Οι σφραγίδες ήταν μικρά, εγχάρακτα αντικείμενα τα οποία χρησιμοποιούνταν για τη δημιουργία αποτυπώματος, συνήθως σε πηλό ή κερί. Οι σφραγίδες είχαν διάφορα σχήματα, λόγου χάρη ήταν κωνικές, τετράγωνες, κυλινδρικές ή είχαν ακόμη και σχήμα κεφαλής ζώου. Τα αποτυπώματα των σφραγίδων μαρτυρούσαν κυριότητα ή φανέρωναν τη γνησιότητα ενός εγγράφου, και χρησιμοποιούνταν για το σφράγισμα σάκων ή ανοιγμάτων, όπως ήταν οι πόρτες ή οι είσοδοι μνημάτων.

 Οι σφραγίδες κατασκευάζονταν από διάφορα υλικά, όπως κόκαλο, ασβεστόλιθο, μέταλλο, ημιπολύτιμους λίθους ή ξύλο. Μερικές φορές, πάνω στη σφραγίδα χαράζονταν το όνομα και το πατρώνυμο του κατόχου της. Ορισμένες σφραγίδες έφεραν και τον τίτλο του κατόχου τους.

 Για να επικυρώσει ο κάτοχος της σφραγίδας ένα έγγραφο, πίεζε το εγχάρακτο σημείο της πάνω στον πηλό, στο κερί ή σε κάποιο άλλο εύπλαστο υλικό που είχε τοποθετηθεί στο έγγραφο. (Ιώβ 38:14) Στη συνέχεια το υλικό σκλήραινε, και ο κάτοχος της σφραγίδας ευελπιστούσε ότι αυτό θα απέτρεπε κάποιον από το να παραβιάσει το έγγραφο.

 Ο κάτοχος μιας σφραγίδας μπορούσε να τη δώσει σε ένα άλλο άτομο, χορηγώντας του έτσι τη δική του εξουσία. Ένα παράδειγμα είναι το περιστατικό με κάποιον Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου και έναν Εβραίο, τον Ιωσήφ, γιο του πατριάρχη Ιακώβ. Ο Ιωσήφ ήταν δούλος στην Αίγυπτο. Αργότερα, φυλακίστηκε άδικα. Μετέπειτα όμως, ο Φαραώ τον αποφυλάκισε και τον τοποθέτησε στο αξίωμα του πρωθυπουργού. Η Αγία Γραφή λέει: «Τότε ο Φαραώ έβγαλε το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι του από το χέρι του και το έβαλε στο χέρι του Ιωσήφ». (Γένεση 41:42) Εφόσον το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι έφερε μια επίσημη σφραγίδα, ο Ιωσήφ είχε πλέον την εξουσία να πραγματοποιήσει το σημαντικό του έργο.

 Η βασίλισσα Ιεζάβελ του αρχαίου Ισραήλ χρησιμοποίησε τη σφραγίδα του άντρα της σε μια πλεκτάνη ώστε να δολοφονήσει κάποιον που λεγόταν Ναβουθέ. Έγραψε επιστολές εξ ονόματος του βασιλιά Αχαάβ και τις έστειλε σε κάποιους πρεσβυτέρους, ζητώντας τους να κατηγορήσουν τον αθώο Ναβουθέ ότι καταράστηκε τον Θεό. Σφράγισε τις επιστολές με τη σφραγίδα του βασιλιά και τελικά υλοποίησε το δόλιο σχέδιό της.—1 Βασιλέων 21:5-14.

 Ο Πέρσης βασιλιάς Ασσουήρης χρησιμοποίησε ένα σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι για να επικυρώσει τις επίσημες εντολές του.—Εσθήρ 3:10, 12.

 Ο Βιβλικός συγγραφέας Νεεμίας δηλώνει ότι οι Ισραηλίτες άρχοντες, οι Λευίτες και οι ιερείς έδειξαν ότι ενέκριναν μια γραπτή διαθήκη βάζοντας σε αυτήν τις σφραγίδες τους.—Νεεμίας 1:1· 9:38.

 Η Γραφή αναφέρει δύο περιπτώσεις κατά τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν σφραγίδες για να ασφαλιστούν κάποιες είσοδοι. Όταν έριξαν τον προφήτη Δανιήλ σε έναν λάκκο με λιοντάρια, «έφεραν μια πέτρα και την τοποθέτησαν στην είσοδο του λάκκου». Κατόπιν, ο βασιλιάς Δαρείος, κυβερνήτης της Μηδίας και της Περσίας, «τη σφράγισε με το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι του και με το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι των ευγενών του, ώστε να μην αλλάξει τίποτα σε σχέση με τον Δανιήλ».—Δανιήλ 6:17.

 Όταν το σώμα του Ιησού Χριστού τοποθετήθηκε σε ένα μνήμα, οι εχθροί του «ασφάλισαν τον τάφο σφραγίζοντας την πέτρα» την οποία είχαν κυλήσει εκεί για να φράξουν την είσοδο. (Ματθαίος 27:66) Αν επρόκειτο για επίσημη σφραγίδα αυτοκρατορικής εξουσίας, τότε «η σφραγίδα ήταν πηλός ή κερί που είχε τοποθετηθεί στη σχισμή μεταξύ της . . . πέτρας και της εισόδου του μνήματος», αναφέρει ένα Βιβλικό σχολιολόγιο για το βιβλίο του Ματθαίου, του Ντέιβιντ Λ. Τέρνερ.

 Εφόσον οι αρχαίες σφραγίδες μπορούν να ρίξουν φως στο παρελθόν, οι αρχαιολόγοι και οι ιστορικοί τις εξετάζουν με μεγάλο ενδιαφέρον. Μάλιστα, η μελέτη σφραγίδων, που αποκαλείται σφραγιστική, ή αλλιώς σιγιλλογραφία, έχει εξελιχθεί σε σημαντικό πεδίο μελέτης.