Μακριά από τους ξέφρενους ρυθμούς και τη φασαρία της πόλης, άνθρωποι από διάφορες φυλές, γλώσσες και έθνη ζουν στο βροχερό δάσος του Αμαζονίου της Νότιας Αμερικής. Έτσι λοιπόν, τον Ιούλιο του 2017, μια ομάδα 13 Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεκίνησαν για μια αποστολή στον ποταμό Μαρονί και στους ανατολικούς παραποτάμους του στη Γαλλική Γουιάνα. Ο στόχος τους; Να μεταδώσουν το άγγελμα ελπίδας της Αγίας Γραφής στους ανθρώπους που ζουν κατά μήκος του ποταμού.

 Έναν μήνα πριν αρχίσει η 12ήμερη αποστολή, όλοι όσοι θα συμμετείχαν είχαν μια ενημερωτική συνάντηση. «Μάθαμε διάφορα πράγματα για την περιοχή και την ιστορία της, και επίσης συζητήσαμε πώς θα προετοιμαστούμε για αυτό το ταξίδι», αναφέρει ο Γουίνσλι. Κάθε μέλος της αποστολής ήταν εξοπλισμένο με ένα στεγανό κουτί το οποίο είχε μια αιώρα και μια κουνουπιέρα. Το ταξίδι περιλάμβανε δύο πτήσεις και πολλές ώρες διαδρομών με μονόξυλα κανό.

 Πώς ένιωθαν όλοι αυτοί που προσκλήθηκαν; Ο Κλοντ και η Λιζέτ, που είναι σε ηλικία συνταξιοδότησης, άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία. «Πετούσα από τη χαρά μου, αν και φοβόμουν λιγάκι», λέει ο Κλοντ. «Είχα ακούσει πολλά για τα επικίνδυνα ρεύματα των ποταμών». Η Λιζέτ πάλι ανησυχούσε για κάτι άλλο: «Αναρωτιόμουν πώς θα κατάφερνα να μιλήσω στις γλώσσες των Αμερινδών».

 Ένα άλλο μέλος της αποστολής, ο Μίκαελ, είχε παρόμοια αισθήματα. «Δεν ξέραμε και πολλά για τη φυλή Γουαγιάνα», λέει, «οπότε έκανα κάποια έρευνα στο Ίντερνετ για να μάθω μερικές λέξεις καθώς και πώς να χαιρετάω αυτούς τους ανθρώπους στη γλώσσα τους».

 Η Σίρλεϊ, που ταξίδεψε μαζί με τον άντρα της, τον Γιόαν, έφτιαξε μια λίστα με τις γλώσσες που μιλιούνται κατά μήκος του ποταμού. «Κατεβάσαμε βίντεο από το jw.org στις περισσότερες από αυτές τις γλώσσες και αγοράσαμε ένα βιβλίο με βασικές φράσεις στη γουαγιάνα», λέει η ίδια.

 Την Τρίτη 4 Ιουλίου, η ομάδα επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο στο Σεν-Λοράν ντι Μαρονί και πέταξε για τη Μαριπασουλά, μια μικρή πόλη χωμένη στα βάθη της Γαλλικής Γουιάνας.

 Τις επόμενες τέσσερις μέρες, τα μέλη της ομάδας χρησιμοποίησαν μηχανοκίνητες πιρόγες για να φτάσουν σε χωριά που βρίσκονταν κατά μήκος διακλαδώσεων του ποταμού Μαρονί και να κηρύξουν στους κατοίκους τους. «Οι Αμερινδοί ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για Γραφικά θέματα», λέει ο Ρόναλντ, ένα μέλος της ομάδας. «Είχαν πολλές ερωτήσεις, και ορισμένοι ήθελαν να μελετήσουμε τη Γραφή μαζί τους».

 Σε κάποιο χωριό, ο Γιόαν και η Σίρλεϊ συνάντησαν ένα νεαρό ζευγάρι του οποίου κάποια συγγενής είχε αυτοκτονήσει πριν από λίγο καιρό. «Τους δείξαμε το βίντεο Ένας Ιθαγενής Αμερικανός Βρίσκει τον Δημιουργό Του», από το jw.org, λέει ο Γιόαν. «Το νεαρό ζευγάρι συγκινήθηκε πολύ από αυτό το βίντεο. Και επειδή δεν ήθελαν να χαθούμε, μας έδωσαν το e-mail τους».

 Το πιο μακρινό σημείο στο οποίο έφτασαν καθώς κινούνταν κόντρα στο ρεύμα του ποταμού ήταν το Αντεϊκούμ Πάτα. Εκεί, ο αρχηγός του χωριού άφησε τους κουρασμένους Μάρτυρες να στήσουν τις αιώρες τους σε έναν κοινόχρηστο χώρο. Επίσης, έκαναν μπάνιο στο ποτάμι, όπως και οι ντόπιοι.

 Από εκεί, η ομάδα κατευθύνθηκε στο χωριό Τουένκεϊ, και βρήκε τους κατοίκους του να θρηνούν για την απώλεια κάποιου αγαπημένου τους προσώπου. «Ο “Γκραν Μαν”, ο αρχηγός της φυλής, μας επέτρεψε να κινούμαστε ελεύθερα στο χωριό για να παρηγορήσουμε όσους πενθούσαν», λέει ο Έρικ, ένας από τους οργανωτές της αποστολής. «Τα εδάφια που διαβάσαμε στον αρχηγό και στην οικογένειά του από μια Γραφή στη γλώσσα γουαγιάνα τούς άρεσαν πολύ. Επίσης, δείξαμε βίντεο με τη Γραφική υπόσχεση της ανάστασης».

 Το επόμενο σκέλος της αποστολής ήταν μια μισάωρη πτήση, αυτή τη φορά με κατεύθυνση προς τις εκβολές του ποταμού. Η ομάδα άφησε πίσω της τη Μαριπασουλά και έφτασε στη μικρή πόλη του Γκραν-Σαντί. Την Τρίτη και την Τετάρτη, τα μέλη της αποστολής μετέδωσαν το άγγελμα της Γραφής στους ντόπιους. Την Πέμπτη όμως, οι Μάρτυρες ξεκίνησαν για άλλο ένα ταξίδι—μια διαδρομή πεντέμισι ωρών ακολουθώντας το ρεύμα του ποταμού μέχρι το χωριό Απατού.

 Την προτελευταία μέρα της αποστολής, η ομάδα μπήκε στο δάσος και επισκέφτηκε τα χωριά των Μαρούνς—απογόνων των Αφρικανών δούλων που μεταφέρθηκαν στη Νότια Αμερική ενόσω εξελισσόταν η αποικιοκρατική περίοδος στο γειτονικό Σουρινάμ. Οι Μάρτυρες προσκάλεσαν όλους όσους συνάντησαν σε μια συνάθροιση στο δάσος κάτω από μια μεγάλη σκηνή που στήθηκε ειδικά για την περίσταση. «Η καρδιά μας πλημμύρισε από χαρά όταν είδαμε τόσο πολλούς ανθρώπους να έρχονται», λέει ο Κλοντ. «Τους είχαμε προσκαλέσει μόλις εκείνο το πρωί!» Ο Κάρστεν, ο οποίος συμμετείχε για πρώτη φορά σε αποστολή στην ενδοχώρα, έκανε μια δημόσια ομιλία στη γλώσσα όκαν με θέμα «Είναι Αυτή η Ζωή το Παν που Υπάρχει;» Ενενήντα ένα άτομα από διάφορα χωριά παρευρέθηκαν στη συνάθροιση.

 Τελικά, τα μέλη της αποστολής επέστρεψαν στο Σεν-Λοράν ντι Μαρονί. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι από τη θετική ανταπόκριση των ντόπιων, οι οποίοι πήραν πολλά έντυπα και παρακολούθησαν δεκάδες βίντεο των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

 «Δεν βρίσκω λόγια για να περιγράψω πόσο χαρούμενη είμαι που πήγα σε αυτή την αποστολή», λέει η Λιζέτ. Η Σίντι συμφωνεί: «Αν μπορούσα να το ξανακάνω, θα εκλιπαρούσα να μου δοθεί και πάλι η ευκαιρία. Αν δεν νιώσεις αυτή τη χαρά, δεν μπορείς να καταλάβεις τι ζήσαμε!»

 Αυτή η εκστρατεία ήταν η σπίθα που δημιούργησε σε κάποια μέλη της αποστολής την επιθυμία να επιστρέψουν. «Είμαστε πανέτοιμοι να το ξανακάνουμε!», λέει ο Μίκαελ. Ο Γουίνσλι μετακόμισε στο Σεν-Λοράν ντι Μαρονί. Ο Κλοντ με τη Λιζέτ—και οι δυο τους έχουν περάσει τα 60—αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Απατού.