همهٔ ما به

تشویق و تحسین نیاز داریم

آن روز دخترک واقعاً به خودش افتخار می‌کرد.‏ اکثر روزها مادرش مجبور می‌شد او را به دلیل بعضی از کارهایش تأدیب کند،‏ ولی در آن روز دخترک تمام تلاش خود را کرد تا رفتار خوب و مؤدبی داشته باشد.‏ هنگام شب وقتی مادرش او در تخت‌خواب خوابانید متوجه شد دخترش گریه می‌کند.‏ وقتی از او پرسید چرا گریه می‌کنی،‏ او هق‌هق‌کنان گفت:‏ «مگه امروز دختر خوبی نبودم؟‏»‏

این حرف چون تیری به قلب مادر فرو رفت.‏ مادر هر وقت اشتباهی از دخترش سر می‌زد فوراً او را تأدیب می‌کرد.‏ ولی در آن وقت متوجه شد که اصلاً دختر کوچکش را تشویق و تحسین نمی‌کند؛‏ بخصوص در آن روز که آنقدر سعی کرده بود مؤدب باشد!‏

البته شنیدن سخنان تحسین‌آمیز و دلگرم‌کننده فقط نیاز دختربچه‌ها نیست.‏ همه ما همانقدر که به نصیحت و تأدیب نیاز داریم نیازمند تشویق و تحسین هستیم.‏

معمولاً از شنیدن تحسینی صمیمانه چه احساسی می‌کنیم؟‏ آیا دلگرم نمی‌شویم و به شوق نمی‌آییم؟‏ آری،‏ می‌بینیم که شخصی به تلاش‌هایمان توجه دارد و برای آن ارزش قائل است.‏ برایمان محرز می‌شود که سعی و تلاشمان بیهوده نبوده است،‏ و تشویق می‌شویم به آن ادامه دهیم.‏ بی‌دلیل نیست که معمولاً شخص خود را به کسی که برای تشویق وی وقت صرف کرده است نزدیک‌تر حس می‌کند.‏ —‏ امثال ۱۵:‏۲۳‏.‏

عیسی مسیح به لزوم تشویق کردن کاملاً واقف بود.‏ در حکایت قنطارها،‏ آقا (‏ که معرف خود عیساست)‏ غلامان وفادار خود را به گرمی تحسین کرد و به هر یک گفت:‏ «آفرین ای غلام نیکِ متدین!‏» براستی که چه سخن دلگرم‌کننده‌ای!‏ آن دو غلام وفادار با اینکه توانایی و نتیجهٔ کارشان یکسان نبود،‏ به یک اندازه مورد تحسین قرار گرفتند.‏ —‏ متّیٰ ۲۵:‏۱۹-‏۲۳‏.‏

چه خوب است حالت آن مادر را همیشه در خاطرمان حفظ کنیم.‏ نباید صبر کنیم تا شخصی به گریه بیفتد تا او را تشویق و تحسین کنیم.‏ بیاییم با خود عهد بسته هیچ فرصتی را برای تحسین یکدیگر از دست ندهیم.‏ آری،‏ هر موقعیتی را غنیمت شمرده یکدیگر را از صمیم دل تشویق و تحسین کنیم.‏