نظر مردم:‏

زنانی که نوزاد خود را سِقط می‌کنند،‏ دلایلی گوناگون دارند.‏ برخی به دلیل عدم توانایی مالی،‏ مشکلات زناشویی،‏ پیشرفت شغلی یا ادامهٔ تحصیل دست به این عمل می‌زنند یا این که نمی‌خواهند به تنهایی مسئولیت بزرگ کردن فرزند خود را بر عهده گیرند.‏ اما گروهی دیگر سِقط جنین را غیراخلاقی و آن را تخلّف از سوی مادر می‌دانند.‏

آنچه کتاب مقدّس می‌گوید:‏

از دید خدا زندگی،‏ به‌خصوص زندگی انسان،‏ مقدّس است.‏ (‏پیدایش ۹:‏۶؛‏ مزمور ۳۶:‏۹‏)‏ این اصل در مورد جنینی که در شکم مادر رشد می‌کند نیز صدق می‌کند.‏ خدا شرایطی را فراهم دیده است که این جنین در آرامش و آسایش رشد و نموّ کند.‏ یکی از نگارندگان کتاب مقدّس چنین گفت:‏ «مرا در رحم مادرم نقش بستی.‏ چشمان تو جنین مرا دیده است و در دفتر تو همهٔ اعضای من نوشته شده،‏ در روزهایی که ساخته می‌شد.‏»—‏مزمور ۱۳۹:‏۱۳،‏ ۱۶‏،‏ ترجمهٔ قدیم.‏

دیدگاه خدا در مورد نوزاد متولّدنشده،‏ در قانون او به قوم اسرائیل مشخص است.‏ ما با وجدانی که خدا به ما بخشیده است نیز می‌توانیم این امر را تشخیص دهیم.‏ در قانون خدا آمده بود اگر شخصی به زنی باردار چنان صدمه زند که بچهٔ آن زن جانش را از دست بدهد،‏ به مرگ محکوم می‌شود و ضارب باید جان خود را در عوض جان آن بچه بدهد.‏ (‏خروج ۲۱:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ البته،‏ قاضی هنگام قضاوت باید انگیزه و موقعیت او را در نظر می‌گرفت.‏—‏اعداد ۳۵:‏۲۲-‏۲۴،‏ ۳۱‏.‏

وجدان عطیه‌ای از سوی خدا به انسان‌هاست.‏ وقتی زنی به وجدان یا ندای درونی خود گوش می‌دهد و برای زندگی فرزند متولّدنشده‌اش ارزش قائل می‌شود،‏ وجدانی آسوده خواهد داشت.‏ * اگر او به ندای وجدان خود گوش ندهد،‏ شاید عذاب وجدان بگیرد.‏ (‏رومیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ آری،‏ تحقیقات نشان داده است زنانی که فرزند خود را سِقط می‌کنند،‏ احتمالاً با خطر نگرانی و افسردگی مواجه خواهند شد.‏

اما اگر بزرگ کردن فرزند برای زن و مردی تشویش‌آور باشد،‏ به‌خصوص زمانی که بارداری ناخواسته است،‏ چطور؟‏ خدا به کسانی که با وفاداری از معیارهای او پیروی می‌کنند،‏ این وعدهٔ دلگرم‌کننده را داده است:‏ «تو با اشخاص وفادار،‏ وفادار هستی،‏ و به مردم بی‌عیب،‏ نیکویی می‌کنی.‏» (‏مزمور ۱۸:‏۲۵‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ همچنین در کلام خدا در مورد او آمده است:‏ «عدالت را دوست می‌دارد و سرسپردگان خود را ترک نخواهد کرد.‏»—‏مزمور ۳۷:‏۲۸‏.‏

‏«وجدانشان نیز شهادت می‌دهد و افکارشان یا آنان را متهم می‌کند یا تبرئه.‏»‏‏—‏رومیان ۲:‏۱۵‏.‏

نظر مردم:‏

روت،‏ * مادری که به تنهایی مسئولیت بزرگ کردن فرزندان خود را بر دوش دارد،‏ گفت:‏ «من سه بچهٔ کوچک داشتم و رسیدگی به بچهٔ چهارم برایم غیرممکن بود.‏ اما بعد از سِقط جنین فکر می‌کردم که کار بسیار وحشتناکی کرده‌ام.‏» اما آیا کاری که روت انجام داد،‏ از دید خدا غیر قابل بخشش بود؟‏

آنچه کتاب مقدّس می‌گوید:‏

عیسی مسیح به دیدگاه خدا در مورد گناه اشاره کرد و گفت:‏ «من آمده‌ام تا گناهکاران را به توبه فراخوانم،‏ نه درستکاران را.‏» (‏لوقا ۵:‏۳۲‏)‏ آری،‏ اگر ما از کردهٔ خود پشیمان شویم،‏ توبه کرده،‏ از خدا طلب بخشش کنیم،‏ او با میل و رغبت ما را خواهد بخشید،‏ حتی اگر مرتکب گناهی بزرگ شده باشیم.‏ (‏اِشَعْیا ۱:‏۱۸‏)‏ در مزمور ۵۱:‏۱۷ همچنین آمده است:‏ «خدایا،‏ دل شکسته و توبه‌کار را خوار نخواهی شمرد.‏»‏

افزون بر این،‏ وقتی شخص نادم با تواضع و فروتنی به سوی خدا دعا می‌کند،‏ او به آن شخص وجدانی آسوده و آرامش خاطر می‌بخشد.‏ در فیلیپیان ۴:‏۶،‏ ۷ آمده است:‏ «درخواست‌های خود را با دعا و التماس،‏ همراه با شکرگزاری،‏ به پیشگاه خدا بیاورید،‏ آنگاه آرامش خدا که فراتر از درک بشر است،‏ .‏ .‏ .‏ از دل و قوای ذهنی شما محافظت خواهد کرد.‏»‏ * روت پس از این که کتاب مقدّس را مطالعه کرد و سفرهٔ دلش را پیش خدا گشود،‏ بار دیگر آرامش خاطر یافت.‏ او آموخت که بخشش و «آمرزش» نزد خداست.‏—‏مزمور ۱۳۰:‏۴‏.‏

‏«[خدا] با ما مطابق گناهانمان رفتار نمی‌کند و به ما بر حسب تقصیراتمان سزا نمی‌دهد.‏»‏‏—‏مزمور ۱۰۳:‏۱۰‏.‏