.‏ هر شخص این حق را دارد که خود روشی را بپذیرد یا رد کند.‏ متأسفانه،‏ در دنیای امروز افراد طمّاعی هستند که از بیماری دیگران برای پر کردن جیب خود بهره می‌گیرند.‏ برخی ادعا می‌کنند که راه درمان بیماری‌ای را یافته‌اند که بسیاری را معالجه کرده است.‏ اشخاص یا شرکت‌های دیگر برای سود بردن تأکید می‌کنند که مردم از محصولاتی استفاده کنند که گران‌قیمت است.‏ فرد بیماری که از درماندگی در پی راه چاره‌ای برای بیماری‌اش است یا می‌خواهد طولانی‌تر زندگی کند به چنین روش‌هایی متوسل می‌شود.‏ اما ما هیچ گاه نباید این پند کتاب مقدّس را فراموش کنیم:‏ «ساده‌لوح همه چیز را باور می‌کند،‏ اما عاقل قدمهای خود را می‌سنجد.‏»—‏امث ۱۴:‏۱۵‏.‏

^۱۵ فرد عاقل به‌ویژه اگر توصیه‌ای از کسی بشنود که تخصص لازم را ندارد،‏ بسیار محتاطانه عمل می‌کند.‏ برای مثال او با خود چنین استدلال می‌کند:‏ ‹گفته می‌شود کسی از این ویتامین،‏ داروی گیاهی یا رژیم استفاده کرده و فایده برده است،‏ اما آیا می‌توانم اطمینان داشته باشم که این ادعا درست است؟‏ انسان‌ها متفاوت هستند،‏ اگر این روش به دیگری کمک کرده است،‏ آیا دلیل کافی وجود دارد که به من هم کمک کند؟‏ آیا باید بیشتر تحقیق کنم و با شخصی باکفایت و آموزش‌دیده در این زمینه مشورت کنم؟‏›—‏تث ۱۷:‏۶‏.‏

۱۶.‏ در خصوص توصیه‌های درمانی تأمّل بر چه پرسش‌هایی عاقلانه است؟‏

^۱۶ کلام خدا به ما چنین می‌گوید:‏ «با خرداندیشی .‏ .‏ .‏ در این نظام کنونی زندگی کنیم.‏» (‏تیت ۲:‏۱۲‏)‏ در انتخاب آزمایش‌هایی برای تشخیص بیماری یا روش‌های درمانی باید عاقلانه و خردمندانه عمل کرد.‏ آیا توضیحاتی که داده می‌شود به نظر مشکوک یا عجیب می‌آید؟‏ آیا این شیوهٔ درمانی یا آزمایش مطابق اطلاعات و حقایق شناخته‌شده است و بسیاری از پزشکان آن را تأیید می‌کنند؟‏ (‏امث ۲۲:‏۲۹‏)‏ یا این که تنها احساس می‌شود که می‌تواند مفید باشد؟‏ شاید گفته شود که این شیوهٔ درمانی را افرادی در مناطقی بسیار دور کشف کرده‌اند و هنوز علم امروز از آن آگاهی ندارد.‏ آیا چنین ادعاهایی معقولانه است و چیزی را ثابت می‌کند؟‏ در مورد برخی از وسایل تشخیص بیماری یا روش‌های درمانی گفته می‌شود که از موادی محرمانه یا نیرویی ناشناخته استفاده می‌شود.‏ در این موارد باید جداً محتاط بود و عاقلانه عمل کرد،‏ چرا که خدا به ما هشدار می‌دهد که از هر عملی که به جادوگری و مشورت با ارواح ارتباط دارد،‏ حذر کنیم.‏—‏تث ۱۸:‏۱۰-‏۱۲‏.‏

۱۷.‏ تمایل به چه چیز منطقی است؟‏

^۱۷ هیئت اداره‌کننده در قرن اول نامه‌ای مهم به جماعت‌ها فرستاد.‏ پس از ذکر آنچه مسیحیان باید از آن بپرهیزند،‏ در نامه آمده است:‏ «اگر دقت کرده،‏ خود را از این‌ها دور نگاه دارید،‏ موفق خواهید بود.‏ سلامتی با شما باد!‏» (‏اعما ۱۵:‏۲۹‏)‏ با این که عبارت آخر به مفهوم خداحافظی است،‏ به ما یادآور می‌شود که تمایل به داشتن سلامتی برای خدمت به یَهُوَه بسیار منطقی است.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ در دنیای جدید چه انتظاری داریم؟‏

^۱۸ تا زمانی که این نظام برقرار است و ما ناکاملیم،‏ از بیماری گریزی نیست.‏ همچنین نمی‌توانیم اکنون انتظار داشته باشیم که با معجزه‌ای شفا یابیم.‏ اما در مکاشفه ۲۲:‏۱،‏ ۲ به زمانی اشاره شده است که ما از سلامتی کامل برخوردار خواهیم شد.‏ یوحنای رسول در رؤیا «رودخانه‌ای از آب حیات» دید و «درختان حیات» را دید که برگ‌های آن‌ها برای شفای قوم‌ها بود.‏ این آیات به هیچ نسخهٔ گیاهی،‏ چه اکنون و چه در آینده اشاره ندارد.‏ بلکه به تدارک یَهُوَه برای بخشیدن زندگی ابدی به انسان‌های مطیع اشاره دارد که از طریق عیسی میسر می‌شود.‏ به راستی این آینده‌ای زیباست که می‌توان چشم‌انتظارش بود.‏—‏اشع ۳۵:‏۵،‏ ۶‏.‏

^۱۹ همچنان که در انتظار این آیندهٔ فوق‌العاده هستیم،‏ اطمینان داریم که یَهُوَه خدا به هر یک از ما توجه دارد و احساس ما را هنگام درد و رنج درک می‌کند.‏ ما نیز می‌توانیم همچون داوود اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه خدا هنگام بیماری ما را حفظ می‌کند و می‌توانیم هم‌صدا با داوود چنین بگوییم:‏ «تو به سبب صداقتم از من حمایت کرده‌ای،‏ و مرا جاودانه در حضور خود برقرار خواهی داشت.‏»—‏مز ۴۱:‏۱۲‏.‏