Μεγάλωσα στην πόλη Αλικάντε, στην ανατολική ακτή της Ισπανίας. Η οικογένειά μου ήταν πολύ προβληματική, γι’ αυτό όταν ήμουν νεαρός περνούσα αρκετό χρόνο στους δρόμους. Κοντά στο σπίτι μου υπήρχε ένα βουλκανιζατέρ. Έγινα φίλος με τον Χοσέ Μαρία που δούλευε εκεί. Ήταν θερμός άνθρωπος και μου έδινε την προσοχή που μου έλειπε τόσο πολύ από την οικογένειά μου. Σε καιρούς στενοχώριας μού στάθηκε σαν πραγματικός αδελφός​—ένας αληθινός φίλος, αν και 20 χρόνια μεγαλύτερός μου.

Ο Χοσέ Μαρία είχε αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Καταλάβαινα ότι αγαπούσε τις Γραφές, και μου μιλούσε συχνά για τις Γραφικές αλήθειες. Τον άκουγα με σεβασμό αλλά δεν με ενδιέφεραν πραγματικά όσα έλεγε. Την εφηβική μου καρδιά την απασχολούσαν άλλα πράγματα. Αυτό όμως θα άλλαζε σύντομα.

Δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ για εκείνο το τροχαίο. Θα πω μόνο ότι ήμουν ανόητος και ριψοκίνδυνος. Μέσα σε μια μόνο μέρα άλλαξε εντελώς όλη μου η ζωή. Από έφηβος γεμάτος ζωντάνια, βρέθηκα ξαφνικά παράλυτος και εγκλωβισμένος σε έναν θάλαμο νοσοκομείου. Ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχτώ αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Αναρωτιόμουν συνεχώς: “Τι νόημα έχει να ζω;”

Ο Χοσέ Μαρία ήρθε να με δει και φρόντισε γρήγορα ώστε Μάρτυρες του Ιεχωβά από την τοπική εκκλησία να με επισκέπτονται στο νοσοκομείο. Εκείνες οι τακτικές επισκέψεις άγγιξαν την καρδιά μου. Μόλις βγήκα από τη μονάδα εντατικής θεραπείας, άρχισα Γραφική μελέτη. Ανακάλυψα την αλήθεια σχετικά με το γιατί οι άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν, και γιατί ο Θεός επιτρέπει να συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Έμαθα επίσης για τις υποσχέσεις του Θεού σχετικά με το μέλλον, όταν ολόκληρη η γη θα γεμίσει με τέλειους ανθρώπους και κανένας δεν θα λέει ποτέ: «Είμαι άρρωστος». (Ησαΐας 33:24) Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα μπροστά μου μια θαυμάσια ελπίδα.

Όταν βγήκα από το νοσοκομείο προόδευσα γρήγορα στη Γραφική μου μελέτη. Χρησιμοποιώντας ένα ειδικό αναπηρικό καροτσάκι, παρακολουθούσα μάλιστα κάποιες συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και συμμετείχα στο έργο κηρύγματος. Στις 5 Νοεμβρίου 1988, σε ηλικία 20 χρονών, βαφτίστηκα με κατάδυση στο νερό σε μια ειδική μπανιέρα. Χάρη στον Ιεχωβά Θεό απέκτησα εντελώς καινούρια άποψη για τη ζωή. Αλλά τι μπορούσα να κάνω για να δείξω την εκτίμησή μου;

Ήμουν αποφασισμένος να μην επιτρέψω στην κατάστασή μου να με εμποδίσει να κάνω όλα όσα μπορούσα στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ήθελα να προοδεύσω. (1 Τιμόθεο 4:15) Στην αρχή, αυτό δεν ήταν εύκολο επειδή η οικογένειά μου εναντιώθηκε στη νέα μου πίστη. Αλλά είχα τους ομοπίστους μου, οι οποίοι ήταν πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μου. Αυτοί φρόντιζαν να μη χάνω ποτέ συναθροίσεις και να συμμετέχω ενεργά στο έργο κηρύγματος.

Με τον καιρό, ωστόσο, έγινε φανερό ότι θα χρειαζόμουν εξειδικευμένη φροντίδα σε εικοσιτετράωρη βάση. Ύστερα από πολλή αναζήτηση, βρήκα τελικά ένα κατάλληλο κέντρο για άτομα με αναπηρία στη Βαλένθια, 160 χιλιόμετρα βόρεια της Αλικάντε. Αυτό το κέντρο έγινε το μόνιμο σπίτι μου.

Αν και κατάκοιτος, ήμουν αποφασισμένος να συνεχίσω να προχωρώ σταθερά. Χρησιμοποιώντας την αναπηρική μου σύνταξη και άλλα επιδόματα, πήρα ένα κομπιούτερ το οποίο μου εγκατέστησαν δίπλα στο κρεβάτι μου. Αγόρασα και ένα κινητό. Τώρα, κάθε πρωί ένας νοσηλευτής ανοίγει το κομπιούτερ και το κινητό μου. Για να χειρίζομαι το κομπιούτερ χρησιμοποιώ έναν μοχλό τον οποίο ελέγχω με το πηγούνι μου. Έχω επίσης μια ειδική γραφίδα την οποία κρατάω με το στόμα για να πατάω τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και τα νούμερα στο κινητό μου.

Πώς με έχουν βοηθήσει αυτά τα τεχνολογικά μέσα; Πρώτα από όλα, έχω πρόσβαση στον ιστότοπο jw.org και στη ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς. Πόσο θαυμάσια εργαλεία έχουν αποδειχτεί αυτά για εμένα! Συχνά περνάω πολλές ώρες κάθε μέρα μελετώντας και ερευνώντας Γραφικά έντυπα ώστε να γνωρίζω όλο και καλύτερα τον Θεό και τις υπέροχες ιδιότητές του. Και όποτε νιώθω μόνος ή κάπως αποθαρρυμένος, υπάρχει πάντα κάτι στον ιστότοπό μας το οποίο μου ανεβάζει το ηθικό.

Χάρη στο κομπιούτερ μου έχω επίσης τη δυνατότητα να ακούω τις συναθροίσεις και να συμμετέχω σε αυτές. Μπορώ να δίνω απαντήσεις, να αναπέμπω προσευχές, να εκφωνώ ομιλίες, ακόμα και να κάνω δημόσια ανάγνωση του περιοδικού Σκοπιά όταν έχω διορισμό. Αν και δεν μπορώ να παρευρίσκομαι σε αυτές τις συναθροίσεις, νιώθω ότι είμαι ενεργό μέλος της τοπικής εκκλησίας.

Το ότι έχω τηλέφωνο και κομπιούτερ μού δίνει επίσης τη δυνατότητα να συμμετέχω πλήρως στο έργο κηρύγματος. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι όπως οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά αυτό δεν μου έχει σταθεί εμπόδιο. Με αυτά τα εργαλεία μπορώ να μεταδίδω την πίστη μου σε άλλους. Στην πραγματικότητα, απολαμβάνω τόσο πολύ τις τηλεφωνικές συζητήσεις μου ώστε οι τοπικοί πρεσβύτεροι μού έχουν ζητήσει να οργανώνω εκστρατείες κηρύγματος μέσω τηλεφώνου. Αυτές οι εκστρατείες βοηθούν ιδιαιτέρως μέλη της εκκλησίας που είναι καθηλωμένα στο σπίτι τους και δεν μπορούν να βγουν έξω.

 Η ζωή μου όμως δεν περιστρέφεται γύρω από την τεχνολογία και μόνο. Κάθε μέρα έρχονται να με δουν αγαπημένοι αδελφοί. Φέρνουν μαζί συγγενείς και γνωστούς τους που ενδιαφέρονται για τη Γραφή. Συχνά μου ζητούν μάλιστα να διεξάγω εγώ τις συζητήσεις μαζί τους. Σε άλλες περιπτώσεις, με επισκέπτονται οικογένειες και με καλούν να συμμετάσχω στη βραδιά οικογενειακής τους λατρείας. Μου αρέσει ιδιαιτέρως όταν μικρά παιδιά κάθονται δίπλα στο κρεβάτι μου και μου λένε γιατί αγαπούν τον Ιεχωβά.

Εκτιμώ το ότι έχω τόσο πολλούς επισκέπτες. Το δωμάτιό μου συχνά σφύζει από δραστηριότητα, με αδελφούς που έρχονται να με δουν από κοντινά και μακρινά μέρη. Όπως φαντάζεστε, αυτό το στοργικό ενδιαφέρον εκπλήσσει τους νοσηλευτές στο κέντρο μου. Κάθε μέρα, ευχαριστώ τον Ιεχωβά που μου επιτρέπει να είμαι μέλος μιας τόσο υπέροχης αδελφότητας.

Όποτε με χαιρετάει κάποιος και ρωτάει πώς είμαι, λέω απλώς: «Εδώ είμαι, συνεχίζω τον αγώνα!» Βέβαια, ξέρω ότι δεν παλεύω μόνος μου. Ανεξάρτητα από τις περιστάσεις μας ή τα εμπόδια, όλοι οι Χριστιανοί διεξάγουμε έναν αγώνα​—«τον καλό αγώνα της πίστης». (1 Τιμόθεο 6:12) Τι με έχει βοηθήσει να αγωνίζομαι επί τόσο πολλά χρόνια; Προσεύχομαι κάθε μέρα και ευχαριστώ τον Ιεχωβά που δίνει σκοπό στη ζωή μου. Και προσπαθώ να μένω όσο πιο απασχολημένος μπορώ στην υπηρεσία του Θεού, κρατώντας τα μάτια μου προσηλωμένα στην ελπίδα που βρίσκεται μπροστά.

Σκέφτομαι συχνά τον νέο κόσμο και πώς θα είναι να τρέχω και να πηδάω ξανά. Μερικές φορές λέμε αστειευόμενοι με τον καλό μου φίλο Χοσέ Μαρία​—που υποφέρει από πολιομυελίτιδα—​ότι θα τρέξουμε έναν μαραθώνιο μαζί. «Ποιος θα νικήσει;» τον ρωτάω. «Δεν έχει σημασία ποιος θα νικήσει», απαντάει. «Το σημαντικό είναι να είμαστε εκεί, στον Παράδεισο, για να τρέξουμε τον αγώνα».

Δεν μου ήταν εύκολο να αποδεχτώ την αναπηρία μου. Αναγνωρίζω ότι όταν ήμουν έφηβος έκανα κάτι ανόητο, και αυτό μου έχει στοιχίσει πολύ ακριβά. Εντούτοις, πόσο ευγνώμων είμαι που ο Ιεχωβά δεν με εγκατέλειψε. Μου έχει δώσει τόσο πολλά​—μια μεγάλη πνευματική οικογένεια, τη θέληση για ζωή, τη χαρά να βοηθάω άλλους και μια υπέροχη ελπίδα για το μέλλον. Αν έπρεπε να συνοψίσω τα αισθήματά μου σε μία μόνο πρόταση, μάλλον θα έλεγα ότι ο Ιεχωβά πραγματικά μου έχει δώσει περισσότερα από όσα αξίζω.