Μερικοί άνθρωποι αργούν πολύ να μάθουν από τα λάθη τους στη ζωή. Το ίδιο ίσχυε και για μένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βαρκελώνη, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Ισπανίας. Με την οικογένειά μου ζούσαμε στο Σομορόστρο, μια περιοχή της πόλης που κάλυπτε μεγάλο κομμάτι της ακτής. Το Σομορόστρο ήταν διαβόητο για την εγκληματικότητα και τη διακίνηση ναρκωτικών.

 Οι γονείς μου είχαν εννιά παιδιά, και εγώ ήμουν το μεγαλύτερο. Επειδή ήμασταν πολύ φτωχοί, ο πατέρας μου με έστειλε να δουλέψω στο τοπικό τένις κλαμπ, όπου έτρεχα να φέρνω στους αθλητές τα μπαλάκια του τένις. Ήμουν δέκα χρονών και δούλευα δέκα ώρες τη μέρα. Έτσι λοιπόν, δεν μπόρεσα να πάω στο σχολείο όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου. Στα 14 μου, έπιασα δουλειά ως χειριστής μηχανών σε μηχανουργείο.

 Το 1975, με κάλεσαν να υπηρετήσω στον στρατό, κάτι που ήταν υποχρεωτικό στην Ισπανία. Επειδή ήθελα να ζήσω περιπέτειες, κατατάχθηκα εθελοντικά στην Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων στη Μελίγια, έναν ισπανικό θύλακα στη Βόρεια Αφρική. Εκείνον τον καιρό, βυθίστηκα στον βρόμικο κόσμο των ναρκωτικών και του αλκοολισμού.

 Όταν έφυγα από τη Λεγεώνα, γύρισα στη Βαρκελώνη και έφτιαξα δική μου συμμορία. Κλέβαμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας. Μετά πουλούσαμε τα κλοπιμαία και με τα χρήματα αγοράζαμε ναρκωτικά. Άρχισα να παίρνω LSD και αμφεταμίνες, και η ζωή μου ήταν γεμάτη σεξ, αλκοόλ και τυχερά παιχνίδια. Αυτός ο καταστροφικός τρόπος ζωής με έκανε όλο και πιο βίαιο. Είχα πάντα μαζί μου μαχαίρι, τσεκούρι ή μασέτα, και δεν φοβόμουν να τα χρησιμοποιήσω αν το θεωρούσα απαραίτητο.

 Κάποτε, κλέψαμε με τη συμμορία μου ένα αυτοκίνητο και άρχισε να μας κυνηγάει η αστυνομία. Ήταν σαν σκηνή από ταινία. Οδηγούσαμε το κλεμμένο όχημα επί 30 χιλιόμετρα, ώσπου οι αστυνομικοί άρχισαν να μας πυροβολούν. Τελικά τρακάραμε, και το βάλαμε όλοι στα πόδια. Όταν ο πατέρας μου έμαθε για το περιστατικό, όπως ήταν φυσικό με πέταξε έξω από το σπίτι.

 Τα επόμενα πέντε χρόνια, ζούσα στον δρόμο. Κοιμόμουν σε κατώφλια, σε φορτηγά, σε παγκάκια και σε νεκροταφεία. Για ένα διάστημα, έμεινα μάλιστα σε μια σπηλιά. Η ζωή μου δεν είχε κανέναν μα κανέναν σκοπό, και δεν με ένοιαζε ακόμη και αν πέθαινα. Θυμάμαι ότι, υπό την επήρεια ναρκωτικών, είχα κόψει τις φλέβες μου και είχα χαράξει τα χέρια μου. Έχω ακόμη τα σημάδια.

 Στα 28 μου, η μητέρα μου έψαξε να με βρει και μου ζήτησε να γυρίσω στο σπίτι. Δέχτηκα και της υποσχέθηκα ότι θα έμπαινα στον ίσιο δρόμο, αλλά πέρασε καιρός μέχρι να τηρήσω τον λόγο μου.

 Ένα απόγευμα, μας επισκέφτηκαν δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ενώ άκουγα όσα μου έλεγαν, ο πατέρας μου φώναζε από μέσα να τους κλείσω την πόρτα κατάμουτρα. Επειδή όμως ποτέ δεν μου άρεσε να μου δίνουν διαταγές, τον αγνόησα εντελώς. Οι Μάρτυρες μού πρόσφεραν τρία μικρά βιβλία, και εγώ τα δέχτηκα μετά χαράς. Τους ρώτησα πού έκαναν συναθροίσεις και, έπειτα από λίγες μέρες, πήγα έξω από την Αίθουσα Βασιλείας.

 Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν πόσο καλοντυμένοι ήταν όλοι. Εγώ, πάλι, είχα μακριά μαλλιά, απεριποίητα γένια και κουρελιασμένα ρούχα. Ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα, γι’ αυτό δεν μπήκα μέσα. Προς έκπληξή μου όμως, αναγνώρισα έναν παλιό μου γνώριμο και μέλος συμμορίας, τον Χουάν, ο οποίος φορούσε κοστούμι. Αργότερα έμαθα ότι είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά μόλις πριν από έναν χρόνο. Η παρουσία του εκεί μου έδωσε το θάρρος που χρειαζόμουν για να μπω μέσα και να παρακολουθήσω τη συνάθροιση. Τότε ήταν που άρχισαν να αλλάζουν τα πάντα στη ζωή μου.

 Δέχτηκα να μελετήσω τη Γραφή και συνειδητοποίησα γρήγορα ότι, για να αποκτήσω την επιδοκιμασία του Θεού, χρειαζόταν να αλλάξω τον επιθετικό μου χαρακτήρα και τον ανήθικο τρόπο ζωής μου. Δεν ήταν εύκολο να κάνω αυτές τις αλλαγές. Έμαθα ότι για να ευαρεστώ τον Ιεχωβά Θεό έπρεπε να “μεταμορφωθώ ανακαινίζοντας τον νου μου”. (Ρωμαίους 12:2) Με άγγιξε ιδιαίτερα το έλεος του Θεού. Παρά τα πολλά λάθη μου, αισθάνθηκα ότι εκείνος μου έδινε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Όσα έμαθα για τον Ιεχωβά Θεό ρίζωσαν βαθιά στην καρδιά μου. Πείστηκα ότι υπάρχει ένας Δημιουργός που ενδιαφέρεται για εμένα.—1 Πέτρου 5:6, 7.

 Αυτό με υποκίνησε να αρχίσω να κάνω αλλαγές. Για παράδειγμα, όταν στη Γραφική μου μελέτη εξετάσαμε το ζήτημα του καπνού, είπα μέσα μου: “Αν ο Ιεχωβά Θεός θέλει να είμαι καθαρός και αμόλυντος από κάθε άποψη, τότε αυτά τα τσιγάρα πρέπει να εξαφανιστούν!” (2 Κορινθίους 7:1) Και έτσι κατέληξαν στον σκουπιδοτενεκέ!

 Επίσης, έπρεπε να πάψω να παίρνω ναρκωτικά, αλλά και να τα πουλάω. Αυτό απαίτησε λίγο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια. Ήξερα ότι για να πετύχω τον στόχο μου χρειαζόταν να κόψω κάθε επαφή με τους παλιούς μου φίλους. Η επιρροή τους δεν με βοηθούσε να προοδεύσω πνευματικά. Με τον καιρό όμως, άρχισα να βασίζομαι πιο πολύ στον Θεό και στη βοήθεια των καινούριων μου φίλων στην εκκλησία. Η αγάπη και το ενδιαφέρον τους για εμένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Έπειτα από μήνες, τελικά κατάφερα να απεξαρτηθώ από τα ναρκωτικά και να “ντυθώ τη νέα προσωπικότητα”, η οποία θα με βοηθούσε να αποκτήσω την επιδοκιμασία του Θεού. (Εφεσίους 4:24) Τον Αύγουστο του 1985, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

 Η Γραφή μού έδωσε παράταση ζωής. Με ελευθέρωσε από έναν πολύ άσχημο τρόπο ζωής που κατέστρεφε το σώμα και την αξιοπρέπειά μου. Το λέω αυτό γιατί πάνω από 30 πρώην φίλοι μου πέθαναν σε νεαρή ηλικία από AIDS ή από κάποια άλλη ασθένεια που σχετίζεται με τα ναρκωτικά. Είμαι ευγνώμων επειδή, εφαρμόζοντας τις Γραφικές αρχές, κατάφερα να αποφύγω τέτοιες τραγικές συνέπειες.

 Τα μαχαίρια και τα τσεκούρια που είχα μαζί μου όταν ήμουν εκείνος ο βίαιος νέος ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα κρατούσα αντί για αυτά την Αγία Γραφή και ότι θα τη χρησιμοποιούσα για να βοηθάω τους ανθρώπους. Σήμερα, η γυναίκα μου και εγώ υπηρετούμε ως ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

 Οι γονείς μου δεν έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά αναγνώριζαν πόσο πολύ με ωφέλησε η μελέτη της Γραφής. Μάλιστα ο πατέρας μου υπερασπιζόταν τους Μάρτυρες μπροστά σε όλους τους συνεργάτες του. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η ζωή μου είχε κάνει στροφή 180 μοιρών χάρη στην καινούρια μου πίστη. Η μητέρα μου έλεγε συχνά ότι έπρεπε να είχα μελετήσει τη Γραφή πιο νωρίς. Είχε απόλυτο δίκιο!

 Όσα πέρασα στη ζωή με δίδαξαν ότι είναι πολύ ανόητο να αναζητάει κανείς την ικανοποίηση στα ναρκωτικά και σε άλλες κακές συνήθειες. Νιώθω πλέον πραγματική ικανοποίηση μεταδίδοντας σε άλλους τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού—διδασκαλίες που κυριολεκτικά μου έσωσαν τη ζωή.