ما مراسم «شام سَرور» را که به شام آخر،‏ شام خداوند و یادبود مرگ عیسی نیز معروف است،‏ دقیقاً بر طبق کتاب مقدّس برگزار می‌کنیم.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۰‏)‏ در مقابل،‏ بسیاری از اعتقادات و اعمالی که در خصوص این مراسم در شاخه‌های مسیحیت وجود دارد،‏ بر اساس کتاب مقدّس نمی‌باشد.‏

 مقصود از برگزاری مراسم شام سَرور این است که عیسی را به یاد آوریم و سپاس و قدردانی خود را بابت قربانی او که جانش را در راه ما فدا کرد،‏ نشان دهیم.‏ (‏مَتّی ۲۰:‏۲۸؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۴‏)‏ این مراسم،‏ مراسم یا آیینی مذهبی نیست که باعث بخشش گناهان شود.‏ کتاب مقدّس تعلیم می‌دهد که گناهان ما فقط از طریق ایمان به عیسی بخشیده می‌شود،‏ نه با تشریفات مذهبی.‏—‏رومیان ۳:‏۲۵؛‏ ۱یوحنا ۲:‏۱،‏ ۲‏.‏

 عیسی به شاگردانش فرمان داد که مراسم شام سَرور را به یاد او به جا آورند،‏ ولی دقیقاً نگفت که چند بار باید این کار را انجام دهند.‏ (‏لوقا ۲۲:‏۱۹‏)‏ برخی معتقدند که این مراسم را باید به طور ماهانه برگزار کرد و برخی دیگر آن را به طور هفتگی،‏ روزانه،‏ چند بار در روز،‏ یا هر چند بار که حس می‌کنند،‏ انجام می‌دهند.‏ در اینجا به بررسی چند نکتهٔ قابل توجه می‌پردازیم.‏

 عیسی مراسم شام سَرور را در روز عید پِسَح یا فِصَح یهودیان پایه‌گذاری کرد و اندکی بعد در همان روز درگذشت.‏ (‏مَتّی ۲۶:‏۱،‏ ۲‏)‏ چنین چیزی تصادفی نبود.‏ در کتاب مقدّس،‏ قربانی عیسی با قربانی برّهٔ پِسَح مقایسه می‌شود.‏ (‏۱قُرِنتیان ۵:‏۷،‏ ۸‏)‏ مراسم پِسَح یک بار در سال برگزار می‌شد.‏ (‏خروج ۱۲:‏۱-‏۶؛‏ لاویان ۲۳:‏۵‏)‏ به همین ترتیب نیز مسیحیان قرن اول،‏ مراسم یادبود مرگ عیسی را یک بار در سال برگزار می‌کردند و شاهدان یَهُوَه هم از این الگوی موجود در کتاب مقدّس پیروی می‌کنند.‏

 الگویی که عیسی در خصوص برگزاری مراسم یادبود مرگش برای ما قرار داد،‏ کمک می‌کند تا نه تنها دفعات،‏ بلکه روز و زمان این مراسم را تعیین کنیم.‏ او این مراسم را بر طبق تقویم قمری کتاب مقدّس،‏ پس از غروب آفتاب ۱۴نیسان سال ۳۳ میلادی برگزار کرد.‏ (‏مَتّی ۲۶:‏۱۸-‏۲۰،‏ ۲۶‏)‏ ما نیز مانند مسیحیان قرن اول،‏ مراسم یادبود مرگ عیسی را هر سال در این تاریخ برگزار می‌کنیم.‏ a

 با این که روز ۱۴ نیسان در سال ۳۳ میلادی،‏ روز جمعه بود،‏ سالروز برگزاری این مراسم ممکن است هر سال،‏ روزی متفاوت از هفته باشد.‏ ما هر ساله برای مشخص کردن روزی که مصادف با ۱۴ نیسان است،‏ به جای استفاده از تقویم امروزی یهودی،‏ از همان روشی استفاده می‌کنیم که در زمان عیسی استفاده می‌شد.‏ b

 عیسی برای پایه‌گذاری مراسم یادبود مرگش،‏ از نان بدون خمیرمایه و شراب قرمزی که از شام پِسَح باقی مانده بود،‏ استفاده کرد.‏ (‏مَتّی ۲۶:‏۲۶-‏۲۸‏)‏ ما نیز با پیروی از الگویی که او از خود به جا گذاشت،‏ از نانی استفاده می‌کنیم که بدون خمیرمایه یا ترکیباتی دیگر باشد و همچنین شرابی که به کار می‌بریم شراب قرمز خالص است،‏ نه آب انگور یا شرابی که مواد شیرین یا غنی‌کننده و یا ادویه به آن اضافه شده باشد.‏

 برخی شاخه‌های جهان مسیحیت از نانی استفاده می‌کنند که در آن خمیرمایه به کار برده شده است،‏ اما در کتاب مقدّس،‏ خمیرمایه اغلب مظهر گناه و فساد است.‏ (‏لوقا ۱۲:‏۱؛‏ ۱قُرِنتیان ۵:‏۶-‏۸؛‏ غَلاطیان ۵:‏۷-‏۹‏)‏ بنابراین،‏ فقط نان بدون خمیرمایه و مواد افزودنی می‌تواند سمبولی مناسب برای بدن عاری از گناه مسیح باشد.‏ (‏۱پِطرُس ۲:‏۲۲‏)‏ جایگزین کردن آب انگورِ تخمیرشده به جای شراب نیز برخلاف کتاب مقدّس است.‏ برخی از کلیساها به دلیل منع مصرف الکل که ریشه‌ای در کتاب مقدّس ندارد،‏ این کار را انجام می‌دهند.‏ —‏۱تیموتائوس ۵:‏۲۳‏.‏

 نان بدون خمیرمایه و شراب قرمزی که در مراسم یادبود از آن‌ها استفاده می‌شود،‏ سمبول یا مظهر گوشت و خون مسیح هستند.‏ این نان و شراب برخلاف تفکّر برخی،‏ به طور معجزه‌آسا به گوشت و خون او تبدیل و یا با آن‌ها مخلوط نمی‌شوند.‏ چه دلایلی بر اساس کتاب مقدّس وجود دارد که چنین برداشت کنیم؟‏

•   اگر عیسی به شاگردانش فرمان داده بود که خونش را بنوشند،‏ در اصل از آنان می‌خواست قانون خدا را که استفاده از خون را منع می‌کند،‏ بشکنند.‏ (‏پیدایش ۹:‏۴؛‏ اعمال ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ چنین چیزی محال بود،‏ زیرا عیسی هرگز به دیگران تعلیم نداد که قانون خدا را که در مورد تقدّس خون است،‏ زیر پا بگذارند.‏—‏یوحنا ۸:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

•   اگر این رسولان به‌راستی خون عیسی را نوشیده بودند،‏ او نمی‌گفت که خونش «ریخته خواهد شد.‏»‏ او با این سخن نشان داد که هنوز خونش به جهت قربانی ریخته نشده است.‏—‏مَتّی ۲۶:‏۲۸‏.‏

•   قربانی عیسی «یک بار برای همیشه» به وقوع پیوست.‏ (‏عبرانیان ۹:‏۲۵،‏ ۲۶‏)‏ اما اگر نان و شراب در طی شام سَرور به گوشت و خون او تبدیل می‌شد،‏ خوردنشان تکرار آن قربانی می‌بود.‏

•   عیسی گفت:‏ «این را پیوسته به یاد من به جا آورید» نه برای قربانی من.‏—‏۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۴‏.‏

 کسانی که معتقدند نان و شراب هنگام خوردن آن‌ها،‏ به بدن و خون عیسی تبدیل می‌شود،‏ بر این عقیده‌اند که پایه و اساس این تعلیم در برخی آیه‌های کتاب مقدّس نهفته است.‏ برای مثال،‏ در بسیاری از ترجمه‌های کتاب مقدّس نوشته شده است که عیسی در خصوص شراب گفت:‏ «این است خون من.‏» (‏مَتّی ۲۶:‏۲۸‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ بنا بر عقیدهٔ برخی محققان کتاب مقدّس،‏ واژهٔ ‏«است»‏ دقیقاً مفهوم گفتهٔ عیسی را بیان نمی‌کند.‏ برای مثال،‏ یکی از این محققان به نام جک دوپان اظهار کرد که عباراتی از قبیل «این یعنی خون من،‏» «این مظهر خون من است» یا «این بر خون من دلالت دارد،‏»‏ دقیق‌ترین ترجمهٔ این آیه می‌باشد.‏ عیسی اینجا نیز مثل همیشه در تعلیم خود از تشبیه استفاده کرد.‏—‏مَتّی ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏.‏

 هنگامی که ما شاهدان یَهُوَه مراسم شام سَرور را برگزار می‌کنیم،‏ فقط تعداد کمی از ما از نان و شراب می‌خورند.‏ چرا؟‏

 خون ریخته‌شدهٔ عیسی «عهد جدید» را پایه‌گذاری کرد و این عهد جایگزین عهدی شد که بین یَهُوَه خدا و قوم باستان اسرائیل بسته شده بود.‏ (‏عبرانیان ۸:‏۱۰-‏۱۳‏)‏ کسانی که عهد جدید با آنان بسته شده است،‏ در مراسم یادبود از نان و شراب می‌خورند.‏ این شامل همهٔ مسیحیان نمی‌شود،‏ بلکه فقط کسانی را در بر می‌گیرد که خدا آنان را به شیوه‌ای خاص فراخوانده است.‏ (‏عبرانیان ۹:‏۱۵؛‏ لوقا ۲۲:‏۲۰‏)‏ این عده همراه با مسیح در آسمان حکمرانی خواهند کرد و بنا بر گفتهٔ کتاب مقدّس فقط ۱۴۴٬۰۰۰ نفر این امتیاز را دریافت می‌کنند.‏—‏لوقا ۲۲:‏۲۸-‏۳۰؛‏ مکاشفه ۵:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۱۴:‏۱،‏ ۳‏.‏

 برخلاف «گلهٔ کوچک» یا کسانی که برای حکمرانی با مسیح خوانده شده‌اند،‏ اکثر ما امید داریم بخشی از «گروهی عظیم» باشیم که به زندگی ابدی بر روی زمین دست خواهند یافت.‏ (‏لوقا ۱۲:‏۳۲؛‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ آن عده از ما که امید زمینی داریم در مراسم یادبود از نان و شراب نمی‌خوریم،‏ ولی همراه با گلهٔ کوچک،‏ سپاس خود را بابت قربانی عیسی که جانش را در راه ما فدا کرد،‏ ابراز می‌کنیم.‏—‏۱یوحنا ۲:‏۲‏.‏