Ο τραυματισμός του αντιπάλου μου την ώρα της προπόνησης ήταν πολύ μεγαλύτερος από ό,τι περίμενα. Τον είχα κλοτσήσει κατά λάθος στη μύτη. Ένιωσα πολύ άσχημα και άρχισα να αναρωτιέμαι αν έπρεπε να συνεχίσω τις πολεμικές τέχνες. Γιατί όμως αυτό το λάθος με έκανε να έχω αμφιβολίες για ένα άθλημα που ήταν όλη μου η ζωή επί πολλά χρόνια; Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να σας εξηγήσω πώς ασχολήθηκα με τις πολεμικές τέχνες.

 Μεγάλωσα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, στις ΗΠΑ, σε μια ειρηνική οικογένεια πιστών Καθολικών. Πήγαινα σε Καθολικά σχολεία και ήμουν παπαδοπαίδι. Οι γονείς μου ήθελαν να πετύχουμε στη ζωή εγώ και η αδελφή μου. Με άφηναν λοιπόν να παίζω αθλήματα μετά το σχολείο ή να δουλεύω με μειωμένο ωράριο, αρκεί να έπαιρνα καλούς βαθμούς στο σχολείο. Αυτό με έκανε να αναπτύξω αυτοπειθαρχία από μικρή ηλικία.

 Στα 17 μου, άρχισα να ασχολούμαι εντατικά με τις πολεμικές τέχνες. Για πολλά χρόνια, έκανα προπόνηση τρεις ώρες τη μέρα, έξι μέρες την εβδομάδα. Επίσης, κάθε εβδομάδα ξόδευα πολλές ώρες για να προβάρω στο μυαλό μου διάφορες τεχνικές και κινήσεις, και άλλες τόσες για να παρακολουθώ βίντεο ώστε να γίνω καλύτερος. Μου άρεσε να προπονούμαι με δεμένα μάτια, ακόμα και όταν έκανα εξάσκηση με όπλα. Έσπαγα σανίδες ή τούβλα με ένα χτύπημα του χεριού μου. Έφτασα ψηλά στην κατάταξη σε διάφορα μαχητικά αθλήματα και κέρδιζα κύπελλα σε διαγωνισμούς. Οι πολεμικές τέχνες έγιναν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.

 Θεωρούσα πως είχα κατακτήσει την επιτυχία. Αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο με άριστα. Εργαζόμουν σε μια μεγάλη εταιρία ως μηχανικός πληροφορικής και ηλεκτρονικών συστημάτων. Η εταιρία μου μού έδινε πολλές παροχές, είχα το δικό μου σπίτι και σχέση με μια κοπέλα. Απέξω, η ζωή μου έμοιαζε ιδανική, αλλά μέσα μου με «έτρωγαν» πολλές υπαρξιακές ερωτήσεις.

 Για να βρω απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία δυο φορές την εβδομάδα και να προσεύχομαι στον Θεό για βοήθεια. Κάποια μέρα, η συζήτηση που είχα με έναν φίλο μου μού άλλαξε τη ζωή. «Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί είμαστε εδώ;» ρώτησα, και μετά είπα: «Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα και τόσο πολλή αδικία!» Εκείνος μου είπε ότι κάποτε είχε παρόμοιες ερωτήσεις και είχε βρει τις απαντήσεις που έψαχνε στην Αγία Γραφή. Μου έδωσε ένα βιβλίο με τίτλο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. a Μου εξήγησε ότι είχε μελετήσει τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στην αρχή, δίσταζα επειδή πίστευα ότι δεν έπρεπε να διαβάζω κανένα έντυπο άλλης θρησκείας. Ωστόσο, η επιθυμία μου να μάθω τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου με έκανε να ψάξω αν αυτά που δίδασκαν οι Μάρτυρες έβγαζαν νόημα.

 Εντυπωσιάστηκα όταν κατάλαβα τι διδάσκει στ’ αλήθεια η Αγία Γραφή. Έμαθα ότι ο αρχικός σκοπός του Θεού ήταν να ζήσουν για πάντα οι άνθρωποι σε μια παραδεισένια γη και ότι ο σκοπός αυτός δεν είχε αλλάξει. (Γένεση 1:28) Συγκλονίστηκα όταν είδα το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, στη δική μου Γραφή, τη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου, και έμαθα ότι για αυτό το όνομα προσευχόμουν όταν έλεγα το Πάτερ Ημών. (Ψαλμός 83:18· Ματθαίος 6:9) Επίσης, επιτέλους κατάλαβα γιατί επιτρέπει προσωρινά ο Θεός τα ανθρώπινα βάσανα. Όλα όσα μάθαινα ήταν απολύτως λογικά. Ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος!

 Ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς ένιωσα όταν άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όλοι ήταν φιλικοί και ήθελαν να μάθουν το όνομά μου. Στην πρώτη μου συνάθροιση, παρουσιάστηκε μια ειδική δημόσια ομιλία σχετικά με τις προσευχές που ακούει ο Θεός. Αυτό το θέμα με ενδιέφερε, εφόσον προσευχόμουν και εγώ στον Θεό για βοήθεια. Η επόμενη συνάθροιση που παρακολούθησα ήταν η Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού. Σε αυτές τις συναθροίσεις, ακόμα και παιδάκια άνοιγαν τη Γραφή τους και έβρισκαν τα εδάφια—δεν πίστευα στα μάτια μου! Στην αρχή, δεν είχα ιδέα πώς να βρίσκω τα εδάφια, αλλά οι Μάρτυρες με βοήθησαν πολύ και μου έμαθαν πώς να χρησιμοποιώ τη Γραφή.

 Καθώς παρακολουθούσα και άλλες συναθροίσεις, άρχισα να εκτιμώ βαθιά την υψηλή ποιότητα διδασκαλίας των Μαρτύρων. Μάθαινα πολλά σε κάθε συνάθροιση, και πάντα έφευγα ενθαρρυμένος και αναζωογονημένος. Έπειτα, μου πρότειναν να αρχίσω Γραφική μελέτη.

 Αυτά που έβλεπα ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν εντελώς αντίθετα με αυτά που είχα συνηθίσει να βλέπω στη θρησκεία μου. Διαπίστωσα ότι οι Μάρτυρες είναι μια ενωμένη, ειλικρινής ομάδα ανθρώπων που προσπαθούν να ευαρεστούν τον Θεό όσο καλύτερα μπορούν. Μέρα με τη μέρα, σιγουρευόμουν όλο και περισσότερο ότι εκδήλωναν το διακριτικό γνώρισμα των αληθινών Χριστιανών: είχαν αγάπη μεταξύ τους.—Ιωάννης 13:35.

 Όσο πιο πολύ μελετούσα τη Γραφή, τόσο πιο πολλές αλλαγές έκανα για να ζω σύμφωνα με τους κανόνες της. Αλλά πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω την πλάτη στις πολεμικές τέχνες. Μου άρεσε πολύ η προπόνηση και ο ανταγωνισμός. Όταν εξέφρασα τα αισθήματά μου στον Μάρτυρα με τον οποίο μελετούσα τη Γραφή, με καθησύχασε καλοσυνάτα λέγοντας: «Απλώς συνέχισε να μελετάς, και ξέρω ότι θα πάρεις τη σωστή απόφαση». Αυτό ακριβώς είχα ανάγκη να ακούσω. Όσο πιο πολύ μελετούσα, τόσο πιο πολύ ήθελα να ευαρεστώ τον Ιεχωβά Θεό.

 Ένα σημείο στροφής για εμένα ήταν το περιστατικό που ανέφερα στην αρχή, όταν κλότσησα κατά λάθος στη μύτη τον αντίπαλό μου στην προπόνηση. Αυτό το ατύχημα με έκανε να σκεφτώ σοβαρά κατά πόσον θα μπορούσα να είμαι ειρηνικός ακόλουθος του Χριστού αν συνέχιζα τις πολεμικές τέχνες. Είχα μάθει ότι τα εδάφια Ησαΐας 2:3, 4 προέλεγαν πως εκείνοι που θα ακολουθούσαν την καθοδηγία του Ιεχωβά δεν θα “μάθαιναν πια τον πόλεμο”. Και ο Ιησούς δίδαξε τους άλλους να μην καταφεύγουν στη βία, ακόμα και όταν τους αδικούσαν. (Ματθαίος 26:52) Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω για πάντα πίσω μου το άθλημα που είχα αγαπήσει τόσο πολύ.

 Στη συνέχεια, ακολούθησα τη συμβουλή της Γραφής «να γυμνάζεις τον εαυτό σου με στόχο τη θεοσεβή αφοσίωση». (1 Τιμόθεο 4:7) Όλο τον χρόνο και τον κόπο που προηγουμένως ξόδευα στις πολεμικές τέχνες, τώρα τα επένδυα σε ένα καλό πνευματικό πρόγραμμα. Η κοπέλα μου δεν συμφωνούσε με αυτά που μάθαινα από τη Γραφή, γι’ αυτό χωρίσαμε. Βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά στις 24 Ιανουαρίου 1987. Λίγο καιρό μετά, άρχισα να υπηρετώ ως ολοχρόνιος διάκονος, προσφέροντας εθελοντικά τον χρόνο μου για να διδάσκω τη Γραφή σε άλλους. Από τότε, συνεχίζω την ολοχρόνια υπηρεσία, και υπηρέτησα για κάποιο διάστημα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ.

 Όταν έμαθα την αλήθεια για τον Θεό, βρήκα αυτό που έλειπε από τη ζωή μου. Δεν νιώθω πια ένα κενό μέσα μου. Ίσα ίσα, έχω έναν ουσιαστικό σκοπό στη ζωή και μια πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Επίσης, νιώθω αληθινά ευτυχισμένος. Ακόμα μου αρέσει να κάνω γυμναστική τακτικά, αλλά η σωματική άσκηση δεν είναι πια το σημαντικότερο πράγμα για μένα. Προτεραιότητα στη ζωή μου είναι να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό.

 Όταν ασχολούμουν με τις πολεμικές τέχνες, πρόσεχα πάντα τους ανθρώπους γύρω μου και σκεφτόμουν συνεχώς πώς θα αμυνθώ αν κάποιος μου επιτεθεί. Σήμερα συνεχίζω να προσέχω τους ανθρώπους γύρω μου, αλλά για διαφορετικό λόγο—για να τους βοηθήσω. Η Γραφή με βοήθησε να γίνω δοτικός άνθρωπος και καλύτερος σύζυγος για την υπέροχη γυναίκα μου, την Μπρέντα.

 Είχα τρέλα με τις πολεμικές τέχνες. Αλλά τώρα πια υπάρχει κάτι πολύ καλύτερο στη ζωή μου. Η Γραφή εξηγεί υπέροχα τι είναι αυτό: «Η σωματική άσκηση είναι ωφέλιμη σε μικρό βαθμό, αλλά η θεοσεβής αφοσίωση είναι ωφέλιμη σε όλα, εφόσον περιέχει υπόσχεση για την τωρινή ζωή και για τη ζωή που θα έρθει».—1 Τιμόθεο 4:8.